"η σιωπή" [Θωμαή Ζορμπάκη]

"η σιωπή"

η σιωπή στάθηκε σαν φεγγάρι 

ίσως το βράδυ φέρει τα χρόνια που σε γύρεψα 

λένε η αγάπη ανθίζει σαν λουλούδι 

και γω κάθε τόσο κοιτώ τους κήπους 

να μη ξεχάσω

κράτησε με όπως αγαπάς

το όνομα σου γνώρισα και το φορώ, 

εδώ, εκεί, πιο πέρα

η ομορφιά είσαι εσύ, η νύχτα άπλωσε το άρωμά σου

κι όπως θέλησα να σ' αναζητώ, πηγαίνω

έχω να μιλώ λίγα καλά λόγια

και μια θάλασσα κοχύλια 

η ζωή σου ακριβή

μια πεταλούδα ολόλευκη βλέπει την σιωπή 

να ταξιδεύει 

αθώα χρόνια σκορπούν την χαρά

μα όλα γύρω σαν όνειρο χάνονται 

πες μου, τον εαυτό μου ρωτώ,αρκεί το φιλί του;

ξέρω, όλα τα γράμματα είναι η ελευθερία

γίνε ένα σ' αγαπώ, να σε βρω 

πώς γίνεται η συννεφιά 

πώς σε φέρνει η νοσταλγία 

νούφαρα, λευκοί κύκνοι

όλα αξίζουν, έλεγες

όλα αναγκαία είναι 

πώς αλλιώς η ομορφιά 

παρά να ευωδιάζουν του κόσμου τα νυχτολούλουδα 

Το ποίημα γράφτηκε για ένα θεατρικό δρώμενο του K.Ψ.Υ. Αθηνών.