Ηλίας Μέλιος - δύο ποιήματα

ψέμα κι αλήθεια πιάνουν τον χώρο
ξοδεύουν στήνουν δουλειές ελπίζουν

οι λέξεις μας σκλαβώνουν
μπερδεύουν την σειρά δεν βρίσκουν τέλος

σπάζω το παρόν - μπερδεμένο
περνάω παράνομα χιλιάδες λέξεις
τρομάζω να βρω τις συλλαβές που να ταιριάζουν
τρομάζω να ξεφύγω

δεν είναι μαζί μας αργεί ο ήλιος - σκοτάδι
προσπερνώ τα όνειρά μου βιαστικά
συννεφιάζει - ξεχνώ το φόβο ελπίζω
βρήκα τα λόγια κι αρχίζω πάλι



ΧΕΡΑΤ

σπάταλη νύχτα
γαυγίζεις ό,τι ζωντανό γύρω:
εξατμίσεις - σπασμένα δόντια - κρύες
κραυγές του δρόμου που βάφτηκαν με αίμα

δεν υποφέρω την σιωπή σου νύχτα αστραφτερή
αφώτιστη από ζεστές ψυχές
σάβανα και ψυχοσάββατα

νύχτα μουσουλμάνα
οδηγείς τις φωνές μας
βάζοντας στόχο το μέλλον - έρημο

κρύβω τη σιωπή των λόγων μου
στις παλιές σκονισμένες εικόνες
σκεπάζω τρυφερά τις χαραμάδες
με μεγάλες ασπρόμαυρες φωτογραφίες
που σταματάν το γέλιο στη γλύκα του χτες

νύχτα
και μπορώ πλέον άφοβα
να σκέφτομαι διαρκώς τον υγρό θάνατο
μέσα στο σπασμένο μπουκάλι