Υπάλληλοι γραφείων [Αλέξανδρος Μπάρας]

Υπάλληλοι γραφείων.

Κάθε πρωί, ακριβείς, την ίδια ώρα
περνούν κι όσοι τους βλέπουνε γυρνάνε
αδιάφοροι σε κάποιο πλαϊνό τους
και λένε: "κάπου οχτώ η ώρα θα 'ναι..."

Οι χτύποι στο ρολόι της Δημαρχίας
επιδοκιμασίες ηχηρές ακολουθούνε
κι όλα σειρά της πολιτείας τα ρολόγια
τις οχτώ πέτρες τους πίσω τους πετούνε.

Με τέτοια ηχητική λιθοβολία
τους φέρνει στο γραφείο πάντα η μοίρα
ν' αρχίσουν τη δουλειά απ' την καλημέρα
που θ' απευθύνουν στης εισάδου τον κλητήρα.

Φτάνουν κι ανασηκώνουν τα κλεισμένα
βαριά τους σαν ταφόπετρες βιβλία
για ν' αναστήσουν πάλι τη θαμμένη
της ημερήσιας εργασίας τους ανία.

Των γραφομηχανών σφυροκοπούνε
τα επιστολικά δραστήρια συνεργεία,
έρχουνται γράμματα φέρνοντας το χρήμα
στην πλουτοκρατικήν ολιγαρχία.

Αχ, οι υπάλληλοι! Σε πόσους δεν αξίζει
το επάγγελμα - για μι' άφταστη ατονία
που δείξανε - μα πάλι και σε πόσους
σαν άδικη δεν είναι τιμωρία!

Ο ήλιος έξω θάλασσες δοξάζει,
βουνά, και τη ζωή δίνει σ' αρρώστους,
μα εδώ οι ηλεχτρικές λάμπες ωχραίνουν
των υπαλλήλων τις όψες με το φως τους.

Γράφουνε κι ονειρεύουνται, ο καθένας
ανάλογα με την ψυχή που έτυχε να 'χει,
γράφουνε κι ονειρεύουνται τα χρόνια
που φεύγοντας τους κύρτωσαν τη ράχη.

Γράφουνε κι ονειρεύουνται... οι νέοι
ταξίδια μακρινά, γλυκό μεθύσι
περιπετείας άγνωστης, κι οι γέροι
τ' απ' τη ζωή που δεν τα 'χουνε ζήσει...

Νέοι και γέροι παίρνουν κάθε μήνα
πάντα εις μηδέν τελειωμένο το μισθό τους,
ναρκωτικό να ζουν τριάντα μέρες,
κίτρινο φως μες στ' άπειρο του σκότους.

Όλοι προσμένουν κάτι που μοιραίο
θα 'ρθει κι απ΄τη σκλαβιά θα τους λυτρώσει,
μ' αλίμονο που είν' ένα το μοιραίο
κι αυτοί που το προσμένουν είναι τόσοι!

Κάθε πρωί, ακριβείς, την ίδιαν ώρα
περνούν κι όσοι τους βλέπουνε γυρνάνε
αδιάφοροι σε κάποιο πλαϊνό τους
και λένε: "κάπου οχτώ η ώρα θα 'ναι..."