Ταξιδευτές [Άννα Παυλίδου]

Ταξιδευτές

Ευλογημένοι οι αρχαίοι εραστές.
Έμαθαν σε μονοπάτια του χρόνου
να χωρούν στην ίδια λάμψη απ’ όπου αποκόπηκαν.
Γνώρισαν βήμα-βήμα να κουμπώνουν σφιχτά,
με χιλιάδες σώματα να αγγίζονται,
να βγάζουν φτερά.
Ήταν φορές που ο ήλιος τους έλουσε:
νησιά τυλιγμένα σε λάβα κι αμπέλια.
Κοιμήθηκαν σε ακρογιαλιές και περιβόλια,
ντύθηκαν μήνες πανσέληνους,
χάθηκαν στις φλέβες της γης και κατέληξαν,
πάντα, στην μεγάλη θάλασσα.
Άλλοτε άνοιξαν μια πόρτα και,
για μια και μόνη φορά, αγγίχτηκαν
στο ασήμι ενός καθρέφτη. Έπειτα, ευλαβικά,
σφράγισαν τα βλέφαρα, ο ένας του άλλου.
Κάποτε πάλι γέννησαν κι ανάστησαν παιδιά,
πότισαν κήπους, ίππευσαν άλογα, κύματα, ανέμους,
ξύπνησαν αγκαλιά σ’ ένα κοχύλι, διπλό μαργαριτάρι,
ξεκουράστηκαν.
Αγαπήθηκαν βαθειά.
Μόνο γι’ αυτό, κάθε φορά που βρέθηκαν ξανά,
τους τύλιξε η αστρόσκονη, κι ας μην κατάλαβαν,
και ας την είπαν στάχτη …
Αγνοί ακροβάτες σε σχοινιά που ενώνουν κορφές,
άδολοι ταξιδευτές του χρόνου και των κόσμων,
συχνά γκρεμίστηκαν.
Έντυσαν τότε στοργικά αλλήλους για τον πόλεμο
και στις τέσσερεις γωνιές του σπιτιού κρέμασαν
λευκά σεντόνια. Ως σήμερα τα παιδιά, εκεί, βρίσκουν
κείμενα για τις πιο ηρωικές μάχες της ιστορίας.
Όμως κι αν χάθηκαν σε νύχτες ασέληνες,
στην άκρη των ουρανών έμενε πάντα αναμμένο
το αστέρι των όρκων τους.
Έτσι στην μνήμη κράτησαν ατόφια
την κόκκινη κλωστή πάνω απ’ την άβυσσο.
Σ’ αυτήν με ηλιαχτίδες βρήκαν καρφωμένα μηνύματα
για τις επόμενες μέρες της δημιουργίας και του έρωτα:
…«στην αγάπη δόθηκα», «αγαπηθήκαμε», «πόνεσα», «έκλαψα»,
«δεν ήξερα πως…», «λυπάμαι, δεν ήθελα…»,
«με συγχωρείς!», « μας συγχωρώ!».
Βρεθήκαν ν’ ανυψώνονται, μοιραία σχεδόν,
στην άκρη αυτής της ηλιαχτίδας και της λέξης,
δεμένοι στην ουρά ενός χαρταετού που έχει όνομα Ελευθερία.
Ευλογημένοι οι αρχαίοι εραστές,
καθώς σοφοί επιστρέφουν,
στην ίδια φλόγα όπου από πάντα ανήκουν…