Εγκλεισμός [Χρήστος Τουμανίδης]

 

Εγκλεισμός

 

Δευτέρα πάλι κι η πόρτα του απογεύματος

πάλι κλειστή.
Πότε να δεις τα δέντρα· ολοένα ξεμακραίνουν.
Αδειάζει η αυλή –
Το κελάηδημα στο κλουβί μία πληγή!

Δε φτάνει η Κυριακή.

Η καρέκλα πλάι στο παράθυρο. Μες στο δωμάτιο
αρχίζει και τελειώνει ο δρόμος.
Γέρνουν ξανά οι ώρες.
Η βουή πέρα απ’ τη μάντρα και οι φωνές του Σταδίου
- μια στιγμή που δακρύζουν αλλιώς τα παιδιά.

Γρήγορα που νυχτώνει η Κυριακή!
Σαν έρχεται η Δευτέρα
στενεύεις πιότερο.
Ένα γυμνό μαχαίρι η  μέρα. Κι ο φόβος –
μη μιλήσεις μη διαμαρτυρηθείς
παντού σε βλέπουν.

Που να βρεις μια στιγμή

να συμφιλιώσεις τα χέρια σου;