Η ΡΕΝΑΤΑ ΚΑΠΟΤΕ
Οδηγηθήκαμε στο εσωτερικό του σπιτιού. Ο ξεναγός μας υπεδείκνυε τα αντικείμενα μιας παλιάς πια εποχής. Μαρμάρινες κατασκευές, καθρέφτες υδραργύρου, καθρέφτες σπασμένοι της ζωής μας. Στα μέσα δωμάτια τους τοίχους κοσμούσαν πομπηιανές τοιχογραφίες. Ο έρωτας, ο θάνατος, τα καραβάνια της Αχερουσίας, τα χαμένα κριάρια, συνιστούσαν θεματικές της απρόσμενης αυτής έκπληξης. Στη γωνιά έστεκε ο παλιός λαβομάνος. Κατασκευασμένος στην Βενετία, έναν αιώνα πίσω έφερε ακέραια τα σημάδια της φθοράς. Η κυρία του, μια γυναίκα απαράμιλλης ομορφιάς όπως η Παολίνα Μποργκέζε του Αντονιο Κανόβα έχει πια περάσει στην ιστορία. Η αίσθησή της θολή, μια ιστορία παλιά. Κάτι απ΄ εκείνη σώζεται μες στον καθρέφτη. Πράγματα μικρά, όπως η άκρη των χειλιών της, ο λευκός κίονας, τα σβησμένα της μάτια με καθηλώνουν. Ανήκει στους ζωντανούς ανθρώπους που αναπνέουν, αισθάνονται, υπομένουν και αγαπούν.
Αναχωρήσαμε απ΄ αυτό το ελεεινό θέατρο των ανθρώπινων περιστάσεων νωρίς τη νύχτα. Ένα κορίτσι με τ΄ όνομα Ρενάτα μ΄ έκανε αργότερα να υποκλιθώ ακυρώνοντας όλα μου τα σχέδια, τις ελαστικότητες, τις λευκές αιχμές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου