Ανιστόρητα [Χρήστος Ι. Βατούσιος]

ΑΝΙΣΤΟΡΗΤΑ

Φανερά απογοητευμένη η ιστορία, ζήτησε χώρο να γείρει και να αποδιώξει τα βλέμματα από τα χαϊδεμένα ρούχα της, την ώρα που ο χρόνος, σφυρηλατούσε τα καρφιά της σταύρωσής της προς παραδειγματισμόν.

Απελθέτω απ' εμού το ποτήριον τούτο, ανέκραξε με λυγμούς στον μακελάρη χρόνο, καθώς ένοιωθε στο πετσί της το πρώτο καρφί.

Δε φταίω εγώ! Ούρλιαξε, έτσι με θέλουν, να χαϊδεύω, να αγελοποιώ, να... 

Αχ μη σου λέω, δε φταίω, λύγισε στο χρόνο που της αντιγύρισε μια αδιάφορη ματιά, συνεχίζοντας τη σκληρή δουλειά του.

Το δεύτερο καρφί είχε προχωρήσει και η ιστορία δεν ήξερε αν αυτό που την τρυπάει είναι ο πόνος ή ο ήχος του σφυριού.

Παραληρώντας ψιθύρισε...

Δεν μπορούσα να κάνω κάτι... 

Σε παρακαλώ, οι δυνατοί, αυτοί με έγραψαν.

Τους έλεγα όχι, δεν είναι έτσι, αλλά...

Δε μπορούσα, σε παρακαλώ, σε ικετεύω...

Έσβηνε ο ψίθυρος καθώς ακουγόταν αδιάκοπα ο χτύπος του σφυριού, πιτσιλίζοντας τα μάτια του χρόνου με λέξεις.

Τελειώνοντας, κοίταξε το γερμένο κεφάλι της.

Μάθε της είπε, πως το καρφί είναι πιο δυνατό από το χάδι.

Το καρφί είναι γνώση.

Πηγή: drasivrilissia.gr.