Ερείπια [Γεώργιος Μαύτας]

Πηγή: O Νουμάς, τεύχος 70 (1903). 

ΕΡΕΙΠΙΑ

Λησμονημένης μιας ζωής, ω λείψανα θλιμμένα, 

    Περήφανα στημένα 

    Στον λόφου την κορφή,

Στη μακρινή σας την ερμιά ποια τάχ' ακόμα μοίρα

    Άγγιχτα απ’ την πλημμύρα 

    Των χρόνων σάς κρατεί;

Απ’ τ’ άλιωτο σκοτάδι σας κανείς δεν βγαίνει ήχος 

    Κάθε σας κρύβει τοίχος 

    Μυστήρια τρανά,

Και πάνω στη χλωμάδα σας τον πέπλο της απλώνει 

    — Κατάμαυρο σεντόνι—

    Η λήθη σιωπηλά.

Στα νεκρωμένα τείχη σας περίγυρα, έχει χύσει

    Η ροδισμένη δύση 

    Μια λάμψη μυστική,

Που τη σβησμένη σας μορφή, ω ερείπια, έχει ζώσει, 

    Ως να της έχει δώσει 

    Την πρώτη τη ζωή.

Σαν σε θωρώ σ’ άυλους αχνούς λουσμένο προς το βράδυ,

    Αμίλητο ρημάδι,

   — Ω πλάνεμα ματιών!

Ξανοίγω να φαντάζουνε παλάτια στοιχειωμένα,

    Σε χρόνια περασμένα

    Αγνών παραμυθιών.

Κι απ’ τα βαθιά χαλάσματα σαν όνειρο προβάλλει 

    Πανώριο ένα κεφάλι,

    Μια ξωτικιά εμορφιά,

Η αλύπητη η Πεντάμορφη, που η όψη της — ω πόνοι!

    Για πάντα μαρμαρώνει 

    Αμέτρητα κορμιά!

Πειραιεύς