Ω! Πώς τα κλαίω... [Μυρτιώτισσα]

Ω! ΠΩΣ ΤΑ ΚΛΑΙΩ...

Ω! πώs τα κλαίω τα χρόνια μου όλα εκείνα
όπου μου τάχει ο πόνος μαραζώσει
σαν ο βοριάς τ’ αδύναμα τα κρίνα.
Ω! πώς τα κλαίω τα χρόνια μου όλα εκείνα
που σα χλωμές λαμπάδες έχουν λιώσει.

Πρέπει η ζωή για πάντα πριν μ’ αφήσει
κάποιο καλό μεγάλο να μου δώσει
τρανή κάποια χαρά να μου δωρίσει,
το σώμα μου η ψυχή προτού τ’ αφήσει
μια ανώτερη ηδονή πρέπει να νιώσει.

Ω! ηδονή της ηδονής! τα χέρια
σε σένανε τρεμάμενα τ’ απλώνω
σα δυο λαχταρισμένα περιστέρια,
θα σου δοθώ με την ψυχή μου ακέρια
κ’ υποταγμένη στο δικό σου νόμο.

Την άγονην οδύνη, την ανία
την κρύα λογική την απαρνιέμαι.
Θέλω να ταξιδέψω με τα πλοία
των πόθων και γαλήνη ή τρικυμία
στο πέλαγό σου αιώνια να πλανιέμαι!


Πηγή: Αλεξανδρινή Τέχνη, χρονιά Γ’ - τεύχος 5 (Μάιος 1929)