Υποχρεωτική Συνεπιμέλεια

Υποχρεωτική Συνεπιμέλεια
ή αλλιώς γαϊδουρογύρευε αφού δεν γαϊδουρόδενες.

Υπάρχει νόμος που ορίζει ότι οι γυναίκες θα πρέπει να θίγονται περισσότερο από την ανεργία ή να αμείβονται λιγότερο για ίδιο αντικείμενο εργασίας ή μόνο ελάχιστες να καταλαμβάνουνε ψηλές θέσεις στην ιεραρχία των πάσης φύσης οργανισμών;

Όχι. Παρ’ όλα αυτά όμως, τα ανωτέρω προκύπτουν από απλή ανάγνωση των στατιστικών στοιχείων για την κοινωνική θέση των γυναικών στη χώρα.

Οπότε, εφόσον σκοπεύουμε σε μια κοινωνία πραγματικής ισότητας, η λήψη μέτρων υπέρ αυτών που θίγονται, δηλαδή τις γυναίκες, από την πρακτική, τα οποία (μέτρα) θα διευκολύνουνε την επίτευξη της, κρίνεται απαραίτητη, όπως για παράδειγμα η υποχρεωτική ποσόστωση κ.λπ. 

Τέτοια μέτρα, προς το διεκδικούμενο, όμως δεν λαμβάνονται από τη συντηρητική εξουσία παρά μόνο μετά από έντονες παρεμβάσεις και πιέσεις οργανώσεων γυναικών ή την αριστερά.

Υπάρχει νόμος που ορίζει ότι ένα δικαστήριο, το οποίο θα αποφασίσει για το ποιος θα έχει την επιμέλεια των ανήλικων τέκνων, στις περιπτώσεις συζύγων που χωρίζουν και αμφότερων, από κάθε άποψη, ικανών αλλά και πρόθυμων να μεγαλώσουνε τα παιδιά τους, θα πρέπει να δίνει την επιμέλεια στη γυναίκα;

Όχι. Όμως αυτό είναι που συμβαίνει στο 100% (και όχι 99,9%) των περιπτώσεων.

Και αυτό είναι μια πρακτική που έρχεται σε κατάφορη αντίθεση με την ισότητα. Δευτερευόντως για τους γονείς, αλλά κυρίως για τα ανήλικα παιδιά. 

Νόμος επίσης που να απαγόρευε την συνεπιμέλεια δεν υπήρχε, αλλά πόσοι γονείς, που χώριζαν, επιλέγανε να τα βρούνε μόνοι τους, προς το συμφέρον των παιδιών; Προφανώς σε περιπτώσεις κακοποιητικών σχέσεων ή αδυναμίας επικοινωνίας αυτό ήταν αδύνατο αλλά και στις υπόλοιπες περιπτώσεις πάλι ελάχιστοι ήταν.

Με δεδομένο πια ότι ένα μεγάλο ποσοστό, που στα επόμενα χρόνια θα είναι η πλειοψηφία, των ζευγαριών χωρίζει λίγα χρόνια μετά το γάμο, το ή τα παιδιά, στην Ελλάδα μεγαλώνουνε σε ένα περιβάλλον, που τους γίνεται συνείδηση ότι αυτό είναι το φυσικό να συμβαίνει: η μητέρα είναι το πρόσωπο για όλα και ο πατέρας είτε το πρόσωπο που δυο ΣΚ το μήνα θα «περνάνε καλά», αφού θα εφαρμόζει την «παιδαγωγική μέθοδο» τού δεν χαλάω κανένα χατίρι, και για να πληρώνει ότι αποφάσισε το δικαστήριο (που καταντάει να είναι το κριτήριο καλού ή κακού χωρισμένου πατέρα) είτε που θα ξεχάσουνε πώς ήταν. Και επειδή δεν είμαστε Σουηδία, με την από χρόνια κατακτημένη ισότητα και τη λειτουργική και αποτελεσματική συνεπιμέλεια, αλλά επιρρεπείς να βρίσκουμε τρόπους εκδίκησης τού ή / ή και της πρώην, τα παιδιά ενίοτε μετατρέπονται σε εργαλεία εκδίκησης.

Όπως μπορεί να καταλάβει και ο πλέον αδαής αυτό το πρότυπο στην κοινωνία, που δεν είναι η εξαίρεση, όχι μόνο δεν έχει την παραμικρή σχέση με την ισότητα αλλά απεναντίας παράγει και συντηρεί την ανισότητα: του πατέρα που ο βασικός του ρόλος είναι να πληρώνει και της μητέρας για όλες τις δουλειές και υποχρεώσεις.

Όλο αυτό το καθεστώς δεν το έβλεπαν οι πολέμιοι, οι γυναικείες οργανώσεις και η αριστερά, της ανισότητας; Ε, δεν μπορεί να μην το έβλεπαν. Κανείς δεν το έθιγε όμως και επιπλέον όποιος/α τους το επισήμαινε εισέπραττε δυσφορία και πολλές φορές άδικους έως ακραίους χαρακτηρισμούς (φαλλοκράτης, ρατσιστής, σεξιστής και ισοπεδωτικά, γενικεύσεις ναζιστικής λογικής, «από τον άμβωνα» τσιτάτα τού τύπου: οι βιαστές δεν είναι άντρες ειδικοί αλλά ράτσα καθημερινή).

Το πρόβλημα όμως είναι τεράστιο και η υφιστάμενη διαχείριση απαράδεκτη.

Και όπως συμβαίνει σε όλες τις περιπτώσεις που οι προοδευτικοί αρνούνται να συζητήσουν ένα πρόβλημα και αυτό γιγαντώνεται, θα έρθουν οι συντηρητικοί και ακροδεξιοί κύκλοι να επιβάλλουνε τη χειρότερη επιλογή, την οποία θα βαφτίσουνε λύση, και, με βάση τις αιχμές τής βουλεύτριας Μαριέττας Γιαννάκου, να εξυπηρετήσουνε με την ευκαιρία και κάποια συμφέροντα.

Και αυτή η επιλογή συνοψίζεται περίφημα στα λόγια τού βουλευτή Γιάννη Λοβέρδου για τους καλούς πατεράδες που ξυλοφορτώνουν τις γυναίκες τους. 

Το νόστιμο στο έργο είναι ότι αυτοί και δυστυχώς και αυτές, που δεν βρήκανε κάτι το κακό στα λόγια τού βουλευτή Γιάννη Λοβέρδου, κόπτονται και ανησυχούνε για την Ελλάδα από τον φανατικό ισλαμισμό, όπου ο άντρας ένα χεράκι ξύλο επιβάλλεται να το ρίχνει στη σύζυγο.