Δυο ποιήματα τής Petya Dubarova σε μετ. Γιάννα Δημήτροβα.

Η Petya Dubarova ήταν Βουλγάρα ποιήτρια. Γεννήθηκε το 1962 και έζησε στο Μπουργκάς. Αυτοκτόνησε το 1979. 

Με τη βροχή

Από τις σπασμένες φλέβες του ουρανού
χύνεται νευρική και κρύα,
με κοιτάζει, με καρφώνει με το βλέμμα της,
με ψυχρές γλώσσες γλείφει το πρόσωπό μου.

Μια μαζεύεται σε λιμνούλα μπροστά στα πόδια μου
τρέμοντας σαν γατάκι από νερό,
μια λευκό ηλεκτρικό αστέρι
μέσα της καθρεφτίζεται σαν λουλούδι.

Αφουγκράζομαι και ακούω πάνω μου
με στάλες μαύρες σαν βυσσινάδα
να χτυπάει τον τσιμεντόλιθο
και κάτι να λέει κουδουνίζοντας.

Μες στη νύχτα είμαι μόνη στο σκοτάδι,
αλλά τίποτα δεν μου προκαλεί μοναξιά,
γιατί είναι τέχνη κάτω απ' τη βροχή
να μπορείς να μιλάς με το νερό.

Ω, στο σπίτι θα επιστρέψω

Ω, στο σπίτι θα επιστρέψω μέχρι το πρωί
πάρα πολύ κουρασμένη, μα χαρούμενη
έχοντας πάρει το πιο πολύτιμο δώρο.
Εγώ τη δική μου παρουσία στα ψάρια,
στα δελφίνια και τα μύδια και τα πουλιά
χαρίζω για μια μόνο νύχτα
κι αυτά θα μου προσφέρουν τη δική τους -ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ

Πηγή:  Σταύρος Στ. Σταφυλάκης - Παγκόσμια Ποιητική Ανθολογία - Τόμος Β' (ποιητές από την Ευρώπη)