Alla luna [Giacomo Leopardi, μετ. ΦΚ]

XIV
Alla luna

O graziosa luna, io mi rammento
Che, or volge l'anno, sovra questo colle
Io venia pien d'angoscia a rimirarti:
E tu pendevi allor su quella selva
Siccome or fai, che tutta la rischiari.
Ma nebuloso e tremulo dal pianto
Che mi sorgea sul ciglio, alle mie luci
Il tuo volto apparia, che travagliosa
Era mia vita: ed è, né cangia stile,
O mia diletta luna. E pur mi giova
La ricordanza, e il noverar l'etate
Del mio dolore. Oh come grato occorre
Nel tempo giovanil, quando ancor lungo
La speme e breve ha la memoria il corso,
Il rimembrar delle passate cose,
Ancor che triste, e che l'affanno duri! 

Στη σελήνη

Ω πανέμορφη σελήνη, θυμάμαι
πως, τώρα που κλείνει χρόνος, 
πάνω από αυτόν τον λόφο
Ερχόμουν γεμάτος αγωνία και σε κοιτούσα:
Και κρεμόσουν τότε πάνω από εκείνο το παρθένο δάσος,
Όπως τώρα το αφήνεις, όλο να φωτιστεί.
Αλλά συννεφιασμένο και τρέμοντας απ’ το κλάμα
Που ανέβαινε στα βλέφαρά μου, στα μάτια μου
Το πρόσωπό σου φανερωνόταν, πόσο προβληματισμένη
Ήταν η ζωή μου: και είναι ακόμη, ούτε αλλάζει ύφος,
Ω αγαπημένη μου σελήνη. Κι όμως με ωφελεί
Η ανάμνηση, κι η νεανική ηλικία
Του πόνου μου. Ω, πόσο ευγνώμων πρέπει να είναι
Κανείς στη νεανική ηλικία, όταν τότε είναι ακόμα πολλή
Η ελπίδα και σύντομη η πορεία της μνήμης,
Η ανάμνηση παρελθόντων πραγμάτων,
Τώρα που πλέον η θλίψη, ο μπελάς διαρκούν!