ΤΕΤΡΑΔΙΑ
- Ο θάνατος δίνει στο παιγνίδι και στον ηρωισμό το πραγματικό του νόημα.
- Να ζητάς τα σημεία επαφής. Όλα τα σημεία επαφής. Αν θέλω να γράψω για τους ανθρώπους πώς να αποφύγω το τοπίο;
Κι αν ο ουρανός και το φως με τραβάει πώς να ξεχάσω τα μάτια και τη φωνή αυτών που αγαπώ;
Κάθε φορά μας δίνουν τα στοιχεία μιας φιλίας, τα κομμάτια μιας συγκίνησης. Ποτέ τη συγκίνηση. Ποτέ τη φιλία.
Επισκεπτόμαστε έναν ηλικιωμένο φίλο μας για να του εκμυστηρευτούμε τα πάντα ή τουλάχιστον ό,τι μας πνίγει.
Αλλά είναι βιαστικός. Μιλάμε για όλα και για τίποτε. Η ώρα περνάει και νάμαι πιο μόνος, πιο άδειος. Αυτή την ανάπηρη σοφία που προσπαθώ να φτιάξω ποια λέξη αφηρημένη ενός φίλου που μου ξεφεύγει θαρθεί να την γκρεμίσει: «Non ridere, non lugere και οι αμφιβολίες για τον εαυτόν μου και για τους άλλους.
- Να μη χωρίζεσαι από τον κόσμο. Κανένας δεν καταστρέφει τη ζωή του όταν ζει στο φως.
Κάθε προσπάθεια μου, σ’ όλες τις θέσεις, τις δυστυχίες, τις απογοητεύσεις είναι να ξαναβρίσκω τα στοιχεία επαφής.
Και μέσα ακόμα στη θλίψη μου τι λαχτάρα αγάπης και τι μεθύσι στη θέα ενός λόφου μέσα στη βραδινή ατμόσφαιρα.
Επαφές με το αληθινό, τη φύση πρώτα, κι έπειτα με την τέχνη, εκείνων που ένοιωσαν και με τη δίκη μου αν είμαι ικανός.
Αν όχι, το φως, το νερό, το μεθύσι, είναι ακόμα μπροστά μου, τα χείλη μου υγρά απ’ τον πόθο.
Χαμογελαστή απελπισία. Χωρίς διέξοδο που εξασκεί όμως αδιάκοπα μια κυριαρχία που την ξέρω δεν είναι μάταιη.
Το ουσιώδες: να μη χαθώ και να μη χαθεί ό,τι δικό μου κοιμάται στον κόσμο.
- Ο πόλεμος ξέσπασε. Πού είναι ο πόλεμος;
Εκτός απ’ τις ειδήσεις που πρέπει να πιστέψεις, τις αφίσες που πρέπει να διαβάσεις πού να βρεις, τα χαρακτηριστικά του άλογου γεγονότος, Δεν είναι στο γαλανό ουρανό πάνω απ’ τη γαλάζια θάλασσα, ούτε στη κραυγή των τζιτζικιών, ούτε στα κυπαρίσσια των λόφων.
Ούτε ακόμα σ’ αυτή την έντονη διάχυση του φωτός στους Αλγερινούς δρόμους.
Θέλουμε να πιστέψουμε σ’ αυτόν.
Ζητάμε το πρόσωπό του, μας το αρνείται.
Μόνον ο κόσμος είναι βασιλεύς, τα πρόσωπά του μεγαλειώδη. Να ’χεις ζήσεις στο μίσος αυτού του ζώου, να το ‘χεις μπροστά σου, να μη ξέρεις να το αναγνωρίσεις.
Πόσο λίγα πράγματα άλλαξαν.
Αργότερα θάρθουν χωρίς άλλο, η λάσπη, το αίμα και η απέραντη αηδία.
Αλλά σήμερα διαπιστώνει κανείς ότι η ύπαρξη του πολέμου είναι η ίδια με την αρχή της ειρήνης; Ο κόσμος και η καρδιά τις αγνοεί.
Πηγή: Λογοτεχνικό Περιοδικό Ενδοχώρα, Τεύχος (διπλό) 21-22 (1963).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου