Το Μάθημα
Στα ύστερά μου επιμένω ξανά.
Οι φλέβες καταρρέουν, ανοίγοντας σαν
Μικρές γροθιές κοιμισμένων
Παιδιών.
Μνήμες παλιών τάφων,
Σαπισμένες σάρκες και σκουλήκια
Δεν με πείθουν ν’ αρνηθώ
Την πρόκληση. Τα χρόνια
Και η ψυχρή ήττα ζούνε βαθιά
Στις ρυτίδες τού προσώπου μου.
Τα μάτια μου θαμπώνουν, μα
Στα ύστερά μου επιμένω,
Γιατί αγαπώ τη ζωή!
The Lesson
I keep on dying again.
Veins collapse, opening like the
Small fists of sleeping
Children.
Memory of old tombs,
Rotting flesh and worms do
Not convince me against
The challenge. The years
And cold defeat live deep in
Lines along my face.
They dull my eyes, yet
I keep on dying,
Because I love to live.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου