Ξανά και Ξανά
το κορίτσι θέλει ένα φανελάκι αμάνικο
φτιαγμένο από «μην αγγίζετε τα μαλλιά μου»
και τα δόντια των προγόνων.
η ψυχή της στο βυθό τού ωκεανού
σα θρύλος για τον οποίο δεν μίλησε κανείς (στις μέρες μας),
δεν μιλάει (εδώ) — με τον τρόπο αυτό
έγινε αόρατη.
το κορίτσι θέλει ένα φλιτζάνι
φτιαγμένο από ουράνιο τόξο και σκοτεινιά.
το κορίτσι θέλει μια λέξη
για όχι και σταμάτα και μη.
ένα καζάνι φωτός,
μάγισσα, άγγελος (θεός) —
κατάπιε τις στάχτες και τα οστά
των προγονικών της αδελφάδων. θέλει να γίνει
βάλσαμο μέσα σε ένα κορίτσι
μέσα στο φεγγάρι μέσα στον εαυτό της.
όπως το τέλος
ενός ρεφρέν της τζαζ
το κορίτσι είναι λυκόφως
που φτερουγίζει
Again & Again
the girl wants a vest
made of don’t touch my hair
& ancestors’ teeth.
her soul at the bottom of the ocean
like a fable no one spoke of (anymore),
she does not speak (here)—this is how
she became invisible.
the girl wants a cup
made of rainbow & blackness.
the girl wants a word
for no & stop & don’t.
a cauldron of light,
witch, angel (god)—
she swallowed the ashes & bones of sister
ancestors. she wants to become
a balm inside a girl
inside the moon inside herself.
like the end
of a jazz refrain
the girl is twilight
hovering
Πηγή πρωτότυπου: best-poems.net/anastacia-rene/again-again.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου