Όταν συμβαίνει ένα καταστροφικό φαινόμενο, με ευρύτατες συνέπειες στις κοινωνίες που το βιώσανε με δραματικό τρόπο, όσοι πληροφορούνται μέσω εικόνων για το φαινόμενο, για κάποιο χρονικό διάστημα συνειδητοποιούνε κάπως τη ματαιότητα εννοιών όπως σύνορα, επίπλαστα όρια κάθε είδους, επίσης τη ρευστότητα τού ανάγλυφου χώρου που πατάμε και στον οποίο νομίζουμε ότι ορίζουμε κάτι (σ.σ. ένα από τα πράγματα που οι ινδιάνοι τής βόρειας αμερικής δεν μπορούσανε να καταλάβουνε στους ευρωπαίους ήταν ο θεσμός τής ατομικής ιδιοκτησίας γης), και πως τελικά είμαστε όλοι μέλη ενός είδους, του ανθρώπινου. Για λίγο όμως.
Αργά ή από την επόμενη γενιά, για όσους βιώσανε τον τρόμο και επέζησαν, ή γρήγορα, για τους θεατές, όλες αυτές οι ιδεοληψίες – οικονομικές και θρησκευτικές –, τις οποίες θα έπρεπε να έχουμε ξεπεράσει και τις οποίες μας επέβαλε η εξουσία, για να μας ελέγχει, θα σκεπάσουνε ή σβήσουνε τις μνήμες από το φαινόμενο και την αποκάλυψη τής φυσικής μας θέσης στο κόσμο και θα μας επαναφέρουνε στην τάξη τού απάνθρωπου εκμεταλλευτικού κόσμου μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου