Όταν θα έχω ιδεί
το τελευταίο ηλιοβασίλεμα
Στον Τάκη Αντωνίου
Εκείνο που θα ζητούσα, εγώ που ποτέ μου
δεν ζήτησα τίποτα κ’ είναι
πλέον αργά ν’ απλώσω στη γης
το γέρικο χέρι μου, θάταν να μην
ξεχάσω εντελώς. Να μου μείνει εσαεί
μια ιδέα οφθαλμού, ένα ελάχιστο μνήμης
– βεβαιώθηκα πως ο κόσμος που έζησα
δεν ήταν πρόχειρος – να μπορώ να θεώμαι
αν όχι έναν έναστρο κλώνο ουρανού
τουλάχιστο ένα κεραμίδι από το
σπιτάκι που έχτισα σ’ αυτή την κορφή,
σαν έναν μικρό θρόνο μες στον ορίζοντα.
Να μπορώ να θεώμαι ένα πράσινο φύλλο
ή ένα πουλάκι καθισμένο στο κάγκελο
ή και μόνο ένα στίγμα από το
μουσικότατο αυτό ωκεάνιο φως.
Να θεώμαι ίσα-ίσα ένα σοφό
άνθος· ή ένα σοφό μερμηγκάκι
που μέσα στο μόλις ορατό κεφαλάκι του
κουβαλάει την άγνοια μας. Απλώνω
το χέρι προς την ανεξιχνίαστη μοίρα,
αυτήν που τροφοδοτεί τις κυήσεις εντόμων,
φυτών, λουλουδιών με το ενόργανο φως.
Συλλογίζομαι πως μπορεί και να υπάρξουνε
κάποτε αυτοί που θα μάθουνε να μιλούν
και να γράφουν τις γλώσσες τους. Πως υπάρχουνε
κι άλλα λεξιλόγια πλούσια σε σοφία
κι αρθρώσεις μουσικές, που εγώ,
ο πριν και ο έξω απ’ τα μέλλοντα χρόνο,
δεν θάχω γράψει ποιήματα.
Πλούμιτσα ‘80
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου