Περί φασισμού.

Όχι, δεν σκοπεύω να προσθέσω μια ακόμα (φλύαρη) ανάλυση για το τι είναι φασισμός, όταν αφενός έχουνε γραφτεί αμέτρητες αναλύσεις αφετέρου οι περισσότερες γράφτηκαν από άτομα που ικανοποιούνε τον όρο και ας φαινομενικά τον πολεμούν.

Εξακολουθώ να θεωρώ ότι την καλύτερη προσέγγιση τού όρου μάς την πρόσφερε ο Τζίμης Πανούσης: «Ο φασισμός δεν είναι ιδεολογία. Ο φασισμός είναι νοοτροπία. Ακόμα και ένας αντιεξουσιαστής, ένας αναρχικός, ένας αριστερός μπορεί να είναι μεγάλος φασίστας.», αποφεύγοντας, εσκεμμένα, να ορίσει τι είναι φασισμός και φασιστική συμπεριφορά.

Δυστυχώς – εννοείται ότι δεν έπεσα από τα σύννεφα – το τελευταίο διάστημα γίναμε μάρτυρες γεγονότων καθαρά φασιστικών, που δικαιολογούν απόλυτα την ανωτέρω θέση.

Από τον προπηλακισμό διαφορετικών ατόμων που έτυχε απλά να περνάνε από μπροστά μας, στο, σε επίσημη εκδήλωση τοπικής κοινότητας, κάψιμο καρναβαλικού ομοιώματος πολιτικού προσώπου λόγω του σεξουαλικού του προσανατολισμού, την υποχρέωση υποβολής Υπεύθυνης Δήλωσης από τους αναδόχους (νονούς) ότι είναι χριστιανοί ορθόδοξοι και δεν έχουνε τελέσει πολιτικό γάμο (δεν χρειάζεται ιδιαίτερη φαντασία για να δει κάποιος το τι στοχοποίηση ενδέχεται να προκαλεί η μη υποβολή της από το άμεσο περιβάλλον των ατόμων που δεν θα την υποβάλλουν) μέχρι τις δημόσιες τοποθετήσεις φερόμενων ως αριστερών πολιτικών προσώπων ότι τα ομοφυλόφιλα άτομα είναι πράκτορες τού  καπιταλισμού.

Κοινός παρονομαστής όλων αυτών των εκδηλώσεων μίσους η αφοριστική κριτική τού ατόμου με βάση τις ιδεοληψίες τού κριτή, και μάλιστα κριτικής αποστασιωποιημένης από τον κρινόμενο. Φυσικά το γιατί και με ποιο δικαίωμα, κάποιος, αποφάσισε για τον εαυτό του να γίνει κριτής των άλλων ούτε λόγος. Και αυτό έχω καταλήξει πως είναι ο φασισμός. Κάτι πολύ πέρα από την οικονομική εκμετάλλευση, την οποία φυσικά και περιλαμβάνει.