Πόνος [Ρήγας Γκόλφης]

ΠΟΝΟΣ

Ανάθεμά με α δεν πονώ κι α δεν αναστενάζω 

Πονώ, και γύρα μου πονάν και κλαιν όλα τα πάντα.

Κλαίει τ’ αστεράκι τ’ ουρανού και σιγοσβεί θλιμμένο, 

Λυπητερά κι ανάκουστα στενάζει τ’ ακρογιάλι,

Κάποιο παράπονο πικρό σκορπάει παντού τ’ αγέρι.

Και ξεχειλίζει ο πόνος μου και σκέπει όλην την πλάση, 

Κι ανατρομάζουν τ’ άψυχα, κι αργεί να ξημερώσει...

Που θάβρω την παρηγοριά και της ψυχής το χάδι;

Κάθουμαι να συλλογιστώ τα μάτια τα γλαρά σου,

Τ’ αγγελικό σου το κορμί, την τόση αγαθοσύνη- 

Με πνίγει τ’ αναφιλητό και της πικριάς η λαύρα... 

Ο πόνος μένα γέννησε κι ανάθρεψεν η πίκρα,

Οι Μοίρες δε με μοίρωσαν, μα μούδωσαν το θρήνο,

Κ’ οι Λύπες με νανούρισαν στον πρώτο μου τον ύπνο.

Σε καταριέμαι, έρμη ζωή, που τις χαρές μού κρύβεις, 

Κι ανοίγεις μου την αγκαλιά για πλάνεμα και δάκρυ. 

Ωσάν τρανός ανυφαντής ο καρδιοκόπος πόθος, 

Ξαπλώνει ολούθε μέσα μου το μαύρο του το δίχτυ,

Κι όλο πονώ, κι όλο πονώ κ’ είναι βαθύς ο πόνος... 

Ανάθεμά με α δεν πονώ, και τρισανάθεμά με!

Πηγή: O Noυμάς, τεύχος 190 (1906)