Το τραγούδι μιας κυρίας στη σκιά [Paul Celan, μετ. Ιωάννα Αβραμίδου]

ΤΟ ΤΡΑΓΟΎΔΙ ΜΙΑΣ ΚΥΡΙΑΣ ΣΤΗ ΣΚΙΑ

Όταν φτάνει η σιωπηλή και κόβει τις τουλίπες:

Ποιος κερδίζει;

                        Ποιος χάνει;

                                            Ποιος βγαίνει στο παράθυρο; 

Ποιος πρώτος προφέρει το όνομά της;

Είναι κάποιος που κουβαλά τα μαλλιά μου. 

Τα κουβαλά όπως κουβαλούν έναν νεκρό στα χέρια. 

Τα κουβαλά όπως κουβαλούσε ο ουρανός τα μαλλιά μου τη χρονιά εκείνη που αγάπησα.

Τα κουβαλά έτσι από ματαιοδοξία.

Αυτός κερδίζει.

                         Δεν χάνει.

                                         Δεν βγαίνει στο παράθυρο. 

Δεν προφέρει το όνομά της.

Είναι κάποιος που έχει τα μάτια μου.

Τα έχει από τότε που κλείνουνε οι πύλες. 

Τα φορά στο δάχτυλο σαν δαχτυλίδια.

Τα φορά σαν θρύψαλα πόθων και ζαφειριών: 

ήταν κιόλας ο αδερφός μου το φθινόπωρο 

μετρά ήδη τις μέρες και τις νύχτες.

Αυτός κερδίζει.

                         Δεν χάνει.

                                         Δεν βγαίνει στο παράθυρο.

Προφέρει τελευταίος το όνομά της.

Είναι κάποιος που έχει αυτό που έλεγα.

Το κουβαλά υπό μάλης σαν πακέτο.

Το κουβαλά όπως κουβαλά το ρολόι την χειρότερη ώρα του.

Το κουβαλά από κατώφλι σε κατώφλι, δεν το πετά.

Αυτός δεν κερδίζει.

                               Χάνει.

                                         Βγαίνει στο παράθυρο.

Προφέρει πρώτος το όνομά της.

Αυτός θα κοπεί μαζί με τις τουλίπες.

Από την ποιητική του συλλογή: Μήκων και Μνήμη