Στον Βαγγέλη.
Δίνω σ' αυτόν που πήγε αλλού, τον φίλο
ένα γαρύφαλλο, ένα γέλιο, μιαν αυγή,
ένα ξερό που ο αέρας σέρνει φύλλο,
μια λέξη μου, μια θάλασσα, μια γη.
Παίρνω απ' αυτόν το βλέμμα προς τον χρόνο
την γερασμένη μου μην δει την αλλαξιά,
παίρνω απ' της νιότης του τα μάτια, αυτόν τον πόνο
κι αυτή την θλίψη που γεννάει η μοναξιά
Έλα ξανά μαζί να πιούμε, στο όνειρό μου
οι δυο μας θά 'μαστε δεν θα 'ναι άλλος κανείς
ευχή θα κάνω στο σκοτάδι αυτού του δρόμου
με ένα χαμόγελο σαν ήλιος να φανείς...
ένα γαρύφαλλο, ένα γέλιο, μιαν αυγή,
ένα ξερό που ο αέρας σέρνει φύλλο,
μια λέξη μου, μια θάλασσα, μια γη.
Παίρνω απ' αυτόν το βλέμμα προς τον χρόνο
την γερασμένη μου μην δει την αλλαξιά,
παίρνω απ' της νιότης του τα μάτια, αυτόν τον πόνο
κι αυτή την θλίψη που γεννάει η μοναξιά
Έλα ξανά μαζί να πιούμε, στο όνειρό μου
οι δυο μας θά 'μαστε δεν θα 'ναι άλλος κανείς
ευχή θα κάνω στο σκοτάδι αυτού του δρόμου
με ένα χαμόγελο σαν ήλιος να φανείς...
Κώστας Σφενδουράκης
Σχόλιο: φίλε Κώστα σου εύχομαι από καρδιάς να μη "χρειαστεί" να ματαγράψεις για τέτοιο λόγο.
