«Κάτι άλλο που μου φάνηκε περίεργο ήταν ότι πολλοί μαύροι μουσικοί δεν είχαν ιδέα από τη θεωρία της μουσικής. Πολλοί από τους παλιούς πίστευαν ότι, αν πήγαινες σχολείο, θα κατέληγες να παίζεις λευκός. Ή ότι ,αν αποκτούσες κάποιες γνώσεις θεωρίας, θα έχανες το αίσθημα στο παίξιμό σου. Μου φαινόταν απίστευτο που όλοι αυτοί οι μάγκες σαν τον Bird, τον President, όλα αυτά τα αστέρια της μουσικής, δεν πήγαιναν στα μουσεία ή στις βιβλιοθήκες για να δανειστούν παρτιτούρες και να πάρουν μια ιδέα για το τι συνέβαινε στο χώρο της μουσικής. Εγώ πήγαινα στη βιβλιοθήκη και δανειζόμουν παρτιτούρες μεγάλων συνθετών, όπως του Stravinsky, του Alban Berg, του Prokofiev. Ήθελα να δω τι γινότανε σ’ όλα τα είδη μουσικής. Η γνώση είναι ελευθερία και η άγνοια είναι σκλαβιά και μου φαίνεται απίστευτο πως μπορούσε κανείς να βρίσκεται τόσο κοντά στην ελευθερία και να μην την εκμεταλλεύεται»
«Όταν κυκλοφόρησε το «Birth of the cool» θυμάμαι ότι μερικοί κριτικοί μ’ έθαψαν τελείως, ιδίως ένας που έγραφε στο DownBeat. Εγώ δεν δίνω καμιά σημασία στους κριτικούς γενικά, αλλά τότε είχα πληγωθεί κάπως από την κριτική του τύπου, γιατί ήμουν πολύ μικρός και γιατί η συμμετοχή μου σ’ εκείνο το δίσκο και η επιτυχία μετρούσαν πολύ για μένα. Αλλά ο Bird και ο Dizzy μου είπαν να μη δίνω μια, κι αυτό έκανα κι εγώ. Γι΄ αυτό ίσως άρχισαν να μου τη δίνουν οι μουσικοκριτικοί, από εκείνο τον καιρό που μ’ έθαψαν τόσο στυγνά, όταν ήμουνα μια σταλιά παιδί κι είχα τόσα να μάθω ακόμα. Ήταν ανελέητοι μαζί μου, δεν έδειξαν την παραμικρή κατανόηση. Σκεφτόμουν λοιπόν ότι ήταν μεγάλη αδικία να ‘σαι σε τέτοιο βαθμό σκληρός με κάποιον τόσο μικρό κι άπειρο, χωρίς να προσπαθείς να του δίνεις κουράγιο να συνεχίσει»
