Βόστρυχος [Paul Celan - μετ. Στέλλα Γ. Νικολούδη]

ΒΟΣΤΡΥΧΟΣ

Βόστρυχος που δεν έπλεξα, που άφησα ν' ανεμίζει,

που άσπρισε από ερχομούς κι αναχωρήσεις,

που λύθηκε απ' το μέτωπο, που το προσπέρασα

τη χρονιά των μετώπων -:

αυτή είναι μια λέξη που σαλεύει

προς χάριν των αιώνιων πάγων,

μια λέξη που έστρεψε το βλέμμα της στο χιόνι,

τότε που εγώ, τριγυρισμένος απ' τα καλοκαίρια των ματιών,

λησμόνησα το τόξο του φρυδιού που τέντωσες επάνω μου,

μια λέξη που με απέφυγε

όταν το χείλι μου αιμορραγούσε απ' την πλησμονή της γλώσσας.

Αυτή είναι μια λέξη που βάδισε πλάι στις λέξεις,

μια λέξη κατ' εικόνα της σιωπής,

τριγυρισμένη από θάμνους αγριόλιζας και θλίψης.

Εδώ βυθίζονται τα μάκρη,

κι εσύ,

αστέρι από μαλλιά ωσάν νιφάδα

χιονίζεις

κι ακουμπάς το χωματένιο στόμα.