29 Απριλίου 2013

Lin Hwai-min - International Dance Day Message 2013

Λάζαρος [Ελένη Κοφτερού]



Λάζαρος

Σιγή επί του θέματος
της έπειτα πορείας του
και τον αντιπαθώ 
από μικρή
γι' αυτή του τη σιωπή

γιατί παρακαλώ 
μόνον αυτός ν' αναστηθεί;
γιατί όχι και ο Λόρκα
ή ο μπαμπάς μου
η Κατερίνα Γώγου
η φίλη μου η Αφροδίτη
ή  εκείνη η γριούλα
στο χωριό
που πρόπερσι κρεμάστηκε
απ' τον πολυέλαιο 
της μοναξιάς; 

27 Απριλίου 2013

(με τρόπο χαϊκού) Της Πανσέληνου


                                στην Ελένη

Το περίγραμμα
Της Καστέλλας φεγγίζει
Να! Πανσέληνος!

(25.04.2013)

26 Απριλίου 2013

Πέτρος Βλαστός - Συνώνυμα και Συγγενικά




















Tο Λεξικό τού Πέτρου Βλαστού (κατεβάστε το: κλικ εδώ) είναι, στην πραγματικότητα, το πρώτο σημαντικό «λεξικό συνωνύμων» τής Ν. Ελληνικής –και μάλιστα τής λαϊκής, διαλεκτικής και λογοτεχνικής δημοτικής, με σαφή αποκλεισμό των λόγιας προέλευσης νεοελληνικών λέξεων. Και εδώ η ιδεολογία οδηγεί τη λεξικογραφία· το γλωσσικό «πιστεύω» τού Βλαστού καθορίζει τη στάση του στο Λεξικό που συνέταξε. Ο Πέτρος Βλαστός (1879-1941), ποιητής, λόγιος, που έζησε το μεγαλύτερο μέρος τής ζωής του στο εξωτερικό (Ινδία, Αγγλία), υπήρξε από τους υπέρμαχους ενός φορμαλιστικού δημοτικισμού κατά τα διδάγματα τού Ψυχάρη, χωρίς όμως να διαθέτει τις επιστημονικές γνώσεις και το κύρος τού πατριάρχη τού δημοτικισμού. Γαμπρός τού Αλέξ. Πάλλη, μεγάλου δημοτικιστή λογίου, δεν υστέρησε σε μαχητικότητα για την επικράτηση τής δημοτικής γλώσσας, μιας δημοτικής αληθινά λαϊκής με πρότυπο τη γλώσσα των δημοτικών τραγουδιών. ΄Ανθρωπος τού εμπορίου, δηλ. τής πράξης, ο Βλαστός δεν στάθηκε μόνο σε θεωρητικές τοποθετήσεις. Θέλησε να δώσει ένα πρακτικό βοήθημα για μια μελλοντική –είχε συνείδηση τής προσπάθειάς του– αλλά δημιουργική χρήση τής δημοτικής, εσωτερικά εμπλουτισμένης με γνήσιες λαϊκές λέξεις: «Σε μας [κατ’ αντίθεση προς την Ιταλική] είχε τόσο παραπεταχτεί η δημοτική που κατάντησε να ζουριάσει και ν’ αποξεραθεί. Ο ξεπεσμός αφτός της γλώσσας μας αναγκάζει τώρα να ξαναφέρουμε πίσω ένα σωρό λέξες, πολύ όμορφες κι απαραίτητες, που κοντέβουν να ξεχαστούν ολότελα ή που κιόλας φαίνουνται ξένες. Πόσες από αφτές θα ξαναζωντανέψουν είναι πρόβλημα που θα το λύσει η φιλολογία, μα προτίμησα να βαστάξω όσες μπορούσα περισσότερες με την ελπίδα να σωθεί ο πλούτος της δημοτικής που σήμερα κιντυνέβει να χαθεί αγύριστα».
Ο μελετητής –όσο και ο χρήστης– τού Λεξικού τού Βλαστού καταλαβαίνει αμέσως από τις λέξεις, που δίδονται ως συνώνυμα ή συγγενικά σε κάθε λήμμα, ότι πρόκειται για ένα κράμα από ζωντανές, εύχρηστες και εκφραστικές δημοτικές λέξεις αλλά και άλλες ξεθαμμένες από παλιότερα (και όχι πάντα αξιόπιστα) λεξικά, μαζί με γλωσσικό υλικό, που αποτελείται από πολλές διαλεκτικές λέξεις, ακόμη και από νεόπλαστες φτειαχτές λέξεις, που πλάστηκαν για να αντικαταστήσουν άλλες λογιότερης προέλευσης, καθώς και από λέξεις τής συνθηματικής λεγόμενης γλώσσας (αργκό)…(Γ. Μπαμπινιώτης)


25 Απριλίου 2013

Η Μυστική Συνταγή [Τα Πρωινά (κι όχι μόνο) μικρά παράλληλα του Ερημίτη]



Η Μυστική Συνταγή

Έβαλα ζάχαρη·
Έριξα τ' αλάτι
κι έφτιαξα μια θάλασσα γλυκιά
να τρέξω γυμνός να τη γευτώ
στα κυματιστά σκεπάσματα να τυλιχτώ
κρυφά από τους γλάρους
και τα σκοτεινά μάτια των περιπατητών
που ψάχνουνε χρυσάφι
και κάνουνε χάζι
κοιτάζοντας απ' τα παράθυρα μικρών αυτοκινήτων.

Έβρασε όμως πολύ,
ξεχάστηκα κι έγραψα με τ' άξυστο μολύβι
πως θα το καταφέρω σωστά
της επόμενης φοράς τ' ανάξιο στολίδι.

Έβαλα λιγότερη ζάχαρη,
μια που στα χείλη είχε μείνει αρκετή, πικρή·
Έριξα μια στάλα αλάτι,
γιατί έβρεξε στην ακρογιαλιά μπροστά
ή έκλαψα ξύπνιος
στην αναμονή για τον παλιατζή
να τους μαζέψει όλους από τους δρόμους
αυτούς που ψάχνουν έρωτα
και περπατάν ανέμελα
μαζεύοντας τη λάσπη από τα χαμηλά.

Έγινε καλό πολύ,
γεύτηκα τη στιγμή και το ζεστό
καθώς κατέγραφα την πορεία
από το πριν στο επόμενο λεπτό.

30.ΙΙΙ.13 συννεφιασμένο Σάββατο πρωί


24 Απριλίου 2013

Βαλάντης Βορδός - Δύο Ποιήματα


                                                 
                                                    στο Δ. Πετρίδη 
Το ξημέρωμα είναι μακελειό 
γυρνώντας μόνος στην πόλη
στις κομματιασμένες αρτηρίες της ψάχνοντας
μια ανέλπιστη διέξοδο από κάτι τρομερό
πάντα
πού λιώνει στα χέρια ότι αγγίζεις.
Πλημμύρισαν οι δρόμοι αρτηρίες σπασμένες
μοναχικά φώτα εμετικά στις πλατείες που
κοιμούνται άστεγοι και τέρατα παιδεραστών.
Γέμισε το σώμα αίμα που να χυθεί 
δεν ξέρει πια, στην αγάπη, στην ποίηση,
στον έρωτα, στο ραγισμένο χαμόγελο
πού έχουν τα μάτια σου όταν με κοιτάν 
αδιάφορα.

Κι ύστερα τι να ‘ναι αυτό πού μας απομακρύνει
δίχως καν να αγγιχτούμε;

Μένοντας στα λόγια πού κρύβουν υποσχέσεις
στα αόριστα μόνο βλέμματα
στην άνοιξη πού αναρωτιέσαι
αν κάποτε υπήρξε

Το ξημέρωμα στην πόλη είναι μακελειό
για κάτι σώματα πικρά
απ' την προσπάθεια δηλητηριασμένα

Το ποίημα αυτό 
δεν ξέρω γιατί με πλησίασε
τόσο κοντά και τι ζητά από μένα.
Εσένα δεν σε ξέρει καν
οι νύχτες σου του είναι ξένες.

Δεν ξέρει που συχνάζεις, την καθημερινότητα σου
πώς κάνεις έρωτα, αν με χάπια κοιμάσαι.
Δεν έχει το ποίημα την έννοια σου
την μορφή σου δεν ξέρει,
αυτήν την κρατώ εγώ
μαζί με κάτι ακαθόριστες υποσχέσεις
πώς ίσως κάποτε βρεθούμε.

Τώρα ποίημα μου γιατί με πλησιάζεις επικίνδυνα
σαν ένα ποίημα της Σύλβια Πλαθ και του Αλέξη
και τι ζητάς από μένα σ' αυτό το κρύο ξημέρωμα
στο φριχτό αυτό μακελειό των δρόμων.


˜


Χιόνιζε μες στο δωμάτιο αίμα και φαντασμαγορικούς εφιάλτες.
Κίτρινη λαδομπογιά στα μάτια του τζόκερ, ώσπου 
τον έσπρωξα απ' το παράθυρο γιατί δεν άντεχα το ηλίθιο
γέλιο του, το κρύο του αστείο, η ίδια η μικρή μου γάτα κουλουριασμένη
πάνω στο πάπλωμα, ήταν τόσο αδύναμη, την τάιζα ποιήματα 
του Βιγιόν και του Τσέλαν μιας και δεν υπήρχε κάτι άλλο πρόχειρο.
Της στέρησα κάθε επαφή, κάθε μικρή απόλαυση, ανέπνεε μόνο τον
τοξικό αέρα της ποίησης, η ίδια που κάποτε με γοήτευε τώρα ήταν αποκρουστική.
Σύρθηκε αργά προς τα χέρια, ανέβηκε στο στήθος, έβγαλε μια κραυγή
και ψόφησε πάνω μου γεμίζοντάς με τρίχες. Προσπαθώ με ένα τσιμπιδάκι
να βγάλω μια απ' τους βολβούς του ματιού μου, αν την αφήσω θα βλέπω 
τα πάντα διχοτομημένα, αυτός ο κόσμος δεν είναι ροζ, ποτέ δεν ήταν
ροζ αυτό το άρρωστο κίτρινο δεν είναι ροζ. ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΡΟΖ. Κι η κοκκινοσκουφίτσα
μια πόρνη ήταν που έκανε πιάτσα στα δικαστήρια, την ήξερα καλά,
ανταλλάσαμε τσιγάρα και φλερτ με τον τρόμο στον τηλεφωνικό θάλαμο.
Περνώντας μερόνυχτα στο πεζοδρόμιο έβλεπα μόνο τον εαυτό μου να
περνά μέσα απ' τις βιτρίνες του zara κρατώντας στα χέρια του το αίμα μου.
Ένα απίθανο μωρό από υαλοβάμβακα άρπαξε φωτιά μες στο καρότσι του
,και μην έχοντας κάτι άλλο για να το σβήσω έριξα πάνω 
μερικά ποιήματα που τα νόμιζα αδρανή, ώσπου το μωρό λαμπάδιασε
αν μολότοφ στην Τσιμισκή κάνοντας γκελ ανάμεσα απ' τα αστέρια..

23 Απριλίου 2013

Γιώργος Αγκυραλίδης - Νέα Κοκκινιά - Νίκαια: Η Προσφυγούπολη






















Διαβάστε ή κατεβάστε (σε μορφή pdf), ακολουθώντας το σύνδεσμοεδώ, το τεσσαρακοστό βιβλίο της σειράς "εν καινώ" των 24Γραμμάτων: "Νέα Κοκκινιά – Νίκαια: Η προσφυγούπολη" του Γιώργου Αγκυραλίδη 



«ΗΕΜΠΕΙΡΙΑ ΜΙΑΣ ΑΝΑΓΝΩΣΗΣ» [Απόστολος Θηβαίος]

Θαυμαστικό σχόλιο στο προσφυγικό οδοιπορικό του Γιώργου Αγκυραλίδη


Η διακοπή ενός έργου, για να βιωθούν τα ειδικά χαρακτηριστικά του συνιστά μία στάση ζωής. Μία άποψη, έξω και πέρα από τη λογοτεχνία. Πρόκειται για μια στάση ζωής, απόλυτα συνυφασμένη με την παραδοχή της αδυναμίας της ίδιας της τέχνης να αναπαραστήσει τα εσωτερικότερα μεγέθη μιας ιδέας ή μιας ορισμένης εμπειρίας. Η επισήμανση του Roy, ταιριαστή σε πολλές περιπτώσεις ενσυνείδητης ροπής προς την καλλιτεχνική δημιουργία, συνεπάγεται δημιουργούς με απόλυτη συναίσθηση της ευθείας σχέσης και της αναλογίας μεταξύ της πραγματικότητας και της στόχευσης της τέχνης. Ο ρομαντισμός, ως μια εξειδίκευση της ρεαλιστικής θεώρησης προϋποθέτει και συνεπάγεται την ίδια στιγμή μία βαθύτατη συνέπεια ανάμεσα στα στοιχεία, τα οποία συνδράμουν και τελικά διαμορφώνουν την καλλιτεχνική δραστηριότητα, πέρα φυσικά από το ισχυρό και ακλόνητο στοιχείο του υποκειμενισμού, που με τόσο θάρρος και θέληση διαψεύδει κανονιστικούς ή θετικιστικούς ρυθμούς μες στο σώμα της δημιουργίας.
Εντούτοις, κάθε άλλο παρά αδιάφορη μπορεί να σταθεί μια προσέγγιση αντίστροφης κατεύθυνσης. Μιλούμε για εκείνες δηλαδή τις περιπτώσεις, κατά τις οποίες η τέχνη, -εν προκειμένω ο λόγος και η δυναμική του-, επιστρατεύονται προκειμένου να μεταγγισθεί η ίδια η ιστορία, ως γνώση και συνείδηση. Ο λόγος σε τούτη την περίπτωση αναλαμβάνει τη μετάλλαξη της εμπειρίας από προσωπικό βίωμα σε ιστορική μνήμη, ακόμα και αν στην αφετηρία του νέου αιώνα, διαπιστώνεται διάφανα ένα σαφές ενδιαφέρον προς το δημιουργικό παλμό της ζωής, καθώς επισημαίνει ο Γεωργούλης στο σχολιασμό του ιδιαίτερου έργου της σχολής της Θεσσαλονίκης. Ένα έργο λοιπόν, διαπιστώνει ο μελετητής μας διεγείρει εφόσον απεικονίζει ακέραιες την αιμάτινη ροή, τη θλίψη και την έκπληξη του βίου, τις εντάσεις και τις κρίσεις του παρελθόντος, τις αγωνίες και τις εκστάσεις του μέλλοντος.
Ο Γιώργος Αγκυραλίδης, με την ιστορική καταγραφή του κατορθώνει να διανθίσει τον ίδιο το λόγο με το ειδικό, συναισθηματικό βάθος που συνοδεύει πάντοτε μια ομολογία αγάπης και τρυφερότητας. Η ιστορική αναπαράσταση της προσφυγικής ζωής, όπως πραγματώθηκε έπειτα από την απώλεια των εδαφών της Ιωνίας , η εγκατάσταση στην αττική γη, το πάλεμα της ζωής και η αναγκαιότητα της δημιουργίας εμπεριέχονται στο πόνημα του Αγκυραλίδη. Ένας αιώνας ανθρώπινης δράσης αποκαλύπτεται στο εξαιρετικά ενδιαφέρον έργο «Νέα Κοκκινιά, η Προσφυγούπολη.» Οι ανθρώπινες μορφές, η αισθητική της ανέχειας, η οποία σφυρηλάτησε με οριστικό τρόπο ολόκληρες γενιές , ο εφιάλτης της ιστορίας και η θηριωδία της ελπίδας απασχολούν τον συγγραφέα. Η παράθεση τοπωνυμίων, οδών και γεγονότων, η αναφορά στην κοινωνική ζωή, τα ήθη, τα έθιμα ή τις παραδόσεις συμπλέκεται με την καταγραφή της ιστορικής μνήμης, προκειμένου να αποκρυσταλλωθεί μια άλλη παράμετρος της προσφυγικής ζωής. Εκείνη που προβλέπει τη διαμόρφωση μιας εθνικής συνείδησης, ικανής και ακλόνητης, ολοφάνερης και επιβεβαιωμένης μες στη δίνη των εθνικών τραγωδιών. Με φωτογραφικά ντοκουμέντα, αλλά και μια βαθύτατα συναισθηματική αποτίμηση, διάχυτη μες στο σώμα του κειμένου, ο Γιώργος Αγκυραλίδης αποκαλύπτει την ιστορία ενός ολόκληρου τόπου. Ο προσφυγικός χαρακτήρας του πολυπληθούς σήμερα δήμου, όπως διαμορφώθηκε από τους διωγμένους Έλληνες των μικρασιατικών παραλίων, τονίζεται μες στο ιστορικό λεύκωμα του Αγκυραλίδη, αποκαλύπτοντας την ίδια τη μοίρα ετούτου του τόπου. Οι γλωσσικές, εθιμικές και άλλες ιδιαιτερότητες θα συνθέσουν μια πραγματικότητα, διόλου ετερόκλητη αλλά εξαιρετικά συμπαγή, καθώς στα όρια του προσφυγικού αυτού κόσμου, επιβιώνει η πίκρα του σπαραγμού αλλά και η θέληση για δημιουργία και εξέλιξη.
Ο αδικοχαμένος δημιουργός Γιώργος Μακρής, επισημαίνει στα επιμελημένα από τον Επαμεινώνδα Γονατά κείμενά του, πως η ανθρώπινη δημιουργικότητα προκύπτει με τρόπο ανεπαίσθητο  και πως μπορεί ετούτη η διαδικασία να χωρέσει το όραμα για την πιο ονειρική και ποθητή πραγματικότητα. Αυτή όμως η στάση ζωής δεν μπορεί παρά να ακυρωθεί και να ξεσπάσει εκ νέου, χειμαρρώδης, καθώς ο πολιτισμός νοσταλγεί τη φριχτή του βαρβαρότητα. Και είναι ετούτη η στοργική λύπη ικανή να διακόψει το δημιουργικό σθένος προκειμένου να σημειωθεί ακόμη ένα από τα θρυλικά βήματα της μοίρας μας. Ο Γιώργος Αγκυραλίδης διαπιστώνει τούτη την ιδιομορφία της ζωής και παραθέτει πλήθος πληροφοριών, προκειμένου να καταδείξει την αντοχή των προσφύγων στα δυστυχή καλέσματα της ιστορίας, όπως στάθηκε ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος και η τρομερή περίοδος της κατοχής από τις γερμανικές δυνάμεις. Εντούτοις η στοργική λύπη για τα όμορφα χρόνια της νεότητας θα παραμείνει αναλλοίωτη σε όλο το φάσμα της ιστορικής καταγραφής, καθώς ο συγγραφέας  αναγνωρίζει και ανακαλεί την ωραιότητα και την ανθρωποσύνη των παθών.
              Η σοφία της ανθρώπινης πίκρας δεν μεταβάλλεται σε φυλακή για τον Γιώργο Αγκυραλίδη. Την ίδια όμως στιγμή,  εκείνη η κοινή μοίρα του ανθρώπου και του βιβλίου δεν θα αποφευχθεί, μια και τα δυο σώματα θα χαθούν εμπρός στη φωτιά, τη φθορά, την υγρασία.  Παραμένει όμως πέρα και έξω ακόμα και από την πολύτιμη, ιστορική καταγραφή η αποτύπωση της αισθητικής και του συναισθήματος μιας ολόκληρης εποχής, με αποφασιστική σημασία για τη μετέπειτα, ελληνική πραγματικότητα. Η αναπόδραστη μοίρα παραμένει αδύναμη εμπρός στο περιεχόμενο ανθρώπων και έργων και με τούτο αναγνωρισμένο, μπορούμε να κατανοήσουμε με όλη την απαιτούμενη διαύγεια τη σημασία του έργου του Γιώργου Αγκυραλίδη. Καθώς και στην περίπτωση του φανταστικού, έτσι και όταν μιλούμε για ιστορικό ντοκουμέντο, η αξία και το κριτήριο βρίσκεται στην εμπειρία του ίδιου του αναγνώστη. Και τούτη στην περίπτωση του παρόντος, προσφυγικού οδοιπορικού στάθηκε πολύτιμη και συναισθηματική.

21 Απριλίου 2013

21 Απριλίου 2013





















Στην Ελλάδα σήμερα καλλιεργούνται περί τα 12.000 στρέμματα με φράουλα και αποδίδουν περί τους 42.000 τόνους. Για τη συγκομιδή των φραουλών απαιτούνται 75 περίπου μεροκάματα ανά στρέμμα
(πηγή: κλικ εδώ).
Αυτό σημαίνει ότι κάθε στρέμμα καλλιέργειας με φράουλες αποδίδει 3.500 κιλά φράουλες το οποίο πωλείται στα μάρκετ προς 2,20 ευρώ το κιλό (η τιμή είναι από μάρκετ της Καλλιθέας της 20ης Απριλίου 2013 για φράουλες προέλευσης Μανωλάδας) αποφέροντας συνολικά 7.700 ευρώ.
Λαμβάνοντας υπόψη ότι τα μεροκάματα των εργατών βρίσκονται στα 22 ευρώ, το συνολικό εργατικό κόστος για τη συγκομιδή για κάθε στρέμμα καλλιέργειας με φράουλες ανέρχεται στα 1.650 ευρώ, δηλαδή συνιστά το 21,4% στην τελική τιμή πώλησης.
Και για αυτό το 21,4%, και μάλιστα για να μη δοθεί σε ανθρώπους που το δούλεψαν και το δούλεψαν πολύ σκληρά, σηκώθηκαν όπλα εναντίον τους και σκότωσαν.
Σίγουρα για να φτάσουν στο ράφι οι φράουλες θα υπάρχουν και άλλα κόστη (συντήρηση εγκαταστάσεων, λιπάσματα, ποτιστικά, μεταφορικά, κέρδος πωλητή), αλλά από ό,τι φαίνεται στα αφεντικά αυτό το 21,4% του εργατικού κόστους ενοχλεί και για αυτό σηκώθηκαν τα όπλα και σκοτώθηκαν εργάτες.
Αυτό το 21,4% (*) εργατικό "κόστος" είναι ακριβώς, και από ό,τι φαίνεται μόνον αυτό, που βάλλεται σήμερα από τη νεοφιλελεύθερη πολιτική και μας παρουσιάζεται, για να μείνουμε στην Ελλάδα, ως το πρόβλημα (το ΜΟΝΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ…), το οποίο η τρικομματική κυβέρνηση σε αγαστή συνεργασία με την τρόικα και το κεφάλαιο γενικότερα έχει αναλάβει να λύσει. Αυτοί που πυροβόλησαν στη Μανωλάδα δεν είναι κάποιοι τυχαίοι εγκληματίες. Αυτοί που πυροβόλησαν στη Μανωλάδα δεν έκαναν τίποτα περισσότερο από το να υλοποιούν τη νεοφιλελεύθερη πολιτική της τρικομματικής κυβέρνησης και της τρόικα. Αυτοί που πυροβόλησαν στη Μανωλάδα και σκότωσαν εργάτες είναι μέρος της "λύσης" όπως επιδιώκουν να την εφαρμόσουν παντού. Μία λύση την οποία ήδη εφαρμόζουν και δυστυχώς χωρίς αντίσταση. 
Αυτή λοιπόν η πολιτική, που εκφράζεται μέσω της επιβολής της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποιημένης οικονομίας, δεν είναι μία ακόμα χούντα, είναι Η ΧΟΥΝΤΑ. Μια χούντα ομπρέλα πασών του "χουντών", οπότε λυπάμαι αλλά δεν θα συμμεριστώ τους πολιτικούς λόγους των σημερινών εξουσιαστών για τη σημερινή επέτειο. Εξάλλου το να εστιάζεις αποκλειστικά σε επιμέρους (μικρο)χούντες μάλλον στρεψοδικείς και στρεψοδικείς εσκεμμένα.  
  
(*) το 21,4 περιέχει και το 21 και το 4 (Απρίλης). Τυχαίο;  

Αναδημοσίευση από 24Γράμματα.

20 Απριλίου 2013

We Insist! : Max Roach's Freedom Now Suite




1. Driva Man
2. Freedom Day
3. Triptych: Prayer/Protest/Peace
4. All Africa
5. Tears For Johannesburg

Max Roach — drums / Abbey Lincoln — vocals / Booker Little — trumpet on "Driva Man," "Freedom Day," "All Africa," and "Tears for Johannesburg" / Julian Priester — trombone on "Driva Man," "Freedom Day," and "Tears for Johannesburg" / Walter Benton — tenor saxophone on "Driva Man," "Freedom Day," and "Tears for Johannesburg" / Coleman Hawkins — tenor saxophone solo on "Driva Man" / James Schenck — bass on "Driva Man," "Freedom Day," and "Tears for Johannesburg" / Michael Olatunji — congas, vocals / Raymond Mantilla, Tomas duVall — percussion / Oscar Brown -- lyrics

Recorded at Nola Penthouse Studios, NYC, August-September 1960

19 Απριλίου 2013

Και ξαφνικά κάτι έγινε στη Μανωλάδα (πάρτε και καμιά εφημερίδα για να το μάθετε!!!) [Γιώργος Δαμιανός]


Είναι ένα κτήνος, απερίγραπτο κτήνος, όποιος πυροβολεί εν ψυχρώ και αδιακρίτως σε  ανθρώπους για οποιοδήποτε οικονομικό λόγο. Η Χιτλερική Γερμανία φρόντιζε, τουλάχιστον, να κρύβεται πίσω από φτηνές ιδεοληψίες και όχι από την “κονόμα” 500-1000 ευρώ.
Και αν τα κτήνη είναι οι κουμπουροφόροι, τότε πως λέγονται
- όλοι εκείνοι που “έστησαν” τα εξώφυλλα των “πολιτικών” εφημερίδων: η Βραδυνή,  ο Λόγος, Δημοκρατία, Εστία, Νίκη, Αυριανή Θεσσαλονίκης,  οι οποίες αγνόησαν παντελώς το θέμα στην πρώτη σελίδα και ασχολήθηκαν με τα σημαντικά, όπως: η κηδεία της Θάτσερ, η τραγωδία στη Βοστόνη και οι άτοκες δόσεις της ΔΕΗ. Το πιο λυπηρό είναι η υποτίμηση του θέματος από τα πρωτοσέλιδα των “πολιτικών” εφημερίδων: Νέα, Έθνος, Τύπος της Θεσσαλονίκης, οι οποίοι δεν έχουν ούτε καν τη δικαιολογία ότι “δεν πρόλαβαν” το θέμα*
- πως λέγονται οι πολιτικές παρατάξεις, που δεν ¨κατέβασαν” χιλιάδες λαού στους δρόμους;
- πως λέγονται οι καλλιτέχνες, που σιώπησαν για άλλη μια φορά;
- πως λέγονται τα σκυφτά ανθρωπάκια που συνεχίζουν να μηρυκάζουν τη χιλιομασημένη μιζέρια τους;
Είμαστε σίγουροι ότι η πρόσφατη ψήφος στους νεοέλληνες Ναζί ήταν μια διαμαρτυρία και όχι βαθύτατη κοινωνική σκέψη και στάση ζωής;
Αλλά μην ανησυχείτε, θα το συνηθίσουμε και αυτό, όπως και όλα τα άλλα, και αυτό είναι ίσως το χειρότερο.

*  είναι καιρός να πάψουμε τις ισοπεδωτικές αοριστίες περί Τύπου. Οι δημιουργοί αυτού του ζόφου έχουν όνομα και επώνυμο. Με αυτή τη σκέψη πρέπει να επαινέσουμε την  οξυδέρκεια των πολιτικών εφημερίδων: Καθημερινή, Αυγή, Ριζοσπάστης, που είχαν τη διάθεση να αναδείξουν επαρκώς το θέμα και να αποδείξουν ότι δε στέκει η φτηνή δικαιολογία, ορισμένων, ότι δεν πρόλαβαν να το παρουσιάσουν.

Δυο φωτογραφίες [Ελένη Κοφτερού]



18 Απριλίου 2013

Αποχαιρετισμός στον ελληνικό ήλιο [Νικηφόρος Βρεττάκος]


Αποχαιρετισμός στον ελληνικό ήλιο

Της πατρίδας μου ήλιε, καθαρέ,
σαν ψυχή αγγέλου που σκέπτεται,
πλούτε ακαταμέτρητα που θαυματουργείς
χρώματα πάνω στις πέτρες μας,
ψωμί και γάλα ενός φτωχού παιδιού
που χρύσωσε τα χείλη του με τ’ όνομα σου
γράφοντας στίχους να τιμήσει ετούτον τον ωραίο
κόσμο˙ που γινόσουν ουσία και πράγματα της ζωής
φρούτα ή άνθη της μυρτιάς και σε χάιδευα,
που δίπλωνα με σε τις λύπες μου όπως μ’ έναν
μαντύα χρυσό που κουμπώνει στο στήθος
κ’ ήμουν ο πιο καλοντυμένος πρίγκιπας-

ήλιε μου, σε αποχαιρετώ σήμερα˙ εγκαταλείπω
τις προστατευτικές ετούτες πλάτες των βουνών
που είναι γυμνά σαν τη μοίρα μου και τα βάσανα μου,
σαν τη μοίρα και τα βάσανα ενός όμηρου λαού
που μες στο σπαραγμό του, αβοήθητος,
νέος κι ωραίος, συστρέφεται
λαβωμένος ο Άδωνις.

Παρά να ζω κάτω από το βλέμμα των εκπορνευτών
της Παναγίας της Αθηνάς και της Δίκης,
προτίμησα παίρνοντας ένα ραβδί
κ’ ένα σάκο ν’ αφήσω τον υπόδουλο κλήρο μου.
Πιο γλυκιά θα ‘ναι η έρημος και η εξορία˙ η άμμος
μαλακό χόρτο θα ‘ναι κάτω απ’ τα πόδια μου,
αρκεί να σώσω την ψυχή μου, ήλιε μου, και το λόγο μου.
Εσύ όμως ο πιστός που ποτέ δε θα φύγεις,
αλλά το ίδιο διαυγής θα γυρίζεις απάνω
απ’ αυτό το προαιώνιο λίκνο της πέτρας, επίβλεψε
τα παιδιά που στα μάτια τους κατοπτρίζεται η μοίρα
των Ψαρών και του Δίστομου˙ επίβλεψε
τον λαό Δωρητή
που έχει στραγγίξει την καρδιά του μέσα στο παγκόσμιο
θυσιαστήριο - κάτωχρον ανάμεσα στους ληστές.

Εσύ μακροχρόνιος, κραταιός και ανεξάρτητος
γυρνάς πάνω απ’ όλα, αλλά εγώ δεν μπορώ
στα προσβλημένα ιερά να κάθομαι ανάμεσα
με σκυμμένο το μέτωπο˙ δεν αντέχω να βλέπω
την αρετή γυμνή, με το ρούχο της
κουρελιασμένο να κρέμεται
απ’ τα δόντια του τσακαλιού,
λεκέδες το φως σου να γιομίζει απ’ το ψεύδος.

Εμπειρογνώμονες με ψυχή από νάιλον,
πραιτωριανοί σπουδαγμένοι στο Άουσβιτς
πυροβολούν την αλήθεια
τραυματίζουν τον Παρθενώνα
και τους «τήδε κειμένους», δεν επιτρέπουν
να υπάρχουν ποιητές στο χώρο της Δάφνης,
σβήνουν τα γράμματα του αλφαβήτου.

Τα δάκρυα μου γέμισαν όλες τις κοίτες.
Τα κόκαλα μου θα γίνουν αιώνια ποτάμια
Αναζητώντας να βρουν μια συνείδηση που ν’ ακούει.
Αφήνοντας τώρα τούτα τα πνεύματα
-τους ξερόβραχους της πατρίδας μου-
και την κορφή του Ταΰγετου
που με δίδαξε το ύψος,
ήλιε μου,
                 φεύγω
χωρίς μοίρα και χωρίς πατρίδα, ελπίζοντας
στους απογόνους αυτών που σημείωσαν
στη διαθήκη τους την Ελλάδα,
γιατί είμαι μια πέτρα κ’ εγώ, ένα άνθος
μια σπίθα της, μια κραυγή της:

        «μέσα σε όλα τα όνειρα των Ελλήνων
         στρατονιστήκανε οι βάρβαροι!
Αν δεν είναι ώριμος ο κόσμος παρά μόνο για να καταστραφεί,
λησμονήσετε τότε και την πατρίδα μου˙ αν όμως
ακόμα υπάρχουνε ψυχή και αγάπη, τότε απλώστε
τα χέρια όλοι οι ευγενείς του κόσμου και βοηθείστε τη.»


(Αθήνα 1967)

17 Απριλίου 2013

ΓΙΟΥΔΙΑ [Νίκος Κυριακίδης]



ΓΙΟΥΔΙΑ

Δεκάδες θάνατοι
ντυμένοι προκλητικά
ωσάν τον φασισμό
ντυμένον επανάσταση.
Μας μικραίνουν τις μέρες
μας παγώνουν τα χρώματα
κάτι δειλοί
πριν το Θάνατο των μικροθανάτων
-την υστερεκτομή αυτής-
Αυτοί, μας μακέλεψαν τα μωρά μας.
Αυτοί, μας στράγγιξαν
τα γλυκά υγρά της σάρκας
και τ’ αλμυρίσαν.
Δεν ξέραν πως τα μωρά ξανάρχονται,
και κυρίως πως δεν έχει περάσει μέρα από πάνω τους,
μήτε μπουκάλι απ’ τ’ αμπέλι τους.
Με τα ίδια ρούχα
Φτωχικά
Ίδιο νούμερο
Νικηφόρα.



Από την προς έκδοση ποιητική του συλλογή: "Δρόμοι με τα ματωμένα γόνατα"

15 Απριλίου 2013

Ρένα Κατσάνη - Μεταφυσικές Αποστάσεις - Διπλοί Μονόλογοι

























Διαβάστε ή κατεβάστε (σε μορφή pdf), ακολουθώντας το σύνδεσμο εδώ, το τριακοστό ένατο βιβλίο της σειράς "εν καινώ" των 24Γραμμάτων: το θεατρικό έργο "Μεταφυσικές Αποστάσεις - Διπλοί Μονόλογοι" της Ρένας Κατσάνη.


«ΜΕ ΑΓΑΠΗ, ΓΙΑ ΤΗ ΓΛΑΥΚΗ» [Απόστολος Θηβαίος]
Σχόλιο για το θεατρικό έργο της Ρένας Κατσάνη, «Μεταφυσικές Αποστάσεις»

Η αξία μιας διατύπωσης συνίσταται στην ανασυνθετική της δυναμική. Στην προοπτική δηλαδή της ίδιας της επισήμανσης να αναπροσαρμοστεί με βάση τα νέα κριτήρια, τις νέες εποχές, τις διαφορετικές αγωνίες γύρω από το σκοπό της τέχνης και τη ρεαλιστικοποίησή του. Ετούτη η δυναμική του λόγου, θα ενσαρκωθεί εκ νέου τον αξιωματικό της χαρακτήρα και θα αποδώσει, μέσω του πληθωρισμού της, τον διαχρονικά αξιωματικό χαρακτήρα της. Ο αδικοχαμένος αυτόχειρας Γεώργιος Μακρής στις επιστολικές του αυτοαναφορές περί της τέχνης και του ιδιώματός της σημειώνει για το μύθο πως «δεν συνιστά μια γραμμική, συμπερασματική ένδειξη...ο μύθος μπορεί», διαπιστώνει και μας αφήνει άφωνους με την αδιαμφισβήτητη στερεότητα της άρθρωσής του, «να δεχτεί μια ερμηνεία σύστοιχη με το φορέα που τον αναζωογονεί.»
Σύνθεση, επαναλαμβάνουμε σημαίνει μια επαγωγική χρήση των όρων και έτσι καταννοούμε με ευχέρεια πώς οι θεωρητικές απόψεις του Αλέξη Μινωτή για το θέατρο συναντούν και τροφοδοτούνται και ακμάζουν υπό τη σκέπη ενός γνήσιου και ακηλίδωτου υπερεαλισμού. Ο στερνός ετούτος όρος ας συγκρατηθεί από τον αναγνώστη, καθώς στο έργο της Ρένας Κατσάνη κινούμαστε μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας και έτσι στοιχειώνεται ο κόσμος και ο άνθρωπος αποκαλύπτεται. Προτού προχωρήσουμε να επισημάνουμε λοιπόν, την πρόθεση της συγγραφέως να ακυρώσει το μοντερνισμό της σκηνοθετικής κυριαρχίας ο οποίος προβλέπει τον τελικό θάνατο του λόγου και τη σωματοποίηση του θεάτρου, στα πρότυπα της Ανατολής. Η Κατσάνη διεκδικεί εκ νέου την πρωτοκαθεδρία του λόγου, προτείνοντας μιαν άλλη θρησκευτικότητα, λιγότερη ξένη από τη  θερινή, τραγική μας συνήθεια. Εκείνη του ανθρώπου, που περιέχει πάντοτε αγαθή και διαυγή τη μεταφυσική, ανθρώπινη διεκδίκηση.
Η πρόθεση της δημιουργού ευκρινής εξ αρχής. Οι «Μεταφυσικές Αποστάσεις», ως τίτλος επιμέρους σκηνών με σαφή και σχετική διάρθρωση μεταξύ τους, ετούτο ακριβώς το στόχο επιδιώκουν. Μια αναπαράσταση δηλαδή της πορείας του ανθρώπινου συναισθήματος προς την ίδια την πραγμάτωσή του. Η απουσία υποθετικών οδηγιών στην αναφορά των τεχνικών στοιχείων του έργου, δεν συνιστά μία έλλειψη. Διότι το έργο στο σύνολό του δεν βασίζει την εξάπλωση της πλοκής του σε ορισμένα, μυθικά στοιχεία. Αντιθέτως επαρκεί ο τίτλος και η κλιμακούμενη εξέλιξη των σκηνών, προκειμένου ο θεατής να διακρίνει την κατεύθυνση της έντασης και τελικά να αντιληφθεί το ψυχικό φορτίο της παράστασης. Ο λόγος διακρίνεται για την απλότητά του. Διόλου ποιητικός, μα καθημερινός, προφορικός, λόγος σκεπτόμενος με τις απαραίτητες αναλογίες αστεϊσμών και συμπερασματικών αναφορών. Έτσι ώστε τελικά μέσω της φαινομενικά μονοδιάστατης εκφοράς του να καταστεί ενδεικτικός της δημιουργικής πρόθεσης. Η Κατσάνη στηρίζει την απαιτούμενη ισορροπία του έργου, όχι στην αντίθεση ανάμεσα στο κοχλαστικό και το καθαρό, συνάρτηση οικεία στις φυσικά, δραματικές καταβολές του θεάτρου μας. Η ποθητή ισορροπία, στοιχείο το οποίο θα λάμψει στην αναπαραστατική διαδικασία προϋποθέτει  τη μίξη της προφορικότητας με στοιχεία ψυχολογικά ή αλλιώς αισθηματικά, στοιχεία να εκπορεύονται από μια καταβύθιση στην ανθρώπινη ψυχολογία. Πρόκειται για μια αναμέτρηση μεταξύ ψυχής και λογικής, λογίζοντας την πρώτη ως το σκεύος των πιο εσωτερικών και αντιφατικών, ανθρώπινων διεκδικήσεων.
Οι διακεκκομένες, σκηνικές απεικονίσεις, εντείνουν το ρυθμό, τον υποδεικνύουν και τελικά προσδίδουν στη θεατρικότητα του έργου ένα στοιχείο κινηματογραφισμού. Μιλούμε δηλαδή για ένα θεάτρο σύγχρονο, ανοίκειο στη θεματολογία του ίσως, λόγω  της επιφανειακής εποχής μας ως πολιτιστική πραγματικότητα, αλλά ικανό να συνδυάζει τη διαλλεκτική με την ταχύτητα της εικονικής εναλλαγής, όπως πραγματοποιείται στην κινηματογραφική λειτουργία. Ετούτος ο ρυθμός είναι νέος ολότελα και μας ενδιαφέρει αν αναλογιστούμε πως στον εκσυγχρονισμό της μουσικής ο νεωτεριστής Ταρκόφσκι, αναγνωρίζει στην ηλεκτρονική της εξέλιξη τη δυνατότητα να απορροφά τελικά τον ήχο και να τον μεταδίδει ως υδατογράφημα πίσω από άλλους ήχους, σαν την αδιάφορη και συνήθη, αναπνευστική λειτουργία. Μπορούμε δηλαδή να φανταστούμε το ρυθμό της Κατσάνη να εξελίσσεται σταθερά αμείωτος και ενάντιος στην κανονιστική και θετικιστική συνεισφορά του στο γνώριμο, ελληνικό θέατρο. Με το έργο της η Κατσάνη προσδίδει ένα άξιο υλικό σε τούτη ακριβώς την ωρίμανση του ελληνικού θεάτρου και την οριστική απεξάρτησή του από την κλασσική παράδοση. Ετούτη η τελευταία μπορεί να παραχωρήσει τη βάση για μια διαφορετική εκτίμηση της επικαιρότητας, με βάση τις υποθετικές, προλογικές επισημάνσεις μας. Η επικαιροποίηση του θεάτρου οφείλει να στρέψει εκ νέου δηλαδή το βλέμμα σε μια αναγνώριση, όχι πια των πραγμάτων και των φαινομένων, αλλά των ειδών τους των ίδιων. Ετούτο συνιστά μια στροφή προς την παράδοση, αναγκαία όχι λόγω μιας τεχνητής ενότητας, αλλά μιας διαδικασίας επανεκτίμησης σπουδαίων και αδιαμφισβήτητων αφετηριών.
Όταν ρωτήθηκε αρνήθηκε επιμόνως τα περί της ελληνικής ηθογραφίας, του βουκολισμού που μαίνεται στις θεματικές. Μάλιστα δεν διέψευσε ούτε εκείνους που αρνούνται το βαθύ ψυχολογισμό και απέδιδαν σε ρηχότητες την πάθηση του θεάτρου. Έπειτα από πολλές διαμάχες επέτρεψαν τελικά να υπάρχει μια θεατρική αναπαράσταση, προκειμένου να πεισθούν για το βέβαιο της εκτιμήσεώς τους. Έδωσαν μεγάλη σημασία στη μονοσήμαντη προοπτική, έπειτα λυπήθηκαν γιατί θυμήθηκαν τους πίνακες του Θεόφιλου που στέκουν επιφανειακοί και όμως τόση ανθρωπιά και τόσο μύθο κουβαλούν.Και τα περί προσκολλήσεως στη δυτική τεχνοτροπία και τους συμβολισμούς επλήγησαν ανεπανόρθωτα, διότι χρώμα περισσότερο ψυχικό και για τούτο ελληνικό, ισότονο και γαιώδες δεν υφίσταται. Ύστερα δόθηκαν με πάθος στο όνειρο και ανακάλεσαν εκείνες τις εποχές που χάραζαν απόκοσμες φιγούρες σε καμβάδες και λευκά φύλλα, λεπτού χαρτιού και νοστάλγησαν ακόμα και τους νεανικούς εκείνους εφιάλτες και τη βαθιά, δημιουργική μοναξιά και τον απρόσωπο καιρό που 'στεκε ακόμη ασχημάτιστη η φιλοδοξία και τα μέσα της. Πρόκειται για τους εφιάλτες που θέλουν τα σώματα αγάλματα, με επιδέσμους και πυκνότατους ιστούς πλάι σε ερείπια αναγεννησιακά και κλασσικά.
Η Ρένα Κατσάνη μας αποκαλύπτεται μέσα από τη γλώσσα, όχι από τα σώματα ή τις αισθήσεις. Ετούτο το καινούριο που λησμονήθηκε μες στη δυτικίζουσα πρωτοπορία, ετούτο που κοσμεί το ελληνικό θέατρο, ανακαλείται επίκαιρο, στον καθημερινό, χρησιμοποιούμενο λόγο των «Μεταφυσικών Αποστάσεων.» Τιμούμε την πρόθεσή της, γιατί έτσι ανθρώπινα διεκδικούμε την υπερβατικότητα μες στις επίκαιρες αγωνίες μας. Ο λόγος που νιώθεται και εννοείται και έτσι σηματοδοτεί τις προσωπικές, τις πιο κατακόρυφες στιγμές μας. Η εκφραστική πληρότητα της Ρένας Κατσάνη θα συναντήσει με σιγουριά την ποίηση.

14 Απριλίου 2013

Anthony Braxton - Alto Saxophone Improvisations 1979




















Anthony Braxton - Alto Saxophone Improvisations 1979

ΥΓ. όπως και πολλά που έχουν αναρτηθεί από το youtube: και δυσεύρετα και μνημόνιο έχουμε, οπότε καλά είναι και στα 192kbps... (εδώ φοιτητές κάποτε τη βγάζαμε με κασέτες που άκουγες το βαρδάρη να προστίθεται τρίτο πνευστό στο κουιντέτο του Coltrane)

Βαλάντης Βορδός - Δύο Ποιήματα


(μνήμη Αλέξη Τραϊανού)

Περνάς από συνοικίες ερημικές τις νύχτες
όμορφος μες στην παραφορά των ερειπίων.
Παραδομένος σ' αυτό το άλγος
που γυρνά και ξαναγυρνά μέρες τώρα
καθώς τα τελευταία σύνορα είν' ανοιχτά
τα χειρουργεία έτοιμα
μα το βήμα μετέωρο.
Τα μάτια σου μόνο δυο κίτρινες καρίνες
σκίζουν τους έρημους δρόμους.
Πού είναι η πόρτα Αλέξη;

~

Η μικρούλα Κατερίνα φοβάται
τα σκοτάδια
φοβάται τ' αγόρια
και τους έρημους δρόμους.
Η μικρή Κατερινιώ κατά βάθος 
τούς μπάτσους αγαπά,
έχει κάποιους να μιλήσει
για πράγματα λιγότερο συναισθηματικά.

Στο institout francais συχνάζει
και στα γύρω τα στενά,
πουλά και αγοράζει όνειρα
και ξεφτισμένα ιδανικά.

Νιώθει μόνο ευτυχισμένη 
όταν τις φλέβες της ζεσταίνει
της Ζ το καυτό οξύ,
τι κι αν ‘πεσαν επάνω της
μανάδες θείες κι αδερφοί,
στον παραισθήσεων τα φώτα
η Κατερίνα μόνο νιώθει δυνατή.

Μια νύχτα την βρήκαν στις υφανέτ 
το ρέμα
καρφωμένη πάνω στο φεγγάρι
να παραμιλά για πράγματα απίθανα
κι εξωπραγματικά.

13 Απριλίου 2013

Poul Thomsen - How we saved Greece (χωρίς isbn...)




Εμείς πάντως στα 24Γράμματα είμαστε έτοιμοι. Φτιάξαμε το εξώφυλλο, φτιάξαμε και το οπισθόφυλλο. Το περιεχόμενο δεν το έχουμε, αλλά ευελπιστούμε. Εκεί που, αν ποτέ χρειαστεί, δεν θα μπορέσουμε να ανταποκριθούμε θα είναι στην έκδοση ISBN. Και τούτο όχι γιατί ο Poul Thomsen δεν είναι έλληνας. Θα αρκούσε να δηλώσει ως κατοικία του τη διεύθυνση του ξενοδοχείου όπου διαμένει όταν μας επισκέπτεται, το οποίο του το πληρώνει ο ελληνικός λαός για να τον εξαθλιώνει και να πειραματίζεται πάνω στα επί χάρτου μέχρι πρόσφατα σενάρια του ΔΝΤ, και να εκδοθεί. Ο λόγος είναι επειδή αναμένουμε ότι η έκδοση του βιβλίου θα δύναται να λάβει χώρα μόνο μετά την ολοκλήρωση της σωτηρίας της χώρας (για να μην είμαστε σε αντίφαση με τον τίτλο του βιβλίου). Σωτηρία την οποία προς το παρόν οι της Τρόικας και οι της Κυβέρνησης ακόμα την παλεύουν και ο κίνδυνος περί του αντιθέτου ελλοχεύει. Θα ρωτήσετε βέβαια, με το δίκιο σας: τη σχέση έχει η σωτηρία της χώρας με την αδυναμία έκδοσης ISBN;
Επιτρέψτε μας, επειδή το γνωρίζουμε, να σας διαβεβαιώσουμε ότι έχει! Ως γνωστόν, εξάλλου αυτό ευαγγελίζεται και βροντοφωνάζει η τρικομματική μας κυβέρνηση, αν δεν αποκτήσουμε δημόσιο τομέα ευέλικτο, σύγχρονο και παραγωγικό, τότε δεν μπορούμε να συζητάμε για οριστική εξάλειψη του κινδύνου μιας οικονομικής καταστροφής. Ας μην συζητάμε όμως γενικά για το δημόσιο τομέα και ας μείνουμε στο θέμα της έκδοσης του ISBN. Μέχρι σήμερα, όποιος εκδοτικός οίκος ή ιδιώτης ήθελε να εκδοθεί ISBN για κάποιο βιβλίο του έστελνε φαξ ή email στην υπηρεσία της Εθνικής Βιβλιοθήκης, που εδρεύει στην Αθήνα επί της Λ. Αθηνών 31-33, και το αργότερο την επομένη εργάσιμη του έστελναν τον κωδικό. Όπως διαπιστώσαμε όμως το τελευταίο διάστημα η έκδοση καθυστερούσε. Ρωτώντας τους υπαλλήλους της υπηρεσίας, οι οποίοι όπως θα αντιληφθείτε από τα γεγονότα των τελευταίων βδομάδων υπερβάλλουν εαυτούς για να ανταποκρίνονται στα καθήκοντά τους - κάτι που καταφέρνουν και τους αξίζει ένα εύγε, μάθαμε ότι η υπηρεσία έκδοσης ISBN εδώ και ένα μήνα κοντά δεν έχει ηλεκτρικό ρεύμα. Μάθαμε επίσης ότι αυτό δεν οφείλεται σε κάποιο τεχνικό πρόβλημα, αλλά στο γεγονός ότι το Υπουργείο που εποπτεύει την Εθνική Βιβλιοθήκη δεν έχει εγκρίνει τη χορήγηση ηλεκτρικού ρεύματος στην υπηρεσία έκδοσης ISBN!
Το ξαναγράφουμε για να το συνειδητοποιήσουμε πλήρως: Το Υπουργείο που εποπτεύει την Εθνική Βιβλιοθήκη δεν έχει εγκρίνει τη χορήγηση ηλεκτρικού ρεύματος στην υπηρεσία έκδοσης ISBN!
Σε μια υπηρεσία δηλαδή που είναι πλήρως μηχανογραφημένη, όπως η συγκεκριμένη, η κυβέρνηση που υλοποιεί το πρόγραμμα προς ένα ευέλικτο, σύγχρονο και παραγωγικό δημόσιο προβληματίζεται, και προς το παρόν δεν έχει εγκρίνει για φέτος, αν πρέπει να έχει ηλεκτρικό ρεύμα(!), αναγκάζοντας τους υπαλλήλους να έχουν μετακομίσει το φαξ σε άλλο χώρο του κτιρίου όπου στεγάζεται κάποια εταιρία [ή μήπως στο τυροπιτάδικο απέναντι; ποιος ξέρει;] και να τραβάνε, κάποιες ώρες την ημέρα, ρεύμα ομοίως από άλλες υπηρεσίες  ή εταιρίες [ή μήπως από το κυλικείο ή κάποιο περίπτερο στο δρόμο;] του κτιρίου για να εργάζονται στους υπολογιστές. Θα μας ενδιέφερε πάντως να μάθουμε, γιατί δεν το κρύβουμε ότι ζηλεύουμε, αν η διαδικασία ανασυγκρότησης της χώρας και ο εκσυγχρονισμός του δημόσιου τομέα προβλέπει γραφεία με κεριά και ρομαντική ατμόσφαιρα.
Όπως αντιλαμβάνεστε λοιπόν όταν θα έχει ολοκληρωθεί το έργο της σωτηρίας της Ελλάδας από την Τρόικα και την τρικομματική κυβέρνηση που επιλέξαμε να υλοποιεί της εντολές της (συγγνώμη…: να μας κυβερνά), πολύ απλά θα είναι αδύνατο να εκδοθεί το βιβλίο αυτό, και κάθε άλλο φυσικά. με ISBN. Θα μας πείτε πως ίσως τότε ούτε καν να μπορεί να εκδοθεί βιβλίο, αλλά να θυμάστε πως υπάρχουν και γειτονικές χώρες οι οποίες δεν έχουν γνωρίσει προς το παρόν από πρώτο χέρι τους σχεδιασμούς του ΔΝΤ για το μέλλον τους. Θέλουμε να ελπίζουμε ότι κάποιες θα μείνουν εκτός των πλάνων τους για το μέλλον.

Τώρα πάλι γιατί δεν μπορώ να μη σκέφτομαι συνέχεια αυτό το παλιό σύνθημα που κοσμεί δεκαετίες τώρα τους τοίχους: Ο ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΣΑΣ ΣΤΑΜΑΤΑ ΜΕ ΤΟ ΚΑΤΕΒΑΣΜΑ ΤΟΥ ΡΕΛΕ ΤΟΥ ΗΛΕΚΤΡΙΚΟΥ ΡΕΥΜΑΤΟΣ;