Μούσα της Νύχτας
Μούσα της Στέρησης
Της κυτταρικής μου μνήμης της Οργής
δαφνοστεφανωμένο
πολυαγάπητο
παιδί δικό σου είμαι και γω
και στις αστραφτερές σου ασφάλτους
με ταραγμένη ενόραση απ’ το αλκοόλ
την ψυχή μου αναβοσβήνω και καταπονώ
για την Τιμή σου
Μούσα των λεηλατημένων γηπέδων και συναυλιών
των άσπρων ίσκιων πρεζονιών
Μούσα των γκέτο της Σιωπής
των άγραφων δίκαιων νόμων
Το Λόγο μου Μούσα
κάνε γάργαρο νεράκι καθαρό
ύμνο μετάλλου θέλω να ψάλω
τα πάθη να ιστορήσω
γι’ Αυτούς
πού από σμίξη ανίερη
σε γη απανθρακωμένη
ήρθαν
Μούσα της Νύχτας
το Λόγο μου ανάβλυσε από πηγή φωτός
γιατί Ύμνο ανδρείας θέλω να ψάλω
γι’ Αυτούς
που χωρίς σταλαγματιά νερό
σαν πέτρες μεγαλώσανε
και ψάχνοντας αντίστροφα
να βρουν νερό και φως
πέτρινες ρίζες άπλωσαν
και άλωσαν
υπόγεια
κι αντίστροφα την πόλη
Από την ποιητική της συλλογή «Απόντες», που ξεκινάει με το μότο: «Εν αρχή ειν’ ο Πόνος», το οποίο στοιχειώνει όλο της το τεράστιο ποιητικό έργο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου