Το ανθρώπινο τραγούδι
Λίγο - πολὺ
Η αστεία φάση
Της ιστορίας των ανθρώπων
Καθώς κακοποιούν (μες τους αιώνες)
Την μοναδική τέχνη των πουλιών.
Ας υποθέσουμε κάποιο νόµο χρησιμότητας
Όλα χρησιμεύουν.
Πράγματα καΙ ζωντανά.
Κι αυτά που πιάνουν ακριβώς τον τόπο τους.
Κι αυτὰ που περισσεύουν.
Όπως εμείς.
Αμιγὴς αχρωματοψία
Όσο κι αν ψάχνω
- Ξαφνικὰ φιλοπερίεργος -
Πουθενὰ δεν παρατηρώ
Το μαύρο χρώμα μες την φύση.
Αντί γι αυτὸ διακρίνω µόνο
Συμπολίτες φοβισµένους ή προληπτικοὺς -
Ακόμα και τ' όνομά του παραποιούν
Σε σκούρο, βαθύ ή σκοτεινὸ
(Ίσως για να μην εκτεθούν
Άλλα, αθώα χρώματα).
Μένει η νύχτα φυσικὰ
Μοναδική απόδειξη κι αναφορὰ
Που θυμίζει όμως ενοχλητικὰ
Κάποια αστήριχτη επινόηση
Του ανθρώπου ή του Θεού
Όπως ο στεναγμός ή το γέλιο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου