Τα ρόδα του Ηλιογάβαλου
Σούγραφε ροδοθάνατον η τριμερούσω η μοίρα!
Πε το στερνό τραγούδι σου, αγλύκαντη καρδιά,
κι όλο ανεβαίνει ακράτητα η μυστικιά η πλημμύρα
που αφρίζει με ροδόφυλλα και πνίγει μ’ ευωδιά.
Ποιος σε είπε νεκροθάλασσα, ατάραγη και στείρα,
κύμα που σώνεται κρυφό στην άκαρπη αμμουδιά;
Και συ ΄σαι - στρώμα ενός φτωχού μιανής νυχτιάς πορφύρα,
για τη ζωή μου ολάκερη μια ερωτική βραδιά.
Ήρθε η αράθυμη ψυχή σ’ ακρογιαλιά κι εστάθη,
όπου φεγγάρι απόκρυφο τραβάει φυσονεριά
και την ξεσέρνει, ανίδεη, στης θάλασσας τα βάθη.
Μα δε σου βαρυγνώμησεν, Αγάπη, ουδ’ εκεί κάτου,
κι αν στην καρδιά της σκόρπισες με τόση απλοχεριά,
τα ρόδα του Ηλιογάβαλου, τα ρόδα του Θανάτου!
