Κόκκινο

πηγή εδώ (24γράμματα)

Κόκκινο.

Εδώ και δυόμιση περίπου χρόνια βιώνουμε μία κατάσταση που παρουσιάζεται ως «μονόδρομος να ξεπεράσουμε την κρίση». Μία κατάσταση για την οποία υφιστάμεθα μία ολοκληρωτική πλύση εγκεφάλου από τις εξ-ουσίες (Κυβερνήσεις, ΜΜΕ, Τραπεζικό σύστημα, μεγάλα οικονομικά συμφέροντα) για τις ευθύνες μας από τον τρόπο ζωής μας. Έναν τρόπο ζωής όμως για τον οποίο κανείς δεν μπαίνει στον κόπο να μας πει το πως μας επιβλήθηκε. Επί δεκαετίες η άρχουσα τάξη με τη συνέργεια των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ και ΝΔ 
- στη θέση των εργοστασίων και των βιοτεχνιών, τα οποία μετάφερε - κι εξακολουθεί να μεταφέρει - σε άλλες χώρες με χαμηλά μεροκάματα για να συντηρεί και αυξάνει την υπεραξία που της διασφαλίζει τη συσσώρευση κεφαλαίων μέσω των οποίων σήμερα εκβιάζει τη συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών, ίδρυσε εισαγωγικές επιχειρήσεις όπου απασχολούνταν πολύ λιγότεροι εργαζόμενοι

- διευκόλυνε τους μεγαλοεισαγωγείς να εισαγάγουν αγροτικά προϊόντα, αμφίβολης ποιότητας, τα οποία ήδη παραγόντουσαν και στην Ελλάδα, αλλά με τιμές πολύ χαμηλότερες του κόστους παραγωγής τους εδώ με αποτέλεσμα να συρρικνωθεί η ντόπια αγροτική παραγωγή

- στα ΜΜΕ και κυρίως την ιδιωτική τηλεόραση και τα περιοδικά lifestyle προπαγάνδιζαν έναν αφύσικο φαινομενικά λαμπερό τρόπο ζωής βασισμένο στο γρήγορο και άκοπο κέρδος, τις πιστωτικές κάρτες και τα μακροχρόνια δάνεια, προβάλλοντας συστηματικά κι επιβάλλοντας ως πρότυπα επιτυχίας το υπερπολυτελές αυτοκίνητο και τη μεζονέτα.

Εννοείται πως διαμαρτυρίες που αποσκοπούν σε μία συντήρηση αυτού του τρόπου ζωής είναι χωρίς νόημα.

Οι κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και ΝΔ επιπλέον απαξίωσαν τα ασφαλιστικά ταμεία σε δύο δόσεις (χρηματιστήριο 1998-1999 και μεταφορά των αποθεματικών τους στα μέσα της δεκαετίας του 2000-2010 στις ΗΠΑ όπου χάθηκαν σε τοξικά ομόλογα) και φρόντισαν, με βαρύτατη ευθύνη και του συνδικαλιστικού κινήματος, να χωρίσουν τους εργαζόμενους διασφαλίζοντας την αδυναμία αντίδρασής τους, όταν θα απαιτούσε το κεφάλαιο τη συντριβή κάθε εργασιακού δικαιώματος και τη φτώχια σε πολύ μεγάλα στρώματα του πληθυσμού. Αυτό δηλαδή που βιώνουμε σήμερα.

Σήμερα που τα δυο μεγάλα κόμματα και μερικοί μικροί συνοδοιπόροι, οι κατ’ εξοχή δηλαδή υπεύθυνοι αυτής της κατάστασης, προβάλλονται και ως οι φορείς της εξόδου από την κρίση και με σταθερούς συμμάχους τα ΜΜΕ προσπαθούν να μας πείσουν ότι δεν μπορεί να γίνει αλλιώς.

Τι δεν μπορεί να γίνει αλλιώς;

Η συνταγή της δήθεν επιτυχίας, δηλαδή των περικοπών μέχρι να εμφανιστεί πρωτογενές πλεόνασμα, απέτυχε (στα λόγια γιατί δεν υπάρχει πια καμιά αμφιβολία πως πίσω από την κρίση, που αυτοί δημιούργησαν, η ύφεση και η συνεπακόλουθη συντριβή των εργαζομένων ήταν ο στόχος), ενώ το αυτονόητο πακέτο μέτρων:

- περικοπές των σπαταλών και της διαφθοράς,
- πάταξη μέσω κατάργησης του τραπεζικού απόρρητου της φοροδιαφυγής,
- διακανονισμός του χρόνου αποπληρωμής του πραγματικού και όχι του φουσκωμένου χρέους όπως αυτό εμφανιζόταν το 2009
- περιορισμός των εισαγωγών       

 δεν συζητείται και δεν συζητείται ούτε και συζητήθηκε ποτέ διότι το ζητούμενο δεν είναι να βγούμε από την κρίση αλλά να συντριβούμε σε αυτήν.

Σήμερα μας σκοτώνουν έναν-έναν και δεν υπάρχει αντίδραση διότι μας έπεισαν ότι φταίμε.

Σήμερα δεν υπάρχει άλλη λύση από την αριστερά.

Μπορεί έντεχνα να μας ωθούν να στραφούμε σε αδράνεια και παθητική διαμαρτυρία τονίζοντας τις αδυναμίες της αριστεράς. Αν κάποιος πιστεύει για παράδειγμα ότι ακόμα και αν στις επερχόμενες εκλογές, όποτε και αν γίνουν, ένα απίθανο να επιτευχθεί 51% στα λευκά ή/ ή και τα άκυρα ή μία τεράστια αποχή θα σήμαιναν κάτι και πως δεν θα βρισκόντουσαν συνταγματολόγοι να προσφέρουν τη λύση είναι το λιγότερο αφελής. Αλλά όλα αυτά γίνονται για να μας βάλουν σε μία κρίση δεκαετιών με στόχο τη μετατροπή μας σε δούλους.

Ναι στην αριστερά (ιδίως το ΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ) εμφανίζονται αδύναμοι να γίνουν η σύγχρονη αριστερή πρόταση ίσως, όμως, γιατί δεν αναγκάστηκαν να υλοποιήσουν το λόγο τους. Ας τους υποχρεώσουμε και να γίνουν και να τα βρουν μεταξύ τους! Μπορούμε να το κάνουμε! Όσο και αν ακούγεται απίθανο μία συνεργασία όλων των κομμάτων της αριστεράς [όχι μόνο των μεγάλων στις δημοσκοπήσεις (ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ και ΔΗΜΑΡ) αλλά και πιθανόν μικρότερων] στο όνομα μίας σύγχρονης εφαρμοστέας και δημοκρατικής πρότασης διεξόδου από την κρίση του καπιταλισμού δεν είναι ουτοπία. Αυτό που φοβάται και προσπαθεί να αποτρέψει ο καπιταλισμός, δηλαδή την αντανακλαστική στροφή μας στα αριστερά, να μην τη φοβηθούμε. Είναι ΑΝΑΓΚΗ!