Μικρές, Τοξοτές Γέφυρες [Απόστολος Θηβαίος]

«η πόλη είναι αρχαία δωμάτια

Δίχως τοίχους»

Τα σπίτια με τ΄ άλμπουρα, οι υδρορροές, τα κορίτσια στα παλιά παράθυρα που πέρασαν στην ιστορία. Αυτά τα μέρη είναι νησιά. Μυστικά φυλούν τις Θερμοπύλες σου Μαρία. Μετά απ΄ εδώ περνούμε στην καρδιά του κόσμου. Μ΄ αναχωρήσεις, με βρισιές και δράματα. Όμως προσέξτε, σας μιλώ γι΄ αυτή την γειτονιά που σήμερα, εν μέσω επετείων και έπων λαϊκών ανακαλύ-πτεται. Θα σε θυμάμαι πάντα στη μικρή τοξοτή γέφυρα, την τελευταία ενός χαμένου για πάντα είδους. Εδώ, λοιπόν θέλω να ζει μια Ευδοκία μετά την ιστορία του Ασπροπύργου, γριά, μες στα κοσμήματα και τα παλιά κάδρα. Ξεχα-σμένη για πάντα την θέλω να περπατά νωρίς το χάραμα την παλιά γραμμή του Αγίου Διονυσίου, εισβάλλοντας στην πόλη σαν την πρώτη του χορού. Ένα σκηνικό η ζωή της Ευδοκίας, μια καρδιά σπασμένη. Χειροκροτήστε την. Που μεθά, που χαλά τη ζωή της με τους νεαρούς Πέρσες. Που μεθυσμένη αλλάζει στους καθρέφτες όλα της τα φουστάνια. Είναι μια άλλη ήπειρος, μου ΄πε, γελώντας πικραμένα, σαν αυτές που ΄χουν χάσει κάποτε ένα παιδί δικό τους.

Το περιεχόμενο της φωτογραφίας αναδείχτηκε τα τελευταία χρόνια στο βασικό ζητούμενο της φωτογραφικής σύλληψης. Η ωμότητα του κόσμου μας επεβλήθη. Οι ιδέες εντούτοις θα μπορούν να υπάρχουν κόντρα σ΄ όλους τους καιρούς, τις ψυχολογίες, απέναντι σε κάθε τεχνική ή εργαστηριακή έλλειψη. Όμως υπάρχουν πράγματα που δεν σημαίνουν τίποτε και όμως μας καθηλώνουν επειδή κάτι μοναδικό συμβολίζουν, επειδή κάτι πολύ συγκεκριμένο διασώζουν. Μια αξία ας πούμε, ή ένα συναίσθημα στη μεγάλη του ακεραιότητα. Ζητήματα ευτυχίας, λοιπόν. Οι γραμμές τελειώνουν οριστικά σ΄αυτή τη γειτονιά. Εδώ τα σπίτια κοιτούν πάντα προς τη θάλασσα, εκτιμώντας την εκλεκτικότερη από τις όψεις του ωραίου. Φωτογραφίες όπως αυτή η μικρή τομή της πόλης είναι σπάνιες αρχαιολογίες του παλαιού κόσμου. Κάπως έτσι προχωρεί ο καιρός. Συνθλίβοντας αργά το ξεπερασμένο, προσφέροντας όλες τις δυνατότητες στις ξέφρενες μόδες.

Και κάτι ακόμη. Οι Ιθάκες μπορούν και υπάρχουν επειδή όταν εμείς πνιγόμαστε στις εξωφρενικές συμφωνίες, στις εμμονές, άλλοι εξερευνούν στα ερείπια, με τα μάτια τους διψασμένα. Είναι οι άγιοι, λαϊκοί φωτογράφοι που δημοσιεύουν τα έργα τους στους υπογείους, τα λεωφορεία, που διασχίζουν την πόλη μ΄ όλους τους παράξενους τρόπους. Που την κοιτούν και την σώζουν.

Στο μέσον του διαδρόμου, σ΄ ένα απ΄ τα κτίρια μπορείς να δεις κάτι που θα αποτελούσε μια φανταχτερή σύλληψη. Όμως πέρα απ΄τον πεσμένο τοίχο, τις υγρασίες, Μαρία. Πέρα από τους ανθρώπους και τις πόλεις που γίνονται πρόζες, υπάρχει ένα μέρος, ένα κράμα από σπίτια και εργοστάσια και τόση μοναξιά.


Αναδημοσίευση από 24Γράμματα