ΓΥΜΠΙΟΙ ΤΕΤΑΡΤΟΔΡΟΜΙΚΟΙ
Σκόρπια γράμματα
στους πεσμένους σοβάδες.
Στάχτες ο δρόμος.
Γιώργος Πρίμπας
οι στάχτες μας μέρες και τα τραγούδια μακρινά
«να τσάκιζα τον μαστραπά, ρόιδο μου»
λιμάνι ο δρόμος βυθός γερμένος
το βιολί τους τα κορίτσια συνθλίβοντας το ουράνιο τόξο
ξεχνιούνται στην επιστροφή στο παλιό τους σπίτι
ορμάνε στους αέρηδες έρωτες δυνάστες γκρι
και καταδιώκουν την άνοιξη ερημιά στην έρημο
κόβουν τ’ αμυγδαλωτά τους μάτια μηνύματα στα ξένα
περνούν τα σύνορα βουνά των ρολογιών
παιχνίδια του ήλιου τα δάκρυα είδωλα των ιπποτών
νεκρή η λύπη αμμουδιά κι επιστολή ανοικτή κι ανεπίδοτη εκδίκηση
χρόνια των χρόνων η ευλογία χάνεται
ξένοι πια κι οι λιγοστοί Θεοί ξαποσταίνουν
στις χαρές της νύχτας και σιωπηλοί οι αριθμοί
σε απόσταση βολής σφίγγες στρίγγλες τα νέα παραμύθια του Νότου
οι γυάλινες σημαίες ένα φλυτζάνι τσάι του βουνού
ο αχνίζων λαμπτήρας και μια καρέκλα πάνινη
μισό κιλό μήλα κραυγές και μυρωδιές
πουλιά κι εσπεριδοειδή γάντζοι και τα ψωμιά επτά
έν’ αυγό κι έν’ αυγό και λάδι Καλαμών υγρό το μέταλλο
στην αγκαλιά του τραπεζιού λυτή ημίραμις η ομορφιά και αγριώδης
κι εμείς οι γύμπιοι οι τεταρτοδρομικοί τα παγανά στη γη
όσο πιο απλά τόσο πιο περιεκτικά
ωχ αδερφέ ωουσικός ο νους νασρήνιος και φιλεμιστής!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου