O ΠΑΡΑΞΕΝΟΣ
Τον έβλεπα, καμιά φορά, στο ακροθαλάσσι,
που κοίταζε μακριά, καθώς χαμένος, -
τη θάλασσα κοιτούσε, και κοιτούσε
τον ουρανό, μα δίχως σκέψη... Μι’ άλλη
φορά, στην εξοχή, τον είδα πάλι
με γερµένο το μέτωπο, γνοιασµένον.
Κ’ έτσι, κάθε φορά, τον συναντούσα.
Μόνο ο Θεός ξέρει τι γυρεύει εκείνο
το νωθρό, φοβισμένο βλέμμα, εκείνο
το παράξενο και κακό του γέλιο
τι σημαίνει, ζητώντας ν’ αποφύγει
κάθε άνθρωπο. Δεν αγαπά τον κόσμο,
που είναι ένα χάος· και, σαν από καθήκον,
τον μισούν όλοι κι όλοι φεύγουν μπρος του,
κ’ ενώ όλοι τους φυλάγονται απὸ δαύτον,
τρελό ποτέ κανένας δεν τον είπε.
Οι παρειές του βαθούλωσαν, ρυτίδες
αυλάκωσαν βαθιές το μέτωπό του,
που, φανερό ‘ναι, χάραξε μια οδύνη
θανάσιμη. Και πάντα µόνος, - αιώνια
μόνος μέσα στον κόσμο· μόνος μέσα
στο θορυθώδες πλήθος: Ποιος ξέρει, ίσως
το βάρος έρωτα τρελού, ή το βάρος
μίσους κακού, παράλογου, ως τον τάφο
να κουβαλά ο φτωχός σ’ όλη τη ζωή του.
από την "Ανθολογία Βουλγαρικής Ποιήσεως" του Αρη Δικταίου (1971, εκδόσεις Δωδώνη)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου