42 χρόνια μετά.

Δεν ξέρω πόσο τρελός ή όργανο τού Πούτιν θεωρείται από πολλούς ο Τραμπ και πόσο αλλοπρόσαλλες φαντάζουν οι αποφάσεις του, αλλά αν μη τι άλλο (φαίνεται πώς) υπηρετεί πιστά τη στρατηγική των ΗΠΑ, η οποία χαράχτηκε επί Ρίγκαν – ή μάλλον τότε έγινε φανερή σε όποιον μπορούσε να δει πίσω από τις επιμέρους πολιτικές κινήσεις – με σκοπό την παγκόσμια κυριαρχία.

Ήτανε στις 02 Φλεβάρη 1983, όταν δημοσιεύθηκε η φωτογραφία τού Ρίγκαν με εκπροσώπους φανατικών ισλαμιστών από το Πακιστάν και το Αφγανιστάν… 

 

Πηγή: wikipedia.org

…στους οποίους δόθηκε πακτωλός χρημάτων και όλος ο απαραίτητος στρατιωτικός εξοπλισμός για να ρίξουν ένα από τα πιο φιλελεύθερα καθεστώτα τότε στην Ασία, αυτό του Αφγανιστάν, και (έχοντας στη φαρέτρα τους όλα τα αναγκαία προσχήματα, τα οποία είχανε προκαλέσει) να εγκαταστήσουν ένα σκληρό θεοκρατικό καθεστώς ισλαμιστών.

Αυτό συνεχίστηκε στα επόμενα χρόνια μέχρι και πρόσφατα στη Συρία: διάλυση αστικών καθεστώτων και εγκατάσταση θεοκρατικών από ισλαμιστές. Όσο ισχυρό και αν δείχνει ένα καθεστώς, με τεράστια επιρροή σε όλον τον πλανήτη, στο οποίο η κυρίαρχη τάξη και η τεράστια μάζα θρησκόληπτων αγράμματων υπηρετούνε τη δημιουργία ενός θεοκρατικού χριστιανικού καθεστώτος στις ΗΠΑ, χωρίς αντίπαλο δέος δεν στέκεται. Και βέβαια το αντίπαλο δέος δεν θα μπορούσε να βρίσκεται στα κοσμικά πολιτικά συστήματα αλλά σε επίσης θεοκρατικά και «φανατικά ορκισμένα εχθρικά».

Στις 20 Μάρτη 2025, ο Τραμπ υπέγραψε… 

Photo: Ben Curtis, Associated Press

 

…την κατάργηση τού Υπουργείου Παιδείας των ΗΠΑ, αφήνοντας την παιδεία στα υπουργεία των επιμέρους πολιτειών, στα οποία, ιδίως στις κεντρικές πολιτείες, κυριαρχούνε οι αντιεπιστημονικές, θρησκόληπτες τάσεις που παραπέμπουνε στον ευρωπαϊκό μεσαίωνα.

Όχι, ο Ντόλαντ Τραμπ, δεν είναι ένας αντισυστημικός μουρλός. Είναι ο κατάλληλος να προχωρήσει γρήγορα τα πράγματα, στα πλαίσια της ανωτέρω στρατηγικής, η οποία σχεδιάστηκε από τη ρατσιστική θεοκρατική εξουσία τού βαθιού κράτους στις ΗΠΑ. Μιας στρατηγικής που βρήκε, πρόσκαιρα ή μη αδιάφορο, εξαιρετικό σύμμαχο στη Ρωσία τού Πούτιν. 

Το ερώτημα, όμως, είναι αν υπάρχουν υπερκρατικοί σχηματισμοί, στον πλανήτη, να οργανωθούνε και να σταθούν αποτελεσματικά απέναντι σε αυτήν τη στρατηγική ή αν θα περιμένουμε να πέσει από μέσα, αφού η φτώχια αναπόφευκτα θα εξαπλωθεί στις ΗΠΑ και αυτό θα είναι αδιάφορο από τυχόν ιμπεριαλιστικές επιτυχίες, που έτσι κι αλλιώς δεν αφορούνε τις μεγάλες μάζες των πολιτών.