Ανάμεσα σε δυό θλίψεις και επτά νύξεις [Bαλάντης Βορδός]

Ανάμεσα σε δυό θλίψεις και επτά νύξεις.

Το αίμα των αγγέλων ακούγεται στο βάθος
του ύπνου σου, είμαι γυμνός εδώ και κρυώνω
απ' την ψύχρα των άστρων,

περπατώ όλη νύχτα στα υπνοβατικά μου
τοπία και σου κρατώ το χέρι, έλα και σκύψε
πάνω μου, κρύψε με στην φτερούγα των χειλιών σου,
τύλιξε με στην μεταξένια εσάρπα της καρδιάς σου.

Απόγονος του Κάιν σκότωσα τον πατέρα μου
μ' ένα βέλος ποτισμένο με μανδραγόρα,
ανέστησα τον Λάζαρο
και αυτοκτόνησε πριν η μέρα κλειστεί
σ' ένα κογχύλι στη μαύρη θάλασσα,
οι φλέβες των ματιών σου σπάσανε
και τα χέρια μου πλημμύρισαν φως.

Αιώνιο φως ανάμεσα σε δυό θλίψεις,
αυτών που πέρασαν
και 'κείνων που θα 'ρθουν, τι μας
περιμένει άραγε στον κήπο των αγαλμάτων
που δεν γέρασαν ποτέ,
που την αγάπη δεν ψιθύρισαν,
την σήκωσαν ψηλά,
μέσα στο κυκλικό αίμα των πουλιών
με διάφανα χέρια.

Ποιο κύκνειο άσμα
μας κυκλώνει τις μέρες;
Ανάμεσα σε δυό θλίψεις και επτά νύξεις
περπάτησα μόνος..