Στην υγεία του κυρίου Τάκη [Απόστολος Θηβαίος]

Στην υγεία του κυρίου Τάκη(*)
Ο καιρός των μέτριων

Ένας που ισχυρίζεται πως είναι συγγραφέας ή ποιητής καταγράφει τις απόψεις του πολύ σπανιότερα απ΄ ότι οι εξειδικευμένοι μελετητές των όρων μιας δημοκρατίας. Συχνά αρκεί ένα γεγονός, μια παρατήρηση, η άποψη κάποιου που διακρίνεται για το συντηρητισμό της ή τον αδικαιολόγητο φόβο, περιστατικά οικουμενικού χαρακτήρα ή άλλα που συνδέονται με γεγονότα πολύ μικρής εμβέλειας αλλά ενσωματώνουν έναν υψηλό βαθμό συγκίνησης για να προκύψει το ευλογημένο αποτέλεσμα της γραφής.

Το παρόν γράφεται κατόπιν μιας αφορμής, η οποία εντάσσεται στην τελευταία κατηγορία ερεθισμάτων. Το πρόσφατο άρθρο του αξιότιμου συγγραφέα Τάκη Θεοδωρόπουλου (*) στην «Καθημερινή» της Κυριακής, 15.2.2015, δεν συνιστά μόνο μια κατάφορη επίδειξη κυνισμού, αλλά μοιάζει να επιβεβαιώνει τις απόψεις πολλών συμπολιτών μας, αναφορικά με τις θέσεις και τη στάση των επονομαζόμενων και διανοούμενων. Η τοποθέτηση του κυρίου Θεοδωρόπουλου, η οποία ούτε λίγο ούτε πολύ περιφρονεί την εθνική προσπάθεια για μια αξιοπρεπή επίλυση της ελληνικής κρίσης, έρχεται να διαφημίσει εκείνη τη ρήση που υποστηρίζει πάντα το λιγότερο δυσάρεστο, έναντι εκείνου που αυθαίρετα ορίζεται ως καταστροφικό. Ένας χαρακτηρισμός ο οποίος ουσιαστικά απευθύνεται στα εξωφρενικά, οικονομικά συμφέροντα που θίγονται από μια συλλογική επανάσταση αξιοπρέπειας και όχι στ΄ αφανισμένα πλεονεκτήματα μιας ευρύτατης πια, μεσαίας τάξης, η οποία συγκεντρώνει με αξιοθαύμαστη πυκνότητα, εργάτες, ανειδίκευτους, τοξικομανείς, φοιτητές, συγγραφείς, υπαλλήλους γραφείων, διευθυντικά στελέχη και μια εντυπωσιακή, τέλος πάντων κάστα επαγγελματιών και πολιτών με ποικίλες καταγωγές και πολιτικές ιδεολογίες. Ο κύριος Τάκης Θεοδωρόπουλος φαίνεται να υποστηρίζει στο άρθρο του πως δεν υφίσταται άλλη, σημαντικότερη ηθική αυτήν την συγκυρία, πέραν της αναγκαιότητας, επικαλούμενος τον τρομερό αντίκτυπο που θα ΄χει στην ελληνική κοινωνία η βίαιη διακοπή συνηθειών, όπως η κρασοκατάνυξη και η λατρεία των πολλών βαθμών του οινοπνεύματος. Η στάση του μοιάζει να προεξοφλεί την κατάληξη των συζητήσεων στην έδρα του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου, για την οποία θεωρεί πως καταβάλλονται υπεράνθρωπες προσπάθειες με μικρό, όμως μελλοντικό κέρδος. Η μοναξιά κύριε Θεοδωρόπουλε, είναι περιβάλλον δημιουργίας και στοχασμού.

Ας είναι. Ο κύριος Τάκης Θεοδωρόπουλος και όσοι συντηρούν αυτήν ακριβώς τη στάση είναι εξόχως χρήσιμοι στη σημερινή εποχή. Ίσως μια αλλαγή μεγαλύτερη και συγκλονιστικότερη απ΄ ότι έχουμε φανταστεί προέλθει τελικά απ΄ την περιφρονητική στάση ανθρώπων που διαμορφώθηκαν μες στο παλαιό, δικομματικό περιβάλλον, δίχως καμιά, διάφανη πολιτική ιδεολογία, αλλά εφοδιασμένοι με μια αυθάδεια απέναντι σε ότι μπορεί και πρέπει να καταβάλλει τη δυναμική ακριβώς αυτού του συστήματος. Άνθρωποι του πνεύματος, όπως ο κύριος Θεοδωρόπουλος ίσως σταθούν οι αφορμές για να προσεγγίσουμε με μια άλλη ολοκληρωτική θέληση τη μεταβολή των όρων του παιχνιδιού.

Η ελληνική κυβέρνηση κύριε Θεοδωρόπουλε δεν θα κριθεί τελικά απ΄ το βαθμό υποτέλειας, τον οποίο και θα επιδείξει σε μια επανάληψη των προκατόχων της, ούτε απ' τον τρόπο με τον οποίο θα χειριστεί τη μοναξιά της. Δεν θα κριθεί απ΄την αναγωγή της στάσης της σε πολιτικές του παρελθόντος και αφορισμούς που χαρακτήρισαν την αποτυχημένη, αριστερή προσέγγιση των περασμένων δεκαετιών. Η ελληνική κυβέρνηση θα κριθεί στο εσωτερικό της χώρας, όταν ο κύβος θα έχει ριφθεί και νέοι άνθρωποι, με μια άλλη ηθική ματιά απέναντι στον κόσμο θα πρέπει να αποδείξουν ότι η μεταφορά μεταναστών σε περιοχές της χώρας δεν σκοπεύει να ενδυναμώσει τα μέσα παραγωγής, υποβαθμίζοντας ακόμη μια φορά την έννοια της ανθρώπινης ζωής. Θα πρέπει να πείσει,- και το οφείλει-, πως μες στις σκοποθεσίες της είναι η μείωση των αμυντικών δαπανών και η διάθεση σημαντικών πόρων σε ευπαθείς ομάδες του πληθυσμού με βάση κριτήρια πραγματικής οικονομίας και όχι δείκτες διαμορφωμένους από εταιρείες ιδιοκτησίες μιντιακών ομίλων και κομματικών μηχανισμών. Άλλωστε ο πόλεμος δεν ήρθε ποτέ και η Ευρωπαϊκή Ένωση οφείλει να επαναπροσδιορίσει την έννοια των γκρίζων χαρτών μες στα όρια της δικαιοδοσίας της, με αφορμή τα οποία η Ελλάς κατατάσσεται στη δεύτερη χώρα με βάση τα ποσά για αμυντικές δαπάνες.Θα πρέπει να αντιστρέψει την εσωτερική πολιτική μειώνοντας όσο το δυνατόν τα κοινωνικά περιθώρια, έτσι ώστε να συμπεριλάβει κάθε Έλληνα και κάθε Ελληνίδα στους κόλπους ενός υγιούς, κοινωνικού ιστού. Η νέα κυβέρνηση οφείλει να παρουσιάσει ένα σχέδιο δημοσίων έργων, τα οποία και θα ξεπερνούν τον πεπερασμένο χαρακτήρα ενός σωφρονιστικού ιδρύματος. Η αναγκαιότητα άλλωστε για φυλακές υψίστης ασφαλείας στηρίζεται στο γεγονός πως οι ιθύνοντες υπολογίζουν στην αύξηση της εγκληματικότητας, αποποιούμενοι τις ευθύνες μιας συντεταγμένης πολιτείας για μέτρα και παραινέσεις οι οποίες θα μπορούν να περιορίζουν την πρόσβαση των νέων σε αντίστοιχα κυκλώματα. Προφανές λοιπόν πως το ευτυχές, ελληνικό κράτος των περασμένων δεκαετιών άλλο σκοπό δεν είχε παρά την καταστολή, τη στιγμή μάλιστα που η έννοια της πρόληψης παύει να είναι ταμπού στον έρωτα και μεταβάλλει τις δομές κάθε σύγχρονης κοινωνίας με νέους και πιο λειτουργικούς, ελεγκτικούς μηχανισμούς..

Ο κύριος Θεοδωρόπουλος ίσως επιθυμούσε κάτι άλλο να μεταδώσει στον αναγνώστη. Ίσως και να πρόσκειται φιλικά στη νέα κυβέρνηση και να την προτρέπει παρά να δηλώνει απερίφραστα, όπως εικάζει ο γράφων την αποτυχία της που ίσως απειλήσει και την ίδια τη ζωή μας. Ίσως και ο γράφων να διαπράττει ένα τεράστιο ολίσθημα αυτή τη στιγμή, επιβεβαιώνοντας την τάση της μεσαίας τάξης να αλληλοσπαράζεται εμπρός σε αλλαγές και τομές. Σε κάθε περίπτωση, η ιστορία θα αποδείξει τη μια ή την άλλη έκβαση. Καθώς εσείς κύριε Θεοδωρόπουλε θα απολαμβάνετε το ποτό σας στα αίθρια παλαιών, εθνικών οργανισμών με μηδαμινή παρουσία στα ελληνικά γράμματα, εμείς οι νεότεροι αστοί της μεσαίας τάξεως θα πασχίζουμε να ζήσουμε και να εργαστούμε, κατασπαράζοντας το ψωμί των παιδιών μας. Ακριβώς όπως το είπε ο Σάκης Καράγιωργας. Την πολιτική του οποίου σήμερα, ενστερνίζεται ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας. Νηφάλιο και αποφασισμένο. Που αντέχει τη μοναξιά για χάρη των παιδιών του.

Στην υγειά σας, λοιπόν!