Παρελαύνοντας [Απόστολος Θηβαίος]

ΠΑΡΕΛΑΥΝΟΝΤΑΣ

(Σειρά: Μικρές Δοκιμές)

Σχεδόν ογδόντα χρόνια μετά οι μνήμες του πολέμου παραμένουν νωπές. Αρκεί μια ματιά στο προαύλιο της Βουλής των Ελλήνων και μία προς μία επανέρχονται οι τρομερές ημερομηνίες, οι καθοριστικοί τόποι. Η αιώνια πομπή των νεκρών, μια ανεξάντλητη υπόθεση που δοκιμάζει τις καρδιές και προσθέτει στις αποστάσεις, κρατά αμείωτη την ανθρώπινη σημασία της. Στην Θεσσαλονίκη των εργοταξίων και των επιχωματώσεων, πάνω στο σώμα της πόλης που το σημαδεύουν διωγμοί και πυρκαγιές και σταθερές τροχιές, σε μερικές μέρες θα παρελαύνει επιβλητική η σκληρή ανάμνηση. Στις δυνάμεις του στρατού που θα κερδίζουν ολοένα και περισσότερο τις εντυπώσεις, πάνω στον όλεθρο ενός νεόκοπου αιώνα, θα φιλοτεχνηθεί η μοιραία μας ετοιμότητα. Ίσως μια εκδοχή της μαζικής, φιλοπολεμικής μας υστερίας.

Όταν όμως τα εμβατήρια σωπάσουν, οι νεκροί είναι εκείνοι που παρελαύνουν δίχως ρυθμούς και καρδιά. Πρόκειται για παιδιά που έγιναν συντρίμμια και τώρα ζουν μέσα μας μ΄ όλη την πίκρα του κόσμου. Η πόλη αντηχεί τα βήματά τους, φανερώνει μια ιδέα της πιο σκληρής ήττας. Γεμάτοι τρυφερότητα, θεοί που συντρίφτηκαν θα επιστρέψουν στις επικήδειες στήλες τους, σφραγίζοντας τις σελίδες της ιστορίας.

Στη χνάρια τους τώρα βαδίζουν άλλα παιδιά, σε στίχους βγαλμένους απ΄ τις ολόχρυσες σελίδες της νιότης και της περηφάνειας. Αυτές οι πομπές, αυτές οι φανταστικές ορχήστρες που γεννήθηκαν μες στην πλεκτή, μυστική ομοιοκαταληξία των αισθημάτων, συνιστούν ένα είδος τροχαίας ανακοίνωσης, σαν αυτές που καταδιώκουν τις ορεινές μας διαδρομές. Τα ονόματα αυτών των νέων είναι χαραγμένα στη μεγάλη τοιχοποιία της ζωής μας και εκεί θα ζήσουν.

Σημαίνουν ένα είδος ανθρωπιάς, ολότελα ξένο απέναντι στις παγκόσμιες σταθερές. Με την ορμή της βροχής, εικονογραφούν την αντίσταση, την αντοχή απέναντι στο μοιραίο του κόσμου. Αυριανοί απόμαχοι των ποιημάτων, σημαιοφόροι της ζωής και της ελπίδας, σταματούν το κύλημα αυτού του κόσμου που διατρέχει φλεγόμενος τις εποχές. Καθώς γυρίζουμε λίγο λίγο στους παλιούς μας εαυτούς, με την καρδιά μας αρπαγμένη απ΄ τις οδύνες και την παγωνιά μεγαλώνουμε στοργικά εντός μας τη μνήμη. Μες στις πυρκαγιές που εξαντλούν την ομορφιά αυτού του κόσμου, υπάρχουν πάντα οι μαθητές, σύμβολα του ανθρώπινου και του αμετάφραστου. Ανάμεσα στα κουρέλια της ζωής μας που ανεμίζουν ξεχωρίζουν οι σημαίες τους, πλασμένες απ΄ το παλιό μέταλλο της μνήμης και του θάρρους. Νευρικές, φτιαγμένες μες στον άνεμο, τινάζουν τους λαιμούς τους σαν χαρταετοί.

Στα μεγάφωνα της πόλης ακούγονται ποιήματα και οι νέοι, λέει γεμάτοι πίστη διανέμουν τρυφερά αποσπάσματα από το πώς και το γιατί ενός σύμπαντος. Ο ίδιος εκείνος κόσμος που ήταν όνειρο και που άλλοτε γελούσε, δίχως λάμψη πια μέχρι θανάτου μας πληγώνει. Το αίσθημά μας δυσεύρετο πια κάτω από εγκυκλοπαίδειες, προσηλωμένο σε μια απόμακρη δύση, γαντζωμένο στον καινούριο αιώνα των Φώτων. Μόνη υπεροπλία τα νιάτα, οι μαθήτριες και οι μαθητές που δεν έχουν κάνει ακόμη έρωτα, που αποκοιμιούνται με τα πιο περιπετειώδη παραμύθια καρφωμένα στα μάτια τους. Η ψυχή τους είναι δοσμένη στην άνοιξη, τα βήματά τους μια μέρα θα μας κατακτήσουν. Γι΄ αυτήν την πομπή και γι΄ αυτό το ποίημα που άφησε πίσω του ο Χ. Έσσε, σαν υπενθύμιση και σαν κίνδυνο, σωπαίνουν απόψε τα εμβατήρια το ένα μετά το άλλο. Και μες στις ατμόσφαιρες γεννιούνται οι ιδανικές τοιχοποιίες και όσα μεμιάς ενώπιόν μας σημαδεύουν την ιστορία για τώρα και για πάντα.

Γι΄ αυτό και εγώ προσμένω με την ψυχή στα δόντια εκείνη τη στιγμή που οι νέοι μας θα σαρώσουν σαν κύμα την εξέδρα των επισήμων, κλίνοντας την κεφαλή τους προς το μέλλον, προς το μέλλον.

Πηγή: 24grammata.com.