ΔΩΡΟ ΓΕΝΕΘΛΙΩΝ
Τι νάναι κείνο πίσω απ’ το πέπλο,
Νάναι στ’ αλήθεια γητειά ή ασχήμια;
Αχ! πώς αστράφτει, νάχει τα κοίλα του ή τις αιχμές του;
Είναι μοναδικό, επιμένω, είναι στ’ αλήθεια ό,τι ζητάω.
Σαν μαγειρεύω με ατενίζει, σαν είμαι ήρεμη, για μένα ψάχνει.
«Νάναι στ’ αλήθεια αυτό που σκέπει την ύπαρξή μου,
Νάναι στ’ αλήθεια μοναδικό, με μαύρες κόχες, σημαδεμένο;
Όταν ζυγίζω εγώ τ’ αλεύρι, όταν αφήνω ό,τι περισσεύει,
Προσκολλημένη σε συνταγές, ω ναι! σε συνταγές και σε κανόνες
Στ’ αλήθεια αυτό θε ν’ αναγγείλει;
Θεέ μου, τί αστείο πούναι!»
Όμως αστράφτει δίχως να παύει, κι εγώ λέω πως θέλει εμένα.
Δε θα με πείραζε φίλντισι αν ήταν ή μόνο ένα κουμπί πετράδι.
Όπως και νάναι, πολλά δε θέλω για δώρα φέτος.
Αφού στο τέλος ζω από τύχη.
Θ’ αυτοκτονούσα, αχ! πόσο το ήθελα με κάθε τρόπο.
Τώρα όμως μένουν αυτά τα πέπλα, αυτοί οι μπερντέδες
Που στραφταλίζουν,
Τα διάφανα σατέν μπερντέδες του Γενάρη
Λευκά σκεπάσματα βρεφών, φίλντισι που γυαλίζει
Με την ανάσα των νεκρών.
Βγήκε από χαυλιόδοντα κι από αερικό.
Δεν το θωρείτε, το τί ‘ναι δε με νοιάζει.
Λοιπόν, θα μου το δώσετε;
Μη δειλιάτε - κι αν είναι μικροσκοπικό σε τί πειράζει;
Ελάτε, μη το σκιάζεστε, αντέχω τα μεγάλα.
Στ’ αλήθεια ας καθίσουμε, γύρω του κι ας χαρούμε
Τη λάμψη του, την αίγλη του,
Το ωραίο καθρέφτισμά του.
Ας πάρουμε το δείπνο μας μαζί του σαν να ήταν
Σε κλινική να τρώγαμε το βραδινό φαΐ μας.
Κι όμως το ξέρω πως δεν θες αυτό να μου το δώσεις.
Σε σκιάζει η όψη του θα πεις
Κι ο κόσμος θα ουρλιάξει, μαζί κι εσύ,
Αυταρχικός, αδιάντροπος, μια ασπίδα,
Σα θαυμαστή μορφή αυτή για τα δισέγγονά σου.
Μη το φοβάσαι, ό,τι κι αν δεις εσύ λάθος το βλέπεις.
Θε να το πάρω ήσυχα, να σμίξω κατά μέρος.
Δε θα με ακούσεις που εγώ θ’ ανοίγω το χαρτί,
Το τύλιγμα, το ουρλιαχτό, σαν πέσουν οι κορδέλες.
Αλλά εσύ τη διάκριση που δείχνω δεν βαστάς.
Νάξερες πως μου σκότωναν τις μέρες μου τα πέπλα.
Για σένα είναι διάφανα σεντόνια του αγεριού.
Το πρωτότυπο εδώ: internal.org/Sylvia Plath/A Birthday Present.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου