Πηγή: Ο Νουμάς, τεύχος 52 (1903)
Η Αφροδίτη όρθια στο πιο όμορφο κογχύλι,
Άραζε τώρα, ολόγυμνη, στο ολόστρωτο ακρογιάλι,
Με τα μαλλιά της κρύβοντας απ’ του κορμιού τα κάλλη
Μόνο όσο για να στέλνουμε μύριες ευχές τα χείλη.
Μια νύμφη, αναδιπλώνοντας περίλαμπρο μαντύα,
Τρέχει να ντύσει τη θεά βασιλικά, με βία·
Κι οι αγέρηδες, δυο παλληκάρια χρυσοφτερωμένα,
Με τα κορμιά τους τα πανώρια σφιχταγκαλιασμένα
– Το ένα το λένε Ζέφυρο, κι είν’ ο Βοριάς ο άλλος –
Φυσάν τον θείον έρωτα στης θεάς το ουράνιο κάλλος,
Και τ’ άγιο μίσος. Ξέγνοιαστη είν’ η γλυκιά μορφή της,
Σα να προσμένει τη λατρεία, που ευθύς στη γέννησή της
Η κάθε σάρκα και το κάθε χόρτο τής χαρίζει.
Και μια αθωότη ανήσυχη την όψης της στολίζει.
Πειραιεύς
Ο Πίνακας (La nascita di Venere τού Sandro Botticelli) από: hellenicmythology.com.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου