Εν Αγνοία [Χρήστος Ι. Βατούσιος]

ΕΝ ΑΓΝΟΙΑ

Ένοιωσε ξαφνικά να βάλλεται από παντού. Όλοι περίμεναν κάτι απ' αυτόν• μα τι περίμεναν; Τι είχαν να προσμένουν άραγε όλοι αυτοί απ' το περισπούδαστο, περίκλειστο εγώ του... Αυτό το μοναδικό εγώ του, που έφτιαχναν όλοι οι άλλοι. 

Εκείνος δεν περίμενε τίποτα. Ίσως απλώς καρτερούσε - ανεπαισθήτως - τον εαυτό του να σπάσει, να εκραγεί σε μυριάδες κομμάτια, βάζοντάς τον μέσα στη δίνη του αέναου κύκλου. 

Η μία ημέρα έμπαινε μέσα στην άλλη, η μία ιστορία στην άλλη, ο ένας εαυτός στον άλλον, και έτσι δια της ωσμώσεως έφτασε σ' αυτήν την αξεδιάλυτη - πολύμορφη κατά πολλούς - θέση του υποσχόμενου που ο ίδιος αγνοούσε. 

Εν τω μέσω αυτής της καταστάσεως, πήρε την απόφαση να δραπετεύσει απ' τα φανταχτερά "ενδύματά" του. Σηκώθηκε αργά, κοιτάζοντας το βάθος της μουντής αίθουσας και με σταθερή φωνή πήρε απαλά το λόγο: 

Κύριοι, φοβούμαι πως δεν είμαι αυτός... Ούτε ο άλλος, εν ολίγοις λάθος τραγικό με φέρνει εδώ. Σπάζοντας το φράγμα της νυκτός, συναντηθήκαμε με το μέγεθος των αοράτων. Ανίκανοι να το αισθανθούμε, πληγώσαμε και πληγωθήκαμε απ' τη Ζωή, εξαπατώντας ομοίους αλλά κυρίως Εαυτόν.

Πηγή: drasivrilissia.gr.