Το νερό
Το νερό θυμάται.
Κατηφορίζει το αρχαίο του μονοπάτι
μουγκρίζοντας.
Το νερό βιάζεται.
Το ‘στρωσε για τη θάλασσα.
Τα δέντρα το ξεπροβοδάνε.
Λάσπες κλαδιά βότσαλα,
δικά του όσα βρει στο διάβα.
Να φτάσει θολό ανακατεµένο,
να ξεχάσει.
Από την ποιητική του συλλογή «Σκάρτη Πραμάτεια», μια ανθολογία ποιημάτων του, που τώρα κυκλοφορεί και σε έντυπο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου