Η ΑΛΗΘΙΝΑ ΔΙΚΗ ΜΑΣ
Πόσο υπέροχη είναι αλήθεια η ποίηση
είναι αυγή μπροστά στη απροσδόκητο
ένα δειλινό φωτισμένο μ’ εγκαρτέρηση
μια άνοιξη που επιστρέφει
θροΐζοντας στης κερασιάς το φύλλωμα.
Ένα σύννεφο σε ταξιδεύει μαζί της
παμπάλαιο σύννεφο κι αιφνιδιαστικά νέο
μαζί με αύρες γιασεμιών
νερών φλοισβίσματα και σμήνη γερανών
που ξέφυγαν απ’ το θηριώδη κόσμο
σ’ ένα ταξίδι που ποτέ δεν τελειώνει
σαν μια αφήγηση που δεν μπορεί να κοπεί.
Κατρακυλά πάντα με το βράχο στους ώμους
κι ανηφορίζει ξανά
καθ’ ότι είναι προτιμότερος αυτός ο αγώνας
απ’ το να ζούμε ματαίως
έχοντας αίμα τις φλόγες του έρωτα και της πυράς
και πλήθος ονείρων
στο μεγάλο πόλεμο κατά της βεβαιότητας.
Αντίπαλος είναι με τον υπέργηρο χρόνο
μ' έναν ήλιο καρφιτσωμένο στη θέση της πληγής
καλώντας μας σε περιστροφικό χορό
στα σταυροδρόμια του κόσμου
ζητώντας απελπισμένα
το ριμπάουντ ενός χαμένου φιλιού
ένα χάδι
ή μια μαχαιριά για να φανερωθεί
αιωνίως η τρελή τον θεού και των ανθρώπων
η πατρίδα μας
η αληθινά δική μας.
Από την ποιητική του συλλογή:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου