Federico García Lorca
Άνθη κατακόκκινα – αίμα, μακριά...
στους ουρανούς των πάμφωτων λεωφόρων πρόσφερα
τ’ άγρια ρόδα της νεκρής σελήνης·
μία σπίθα βροχής ρίγησε την αιώνια θάλασσα.
Γεράνια κατακόκκινα – αίμα,
παπαρούνες βαθυκόκκινες – αίμα,
αίμα, αίμα προσεύχομαι στο Ἔαρ,
όνειρα ἀγγέλων μυροβολῶ ἕνα Μάη ἐραστή.
Αἷμα, αἷμα πορτοκάλι· αἷμα, αἷμα μανταρίνι·
αἷμα, αἷμα καὶ ἀπέραντο γαλάζιο·
αἷμα καὶ θάλασσες ἀπέραντες...
Ἔαρ ἀναστάσιμο, λαμπάδιασε τὰ δάκρυα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου