Δύο ποιήματα τής Πόπης Νεγιάννη

Αδέξιο καβούρι παραπαίει γαντζωμένο στον βράχο.
Ζηλεύει την αιώνια ακινησία της πεταλίδας.
Μα πιότερο μισεί το κύμα που έρχεται και φεύγει.

---

Εφήμερο αποτύπωμα στην άμμο 

Αμείλικτο το κύμα θα το σβήσει. 

Κι αν θα χαθεί τι ξέρεις πως 

Σε κείνο του μυαλού το κλικ θα υπάρχει 

Δύο γράμματα 

Σε μια καρδιά κλεισμένα 

Στο πλανερό κι εύθραυστο

"Για

Πάντα..."