[Στο κάστρο Φαβιέρου στα Μέθανα 28.07.2018]

Το κάστρο τού Φαβιέρου, το οποίο κατασκεύασε το 1826 ο γάλλος στρατηγός και φιλέλληνας Charles Nicolas Fabvier στο στενό που συνδέει τα Μέθανα με την Τροιζηνία, χτίστηκε πάνω σε παλαιότερα οχυρωματικά έργα εποχής Πελοποννησιακών πολέμων, τα οποία είχε κατασκευάσει ο αθηναίος στρατηγός Νικίας. Βρίσκεται σε λόφο ύψους 80 μ. από τη θάλασσα και τα τείχη του περιλαμβάνουν έκταση 240 τ.μ. περίπου. Στο νότιο μέρος του, προς την Τροιζηνία, στα άκρα τών τειχών του, μήκους 20 μ., ξεχωρίζουν δύο πύργοι.  Μάλιστα λίγες εκατοντάδες μέτρα βορειότερα σώζονται τμήματα τού τείχους, που είχε κατασκευάσει ο Νικίας, κάθετα στο στενό από τη μια ακτή στην άλλη. Σε αυτό, ο Φαβιέρος, οργάνωσε το πρώτο τμήμα τακτικού ελληνικού επαναστατικού στρατού. Στο γεγονός αυτό επίσης οφείλει το όνομα Τακτικούπολη το παραπλήσιο χωριό. Η πρόσβαση γίνεται μέσω μονοπατιού, περί τα 320 μ. μήκους, το οποίο διακρίνεται, αλλά δύσκολα λόγω της βλάστησης.

[Η προβλήτα στο λιμανάκι του Αγίου Γεωργίου στα Μέθανα 28.07.2018]

Οι γερμανοί προς το τέλος του Β'ΠΠ είχανε μεγάλες ελλείψεις σε σίδηρο και φτιάχνανε πλοία από τσιμέντο (οπλισμένο σκυρόδεμα). Ένα από αυτά ξώκυλε κοντά στον οικισμό του Αγίου Γεωργίου στο βορειανατολικό μέρος τών Μεθάνων και οι κάτοικοι, με βάση το τσιμεντένιο πλοίο, φτιάξανε την προβλήτα στο λιμανάκι τού παραθαλάσσιου οικισμού. Στις φωτογραφίες που ακολουθούνε διακρίνονται τμήματα τού πλοίου. Να σημειώσω ότι, στην πρώτη φωτογραφία, διακρίνονται οριακά και οι φίλοι Γιώργος Δαμιανός, φιλόλογος και ιδρυτής του 24grammata.com και στο βάθος, με τη λευκή μπλούζα, ο Μπάμπης Χαραλαμπόπουλος, δάσκαλος και ποιητής.

   

[Στον αρχαίο Φλιούντα 19.07.2018]

Ο Φλιούντας (παλιότερα Φλιούς και Φλειούς στα αρχαία) ήταν αρχαία πόλη κράτος, χτισμένη στο Φλιάσιο Πεδίο, περί τα 2 περίπου χλμ. βορειοδυτικά, μετά την έξοδο από τη σημερινή πόλη, της Νεμέας, στις όχθες του Ασωπού ποταμού. Φτιάχτηκε από τους Ίωνες αλλά καταλήφθηκε από τους Σπαρτιάτες και οι παλαιότεροι κάτοικοί της εγκατασταθήκανε στη Σάμο και τη Μικρά Ασία και όσοι δεν έφυγαν απορροφήθηκαν από τους Δωριείς. Το 384 π.Χ. οι κάτοικοι τού Φλειούντα αποχώρησαν από τη σπαρτιατική συμμαχία και η πόλη τους πέρασε στην εξουσία των δημοκρατικών, οι οποίοι εξορίσανε τους ολιγαρχικούς και τους αριστοκρατικούς. Μετά από τέσσερα χρόνια η Σπάρτη πολιόρκησε την πόλη, την οποία κατέλαβε μετά από 20 μήνες πολιορκία, και επανέφερε στην εξουσία τούς ολιγαρχικούς. Ο Φλειούντας κατόπιν παρέμεινε υπό τον έλεγχο της Σπάρτης, με ένα σύντομο διάλειμμα τεσσάρων χρόνων (228 – 224 π.Χ. όταν είχε ενταχθεί στην Αχαϊκή Συμπολιτεία) μέχρι τη ρωμαϊκή κατάκτηση. 

Οι φωτογραφίες που ακολουθούν είναι από το περιφραγμένο μέρος τού αρχαιολογικού χώρου τού Φλιούντα, όπου αναβρέθηκαν ερείπια τού Βουλευτηρίου (φωτογραφίες 2-6) και του Θεάτρου τής αρχαίας πόλης (φωτογραφίες 7-12).

Εκτός του περιφραγμένου μέρους τού αρχαιολογικού χώρου, ανατολικότερα και ψηλότερα στο λόφο, όπου βρισκόταν η αρχαία ακρόπολη τού Φλιούντα, υπάρχει ένα εκκλησάκι, της Παναγίας τής Ραχιώτισσας, το οποίο, αν "ξεπεράσουμε" το γεγονός ότι χτίστηκε σε σημείο στο οποίο υπήρχε αρχαίος ναός ο οποίος, δυστυχώς, καταστράφηκε, προσφέροντας τα υλικά του στο εκκλησάκι, κατά την αισθητική τού γράφοντα, είναι ιδανικό για Ιερό Ναό: αρμονικό με τη φύση, λιτό, στα ανθρώπινα μέτρα και ανοιχτό.  

(χωρίς)

Άναστρα μάτια.
Φλόγες τού τρόμου.
Θανάτου αναγωγή.

25.07.2018

Μαύρο.

Μαύρο.

Τα πευκοδάση πάντα καίγονταν. Από κεραυνό ή από άλλο φυσικό αίτιο. Πολύ σπάνια από ανθρώπου λάθος ή ακόμη σπανιότερα από πρόθεση. Δεν ξανακαιγόντουσαν όμως κι έτσι ανανεωνόντουσαν. Ήτανε δάση και τα σπίτια αλλού. Μαζεμένα, λίγα ή πολλά, σε οικισμούς. Υπήρχανε κι οι ρετσινάδες που ζούσαν από αυτά. Υπήρχανε και τα δασαρχεία που τους ορίζανε να τα έχουνε καθαρά από τα στρώματα πευκοβελόνων που θεριεύουνε και επιταχύνουνε τη φωτιά και μαζί με τους ξυλοκόπους κόβανε τα γερασμένα, ξερά και εύκολα αναφλέξιμα δέντρα. Αυτά που όριζε το δασαρχείο. Μαζεύανε και τα διάσπαρτα κλαδιά στις περιοχές που συλλέγανε το ρετσίνι. Φωτιά για το χειμώνα. Φωτιά για το μαγείρεμα. Κι οι γεωργοί όταν ξεσπούσε το κακό βλέπανε που θα πάει η φωτιά και της κόβανε το δρόμο καίγοντας μπρος της μια μικρή έκταση. Να πέσει, η άλλη που ερχότανε καταστρέφοντας, πάνω της να σβήσει. Δεν είχαν ιπτάμενα μέσα ούτε πυροσβεστικά οχήματα. Δεν είχανε βέβαια και κατοικίες αυθαίρετες (νομιμοποιηθείσες ή προς νομιμοποίηση) διάσπαρτες στο δάσος να φωνάζουν οι ιδιοκτήτες: «έλα εδώ καιγόμαστε!». Ούτε πλαστικά ή μεταλλικά σκουπίδια στα δάση που ευνοούνε αν όχι προκαλούνε τη φωτιά: από την αποσύνθεσή τους ή τη συγκέντρωση ηλιακών αχτίνων μιας και τα γυάλινα και τα αλουμινένια μπουκάλια, στην κατάλληλη γωνία λειτουργούν ως συγκεντρωτικοί φακοί των ηλιακών αχτίνων. Και τις σβήνανε. Προτού κάψουν όσο έβλεπε το μάτι τους. Αυτό που καίγεται, πέρα από το ανεπανόρθωτο και εξαιρετικά οδυνηρό τής απώλειας ανθρώπινων ζωών αλλά και ζώων που πονάνε πεθαίνοντας το ίδιο με μας, είναι πλούτος που χάνεται χωρίς αντικατάσταση. Δεν χρειάζεται να γίνουμε όλοι ρετσινάδες. Κοινωνία να γίνουμε και να οργανωθούμε λίγο.

Η ενέργεια που χάνεται από την καύση των δασών κάθε χρόνο είναι τεράστια. Πέρα από την ανάγκη για καλύτερη οργάνωση τής πρόληψης και της αντιμετώπισης τών πυρκαγιών, γιατί ο τρόπος που χαθήκανε τόσες ανθρώπινες ζωές χθες στην ανατολική αττική δεν έχει προηγούμενο για «σύγχρονο» κράτος, έχουμε σκεφτεί πως αντί να εισάγουμε σχεδόν όλη την ενέργεια που χρειαζόμαστε - πλην: (1) των ΑΠΕ, που και αυτές με το μυαλό που κουβαλάμε τις κατηγορούμε και αδυνατούμε να εκμεταλλευτούμε σωστά, και (2) του λιγνίτη, που αφενός η καύση του είναι καταστροφική για το περιβάλλον αφετέρου σε δύο με τρεις δεκαετίες θα έχει τελειώσει - θα μπορούσαμε να συλλέγουμε αυτή την καύσιμη ύλη των πευκοβελόνων, των κλαδιών και των γερασμένων ξερών δέντρων και να παράγουμε ενέργεια δημιουργώντας και χιλιάδες θέσεις εργασίας;       

24.07.2018

Ερωτηματικά - XLIII

ποιου θεού σιμά
κολόνα λευκή
κάτω στο εκκλησάκι;

19.07.2018

[Στη Σπηλιά τής Φώκιας 21.07.2018]

Η Σπηλιά τής Φώκιας βρίσκεται στο βόρειο μέρος τής χερσονήσου τού Λουτρακίου, πολύ κοντά στα Στραβά, περί τα 14 χλμ από την πόλης τής Περαχώρας, απέναντι από τις Αλκυονίδες νήσους και μετά από πτώση τής οροφής της έχει σχηματιστεί η φυσική γέφυρα που διακρίνεται στις φωτογραφίες που ακολουθούν. Η πρόσβαση γίνεται είτε με βάρκα / φουσκωτό από τα Στραβά ή την Αγία Σωτήρα τού Σχοίνου είτε πεζή. Στη δεύτερη περίπτωση αν ξεκινήσουμε οδικώς από το Λουτράκι, ακολουθούμε το δρόμο προς Περαχώρα και λίμνη Βουλιαγμένης και μετά από 2,3 χλμ από την Περαχώρα στρίβουμε δεξιά προς το δρόμο που πάει Σκαλωσιά, Στραβά και Σχοίνο, σταματάμε στο δρόμο προς τα Στραβά, περί το 1,1 χλμ πριν τον παραθαλάσσιο οικισμό τών Στραβών και ακολουθούμε πεζή το δασικό δρόμο αριστερά. Μετά από 800 περίπου μ. φτάνουμε πάνω από τη σπηλιά. Η κάθοδος στην ακτή είναι δυνατή αλλά δύσκολη.