«ας βρέχει» [Θωμαή Ζορμπάκη]

ας βρέχει,

θα φέρει σιωπή η λύπη

να βγει σαν ολόλευκο φεγγάρι η μοναξιά

να τραγουδώ την αγάπη

στην άκρη του βραδιού

ένα ματσάκι γιασεμιά, το ελάχιστο

Απόψε... [Μυρτιώτισσα]

ΑΠΟΨΕ...

Απόψε ήρθες και στάθηκες σιμά μου

σαν έγειρα στου ύπνου την αγκάλη, 

Ω! μακρυσμένε απόκρυφε έρωτά μου, 

ήρθες απόψε ακάλεστος σιμά μου,

δίχως να ξέρω πώς, αγάλι, αγάλι.

Μου κράταες μες τα χέρια το κεφάλι 

και βύζαινες τ’ ατέλειωτο φιλί μου.

Κι’ απ’ την ωραία του όνειρου κραιπάλη 

σαν κρίνο που αργολειώνει στ’ ανθογυάλι, 

φυλλορροούσε η πένθιμη η ψυχή μου.

Τον πόθο σου όλο μου είχες μεταδώσει 

σα νάμουν σάρκα κ’ αίμα εγώ δικό σου. 

Κι’ ως με την ώρα που είχε ξημερώσει 

τα χέρια μου τα δυο τα είχα ριζώσει, 

περιπλοκάδια γύρω απ’ το λαιμό σου.

Σαν πιο καράβι εδώ να σ’ έχει φέρει 

δίχως να τ’ οδηγάει κανένας φάρος; 

Πιο κύμα να σε βοήθησε, πιο αγέρι, 

Κ’ ήρθες από τ’ απόμακρα τα μέρη 

της ηδονής ατρόμητος κουρσάρος;

Στου ιδανικού τη χώρα σε είχα μπάσει, 

και μόνο με τη σκέψη σ’ αγαπούσα. 

Μα έφτασε μια νυχτιά για να χαλάσει

ό,τι με τόση ευλάβεια σου είχα μάσει 

στην άυλη χώρα εκείνη που σε ζούσα...

            

Πηγή: Αλεξανδρινή Τέχνη, χρονιά Ε’ - τεύχος 9-10 (Σεπτέμβριος 1931).

Απαρχή.

ΑΠΑΡΧΗ

Ήτανε να πιάσει καταιγίδα
Πάν’ απ’ το λιβάδι με την ανεμώνη
Νερό που αργούσε καιρό
         που θα γλίστραγε στο ξερό το χώμα
Μα ένα ψιλόβροχο ψέλλισε πρώτα
Κι έγινε το χώμα δεκτικό.

Some things that fly there be [Emily Dickinson]

Κάποια πράγματα που πετούν, είναι κει –

Μπουμπούκια – Ώρες – ο Μπάμπουρας –

Γι’ αυτά δεν έχω Ελεγεία.

Κάποια πράγματα που στέκουν, είναι κει –

Θλίψη – Λόφοι – Αιωνιότητα –

Ούτε αυτό μου αρκεί.

Σε ανάπαυση υπάρχουν, να εγερθούν.

Μπορώ να εξηγήσω τους ουρανούς;

Πόσο ήσυχος κείτεται ο Γρίφος!

Some things that fly there be –

Buds – Hours – the Bumblebee –

Of these no Elegy.

Some things that stay there be –

Grief – Hills – Eternity –

Nor this behooveth me.

There are that resting, rise.

Can I expound the skies?

How still the Riddle lies!

89

Τρία ποιήματα τού Νίκου Λεβέντη

ΑΜΑΞΑ

Τ’ άλογα γέρνουν μεθυσμένα

τρεκλίζουν ίσκιοι στη ζάλη του ανέμου

ξέχωρη μοίρα κυβερνούν τα δέντρα

δίπλα στο γκρεμό

στο βάθος μια φωνή παραμονεύει

πέτρα, σίδερα, χαλινούς

ψηλά φωτίζει αστραπή

τη θνητή χαρά.

ΣΥΝΟΔΕΙΑ

Τα χέρια που μ’ αγγίζουν είναι νεκρά

στον πόνο ακούγεται άπειρη φωνή

σιγά φυλλορροούν τα δέντρα

και το κρασί βάφει τις πέτρες

ο ήλιος κρύβεται σ’ ένα μεγάλο τάφο

το κυπαρίσσι στρέφει τον ίσκιο του και με σκεπάζει.

ΨΑΛΜΟΣ

Αυτή η νύχτα δεν έχει τέλος η νύχτα

άνεμοι φυσούν ηχούν εικόνες δυνατά στη μνήμη

τα κύματα χτυπούν το πρόσωπό σου

Σιτζές, Σιτζές τίποτα πέρ’ από τη γαλήνη*

η φωτεινή γραμμή κυκλώνει τα δέντρα

στη μασχάλη της φύσης κοιμούνται ριγηλά

όνειρα της άλλης ζωής

τώρα που κατοικούν τα λείψανα ποιο φως

αναπνέουν; η φωνή της ερημιάς ακούγεται

η φτέρη σε δροσίζει

εκεί να φτάσεις τον κόσμο της αθώας επανάληψης

ο καρπός πέφτει στη γη και ξαναδίνεται

σα χάρη ο άνθος στη μελλοντική αγάπη.

Πηγή: Δοκιμασία – περιοδική έκδοση λογοτεχνικού προβληματισμού – τεύχος 10 (1974).

* Σιτζές: Ισπανική παραθαλάσσια πόλη της Καταλονίας.

Δυο ποιήματα του Vesselin Hantchev, Βουλγαρία, 1919-1966, σε μετ. Άρη Δικταίου.

Η ΣΙΩΠΗ

Λαχτάρησε τη σιωπή η καρδιά μου.

Την κάμαρα αυτή

σε βυθό θαλάσσης

έχω μεταμορφώσει,

σε δάσος βουβών ίσκιων

για να ριγεί η καρδιά μου

φύλλο μοναδικό

ανάμεσά τους.

Ξερίζωσα τις γλώσσες

θυρών

και βημάτων,

του ανέμου που τρέχει,

των σταγόνων,

του δαπέδου

και των κουδουνιών

και σε σιωπή έχω

τα στόματα καταδικάσει.

Τις λέξεις αφαίρεσα απ’ τους δρόμους

Πληρέστερη η σιωπή για να ‘ναι.

Μα σιωπή δεν υπάρχει.

Ολόκληρος είμαι

διακλαδωμένος από ράγες,

διαπερασμένος

από λόγια, σφαίρες,

από αλέτρια

και βήματα αυλακωμένος.

Μέσα μου σφυριά χτυπούνε

και χείλη ψιθυρίζουν

και πλοία ουρλιάζουν

και πουλιά φωνάζουν

και με πλημμυρίζουν

με στεναγμούς και τραγούδια

που δυναμώνουν μέσα

σ’ αυτή τη γελοία σιωπή.

Σιωπή πια δεν υπάρχει.

Όταν ο μούστος

γίνεται κρασί, βράζει,

θέλει από το βαρέλι να πηδήσει,

κίνηση για να ξαναγίνει κ’ ήχος.

Κ’ η νεφέλη, όταν

σιωπηλή φτάνει,

το λευκό της στήθος

πρήσκεται

από κεραυνό,

από αστραπές και φτερούγες:

σιωπή δεν υπάρχει.

Πού να φύγω,

μακριά από τούτο

τον θόρυβο, απ’ αυτές

τις φωνές; – Καρδιά μου,

από σένα έρχονται,

συγκεντρωμένες

στο άλικό σου κοχύλι,

και μέσα μου τις έχω

και τις ακούω

μέσα μου να γεννιούνται

και να με ξεσκίζουν

και να με σκοτώνουν

και να με ανασταίνουν

και να μου αφαιρούνε

κάθε σπιθαμή τόπο

για να μου ξαναδώσουν

μια δεύτερη φορά

τον κόσμο.

Ο Vesselin Hantchev πέθανε 47 χρονών από καρκίνο. Το παρακάτω ποίημα το έγραψε λίγο πριν πεθάνει.

 

Θα ‘μουν νεκρός

αν δεν φώναζα από πόνο.

Είμαι ζωντανός.

Άνθρωποι,

ακούστε τη διάγνωση τής αρρώστιας:

είμαι ζωντανός. 

Δυο αποφθέγματα του Γιάννη Μπεράτη

Κάθε γράψιμο είναι ένας Σωσίας που του περνάς όλα τα βάρη σου.

Ακόμη κ’ η επιλογή τού ακατέργαστου υλικού (τι θα κρατήσεις – αλλά ιδίως τι θ’ απορρίψεις) δείχνει κι’ αυτή τον Καλλιτέχνη.

Πηγή: Ηπειρώτικες σελίδες τεύχος 2 (1952)

Ρεμπέτικα: τα μπλουζ της Κοκκινιάς [Απόστολος Θηβαίος]

Ο αμερικανικός νότος, χρόνια θρεμμένος από την κοινωνική απομόνωση και τον περιορισμό, συνέπειες ενός ισχυρού, ρατσιστικού μηχανισμού, έδωσε στον τόπο του, μα και σε ολόκληρο τον κόσμο το απόσταγμα αυτής, ακριβώς της αίσθησης. Τα «μπλουζ» της Λουιζιάνα και της πολιτείας της Τζόρτζια συμπύκνωσαν όλη την απομόνωση, όλη τη χυδαιότητα και την περιθωριοποίηση, με τις οποίες η «κοινωνία των λευκών» αντιμετώπισε την επουσιώδη, δερματική διαφοροποίησή τους. Ίσως μερικοί από τους πιο σημαντικούς κιθαριστές και βαθιά συνειδητοποιημένους μουσικούς, προέκυψαν από εκείνα τα μέρη, στις όχθες του μεγάλου Μισισίπι. Άνθρωποι που ανέδειξαν ένα νέο, μουσικό άκουσμα, το τίμησαν, το προίκισαν με εμπειρίες και αισθήματα ζωής, καλλιεργώντας ένα είδος μουσικής τέχνης, το οποίο κάλλιστα μπορεί να χαρακτηριστεί «συναισθητικό.» Με τούτο τον όρο, περιγράφεται εν γένει η παράλληλη διέγερση περισσοτέρων της μιας, αισθήσεων. Έτσι και η μουσική του αμερικανικού νότου, με τον κατακτημένο της ρυθμό, κατόρθωσε να ερεθίσει ολόκληρο τον κόσμο, ένα παγκόσμιο, με άλλα λόγια κοινό, προτού εισαχθεί με θριαμβολογίες και «δάφνες» θεωρητικές μες στα πιο σπουδαία, μουσικά θέατρα. Οι Ρόμπερτ Τζόνσον και Μπλάιντ Λέμον Τζέφερσον, -για να αναφέρουμε ορισμένες από τις μυθικές, «προπατορικές» μορφές του μπλουζ, με αφετηρία τις διασταυρώσεις των λεωφόρων 61 και 49 της αμερικανικής ενδοχώρας και τα «θεάματα των ιατρικών», τραγουδώντας άρρυθμα, λυπημένα ημιτόνια, εκκλησιαστικής καταγωγής, κατέκτησαν τη μουσική σκηνή, προτείνοντας ένα νέο είδος, το οποίο έμελλε να διαμορφώσει ως τις μέρες μας τον παγκόσμιο, μουσικό «χάρτη.» Η αισθαντικότητα και η σκληρή πείρα του νότου αποτέλεσαν έναν συνδυασμό ακαταμάχητο, ένα πεδίο έμπνευσης που πρότεινε το δικό της, παρθένο, ψυχικό τοπίο.

Πολλές οι αντιστοιχίες, οι γειτνιάσεις, αν συλλογιστεί κανείς τους Έλληνες πρόσφυγες μιας παλιάς Ελλάδας. Περιθώριο, απομόνωση, λανθάνουσες, κοινωνικές συμπεριφορές, όνειρα και διαψεύσεις τραγουδήθηκαν από τους πρώτους ρεμπέτες, μιας κοινωνίας, η οποία στα πρότυπα των δυτικών επιταγών, φρόντιζε πάντα να καλλιεργεί μικρές ή μεγαλύτερες, πληθυσμιακές απομονώσεις. Ανθρώπινα σύνολα, εγκαταστημένα σε φτωχά προάστια, εκτός των μέσων παραγωγής, έξω από κάθε δράση, καταδικασμένοι να βιώνουν με επώδυνο τρόπο το παρόν, προικισμένοι να ονειρεύονται με χάρη το λαμπρό παρελθόν των πατρίδων τους.

Η κοινωνία γεννά. Με τούτο το αξίωμα κατά νου, μπορούμε να ερμηνεύσουμε την ανάγκη αυτών ακριβώς των ανθρώπων να μιλήσουν στην ίδια γλώσσα, για ίδια ζητήματα. Η καταγωγή τους αρχικά έφτανε, αποτελούσε με ικανοποιητικό τρόπο έναν κοινό, καλλιτεχνικό παρονομαστή. Γρήγορα όμως, το ίδιο το εν εξελίξει αστικό τοπίο, προσέφερε περισσότερο υλικό για την καλλιτεχνική διέγερση αυτών των ανθρώπων. Η καλλιτεχνική τους φύση, προέκταση της ίδιας της ζωής, τράφηκε από την τελευταία, φιλτράροντας την οδύνη, το αίσθημα της διάψευσης μες στην ίδια τη μουσική.

Η μουσική θεώρηση της συγγένειας των μπλουζ του αμερικανικού νότου και των ρεμπέτικων ρυθμών των πειραιώτικων προαστίων συνιστά μια εξειδικευμένη οπτική. Εκείνο που εξηγεί και αποδεικνύει ακόμα και τούτη την όψη του πράγματος, δεν είναι άλλο από την κοινωνική συγγένεια, η οποία μοιάζει να ξεπερνά σε πλήθος περιπτώσεων συνοριακές ή κατευθυντήριες γραμμές. Η γένεση των μπλουζ εντοπίζεται στο αφροαμερικανικό στοιχείο. Πρόκειται για τους απογόνους εκείνων των πρώτων ανθρώπων, οι οποίοι μεταφέρθηκαν στο «νέο», τότε «κόσμο» ως δούλοι και σκλάβοι εκείνων που ευαγγελίζονταν τις περίφημες, αναπτυξιακές πορείες για τα έθνη και τις φυλές. Μέσα τους επωάζεται μια συγκλονιστική πρόσμιξη αμερικανικής και αφρικανικής κουλτούρας, στα σώματα και τις ψυχές βαραίνει από τη μια η αρχαία ήπειρος και από την άλλη μια δεύτερη πατρίδα, καινούρια μα σκληρή.

Κάπως έτσι και οι πρόσφυγες από την ανατολή, απομεινάρια μιας καιόμενης Ελλάδας, κάμουν ένα βήμα κοντύτερα στη δύση, καθώς εγκαθίστανται στα μεγάλα, αστικά κέντρα της ηπειρωτικής χώρας. Μες σε τούτα θα δεχτούν και θα αφομοιώσουν την ελληνική κουλτούρα. Φυσικά δεν πρόκειται για ένα αυτόνομο υλικό, μα για ένα κληροδότημα ευρωπαϊκών ρευμάτων και τάσεων, το οποίο κατέστη αντικείμενο οικειοποίησης και εμπλουτισμού με ένα είδος ελληνικότητας, οριοθετημένου από μεμονωμένα πρόσωπα και αντιλήψεις, διοχετευμένου σε κάθε μορφή τέχνης, ακριβώς με τούτο το διώμα. Η ιαμβική «προίκα» της ανατολής, το αρχαιοελληνικό υλικό, όπως κατοχυρώθηκε ως μια σπουδαία, ιστορική ακμή με ισχυρή εντοπιότητα προσδίδει το καινούριο ύφος στην τέχνη των «φερμένων» Το ελληνικό, ρεμπέτικο τραγούδι δεν θα προσφέρει ποτέ έναν ανοδικό ψυχισμό, αντίστοιχο με τη δυτική, πολυφωνική μουσική. Ετούτος ο μελωδικός σκοπός, σχεδόν αποκλειστικά μονόργανος, «τραγουδά» τη λύπη και τον καημό, ακριβώς γιατί ετούτα τα στοιχεία κυριάρχησαν στα ερείπια της ελληνικής γης, ύστερα από τη διάψευση του «μεγάλου οράματος.»

Τα ειδικά, κοινωνικά χαρακτηριστικά ομοιάζουν κατά πολύ. Τόσο για τους εκφραστές του νέου είδους, όσο και για τους μύστες και στους δυο, φυσικά ορίζοντες. Πλήρης αποδοχή της κοινωνικής σκληρότητας, αίσθημα ήττας και ταπείνωσης, μεταφρασμένο σε κάθε έκφανση της κοινωνικής ζωής. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο πως τεχνητοί παράδεισοι αποτέλεσαν για χρόνια τη μόνη παρηγοριά για ανθρώπους, οι οποίοι απώλεσαν, δίχως προσωπική υπαιτιότητα την ίδια την αξιοπρέπειά τους. Η απομόνωση αρχικά λειτούργησε ως φωλιά για την κύηση των νέων, αυτών ειδών. Η θεώρησή τους αυτή, όμως και η κοινωνική καταδίκη των εκφραστών τους γρήγορα μετεβλήθη σε τροχοπέδη για την περαιτέρω ανάδειξή τους, όχι μόνο ως λαογραφική πτυχή μα κυρίως ως ζωντανός οργανισμός, ικανός να «αναπνεύσει» την αίσθηση της εποχής και των ανθρώπων της. Τούτο θα μεταβληθεί τα επόμενα χρόνια, όταν τελικά το κοινό θα εκτιμήσει την ίδια την τέχνη και όταν θα σταθεί «ορθάνοιχτο» στις νέες προσφορές. Προσφορές ψυχής, εμπορευόμενες από τα πιο μύχια, τα πιο συγκλονιστικά βιώματα.

Τα «μπλουζ» και τα ρεμπέτικα τραγούδια γεννιούνται και ακμάζουν, αντλώντας το συναισθηματικό υλικό τους από την ίδια την ανθρώπινη ιστορία, όπως εξειδικεύεται μέσα από τις προσωπικές ιστορίες. Η τέχνη, η μουσική η ίδια προκύπτει μες στον ψυχισμό, τροφοδοτείται από το μεγαλύτερο σύνολο της ιστορίας και τελικά γίνεται κτήμα του ίδιου του ατόμου. Η πορεία των καιρών απέδειξαν την ειλικρίνεια και τη μοναδικότητα των δύο μουσικών ειδών. Με σαφείς κουλτούρες, ξέχωρες, διαχρονικές, έχοντας ως αφορμή την ιστορία, η μουσική κατορθώνει να περιγράψει τις αγωνίες και τους πόνους των ανθρώπων. Τέτοια τέχνη, λοιπόν, από όπου και αν εκπορεύεται, είτε δηλαδή από τα χαμηλά, σαν ντροπή σπίτια των προσφυγικών συνοικισμών, είτε πάλι από τις βαλτώδεις, παράκτιες περιοχές ήσυχων ποταμών, συνιστά μέγεθος καθολικό. Τούτο, επειδή ερμηνεύει με τον πιο ολοκληρωτικό τρόπο το ανθρώπινο συναίσθημα.

Πρόκειται περί μιας επανειλημμένως ειπωμένης θεώρησης. Μα δεν υφίσταται μια τέτοια στόχευση. Ο λόγος εδώ, περί ψυχής και αισθήματος ανθρώπινου. Τίποτε άλλο.

Ο Μπουφετζής και το “how dry i am”

Το “how dry i am” (πόσο στεγνός είμαι) είναι το τραγούδι των μπαρ των αμερικάνικων λιμανιών (στεγνός από την έλλειψη οινοπνεύματος). Ο Γιώργος Μπάτης αντέγραψε το ρυθμό, νοιώθοντας οικεία τη μουσική των φτωχολαπηλειών των ΗΠΑ και όχι την αστική μουσική της Αθήνας) αντέγραψε και έφτιαξε τον δικό του ανεπανάληπτο “Μπουφετζή” (Γ.Δ)

Πηγή: 24grammata.com.

Άσκηση στο μάταιο [Ντέμης Κωνσταντινίδης]

Γρατσουνίσματα:

λαμαρινένια σκεπή

και περιστέρια

στην καθημερινή τους

άσκηση στο μάταιο

Ταμάρα [Γιάννης Σκαρίμπας]

ΤΑΜΑΡΑ

Αλλόκοτη και μελαψή, ωραία και ιερή

λες έσερνε αγγελικές φτερούγες κι’ επερπάτει

αδέξια και αμέριμνη, μ’ εκείνην τη νωθρή

περπατησιά μια Θέαινας, σ’ Ολύμπιο μονοπάτι.

Και μπόραε — όπως πάγαινε παχιά — κανείς διεί

στο φίνο της κι εφαρμοστό μποτίνι ένα ποδάρι

χυτό, και μες στων ρούχων της το σούσουρο οι φαρδιοί

γοφοί της πώς θα λάμπανε — γυμνοί — σαν το φεγγάρι.

Το αίμα της μεσημβρινό, χυμένο λες — κει — να

σφυράει με στο γυναικείο της κορμί — εμβατήριο τέλειο —

κι’ είχε κάτω απ’ τα βλέφαρα — βαμμένα με κινά —

μουχρό, βαρύ τριαντάφυλλο το σαρκικό της γέλιο.

Κι εγώ την είχ’ αγάπη μου!... Μια φλόγα και καπνός

ήταν ό,τι απ’ τ’ αγκάλιασμά της πίναν μου οι πόροι,

ενώ με όμμα ατάραχο αυτή με εκοίταε ως

τον πόθο μου τον γήινο να ενόγαε κι’ απόρει...

Κι ήμουν ειδωλολάτρης της!... Ψηλά o εν ουρανοίς

Κύριος κι’ οι Άγιοι του, για με πια ούδ’ αρωτάγαν

κι’ ενώ ούδ’ εγώ αρώταγα, αρχαίου Ναού — αυτηνής —

— κολώνες που γκρεμίστηκαν — τα μπούτια της φωτάγαν...

Και πέθανε... Και με παπά τη θάψαμε! Και να

— μ’ αυλούς — οι τραγοπόδαροι Θεοί τής σουραβλάνε

και γύρω απ’ τον ειδωλολατρικό Σταυρό της, παγανά

και Σηλεινοί, στη μνήμη της χορεύουν και πηδάνε... 

Πηγή: Ηπειρώτικες Σελίδες (1952) Τεύχος 3 

Εκλογές

Από τις εκλογές δεν περιμένεις να πραγματωθεί κανένα όνειρο ούτε να οδηγηθείς σε κάποια ουτοπία. Περιμένεις μες σε αυτό που θα το ήθελες αλλιώς, χωρίς αυτό το αλλιώς να μπορεί να είναι κάτι απόλυτα καθορισμένο, την κατά το δυνατόν καλύτερη διαχείριση των κοινών. 

As by the dead we love to sit [Emily Dickinson]

Καθώς δίπλα στους νεκρούς μάς αρέσει να καθόμαστε,

Τόσο υπέροχα γινόμαστε αξιότιμοι –

Καθώς για τους χαμένους παλεύουμε

Παρόλο που οι υπόλοιποι είν’ εδώ –

Με μαθηματικά σπασμένα

Το βραβείο μας προσδιορίζουμε

Άπειρο – στη φθίνουσα του αναλογία

Στα τσιγκούνικά μας μάτια!  

As by the dead we love to sit,

Become so wondrous dear –

As for the lost we grapple

Tho' all the rest are here –

In broken mathematics

We estimate our prize

Vast - in its fading ratio

To our penurious eyes!

88

Στην ανάλυσή της, η Susan Kornfeld (ακολουθεί ολόκληρη στο τέλος), τονίζει τη μαθηματική μεταφορά που βρίσκεται στην ουσία τού ποιήματος αυτού. Την αναλογία μεταξύ της πολύ μεγάλης αξίας που δίνουμε στους πρόσφατα πεθαμένους σε σχέση με τους ζωντανούς. Μια αναλογία που όμως με τον καιρό φθίνει. Εμείς, με τα «τσιγκούνικα», πεπερασμένων δυνατοτήτων μάτια μας – η λέξη «τσιγκούνικα» χρησιμοποιείται για να υπονοηθεί, από την ποιήτρια, η αδυναμία τους να δούνε πως στον παράδεισο είναι καλύτερα συγκριτικά με τη ζωή στη γη –, όσο περνά ο καιρός, σκεφτόμαστε όλο και πιο αραιά και όλο και λιγότερο έντονα τους πεθαμένους και αυτό μας βοηθά να μην τρελαθούμε.      

There’s an interesting mathematical metaphor at the heart of this poem.  The first stanza establishes that we esteem one who has recently died at higher value than those still alive. They are 'wondrous dear'. Dickinson chooses the word ‘dear’ to suggest a high price—and also to take advantage of the word’s other meaning as ‘beloved’.  But this valuation is ‘broken mathematics’ – it doesn’t add up. The ratio of dead friends to living is quite small, yet we consider ‘the prize’ to be ‘Vast’. The poet here may be considering ‘the prize’ to be the heavenly reunion. She indicated as much in an introductory note to the poem which was enclosed in a letter to Mrs. Holland. Dickinson remarked that meeting is worth the parting—and when someone dies we have an even more joyous reunion in heaven, thus more than compensating for the dying.

Problem words are “fading” and “penurious”.  I read it as follows: As time goes by, the ratio fades and we think less frequently and with less emotion of the departed. The once bright and dominating ratio recedes in our mind. How could it be otherwise? We have to be a bit stingy with our emotional outflow or we would soon be mad. So the word ‘penurious’, like ‘dear’, is doing double duty here: it suggests the need to ration our feelings and it also suggests our earthly eyes’ inability to see the larger truths.

Not many poets could successfully discuss the death of a dear one in terms of value ratios, but Dickinson pulls it off, I think. Her choice of words evoke both the numbers and the emotion. It's a very preachy-Christian-y, mid 1800's idea: we are better off in Heaven than on Earth. Death is a ticket to this great place and we should welcome the death of our friends as offering us just one more incentive to want to go there. 

The use of ‘grapple’ is interesting, too. We don’t just mourn the dead, we reach desperately for them, struggling with our hearts and minds to either come to grips with the loss or to try fruitlessly to keep them alive in some way. 

Σχόλιο Εξοδίου Ακολουθίας [Μπάμπης Χαραλαμπόπουλος]

ΣΧΟΛΙΟ ΕΞΟΔΙΟΥ ΑΚΟΛΟΥΘΙΑΣ

 Θα φύγουμε γυμνοί, ξυπόλητοι

 κάποια μέρα, κάποια νύχτα

 Τα βλέφαρα κλειδωμένες πόρτες

 Θα λένε όλοι να, ο θάνατος!

 Τα μάτια όμως Άπω Ανατολή

 το σύμπαν θα φωτίζουν

 ταξίδι αναψυχής στ’ αλήθεια

 στη σκοτεινή πλευρά της σελήνης

 Ο μόνος που πικρά θα κλαίει

 θα είναι ο χρόνος

 αφού θα επιστρέψουμε

 κάποια μέρα, κάποια νύχτα

 μ’ ό,τι η μνήμη φόρεσε

 κι η ψυχή περπάτησε.

ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΑΤΟΜΩΝ ΠΛΗΓΕΝΤΩΝ ΔΥΣΤΥΧΗΜΑΤΟΣ ΤΕΜΠΩΝ 28-2-2023 - ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Ογδόντα περίπου ημέρες μετά την αδιανόητη τραγωδία που μας στέρησε τους πολυαγαπημένους μας και σημάδεψε ανεξίτηλα τις ζωές μας και καθώς απομένει λιγότερο από μια εβδομάδα έως τις Εθνικές εκλογές δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι, όπως όλα τα στυγερά εγκλήματα έτσι και αυτό, έχει τους ενόχους του, οι οποίοι αδιανόητα ανενόχλητοι  κατέρχονται υποψήφιοι διεκδικώντας να επανεκλεγούν.

Ο εκ των πρωταιτίων, που παραιτήθηκε ομολογώντας την ενοχή του, ποινικά υπόλογος για σειρά ποινικών αδικημάτων κακουργημάτων (ανθρωποκτονία, βαριά και επικίνδυνη σωματική βλάβη από ενδεχόμενο δόλο κατά συρροή, τετελεσμένη για το σύνολο των θυμάτων, νεκρών και τραυματιών και σε στάδιο απόπειρας για όλους τους επιβάτες του τρένου, που διασώθηκαν, κακουργηματική έκθεση κατά συρροή, κακουργηματική διάσταση των επικίνδυνων παραβάσεων στην συγκοινωνία μέσων σταθερής τροχιάς, κακουργηματική απιστία κατά του Δημοσίου) και Πλημμελημάτων (παράβασης καθήκοντος, παρασιώπησης εγκλημάτων, υπόθαλψης εγκληματία) Κώστας Καραμανλής, αποτολμά να είναι και πάλι υποψήφιος.

Ο άνθρωπος αυτός που λιγότερο από 10 ημέρες πριν την συμφορά, με την ιδιότητα του τότε υπουργού μεταφορών και υποδομών, παραπληροφορούσε το πανελλήνιο σχετικά με την ασφάλεια των σιδηροδρόμων, δηλώνοντας ψευδέστατα και υποκριτικά με στόμφο μέσα στο Κοινοβούλιο ότι: «Είναι ντροπή και ντρέπομαι, που θέτετε θέματα ασφαλείας. Θα ήθελα να ανακαλέσετε αμέσως. Είναι ντροπή», αποδείχθηκε απολύτως ακατάλληλος σε βαθμό ακραίας επικινδυνότητας για οποιοδήποτε δημόσιο αξίωμα και οπωσδήποτε για την ιδιότητα του βουλευτή.

Αυτονόητα δεν είναι ο μοναδικός υπαίτιος, καθώς τον ρόλο του πρωταιτίου έχει ο ίδιος ο Πρωθυπουργός.

Αυτός που επιχείρησε με τον ιδρυτικό του «επιτελικού κράτους» Ν. 4622/2019 να εγκαθιδρύσει «κοινοβουλευτική μοναρχία» στην Ελλάδα και να κηρύττει πολέμους δίχως να ρωτήσει κανένα, δεν μπορεί να ζητά απλώς «συγνώμη». Όφειλε να παραιτηθεί του δικαιώματος της ασυλίας, μαζί με τον σύνολο όσων είχαν Θέσεις υπουργών και υφυπουργών στο αρμόδιο υπουργείο και να τεθούν όλοι μαζί στην διάθεση της ελληνικής Δικαιοσύνης, δηλώνοντας ότι θα τολμήσουν να Θέσουν εκ νέου υποψηφιότητες μόνο εάν και εφόσον κριθούν αθώοι των εγκλημάτων που τους βαραίνουν.

Όμως, όπως αποδείχθηκε από τα γεγονότα, όχι απλώς δεν ενδιαφέρονταν πραγματικά για την ανθρώπινη ζωή ο κος Μητσοτάκης, όπως προφανώς υποκριτικά ισχυρίζονταν αδρανοποιώντας το σύνολο σχεδόν της οικονομικής δραστηριότητας στην Ελλάδα, με το πρόσχημα της περίφημης πανδημίας, για περισσότερους από δεκαπέντε μήνες αθροιστικά, αλλά δεν είχε την ευαισθησία να διακόψει οριστικά την λειτουργία των σιδηροδρόμων, έως την πλήρη εγκατάσταση του συνόλου των πανευρωπαϊκά επιβεβλημένων μέσων πρόληψης ανάλογων δυστυχημάτων, όχι απλώς πριν συμβεί η αδιανόητη τραγωδία αλλά ακόμη και όταν σκοτώθηκαν και σακατεύθηκαν εφόρου ζωής περισσότεροι από 150 άνθρωποι, αφού με ευθύνη του τα δρομολόγια συνεχίστηκαν ένα μήνα μετά.

Γιατί άραγε; Μήπως γιατί το ποσό των 50.000.000 Ευρώ το χρόνο με τα οποία επιδοτείται η HELLENIC ΤΒΑΙΝ δεν πηγαίνει μόνο σε τσέπες των Ιταλών ιδιοκτητών της;

Μήπως το ίδιο συνέβη και με το νόμο 4953 με τον οποίο στις 9 Ιουλίου του 2022 επικυρώνεται στη Βουλή η σύμβαση Καραμανλή μεταξύ του ελληνικού Δημοσίου και της ΤΡΑΙΝΟΣΕ, όπου οι άμεσες επενδύσεις της Ιταλικής trenitalia στην Ελλάδα συρρικνώνονται από τα 645 εκατ. ευρώ στα 77,5 εκατ. ευρώ! Παράλληλα, απεμπολείται η υποχρέωση του ιταλικού ομίλου να αναλάβει το κόστος αγοράς νέων τρένων (215 εκατ. ευρώ). Επομένως, το 

ελληνικό Δημόσιο ζημιώνεται συνολικά κατά 797 εκατ. Ευρώ;

Γιατί οι συγκεκριμένοι, εάν δεν είναι δολοφόνοι και επίορκοι διεφθαρμένοι, ενώ μπορούσαν, δεν σταμάτησαν ούτε πριν ούτε μετά το τραγικό συμβάν τα τρένα του Θανάτου;

Γιατί και το σύνολο σχεδόν των κομμάτων της αντιπολίτευσης δεν αναφέρει τίποτε για τα παραπάνω;

Πόσο βαθιά διαχρονική και διακομματική είναι επιτέλους η σήψη και η παρακμή του πολιτικού συστήματος στον τόπο μας;

Πόσους ακόμη θα πρέπει να θρηνήσουμε για να αντιληφθούμε ότι δεν μπορούμε να επιτρέπουμε πλέον στην Ελλάδα το κατάντημα της πολιτικής, ως δραστηριότητας με την οποία λίγοι που στερούνται ηθικής εκμεταλλεύονται πολλούς που στερούνται μνήμης;

Τι άλλο πρέπει να συμβεί για να καταλάβουμε ότι η ψήφος μας ειδικά στις επικείμενες και στις αμέσως επόμενες Εθνικές Εκλογές είναι όπλο με το οποίο μπορούμε να υπερασπιστούμε και να θωρακίσουμε την πατρίδα μας, την τιμή και την υπόληψή μας, την εργασία μας, την οικογένεια μας και την ίδια μας την ζωή, αλλά ανάλογα με την χρήση του και την κατεύθυνση που το στρέφουμε μπορεί και να αποτελέσει και το μέσο με το οποίο όχι μόνο αυτοκτονούμε οι ίδιοι, αλλά σκοτώνουμε τα παιδιά μας, τα εγγόνια μας και δυνητικά τα αγέννητα δισέγγονα και τρισέγγονά μας;

Γι' αυτό λοιπόν επιλέξαμε να διαδηλώσουμε την θέση μας: ότι δεν πρόκειται να ξεχάσουμε ό,τι συνέβη, ούτε να ησυχάσομε πριν βρεθεί στην φυλακή το σύνολο των υπαιτίων, μεταξύ των οποίων θεωρούμε ότι είναι και τα πρόσωπα που μηνύουμε για τα αδικήματα που αναφέρθηκαν ανωτέρω.

Ειδικότερα η μήνυσή μας ως εκ των βασικών υπεύθυνων για το έγκλημα, τους νεκρούς του οποίου ακόμη θρηνεί όλη η Ελλάδα, παρά την επίμονη προσπάθεια μεγάλου τμήματος του πολιτικού συστήματος και του τύπου να λησμονηθεί, στρέφεται κατά των: 

1. Κυριάκου Μητσοτάκη του Κωνσταντίνου, Πρωθυπουργού,

2. Κωνσταντίνου Καραμανλή του Αχιλλέα, τέως υπουργού Μεταφορών και Υποδομών,

3. Χρήστου Σπίρτζη του Παναγιώτη,

4. Μιχαήλ Χρυσοχοϊδη, τέως υπουργού Υποδομών, Μεταφορών και Δικτύων,

5. Μιχαήλ Παπαδόπουλου του Γεωργίου, Υφυπουργού αρμόδιου για θέματα Μεταφορών, Υπουργείου Μεταφορών και Υποδομών,

6. Γεώργιου Καραγιάννη, Υφυπουργού αρμόδιου για θέματα Υποδομών, Υπουργείου Μεταφορών και Υποδομών,

7. Νικόλαου Μαυραγάνη, τέως Υφυπουργός Μεταφορών και Υποδομών,

8. Ιωάννη Ξιφαρά, Γενικού Γραμματέα Μεταφορών, Υπουργείου Μεταφορών και Υποδομών,

9. Μαρίας - Έλλης Γεράρδη, Γενικής Γραμματέα Υποδομών, Υπουργείου Μεταφορών και Υποδομών, 

10. Γεώργιου Γεραπετρίτη του Βασιλείου, Υπουργού Επικρατείας και εκτελούντα χρέη Υπουργού Μεταφορών και Υποδομών από 1η Μαρτίου 2023, ύστερα από την παραίτηση του δεύτερου μηνυόμενου τέως υπουργού Κώστα Αχ. Καραμανλή, μετά το σιδηροδρομικό δυστύχημα στα Τέμπη καθώς με απόφαση του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη, ανέλαβε τις αρμοδιότητες και του υπουργείου Υποδομών και Μεταφορών και είναι υπεύθυνος για την θέση σε λειτουργία του σιδηροδρομικού δικτύου με πλήρη επίγνωση της αποδεδειγμένης επικινδυνότητας του και της απουσίας επί της ουσίας νόμιμης άδειας λειτουργίας με κριτήριο τα Ευρωπαϊκά δεδομένα ασφάλειας.

11. Ιωάννας Τσιαπαρίκου, Προέδρου της Ρυθμιστικής Αρχής Σιδηροδρόμων, υπεύθυνης για τον έλεγχο των παραλήψεων ασφαλείας, όπως και την χορήγηση και την άρση των σχετικών αδειών, ως εποπτεύουσας αρχής της εφαρμογής των Συστημάτων Διαχείρισης Ασφαλείας, τα οποία είναι υποχρεωμένοι να συντάσσουν και να τηρούν ο Διαχειριστής Υποδομής (ΟΣΕ) και οι σιδηροδρομικές επιχειρήσεις (Hellenic Train).

12. Σπύρου Πατέρα, Προέδρου και Διευθύνοντος Συμβούλου του ΟΣΕ, από 1.10.2020, έως την παραίτηση του μετά το πολύνεκρο δυστύχημα, οπότε και ανέλαβε χρέη μεταβατικού Προέδρου και  Διευθύνοντος Συμβούλου ο 10ος κατηγορούμενος. Ο ΟΣΕ είναι διαχειριστής της εθνικής σιδηροδρομικής υποδομής και αρμόδιος για την εκτέλεση των αναπτυξιακών έργων υποδομής. Καλείται λοιπόν να απαντήσει σε μια σειρά ερωτημάτων που σχετίζονται με το δυστύχημα. Για τις προσλήψεις, τη στελέχωση, τη συντήρηση, την τηλεδιοίκηση κ.α.

13. Παναγιώτη Τερεζάκη, μεταβατικού Προέδρου και Διευθύνοντος Συμβούλου του ΟΣΕ

14. Χρήστου Βίνη Δ/ντος Συμβούλου της ΕΡΓΟΣΕ από το Νοέμβριο του 2019 και Προέδρου από 10.8.2020, έως την παραίτηση του μετά το πολύνεκρο δυστύχημα, οπότε ανέλαβε χρέη μεταβατικού Προέδρου και Διευθύνοντος συμβούλου ο δωδέκατος κατηγορούμενος.

15.Χρήστου Παληού, μεταβατικού Προέδρου και Διευθύνοντος Συμβούλου της ΕΡΓΟΣΕ

16. Maurizio Capotorto, Δ/ντος συμβούλου της HELLENIC ΤΡΑΙΝ

17. Dario Ιο Bosco, Προέδρου του Δ.Σ της HELLENIC ΤΡΑΙΝ 

Και κατά Παντός άλλου συνυπεύθυνου σε βάθος 15ετίας για τα αδικήματα που αναφέρουμε αλλά και κάθε υπευθύνου για την προσπάθεια συγκάλυψης στοιχείων που αφορούν την διερεύνηση των αιτιών που οδήγησαν στην τραγωδία τουλάχιστον 57 θανάτων, ακαθόριστου έως σήμερα αριθμού αγνοουμένων και πολλαπλάσιων σοβαρών τραυματισμών στο σιδηροδρομικό δυστύχημα των Τεμπών της 28.2.2023, ιδίως δε των υπαλλήλων που επάνδρωναν τις θέσεις των Σταθμαρχών της κρίσιμης βάρδιας, του Επιθεωρητή του ΟΣΕ και όποιων άλλων υπαλλήλων και στελεχών ΝΠΔΔ και ΝΠΙΔ, δημοσίων υπηρεσιών και αρχών, υπουργών και εν γένει κυβερνητικών αξιωματούχων, σε βάθος 15ετίας τουλάχιστον, οι πράξεις οι παραλείψεις των οποίων συνδέονται αιτιωδώς με τις χρόνιες καθυστερήσεις σε έργα υποδομής και ασφάλειας, που προκάλεσαν εκτός από την σκόπιμη διόγκωση του κόστους των έργων (απιστία) διαρκή έκθεση του κοινού σε κίνδυνο απώλειας της ζωής και σε διατάραξη της ασφάλειας των συγκοινωνιών με αποτέλεσμα το μαζικό έγκλημα της 28.2.2023 και πολλά άλλα μικρότερης διάστασης στο παρελθόν και μεταξύ άλλων ενδεικτικά και των παρακάτω:

- Κάθε στελέχους Διοίκησης και υπαλλήλου διοίκησης της εδρευούσης στην Αθήνα επί της οδού Καρόλου 27, εταιρείας «ΕΡΓΑ Ο.Σ.Ε. Ανώνυμη Εταιρεία» (ΕΡΓΟΣΕ Α.Ε.) και παντός διάδοχου νομικού προσώπου με την ιδιότητα του μέλους α) του Διοικητικού Συμβουλίου, β) του Τεχνικού Συμβουλίου, γ) της Διεύθυνσης Προμηθειών και Συμβάσεων, δ) της Διεύθυνσης Έργων κατά το χρονικό διάστημα 26.09.2006 — 28.02.2023

- Κάθε στελέχους Διοίκησης και υπαλλήλου διοίκησης της εδρευούσης στην Αθήνα επί της οδού Καρόλου 1-3, εταιρείας «Οργανισμός Σιδηροδρόμων Ελλάδος Ανώνυμη Εταιρεία» (ΟΣΕ Α.Ε.) ως μέλους α) Διοικητικού Συμβουλίου, β) της Διεύθυνσης Κυκλοφορίας και γ) της Διεύθυνσης Συντήρησης Ηλεκτρομηχανολογικών Συστημάτων και Ηλεκτροκίνησης (ΔΙ.Σ.Η.Σ.ΗΚ) κατά το χρονικό διάστημα 26.09.2006 - 28.02.2023

- Κάθε στελέχους Διοίκησης της εδρευούσης στην Αθήνα επί της οδού Λ. Συγγρού 41 και Πετμεζά 13, εταιρείας «ΤΡΑΙΝΟΣΕ ΜΕΤΑΦΟΡΕΣ — ΜΕΤΑΦΟΡΙΚΕΣ ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ ΜΕΤΑΦΟΡΩΝ ΚΑΙ ΦΟΡΤΙΟΥ ΑΝΩΝΥΜΗ ΔΙΣΗΡΟΔΡΟΜΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ» (ΤΡΑΙΝΟΣΕ – Hellenic Τrain), κατά το χρονικό διάστημα 26.09.2006 - 28.02.2023, μεταξύ των οποίων και του Χρήστου Βίνη, Προέδρου και Διευθύνοντος Συμβούλου ΤΡΑΙΝΟΣΕ ΑΕ (2021)

- Κάθε στελέχους Διοίκησης και υπαλλήλου διοίκησης της ΓΑΙΟΣΕ ΑΕ που ενεπλάκη στη Σύμβαση 10004/2007

- Κάθε στελέχους Διοίκησης (ιδίως Προέδρου ΔΣ, Διευθύνοντος Συμβούλου, ασκούντος εκτελεστικά καθήκοντα) όλων των Αναδόχων εταιρειών για τη Σύμβαση 10012/2006, τη Σύμβαση 10004/2007, τη Σύμβαση 10005/2007, τη Σύμβαση 635/2013, τη Σύμβαση 717/2014 και τη συμπληρωματική Σύμβαση 717.1/2021, μεταξύ των οποίων των ΤΕΡΝΑ ΑΕ, ΤΟΜΗ ΑΒΕΤΕ, Thales Rail Signalίng Solutίons GesmbH», Alcatel Transport Solutions Austria GmbH και Alstom Transport S.A.

Λάρισα 16.5.2023

Πηγή: left.gr.

«ήλιος» [Θωμαή Ζορμπάκη]

«ήλιος» 

το μεσημέρι

ο ήλιος αγκαλιά αφήνει αναμνήσεις

και τόσα χρώματα,

όσο αφηρημένο μοιάζει ένα ταξίδι

ή μια γιορτή με φωτεινά άνθη

έτσι φτάνω σε τοπία ευωδιαστά

πάντα βρίσκω στην πολύβοη Αθήνα ένα σκιερό δέντρο

είναι τάχα η αγάπη στη σκέψη μου μια ζωγραφιά παντοτινή

θέλω να περπατώ, να στέκω την εποχή, είναι παιδική χαρά μου

ίσως τότε όλα αρχίζουν σαν καλοκαίρι

Βιβλιοπαρουσιάση: «Καλή Δύναμη σε όλους εκτός φυσικά των Καθαρμάτων» [Χρίστος Χαραλαμπόπουλος]

Πρόσκληση στη βιβλιοπαρουσίαση του βιβλίου του περιοδικού HUMBA! προς τιμήν του Χρίστου Χαραλαμπόπουλου.

Την Τετάρτη 17 Μαΐου, στις 19:30 στο βιβλιοκαφέ ΕΝΑΣΤΡΟΝ (Σόλωνος 101), θα μιλήσουν με αφορμή την κυκλοφορία του βιβλίου: «Καλή Δύναμη σε όλους εκτός φυσικά των Καθαρμάτων» (κείμενα από και για τον Χρίστο Χαραλαμπόπουλο) οι

Γιαννουδάκη Αργυρώ, δημοσιογράφος

Ελευθεράτος Διονύσης, δημοσιογράφος, συγγραφέας

Μπουκάλας Παντελής, αρθογράφος, συγγραφέας

Ρόμπολας Γιώργος, δημοσιογράφος

Θα προλογίσει - συντονίσει ο Μι Δέλτα 

Χωράει σε ένα βιβλίο όλη η κουλτούρα που διέθετε ο αείμνηστος Χρίστος Χαραλαμπόπουλος; Προφανώς και όχι. Χωράει όμως μια πλευρά των ενδιαφερόντων του και κυρίως της ανιδιοτελούς προσφοράς του προς το HUMBA!

Συλλέξαμε, λοιπόν, όλη την αρθρογραφία του στο περιοδικό μας, δυο αδημοσίευτα κείμενά του, τρία κείμενα από το πρώτο του βιβλίο «Το ημίχρονο του θανάτου», μαζί με κάποιες σκέψεις δικές μας βασισμένες στη γνωριμία μαζί του, καθώς επίσης και το αντίο της αγαπημένης του συντρόφου –και πάντα φιλόξενης οικοδέσποινας στις επισκέψεις μας– Ιωάννας.

Η απουσία του αυτά τα δυο κρίσιμα χρόνια είναι όχι μόνο εμφανής, αλλά και εμφατική. Η σκέψη του ανοίγει τουλάχιστον τους ορίζοντές μας και μας βοηθάει να ονειρευόμαστε και πολεμάμε τους φόβους μας…

Όπως έλεγε και ο ίδιος: «Να ονειρεύεσαι το αδύνατο και να κοιτάς τον φόβο κατάματα. Τα άλλα είναι υποσημειώσεις».

Τα έσοδα από τις πωλήσεις του βιβλίου Θα δοθούν στην ΕΛΕΠΑΠ (ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ ΚΑΙ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΕΩΣ ΑΝΑΠΗΡΩΝ ΠΡΟΣΩΠΩΝ)

«ό,τι της ζητήθηκε το έκανε»

Κανένα πολιτικό πρόσωπο δεν συκοφαντήθηκε τόσο πολύ και τόσο ΑΔΙΚΑ και ΑΝΑΙΤΙΑ, ιδίως την περίοδο 2017-2019, όσο η Ρένα Δούρου για τις τραγωδίες αφενός στις 15 Νοέμβρη 2017 στη δυτική Αττική (23 νεκροί στη Μάντρα και ένας ακόμη στον οικισμό Νεράκι Νέας Περάμου) από πλημμύρες αφετέρου στις 23 Ιούλη 2018 στο Μάτι όταν 103 άνθρωποι (το νούμερο αυξήθηκε τις επόμενες μέρες καθώς και κάποιοι πέθαναν κατά τη νοσηλεία τους λόγω των βαριών εγκαυμάτων τους) καήκανε ζωντανοί από δασική πυρκαγιά σε περιοχές ανατολικά τής Πεντέλης.

Οι δύο αυτές τραγωδίες μαζί με τη Συμφωνία των Πρεσπών, μια ιστορικά δίκαιη συμφωνία με βάση όλα τα γεγονότα στη νότια βαλκανική, από την εποχή τής καθόδου των σλάβων στον ελλαδικό χώρο και μετά, αποτελέσανε τα βασικά όπλα τής ΝΔ με τα οποία κέρδισε στις εθνικές εκλογές τού Ιούλη 2019.

Για τη δυτική Αττική έχει ήδη εκδοθεί, στις 26 Ιούλη 2022, αθωωτική δικαστική απόφαση για τη Ρένα Δούρου. Εξ όσων γνωρίζω, γιατί «όλως παραδόξως» οι ειδήσεις για τις αθωωτικές αποφάσεις ΔΕΝ κυκλοφορούν ευρέως ή κυκλοφορούνε στα ψηλά γράμματα, εκκρεμεί έφεση κατά της αθωωτικής απόφασης, και κρίνοντας με βάση μια ελάχιστη άποψη τής περιοχής, οφείλω να σημειώσω πως ουσιαστικά είναι αδύνατο να επιρρίψει κάποιος ευθύνες για καταστροφές από πλημμύρες, στην περιοχή τής Μάνδρας, αν δεν λάβει υπόψη του την απίστευτη Κοινή Υπουργική Απόφαση 36610(2)/ΦΕΚ 1066 Δ / 09.10.2003, η οποία υπογράφτηκε από τους τότε Υπουργούς ΠΕΧΩΔΕ Βάσω Παπανδρέου και Γεωργίας Φώτη Χατζημιχάλη, με βάση την οποία επεκτάθηκε η πόλη τής Μάνδρας, για χρήσεις: εμπορίου και βιομηχανίας, ανατολικά και νότια, ήτοι στην περιοχή που συναντιούνται δυο μεγάλα ρέματα, τα οποία κατεβαίνουν από το όρος Πατέρας, τα Κατσιμίδι και Σκυλόρεμα, καθώς και μερικά μικρότερα. Μια τέτοια επέκταση θα προϋπέθετε και αντίστοιχες διευθετήσεις των κοιτών των εν λόγω ρεμάτων, κάτι που δεν έχει γίνει 20 χρόνια τώρα! και επιπλέον θα απαιτήσει και κάποια χρόνια για να ολοκληρωθεί.

Το Σάββατο 13 Μάη 2023 εκδόθηκε δεύτερη αθωωτική απόφαση για τη Ρένα Δούρου για την τραγωδία στο Μάτι, ιδιαίτερα βαρύνουσας σημασίας αφού  «Ενώ το πρώτο δικαστήριο για διαδικαστικούς λόγους δεν μπορούσε να λάβει υπόψη του διάφορα πορίσματα και εκθέσεις (όπως το πόρισμα των επιθεωρητών της αρχής διαφάνειας ΕΑΔ),το δικαστήριο αυτό έλαβε υπόψη του το σύνολο σχεδόν των εγγράφων της δικογραφίας.»

Η αθωωτική απόφαση εκδόθηκε καθώς:

«Για την Περιφέρεια δεν έχει προκύψει κάτι που να την εμπλέκει. Ο πραγματογνώμονας που διορίστηκε από την Εισαγγελία, στο ερώτημα: αν φταίει κάπου η Δούρου απάντησε “όχι, ό,τι της ζητήθηκε το έκανε” ενώ πρόσθεσε ότι ήταν αδύνατον να κάνει κάτι παραπάνω από αυτά που έκανε.»

«Ο τεχνικός σύμβουλος των μηνυτών δεν μπόρεσε να επισημάνει μία ουσιαστική παράλειψη της Περιφέρειας και παραδέχτηκε ότι η κατ’ αυτόν φερόμενη παράλειψη, δεν έπαιξε κανένα ρόλο στο αποτέλεσμα.»

Δυστυχώς στη χώρα μας, που η ντροπιαστική 107η θέση στην παγκόσμια κατάταξη ελευθερίας τού τύπου, για το 2022, μάλλον κολακευτική είναι, η αντικειμενικότητα σαπίζει και τα όποια σοβαρά πολιτικά πρόσωπα, όπως η Ρένα Δούρου, κατασυκοφαντούνται, χωρίς συνέπειες ή έστω υποχρέωση επανόρθωσης, στο όνομα εθνικά φθοροποιών πολιτικών σκοπιμοτήτων.

[Να σημειώσω πως τη Ρένα Δούρου δεν την γνωρίζω προσωπικά ενώ είναι υποψήφια στο δυτικό τομέα Αθήνας, στον οποίο ΔΕΝ ασκώ τα εκλογικά μου δικαιώματα]       

Πηγή πληροφοριών για την απόφαση τής 13ης Μάη 2023 για το το Μάτι: thefaq.gr.

-δ-

ανυπόθετος

πόθος ή ζωή 

ω! βροχή αθέατη

Ο καλός μαθητής [Vesselin Hantchev, Βουλγαρία, 1919-1966, σε μετ. Άρη Δικταίου]

Ο ΚΑΛΟΣ ΜΑΘΗΤΗΣ

Ήταν καλός μαθητής.

Ο πιο καλός μας μες στην τάξη.

Στο πρώτο θρανίο καθόταν,

αριστερά, πλάι στο παράθυρο• ήταν

κοντός, ίσιες, κόκκινες φλόγες

τα μαλλιά του, στις παρειές του

ολόκληρος αστερισμός πανάδες.

Ήταν πολύ καλός μαθητής.

Ήξερε πάντα

το μάθημα, πάντα απαντούσε

καθαρά και μ’ ακρίβεια,

και ποτέ του δε σώπαινε, όταν

ο δάσκαλος, πίσω από την έδρα

του, ορθός, θα ρωτούσε:

-Ποιοι ‘σαν οι Τσάροι

του Δεύτερου Βουλγαρικού Βασιλείου;

-Πού βρίσκονται οι Αζόρες Νήσοι;

-Τι λαμβάνομε αν προσθέσουμε

στο νάτριο τρία μόρια αργύρου;

Ήταν καλός μαθητής.

Ο πιο καλός μας μες στην τάξη.

Κάποτε

αναπάντεχα, μπήκε ένας

αξιωματικός μέσα στην τάξη.

Πίσω απ’ την έδρα, ορθός, το πρώτο

θρανίο, αριστερά, πλάι στο παράθυρο,

έδειξε κ’ είπε:

-Εσύ, ναι, εσύ, στον πίνακα!

Εμπρός! Ν’ απαντάς σ’ όλες

τις ερωτήσεις

καθαρά και μ’ ακρίβεια!

Λέγε τώρα…

Είχε φτάσει η ώρα

του βασανιστηρίου.

Από τον τοίχο,

όπως μέσα από σκοτεινά κελιά,

βλέπανε ο Μπότεφ με τον Λέφσκι.

Στ’ άδεια θρανία καθόταν

κ’ υπαγόρευε ο φόβος:

-Ποιοι ‘σαν εκείνοι

που πηγαίνατε μαζί στη γιάφκα;

-Πού ‘ναι εκείνο το σπίτι

που τους συναντούσες;

-Τι πήρες;

-Σε ποιον το έδωσες;

-Λέγε τώρα…

Είχε φτάσει η ώρα

της αφοβίας.

Ήταν καλός μαθητής.

Ο πιο καλός μας μες στην τάξη.

Σηκώθηκε, ήρθε

στον πίνακα μπροστά. Τα μαλλιά του

ξανθοκόκκινα λάμψαν

στον μαύρο ουρανό

με της κιμωλίας τα νέφη.

Το πρόσωπό του

καθαρό και γαλήνιο

κάτω από τις χρυσές πανάδες.

Ήταν καλός μαθητής.

Ο πιο καλός μας μες στην τάξη.

Μα τίποτα δεν είπε.

Σ’ όλες τις ερωτήσεις

με σιωπή αποκρίθηκε.

Σώπαινε, όταν

τον ρωτούσαν στην τάξη, -

σώπαινε, όταν

τον οδήγησαν έξω, -

σώπαινε, όταν

όρθιο τον στήσανε

στης πίσω αυλής τον τοίχο, -

σώπαινε, όταν

για τελευταίο κουδούνι

σήμαναν τα τουφέκια.

Ήταν ένας πολύ καλός μαθητής.

Σώπασε•

και πήρε άριστα

στο μάθημα της αθανασίας. 

Επτά (7) haiku τής Sonia Sanchez

Come windless invader

I am a carnival of

Stars a poem of blood.

Έλα απάνεμε εισβολέα

Ένα καρναβάλι είμαι από 

Αστέρια ένα αιμάτινο ποίμα.

I have caught fire from

Your mouth now you want me to

Swallow the ocean.

Έχω πάρει φωτιά από

Το στόμα σου τώρα από μένα θέλεις

Να καταπιώ τον ωκεανό.

When we say good-bye

I want yo tongue inside my

Mouth dancing hello.

Όταν λέμε αντίο

Θέλω τη γλώσσα σου μέσα μου

Στο στόμα μου να χορεύει το γεια.

I am who I am.

Nothing hidden just black silk

Above two knees.

Είμαι αυτή που είμαι.

Τίποτα κρυφό μόνο μαύρο μετάξι

Από δυο γόνατα επάνω.

My face is a scarred

Reminder of your easy

Comings and goings.

Το πρόσωπό μου είναι ένα σημάδι

Υπενθύμιση των εύκολών σου

Πήγαινε έλα.

Derelict with eyes

I settle in a quiet

Carnival of waves.

Εγκαταλελειμμένη για μάτια

Συνηθίζω σε μια ησυχία

Καρναβάλι κυμάτων.

the I in you the

you in me colliding in

one drop of semen

το εγώ σε σένα το

εσύ μέσα μου συγκρούεσαι σε

μια σταγόνα σπέρματος

Πηγή:terebess.hu. 

Αξίζει να σταθούμε στο τι θεωρεί haiku η Sonia Sanchez (από το προηγούμενο link):

Σιωπή. κρύσταλλοι. καλαμποκόψωμο 

και πράσινα γέλια. υφάσματα μπροκάρ. 

Η θάλασσα. Beethoven. Coltrane. 

Άνοιξη και χειμώνας. μπλε ποτάμια. 

Ράστα. blues. ένας καταρράκτης. 

Άδεια βουνά. μπαμπού. Ισπανικά μπακάλικα. 

Αρχαίοι στρατηγοί. όνειρα. λαμπτήρες. 

Sarah Vaughn. Η φωνή της εκρήγνυται 

στο σύμπαν, επιστρέφοντας στη γη 

ως προσευχή. Άνθη δαμασκηνιάς. 

Μετάξι και ατσάλι. Cante jondo* 

Κρασί.  λόφοι. σάρκα. άρωμα. 

Μια ανάσα που εισπνεύστηκε και κρατήθηκε. 

Σιωπή.

*Cante Jondo: είδος φωνητικού φλαμέγκο.

Τα αγάλματα [Ντέμης Κωσταντινίδης]

ΤΑ ΑΓΑΛΜΑΤΑ

Τα αγάλματα πέφτουν με θόρυβο

κούφια όσο τα λόγια μας

ακίνητα όσο οι έρωτές μας

βαριά όσο η τιμωρία μας.

Σκοτώνονται καταμεσής του δρόμου

και μένουν μόνα δίχως αποχαιρετισμό

να περιμένουν σκεπασμένα, όπως κάποτε,

τα αποκαλυπτήρια.  

Το τέλος...

[Πεντέλη 15.03.2020 10.33 / Καλλιθέα 07.05.2023]

Το τέλος, έχοντας δεχθεί ότι κάτι προηγήθηκε, αφορά τους άλλους.

------------------------------

ΥΓ. Με το παρόν κλείνει η σειρά φωτο-στιγμές, μια σειρά αναρτήσεων εικόνων συνοδεία ολιγόλεξων συνήθως σχολίων / κειμένων. Πρώτη ανάρτηση: 09.10.2013. 

[στον Καταρράκτη Ραπεντώσας, 06.05.2023]

Εικόνες από τον καταρράκτη στο ρέμα τής Ραπεντώσας είχανε παρουσιαστεί, στο παρόν ιστολόγιο, και 26 Οκτώβρη 2019.

Το πρωινό τής 6ης Μάη 2023, ακολουθώντας τη διαδρομή που έχει σημειωθεί στο χάρτη τής wikimapia:

…πήγαμε πάλι στον ανωτέρω καταρράκτη, με την ελπίδα πως, μετά από μια δυο βροχερές βδομάδες αλλά και της εποχής, Άνοιξη, θα βρίσκαμε να κατεβάζει περισσότερο νερό, από τον Οκτώβρη τού 2019, κάτι που όμως δεν ίσχυσε.

Το ρέμα τής Ραπεντώσας, στον οποίο βρίσκεται ο ομώνυμος καταρράκτης, επειδή τροφοδοτείται, εκτός από επιφανειακά όμβρια ύδατα, και από πηγές, από το Πεντελικό όρος και το Διονυσοβούνι, είναι ένας μικρός ποταμός. Από ό,τι φαίνεται, επειδή οι πηγές αυτές παρέχουνε νερό σε ποσότητες οι οποίες καθορίζονται από ευρύτερους υδρολογικούς κύκλους, η φύση διέψευσε αυτό που περιμέναμε να δούμε.

Αυτό δεν αλλάζει τη μαγεία τού τοπίου! εικόνες από το οποίο ακολουθούν.

Στα μελανά σημεία, ευτυχώς πολύ περιορισμένα, ότι νεοέλληνες «φυσιολάτρες» δεν έχουνε κανένα πρόβλημα να αφήνουνε τα σκουπίδια τους (πλαστικά μπουκάλια ή αλουμινένια κουτάκια αναψυκτικών κ.λπ.) στο χώρο. Δυστυχώς! 

Θλίψη Σιωπηλή [Kahlil Gibran, μετ. Ευάγγελος Γράψας]

Φίλοι μου, θυμάστε την αυγή της νιότης με χαρά και λυπάστε για το τελείωμα της. Εγώ όμως τη θυμάμαι σαν το φυλακισμένο που αναθυμάται τα σίδερα και τα δεσμά της φυλακής του. Εσείς μιλάτε για κείνα τα χρόνια που είναι ανάμεσα στην παιδική ηλικία και στη νιότη σα μια χρυσή εποχή γεμάτη ελευθερία από τους περιορισμούς και τις έγνοιες, ενώ εγώ ονομάζω τα χρόνια εκείνα εποχή θλίψης σιωπηλής που είχε έρθει σα σπόρος μέσα στην καρδιά μου και μεγάλωσε μαζί της και δεν μπορούσε να βρει κανένα άνοιγμα προς τον κόσμο της γνώσης και της σοφίας, μέχρι τη μέρα που ήρθε η αγάπη κι άνοιξε τις πύλες της καρδιάς μου και φώτισε κάθε της γωνιά. Η αγάπη μου έδωσε τότε και γλώσσα και δάκρυα. Εσείς θυμάστε τους κήπους και τα πάρκα και τις κρυφές γωνιές των δρόμων που στάθηκαν μάρτυρες των παιχνιδιών σας κι άκουσαν τα αθώα ψιθυρίσματά σας. Κι εγώ θυμάμαι, επίσης, το όμορφο εκείνο μέρος στο Βόρειο Λίβανο. Κάθε φορά που κλείνω τα μάτια μου βλέπω και ξαναβλέπω εκείνα τα λιβάδια τα γεμάτα μαγεία και μεγαλοπρέπεια, και κείνα τα βουνά τα γεμάτα δόξα και μεγαλείο που προσπαθούν να φτάσουν στον ουρανό. Κάθε φορά που κλείνω τα αφτιά μου στο θόρυβο της πόλης ακούω το μουρμουρητό των ρυακιών και το θρόισμα της φυλλωσιάς των δέντρων. Όλες εκείνες οι ομορφιές, που γι' αυτές τώρα μιλώ, και που λαχταρώ να ξαναδώ, όπως ένα μικρό παιδί λαχταρά την αγκαλιά της μάνας του, είχαν πληγώσει το πνεύμα μου, που ήταν αιχμάλωτο μέσα στο σκοτάδι της νιότης, σαν το γεράκι που υποφέρει μέσα στο κλουβί του όταν βλέπει ένα κοπάδι πουλιά να πετούν ελεύθερα στον ανοιχτό ουρανό. Εκείνα τα λιβάδια και οι λόφοι φλόγιζαν τη φαντασία μου, αλλά σκέψεις πικρές έπλεκαν γύρω από την καρδιά μου ένα δίχτυ απελπισίας. Κάθε φορά που έβγαινα να περπατήσω στους αγρούς, γύριζα απογοητευμένος, χωρίς να μπορώ να καταλάβω την αιτία της απογοήτευσής μου. Κάθε φορά που κοίταζα το γκρίζο ουρανό ένιωθα την καρδιά μου να σφίγγεται. Κάθε φορά που άκουγα το τραγούδι των πουλιών και τους φλύαρους θορύβους της Άνοιξης υπόφερα χωρίς να μπορώ να καταλάβω την αιτία. Λένε ότι η αδιαφορία κάνει τον άνθρωπο αδειανό και ότι αύτη η αδειοσύνη τον κάνει ξέγνοιαστο. Αυτό μπορεί να είναι αλήθεια για κείνους που γεννήθηκαν νεκροί, και που υπάρχουν σα συντηρημένα πτώματα, αλλά το ευαίσθητο αγόρι που αισθάνεται πολύ και γνωρίζει λίγο, είναι το πιο άτυχο πλάσμα, γιατί βρίσκεται ανάμεσα σε δυο δυνάμεις. Η πρώτη δύναμη το ανυψώνει και του δείχνει την ομορφιά της ύπαρξης μέσα από ένα σύννεφο ονείρων. η άλλη το κρατά δεμένο στη γη και γεμίζει τα μάτια του με σκόνη και το δυναστεύει με το φόβο και το σκοτάδι. Η μοναξιά έχει απαλά σα μετάξι χέρια, αλλά με τα δυνατά της δάχτυλα αρπάζει την καρδιά και την κάνει να πονεί από τη θλίψη. Η μοναξιά είναι ο σύμμαχος της θλίψης, όπως ακριβώς είναι και ο σύντροφος της πνευματικής έξαρσης. Η ψυχή του αγοριού που δοκιμάζει το βάσανο της θλίψης είναι σαν ένας άσπρος κρίνος που μόλις ξεδιπλώνεται. Τρέμει μπροστά στην πρωινή αύρα κι ανοίγει την καρδιά του στην αυγή της μέρας και μαζεύει πάλι τα φύλλα του όταν πέφτει η σκιά της νύχτας. Αν το αγόρι αυτό δεν έχει διασκέδαση, φίλους ή συντρόφους στα παιχνίδια του, η ζωή του θα είναι σα μια στενή φυλακή όπου δε βλέπει τίποτ' άλλο από τους ιστούς της αράχνης και δεν ακούει τίποτ' άλλο από το σούρσιμο των εντόμων. Η θλίψη εκείνη που με κράταγε στη νιότη μου δεν είχε σαν αιτία την έλλειψη διασκέδασης, γιατί διασκέδαση θα μπορούσα να έχω ούτε την έλλειψη φίλων, γιατί και φίλους θα μπορούσα να έχω. Η θλίψη εκείνη είχε σαν αιτία μια εσώτερη αδυναμία που μ' έκανε να αγαπώ τη μοναξιά. Και σκότωνε μέσα μου την τάση για διασκέδαση και παιχνίδια. Έκοβε από τους ώμους μου τα φτερά της νιότης και με μεταμόρφωνε σε μια λιμνούλα νερού πάνω στο βουνό που καθρέφτιζε στα ήρεμα νερά της τις σκιές των πνευμάτων, και τα χρώματα των διαβατικών σύννεφων και των δέντρων, αλλά που δεν μπορούσε να βρει ένα πέρασμα για να κατέβει τραγουδώντας προς τη μεγάλη θάλασσα. Τέτοια ήταν η ζωή μου μέχρι τη μέρα που έγινα δεκαοχτώ χρονών. Η χρονιά εκείνη είναι σα μια βουνοκορφή στη ζωή μου, γιατί τότε ξύπνησε μέσα μου η γνώση και μ' έκανε να καταλάβω τη σκληρή μοίρα της ανθρώπινης ζωής. Τη χρονιά εκείνη ξαναγεννήθηκα και κατάλαβα πως αν ένας άνθρωπος δεν ξαναγεννηθεί, η ζωή του θα είναι σαν ένα άγραφο φύλλο στο βιβλίο της ύπαρξης. Τη χρονιά εκείνη είδα τους αγγέλους τον ουρανού να μ' αντικρίζουν μέσα από τα μάτια μιας όμορφης κοπέλας. αλλά είδα και τους δαιμόνους της κόλασης να λυσσομανούν στην καρδιά ενός κακού ανθρώπου. Αυτός που δε βλέπει τους αγγέλους και τους δαιμόνους στην ομορφιά και στην κακία της ζωής θα βρίσκεται πολύ μακριά από τη γνώση και το πνεύμα του θα είναι άδειο από αγάπη.

I never hear the word "escape" [Emily Dickinson]

Ποτέ δεν ακούω τη λέξη «απόδραση»

Χωρίς ένα σκίρτημα,

Μια ξαφνική προσμονή,

Μια διάθεση να πετάξω!

Ποτέ δεν ακούω για φυλακές πλατιές

Από στρατιώτες γκρεμισμένες,

Αλλά μια παιδιαστικότητα στα κάγκελά μου σέρνω 

Για ν’ αποτύχω μονάχα, ξανά! 

I never hear the word "escape"

Without a quicker blood,

A sudden expectation,

A flying attitude!

I never hear of prisons broad

By soldiers battered down,

But I tug childish at my bars

Only to fail again!

77

[αρχαία μέλη στον Αγ. Μάρκο και τους Αγ. Ταξιάρχες, στον Υμηττό, 03.05.2023]

Όπως κατ’ επανάληψη έχει επισημανθεί στο παρόν ιστολόγιο, κατά τη διάρκεια και μετά την επιβολή τού χριστιανισμού, στη ρωμαϊκή αυτοκρατορία, εν προκειμένω στον ελλαδικό χώρο και ιδίως στην αττική, οι εξουσιαστές αντιμετωπίσανε τους αρχαίους ναούς ως κάτι ξένο, εχθρικό, πλήρως αντίθετο με τη νέα θρησκεία, ως κάτι που «οφείλανε» να καταστρέψουν ολοκληρωτικά. Ελάχιστα ιερά μνημεία σώθηκαν από τη μανία τους και τα περισσότερα είτε καταλήξανε να καούνε σε ασβέστη είτε μέλη τους ενσωματωθήκανε σε κτίρια, ιδίως ιερούς ναούς τής νέας θρησκείας. Αυτή η αντιμετώπιση κράτησε έως ακόμα και τις αρχές τού 20ου μ.Χ. αι. (σημ. όπως έχει αναφερθεί στο παρόν ιστολόγιο, μόλις το 1919 μ.Χ. καταστράφηκε ο αρχαίος ιερός ναός Αθηνάς Σουνιάδος για να χτιστεί, λίγες εκατοντάδες μέτρα παραδίπλα, ο Ι.Ν. Αγ. Ιωάννη Προδρόμου καθώς και άλλα παρακείμενα κτίσματα).

Στο παρόν παρουσιάζονται εικόνες από μέλη αρχαίου ναού ή ιερού (παλιός περιπατητής τού Υμηττού, σε προφορική συζήτηση, ανέφερε πως το αρχαίο ιερό ή ναός ήτανε προς τιμή τής θεάς Αρτέμιδας, αλλά δεν το έχω διασταυρώσει από κάποια πηγή), ο οποίος βρισκότανε στη θέση στην οποία σήμερα βρίσκονται ερείπια τού φραγκομονάστηρου Αγ. Μάρκου και του ορθόδοξου Ι.Ν. Αγ. Ταξιαρχών τού 17ου μ.Χ. αι., πολύ κοντά στη μονή Καισαριανής, στον Υμηττό. Μέλη τα οποία διακρίνονται ενσωματωμένα στους χριστιανικούς ναούς και ορισμένα διάσπαρτα στον περιβάλλοντα χώρο.

Ακολουθούν εικόνες από:

-την πανέμορφη διαδρομή από το «Κέντρο Περιβαλλοντικής Eυαισθητοποίησης», το οποίο βρίσκεται λίγες δεκάδες μέτρα πριν τη Μονή Καισαριανής, όπως κάποιος έρχεται από την Αθήνα, στο οποίο υπάρχει μνημείο θυμάτων τού ναζισμού:

-τα διάσπαρτα, στον περιβάλλοντα χώρο, μέλη από το αρχαίο ιερό ή ναό:

-τα μέλη, από το αρχαίο ιερό ή ναό, τα οποία βρίσκονται ενσωματωμένα στο φραγκομονάστηρο Αγ. Μάρκου:

-τα μέλη, από το αρχαίο ιερό ή ναό, τα οποία βρίσκονται ενσωματωμένα στον ορθόδοξο Ι.Ν. Αγ. Ταξιαρχών:  

  

Στα κατωτέρω link, εικόνες από παλαιότερες αναρτήσεις για το φραγκομονάστηρο Αγ. Μάρκου και τον ορθόδοξο Ι.Ν. Αγ. Ταξιαρχών: 

της 19.12.2015. 

της 25.02.2021.