31 Οκτωβρίου 2016

I'll Be Your Mirror [Lou Reed - Velvet Underground]


Ο καθρέφτης σου θα ΄μαι

Ο καθρέφτης σου θα ΄μαι
Αυτό, αν τυχόν δεν το ξέρεις, να κατοπτρίζω που είσαι
Ο άνεμος θα ‘μαι, η βροχή και το λιόγερμα
Το φως στην πόρτα σου πως είσαι σπίτι να δείχνω

Όταν νομίζεις πως το σκοτάδι το νου σου έχει δεχτεί
Και μέσα σου στρεβλωμένη και σκληρόκαρδη νοιώθεις
Να μείνω άσε με να δείχνω πως είσαι τυφλή
Τα χέρια σου παρακαλώ κατέβασε
Γιατί σε βλέπω

Μου ‘ναι δύσκολο να πιστέψω πως δεν ξέρεις
Πόσο όμορφη είσαι
Τα μάτια σου μονάχα αν μ’ αφήσεις να είμαι
Ένα χέρι στο σκοτάδι σου, δε θα φοβάσαι

Όταν νομίζεις πως η νυχτιά το νου σου έχει δεχτεί
Και μέσα σου στρεβλωμένη και σκληρόκαρδη νοιώθεις
Να μείνω άσε με να δείχνω πως είσαι τυφλή
Τα χέρια σου παρακαλώ κατέβασε
Γιατί σε βλέπω

Ο καθρέφτης σου θα ΄μαι



I'll Be Your Mirror
(πηγή πρωτότυπων στίχων: azlyrics.com/lyrics).

I'll be your mirror
Reflect what you are, in case you don't know
I'll be the wind, the rain and the sunset
The light on your door to show that you 're home

When you think the night has seen your mind
That inside you're twisted and unkind
Let me stand to show that you are blind
Please put down your hands
'Cause I see you

I find it hard to believe you don't know
The beauty that you are
But if you don't let me be your eyes
A hand in your darkness, so you won't be afraid

When you think the night has seen your mind
That inside you're twisted and unkind
Let me stand to show that you are blind
Please put down your hands
'Cause I see you

I'll be your mirror


Ακούστε το εδώ.

30 Οκτωβρίου 2016

Ανακοίνωση σύστασης εκδοτικού οίκου με την επωνυμία «24γράμματα».










Όπως γνωρίζετε το ηλεκτρονικό περιοδικό 24grammata.com, από το Μάρτη του 2012, φιλοξενεί επιλεγμένα ηλεκτρονικά λογοτεχνικά, ιστορικά κ.λ.π. βιβλία συγγραφέων / αυτοεκδοτών, στα πλαίσια της σειράς «εν-καινώ» [εδώ http://www.24grammata.com/?p=27468 η εν ισχύ πρότασή μας προς τους δημιουργούς]. Κρίνοντας από την ανταπόκριση των δημιουργών, πολλοί των οποίων βρήκαν μια διέξοδο στην έκδοση του έργου τους , αλλά και του πολύ μεγάλου αριθμού των αναγνωστών, η εν λόγω εκδοτική μας παρέμβαση αξιολογείται ως εξαιρετικά επιτυχημένη. Μέχρι σήμερα, στα πλαίσια της  εν λόγω σειράς έχουν εκδοθεί 166 βιβλία και φιλοδοξούμε να συνεχίσουμε.

Ανεξάρτητα της ανωτέρω εκδοτικής δραστηριότητας, το ηλεκτρονικό περιοδικό 24grammata.com, από τα τέλη του Οκτώβρη 2016, για να καλύψει περαιτέρω εκδοτικές ανάγκες δημιουργών, ίδρυσε εκδοτικό οίκο, με την επωνυμία «24γραμμάτα», με σκοπό την ηλεκτρονική (μέσω του 24grammata.com) ή / ή και έντυπη έκδοση αυστηρά επιλεγμένων φιλολογικών, λογοτεχνικών, ιστορικών κ.λ.π. βιβλίων.
Την επιμέλεια των έντυπων και ηλεκτρονικών εκδόσεων έχει ο Γιώργος Πρίμπας και σύμβουλος έκδοσης  θα είναι ο Απόστολος Θηβαίος
Τα βιβλία που θα εκδίδονται μέσω του εκδοτικού οίκου «24γράμματα» θα επιμελούνται από εξειδικευμένο φιλόλογο /επιμελητή εκδόσεων.
Πέραν της ηλεκτρονικής και έντυπης έκδοσης τα βιβλία  θα εκδίδονται – κάτι που συμβαίνει για πρώτη φορά στην Ελλάδα – και στην επίσημη ελληνική γλώσσα τυφλών (Ελληνικός κώδικας Μπράιγ).
Για περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να απευθυνθείτε ηλεκτρονικά στο info@24grammata.com.

[graffiti στον ΟΛΠ 29.10.2016]








29 Οκτωβρίου 2016

Ύμνος στην εποχή της κλεμμένης υπεραξίας.






































[Τζιτζιφιές 25.10.2016 08.17]

Τότε για μια κουζίνα μάτωνες. Θα ‘τανε για μια ζωή. Τώρα – εξαιρετική η σύλληψη των αρμοδίων! – μονάχα την καμινάδα αφήσανε μες στο σχολείο να ‘ναι που, οι πιο τυχεροί, φτιάχνονται τα εμπορευματοκιβώτια να μετράνε με τη βραχύβια σαβούρα της καπιταλιστικής λαϊκής δημοκρατίας του κομουνιστικού κόμματος της Κίνας.

28 Οκτωβρίου 2016

Το “ΟΧΙ” του ΄40 απ' την πλευρά της RAI STORIA και η πραγματικότητα της Πάρου [Γιώργος Καπαρός]



Μερικές δεκαετίες πριν η μεγαλομανία των ηγετών της Ευρώπης οδηγούσε σε παγκόσμιους πολέμους. Μετά τη φρίκη του 2ου παγκοσμίου πολέμου, η Ευρώπη αποφάσισε να συνεργαστεί στο εσωτερικό της και δημιούργησε την Ευρωπαϊκή Ένωση. Πολλοί όμως, μάλλον ξέχασαν και σήμερα η Ευρωπαϊκή Ένωση απειλείται με διάλυση και με νέες διαμάχες αν δεν αντιμετωπιστεί έγκαιρα η κρίση χρέους.
Σε λίγες μέρες πλησιάζει η Επέτειος του “όχι” της 28ης Οκτωβρίου. Έχει ενδιαφέρον να δούμε τις απόψεις των Ιταλών σύμφωνα με πρόσφατο ντοκιμαντέρ της RAI STORIA.
Οι Ιταλοί παρ' όλο που σε πολλά συμπεριφέρονται σαν εμάς (“una faccia, una razza”), δεν διστάζουν να ασκήσουν αυστηρή αυτοκριτική. Πχ την δεκαετία του ΄90 διέλυσαν όλα τα πολιτικά κόμματα όταν αποκαλύφτηκε πως ενισχυόταν οικονομικά από επιχειρηματίες. Στην Ελλάδα κάτι τέτοιο φαίνεται να μην μας ενοχλεί και να το θεωρούμε ”φυσιολογικό”. Οι Ιταλοί δεν δίστασαν να υποβιβάσουν την Juventus μόνον με ενδείξεις ενοχής, την εποχή που έπαιρνε το ένα πρωτάθλημα μετά το άλλο. Στην Ελλάδα θεωρούμε φυσιολογικό μια ομάδα να παίρνει το πρωτάθλημα για περίπου 20 συνεχόμενα χρόνια!
Το ντοκιμαντέρ της RAI STORIA με τίτλο “Ο πόλεμος στα Βαλκάνια” (La guerra nei Balcani) καταγράφει την προσπάθεια του Μουσολίνι να καταλάβει την Ελλάδα. Αναφέρω μερικά χαρακτηριστικά σημεία:
-Το Φασιστικό καθεστώς χαρακτήριζε ως «σχολική εκδρομή» το εγχείρημα αυτό και έδωσε την ελληνική κυβέρνηση του Μεταξά, μόλις 3 ώρες διορία για να αποδεχθεί την πρόταση της κατάληψης μερικών στρατηγικών σημείων της ελληνικής επικράτειας. Η ήττα των ιταλικών στρατευμάτων στην Αλβανία που ακολούθησε, θα προκαλέσει τη γέννηση του αντι-φασισμού στην Ιταλία. Οι Ιταλοί συνειδητοποίησαν ότι δεν ήταν μια “μεγάλη δύναμη” και εύλογα αναρωτήθηκαν “γιατί κηρύξαμε τον πόλεμο στην Ελλάδα;”.
-Βλέποντας τον χειμωνιάτικο καιρό από το παράθυρο, ο Τσιάνο είπε στον Μουσολίνι: «Ποιος ξέρει τι κάνουν οι στρατιώτες μας στην Αλβανία, μπορεί να πεθαίνουν από το κρύο" και εκείνος απάντησε: "καλύτερα, έτσι θα επιβιώσουν οι πιο δυνατοί και θα βελτιωθεί η ιταλική φυλή»!
-Στην Αλβανία έχασαν τη ζωή τους περίπου 150.000 Ιταλοί στρατιώτες και περίπου 80.000 Έλληνες.
-Η εικόνα που δημιουργήθηκε στη μεταπολεμική περίοδο των «κακών Γερμανών και των καλών Ιταλών» δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Ακόμη και οι Ιταλοί πυροβόλησαν ομήρους και σκότωσαν αμάχους. Επίσης, είναι υπεύθυνοι για την εκμετάλλευση χιλιάδων Ελληνίδων που εξαναγκάστηκαν στην πορνεία για να γλιτώσουν απ' την πείνα!
-Παρουσιάστηκε έγγραφο που στάλθηκε από τον στρατηγό Robotti σχετικά με την ανεπαρκή αντιμετώπιση της αντίστασης στη Γιουγκοσλαβία και το οποίο τελειώνει με τη φράση-μομφή “σκοτώνετε πολύ λίγους”!
-Φοβερός λιμός εξαιτίας της οικονομικής πολιτικής που επέβαλαν οι κατακτητές στην κυβέρνηση της Αθήνας (σημείωση δική μου: περίπου όπως συμβαίνει και σήμερα). Ο λιμός προκάλεσε περίπου 250-300000 θύματα στην Ελλάδα.
-Είναι μύθος ότι η αντίσταση ήταν εναντίον των Γερμανών. Ακόμη και οι Ιταλοί είναι ένοχοι άδικων θανάτων, καταπίεσης και κτηνωδιών. Γίνεται λόγος για "την αγάπη του Ιταλικού Στρατού για την Ελλάδα και για τις γυναίκες της" ξεχνώντας τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν.
-Το 1953 ο διευθυντής του περιοδικού “Cinema Νuovo” Guido Aristarcho και ο σεναριογράφος Renzo Renzi καταδικάστηκαν σε φυλάκιση 45 ημερών από το στρατοδικείο, για «προσβολή του κύρους των ενόπλων δυνάμεων». Το έγκλημά τους ήταν το ότι προτίθεντο να γυρίσουν μια ταινία με το όνομα “Η στρατιά Σ'ΑΓΑΠΩ” σχετικά με την συμπεριφορά των Ιταλών στρατιωτών στην Ελλάδα. Η ταινία δεν προβλήθηκε ποτέ.
-Λέγεται ότι οι Ιταλοί ήταν οι λιγότερο βάναυσοι και βίαιοι κατακτητές, αλλά υπάρχει ακόμη πολύς δρόμος για περισσότερη έρευνα και καλύτερη κατανόηση των γεγονότων.

Παρά την αυστηρή αυτοκριτική των Ιταλών, η συμπεριφορά τους ουδέποτε παραλληλίστηκε με εκείνη των Γερμανών. Σαφείς πληροφορίες έχουμε από την Πάρο με σημαντική την συμβολή και των ημερολογίων της Αντιγόνης Ζουμή-Καπαρού. Τα ημερολόγια αυτά προορίζονταν για προσωπική χρήση και συνεπώς θα πρέπει να χαρακτηριστούν ειλικρινή. Η νεαρή τότε Αντιγόνη μπορούσε να συνεννοηθεί στα Ιταλικά με αποτέλεσμα κάποιες φορές οι Ιταλοί να ζητήσουν την βοήθειά της ως διερμηνέα. Συνεπώς, έζησε πολλά γεγονότα από κοντά.
Περιγράφει την περίπτωση που ο επικεφαλής των Ιταλών στις Λεύκες (Πάρου) Gildo De Fuzio προσέφερε τα χρήματα για να αγοραστεί αλεύρι για τις άπορες οικογένειες.
Περιγράφει την περίπτωση που ο πατέρας της Γιώργος Καπαρός προδόθηκε πως έκρυβε όπλα. Οι Ιταλοί έψαξαν το ιδιόκτητο μοναστήρι της οικογένειας “Άγιο Ιωάννη” χωρίς να βρουν τα όπλα, αλλά βρήκαν σφαίρες! Ο επικεφαλής τους κατάλαβε πως κάπου υπήρχαν και τα όπλα, αλλά διέταξε να τον ελευθερώσουν (η Αντιγόνη ήταν ο διερμηνέας).
Περιγράφει περιπτώσεις “φλερτ”, αλλά σε καμιά περίπτωση απόπειρα βιασμού ή βίαιης σωματικής επαφής από πλευράς των νεαρών τότε Ιταλών στρατιωτών. Βέβαια, επειδή κάποιος Ιταλός αξιωματικός την αναζητούσε επίμονα, ο πατέρας της την έστειλε να μείνει στο σπίτι του συγγενούς τους (απ' την πλευρά της γιαγιάς της Αντιγόνης, Ανίτσας Ραγκούση) Μιχαλάκη Ραγκούση που ήταν πιο απομονωμένο. Ο Μιχάλης (Μιχαλάκης) Ραγκούσης κατοικούσε στο Ακρωτήρι της Παροικιάς από τότε που εγκατέλειψε τον ελληνικό στρατό (ήταν αξιωματικός) λόγω της παράδοσης της Ελλάδας στους Γερμανούς. Ήταν από τους πρωταγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης στην Πάρο, αλλά μετά την Απελευθέρωση κατηγορήθηκε και αποστρατεύτηκε ως κομουνιστής! Από τις δικές μου πληροφορίες και από τα γραφόμενα της Αντιγόνης Καπαρού, προκύπτει ότι ήταν δημοκρατικός και αντιφασίστας, αλλά όχι κομουνιστής! Ο Μιχάλης Ραγκούσης συνεργάστηκε με τον πατέρα της Αντιγόνης Γιώργο Καπαρό (ο Γιώργος Καπαρός έκρυβε και καθοδηγούσε τους Άγγλους και τους Ιερολοχίτες στα τριγύρω βουνά του Αγίου Ιωάννη) και με τον αδελφό της Γιάννη (ο οποίος μάλιστα τιμήθηκε με το “δίπλωμα και το βραβείο της Εθνικής Αντίστασης”). Όλες οι αναφορές μου δείχνουν συνεργασία με τους Άγγλους και τους Ιερολοχίτες που ήταν σώμα βετεράνων αξιωματικών που για διάφορους λόγους δεν είχαν ενταχτεί στον Εθνικό Στρατό της εξόριστης Ελληνικής Κυβέρνησης. Δεν προκύπτει σαφώς συνεργασία με άλλη αντιστασιακή οργάνωση. Βέβαια, από άλλες πηγές υπάρχουν πληροφορίες για «ανεκτικότητα» του ΕΑΜ απέναντι στους Ιερολοχίτες όσον αφορά τα νησιά του Αιγαίου. Φυσικά, δεν θα μπορούσε να αποκλειστεί και κάποιου είδους συνεργασία κατά περίπτωση.
Το πιο σοβαρό επεισόδιο που περιγράφεται μεταξύ Ελλήνων και Ιταλών, ήταν εκείνο της Αντιπάρου όπου και συνελήφθησαν τα αδέλφια του Μιχαλάκη, Ζέλος και Ιάκωβος Ραγκούσης. Παρόλο που αναφέρεται ο θάνατος ενός Ιταλού στρατιώτη, δεν φαίνεται οι Ιταλοί να προέβησαν σε αντίποινα με εκτελέσεις Ελλήνων όπως συνήθιζαν οι Γερμανοί. Συνέλαβαν αρκετά άτομα και μεταξύ αυτών τον συμπατριώτη τους αντιφασίστα Vero Licheri.
Οι Ιταλοί που είχαν εγκατασταθεί στις Λεύκες φαίνεται να είχαν ειρηνικές σχέσεις με τους κατοίκους και μάλιστα συμμετείχαν στα γλέντια της τοπικής νεολαίας! Μετά την συνθηκολόγηση της Ιταλίας το 1943, κατέφθασαν στην Πάρο οι Γερμανοί οι οποίοι εξαπέλυσαν ανθρωποκυνηγητό εναντίον των Ιταλών. Οι Ιταλοί κατέφυγαν στις Λεύκες όπου και αποφάσισαν να μην πολεμήσουν, αλλά να παραδοθούν στους Γερμανούς. Οι περισσότεροι όμως, προτίμησαν να αυτομολήσουν και να ζητήσουν βοήθεια από τον Γιώργο Καπαρό. Η Αντιγόνη Καπαρού περιγράφει την συνάντηση ως εξής:

Θεέ μου τι συγκίνηση νιώσαμε αντικρίζοντας το έντρομο ύφος των Ιταλών που δεν ήθελαν με τίποτα να παραδοθούν στους Γερμανούς! Ακούγοντας τις ικεσίες τους να μην τους προδώσουμε, να τους κρύψουμε και να τους βοηθήσουμε! Πως ήταν δυνατόν? Ένας - δύο ήταν? Ήταν πολλοί!. Αλλά εκτός τούτου που θα τους κρύβαμε?
Βλέπω ακόμη τα δάκρυα να κυλούν στα μάγουλα της μαμάς μου, ακούω τα λόγια της που δεν τα ξέχασα ποτέ “Γιώργο*” είπε στον πατέρα μου, “πρέπει κάτι να κάνουμε για αυτά τα παιδιά! Δεν είναι υπεύθυνα για τον πόλεμο που μας κήρυξε η πατρίδα τους. Ασφαλώς δεν τον ήθελαν καθόλου. Αναγκάστηκαν να πολεμήσουν. Τώρα μια μάνα τα περιμένει με λαχτάρα να γυρίσουν κοντά της. Ας τα βοηθήσουμε να επιζήσουν. Αργότερα μπορεί και τα δικά μας τα παιδιά να βρεθούν σε μια ανάλογη θέση”. Δεν ήταν ο πατέρας μου σκληρόκαρδος. Τους λυπήθηκε. Δεν υπήρχε όμως άλλη λύση, παρά μόνο να τους οδηγήσει πέρα στη σπηλιά που βρισκόταν στα Μούτσουνα**. Τι θα έτρωγαν όμως? Ήταν δυνατόν εμείς – που τρώγαμε ίσα ίσα για να ζούμε – να αναλάβουμε να ταΐζουμε τόσα άτομα? Πόσο λυπόμουν και τον πατέρα μου! Να φεύγει τη νύχτα κρυφά με τόσο χτυποκάρδι -μην τυχόν και τον δει κανείς – και να πηγαίνει με τα πόδια τόσο δρόμο για να τους προμηθεύσει τα απολύτως απαραίτητα για να μην πεθάνουν.
Δεν άντεξαν όλοι την ταλαιπωρία . Ένας ένας άρχισαν να επιστρέφουν στην Παροικιά και να παραδίδονται στους Γερμανούς. Το ίδιο έκανε και ένα πολύ νέο παιδί αλλά του ήρθε το κέφι μες τη νύχτα. Δεν έβλεπε, δεν ήξερε να πάει μόνος του και μας παρακάλεσε κάποιος να τον οδηγήσει. Ο κλήρος έπεσε στο Γιάννη***. Θυμάμαι ότι ο πατέρας μου άρχισε τη γρίνια “μεγάλη ήταν η απερισκεψία μας” έλεγε καταστενοχωρημένος “στείλαμε νυχτιάτικα το παιδί μας μαζί με έναν άγνωστο που έχει θολώσει το μυαλό του και δεν ξέρω εγώ τι ένστικτα μπορεί να έχει. Ποιος μου λέει εμένα πως δεν είναι ικανός και να σκοτώσει?” Σώπα καημένε Γιώργο” φώναζε τρομαγμένη η μαμά μου “γιατί θα σκοτώσει το παιδί? Τι έχει να κερδίσει?” “Ακόμα και για να του πάρει τα παπούτσια!” επέμενε ο πατέρας μου και μετέδωσε σε όλους μας την αγωνία γιατί ο Γιάννης αργούσε να επιστρέψει.
Όταν επιτέλους ακούσαμε βήματα πεταχτήκαμε όλοι σαν ελατήρια να δούμε αν ήταν πράγματι εκείνος. Το παιδί ήταν περίλυπο, σαν να είχε γυρίσει από κηδεία και μας είπε “ τον λυπήθηκα! Σε όλο το δρόμο έκλαιγε και φώναζε τη μάνα του! Βρε περπάτα - του έλεγα εγώ – μα η μάνα σου ούτε να σ' ακούσει μπορεί ούτε να σε βοηθήσει! Αλλά αυτός κάθε τόσο σταματούσε, ύψωνε τα χέρια του στο ουρανό και φώναζε “Θεέ γιατί δεν μας λυπάσαι?”
Κλαίγαμε όλοι ακούγοντας ολ' αυτά και περισσότερο όταν μας είπε “την στιγμή που θα χωρίζαμε γαντζώθηκε επάνω μου, ένιωθα τα δάκρυά του να με μουσκεύουν και μου είπε: εγώ θα πεθάνω! Εσύ να ζήσεις και να είσαι πάντα καλά!”

*Γιώργος Ι. Καπαρός
**Πλαγιά των Αγίων Πάντων προς την πλευρά της Μονής του Αγίου Ιωάννη
***Γιάννης Γ. Καπαρός. Το 1988 τιμήθηκε με το «δίπλωμα και το βραβείο της Εθνικής Αντίστασης» (Δημ. Σοφιανού, 1989).
Από τα ημερολόγια της Αντιγόνης Καπαρού, αλλά και από την αλληλογραφία της με την φίλη της Βαρβάρα Θεοχαρίδη, προκύπτει ότι αρκετοί Ιταλοί είχαν αρραβωνιαστεί με Παριανές και κρυβόταν στα σπίτια τους. Οι Γερμανοί απειλούσαν με ποινή θανάτου όσους έκρυβαν Ιταλούς, αλλά πολλοί Παριανοί το αψήφησαν και τους βοήθησαν. Βέβαια οι περισσότεροι Ιταλοί τελικά, συνελήφθησαν. Σας μεταφέρω μερικά χαρακτηριστικά αποσπάσματα:
-Την Τρίτη το πρωί μου παράγγειλε ο πρόεδρος να πάω στην κοινότητα που με ήθελε. Έβρεχε όμως, καθυστέρησα περιμένοντας να κοπάσει και ήρθε εκείνος σπίτι μου. Ήθελε να με ρωτήσει για τους Ιταλούς, που όπως κατάλαβα, του το επέβαλε ο Γερμανός αξιωματικός να τους βρει. “Ποιοι μένουν στου Καπαρού το σπίτι? Ποιοι πέρασαν κατά την ημέρα του Σαββάτου και της Κυριακής? Πόσα άτομα αποτελούσαν την απογευματινή ομάδα? Ποιοι μένουν σε μια σπηλιά εκεί πάνω στο βουνό? Τον Ranzi τον είδες?” Άκου τώρα τις δικές μου απαντήσεις “Η μόνη μουσαφίρισσα ήμουν εγώ. Ιταλοί περνούσαν ναι, αλλά έφευγαν για πέρα. Τον Ranzi δεν τον είδα ούτε και τους άλλους που με ρωτάτε. Όσο για τη σπηλιά, ούτε καν ήξερα ότι υπάρχει! Από σας το μαθαίνω τώρα”. Δεν με πίστεψε ο πρόεδρος γιατί, καθώς κατάλαβα, το παιδί εκείνο που ήταν με την ομάδα του Σαββάτου και παραδόθηκε, κάθισε και τα μαρτύρησε όλα. Καθώς και για κείνους που βρισκόταν σπίτι σας. Δεν θέλησε όμως να με πιέσει να μαρτυρήσω. Έφυγε σκεπτικός λέγοντας “θα τα ξαναπούμε”. Τώρα κάνουν έρευνες σε όλα τα σπίτια που υποπτεύονται ότι κρύβονται Ιταλοί.
-Αλλά εκείνες που έχουν βρει το μπελά τους είναι οι αρραβωνιασμένες. Όχι μόνο έγινε εξονυχιστική έρευνα στα σπίτια τους, αλλά τις καλούν και τις ξανακαλούν για ανακρίσεις φοβερίζοντάς τις άγρια για να μαρτυρήσουν. Μερικοί δεν αντέχουν (σσ Ιταλοί), δεν βαστά η καρδιά τους να βασανίζεται το κορίτσι τους και παρουσιάζονται. Ξέρεις ποιος ήταν ο πρώτος που παραδόθηκε? Ο Ranzi! Κρίμα την αγωνία του Σαββάτου! Όσοι δεν είχαν μπλέξει με γυναίκες θα την γλυτώσουν. 
       Μπορείτε να δείτε περισσότερες λεπτομέρειες στο βιβλίο: http://www.24grammata.com/wp-content/uploads/2013/11/Kaparos-lefkes-Paru-24grammata.com_.pdf
Δεν προκύπτει κάποια σαφής εκμετάλλευση των Παριανών γυναικών από τους Ιταλούς. Αναφέρεται βέβαια, ότι σε κάποιες περιπτώσεις Παριανές κοπέλες στιγματίστηκαν από την τοπική κοινωνία επειδή είχαν σχέσεις με Ιταλούς. Στις περισσότερες περιπτώσεις όμως, αναφέρονται “επίσημες” σχέσεις (αρραβώνες).
Συνεπώς, τουλάχιστον απ' την πραγματικότητα της Πάρου φαίνεται να επιβεβαιώνεται το ότι “ οι Ιταλοί ήταν κατακτητές λιγότερο βάναυσοι και βίαιοι”. Απ' τις περιγραφές φαίνεται να πρόκειται για απλά παιδιά που βρέθηκαν στη δίνη του πολέμου χωρίς να το θέλουν. Φυσικά, θα πρέπει να δεχτούμε και την επισήμανση των ιστορικών της RAI πως τα πράγματα δεν ήταν πάντα έτσι. Προφανώς σε περιοχές που επικρατούσαν οι φασίστες Ιταλοί αξιωματικοί και στρατιώτες, τα πράγματα να ήταν τελείως διαφορετικά. Δεν είναι τυχαία η μομφή του Ιταλού στρατηγού προς τους υφισταμένους του: “σκοτώνετε πολύ λίγους”! Ας μην ξεχνούμε όμως, ότι ωμότητες έγιναν και στην Ιταλία εναντίων των Ιταλών αντιφασιστών.

Βιβλιογραφία
1.           Καπαρός Γεώργιος, Σκέψεις και Συμπεράσματα από την Αναδρομή στην Ιστορία με επίκεντρο τις Λεύκες Πάρου: 24grammata (http://www.24grammata.com/wp-content/uploads/2013/11/Kaparos-lefkes-Paru-24grammata.com_.pdf ) β’ έκδοση, Αθήνα 2015
2.          Δημ. Σοφιανού, Χρ. Γεωργούσης, Αρ. Βαρριάς, Ηρ. Χατζόπουλος, Λ. Μενέγος,  Ιστορία της Πάρου και Αντιπάρου: Δήμος Πάρου, 1989.
3.          Καστανιάς Ευάγγελος Ν.,  Λεύκες Πάρου : Αθήνα, 1998.

--------------------------------------------------------------------------------------------

Il “no” dei Greci del '40 visto dalla RAI STORIA e la realtà di Paros

Alcuni decenni fa la sette di potere dei capi di stato europei provocò la II guerra mondiale. Dopo la tragedia della guerra, gradualmente, si e' arrivato ad una collaborazione degli stati in quello che hanno chiamato “Unione Europea”. Tale unione oggi affronta il pericolo di fallire se non viene affrontata seriamente l' enorme crisi economica che si e' venuta a creare, cosa che non sembra essere chiara a tutti.
Il recente documentario della RAI STORIA intitolato “La guerra nei Balcani” tratta il tentativo di Mussolini di occupare la Grecia. Riporto alcuni punti importanti:
-Il Regime Fascista considero' come “passeggiata scolastica” tale operazione e diede al governo greco di Metaxas, solo 3 ore di tempo per accettare la proposta di occupazione di alcuni punti strategici nel territorio greco. La seguente sconfitta delle truppe italiane in Albania, provoco' la nascita dell' antifascismo in Italia. Gli Italiani si accorsero di non essere una “grande potenza” e si chiedevano “ma perché abbiamo fatto la guerra alla Grecia?”.
-Vedendo il tempo invernale dalla finestra, Ciano disse a Mussolini: “chi sa come stanno i nostri soldati in Albania, potrebbero morire di freddo” e lui rispose: “meglio, cosi sopravvivono i più forti e si rinforza la razza italiana”!
-In Albania morirono circa 150000 soldati Italiani e circa 80000 Greci.
-L' immagine creata nel dopoguerra del “Tedesco cattivo e dell' Italiano buono” non corrisponde alla realtà. Anche gli Italiani fucilarono degli ostaggi ed uccisero dei civili. Inoltre sono responsabili dello sfruttamento di migliaia di donne Greche costrette alla prostituzione per non morire di fame!
-Un documento spedito a proposito della Resistenza in Jugoslavia e firmato dal generale Robotti, si conclude con la frase “si ammazza troppo poco”!
-Spaventosa carestia per colpa delle imposte economiche sul governo di Atene (nota mia: quasi come succede anche oggi). La carestia provoco' circa 250-300000 vittime in Grecia.
-E' un mito che la resistenza era contro i Tedeschi. Anche gli Italiani sono colpevoli di morte, restrizione, brutalità. Si parla dell' “armata innamorata della Grecia e delle sue donne” dimenticando i crimini commessi.
-Il 1953 il direttore del “Cinema Nuovo” e critico cinematografico Guido Aristarcho ed il sceneggiatore Renzo Renzi fanno 45 giorni di carcere condannati dal tribunale militare per “vilipendio delle forze armate”. La loro colpa era l' intenzione di girare un film intitolato “L' armata S'Agapo” sul comportamento dei soldati Italiani in Grecia. Il film non e' mai uscito.
-Si parla di “occupanti meno brutali e violenti” ma c'è' ancora molto da ricercare e capire.


Nonostante la severa autocritica sovrastante, il comportamento degli Italiani non può essere paragonato a quello dei Tedeschi.
Abbiamo delle precise informazioni per quanto riguarda gli accaduti all' isola di Paros. Ci sono a proposito anche i diari di Antigoni Zoumi-Kaparos destinati ad uso personale e come tali devono essere considerati sinceri. La giovane allora Antigoni riusciva a comunicare in italiano e qualche volta fu usata come interprete. Ha quindi conoscenza diretta di molti fatti.
Descrive il caso dove il sergente degli Italiani a Lefkes (Paros) Gildo De Fuzio, offrì i soldi per comprare la farina a favore delle famiglie povere del paese.
In un altro caso, il padre di Antigoni Georgios Kaparos, fu arrestato con l' accusa di tener nascoste delle armi. Gli Italiani perquisirono il monastero privato di famiglia “Agios Ioannis” (San Giovanni) ma trovarono solo delle cartucce. Il loro capitano capì che da qualche parte ci fossero pure le armi ma ciò nonostante ordinò di liberarlo.
Descrive dei casi di “avance” ma nessun caso di stupro o di qualsiasi contatto fisico forzato da parte dei giovani Italiani. Ovviamente qualche fastidio c'è stato e siccome un ufficiale Italiano la ricercava con insistenza, suo padre la mando' a stare a casa di un parente chiamato Michalis Ragusis.
Michalis Ragusis abitava ad Akrotiri di Parikia dopo aver lasciato l'esercito greco (era un ufficiale) a causa della resa della Grecia ai Tedeschi-Italiani. Fu uno dei protagonisti della Resistenza a Paros ma dopo la Liberazione fu accusato come comunista e quindi espulso dall' esercito! Dalle mie informazioni e dagli scritti di Antigoni Kaparos, risulta che lui era democratico ed antifascista ma non un comunista! Michalis Ragusis collaborava con il padre di Antigoni, Georgios Kaparos (Georgios nascondeva e guidava gli Inglesi ed i partigiani Greci nominati “Ierolochites” sulle montagne circostanti di “Agios Ioannis”) e con suo fratello Giannis (che fu premiato con il "diploma ed il premio della Resistenza Nazionale").
L'incidente più grave descritto tra Greci ed Italiani fu quello di Antiparos dove dopo una sparatoria, viene riportata la morte di un soldato Italiano. Furono arrestati i fratelli di Michalis, Zelos e Ioannis Ragusis e diverse altre persone tra di loro anche l' Italiano antifascista Vero Licheri. Non risulta che gli Italiani abbiano fucilato nessuno per ritorsione cosi come usavano i Tedeschi.
Gli Italiani che furono stabiliti a Lefkes sembra che avevano delle relazioni pacifiche con i residenti ed inoltre partecipavano alle feste della gioventù locale! Dopo la resa dell' Italia nel 1943, arrivarono ​​a Paros i Tedeschi scatenando una caccia all'uomo contro gli Italiani. Gli Italiani fuggirono a Lefkes dove decisero di non combattere, ma di consegnarsi ai Tedeschi. Ma la maggior parte scelse di disertare e cercare aiuto da Georgios Kaparos. Antigoni descrive l'incontro come segue:

Ricordo la nostra commozione nel vedere la paura degli Italiani che non volevano  consegnarsi ai Tedeschi! Ascoltavo le loro suppliche a non tradirli ma nasconderli ed aiutarli! Come era possibile; Uno o due erano; Erano molti! Sopratutto, dove potevamo nasconderli?

Vedo ancora le lacrime che scorrevano lungo le guance di mia mamma, sento ancora le sue parole che non dimenticherò mai "Giorgio", disse a mio padre, "bisogna fare qualcosa per questi ragazzi! Non sono loro responsabili della guerra che ci ha dichiarato la loro patria. Sono sicura che loro non la volevano proprio. Sono stati costretti a combattere. Ora una mamma li aspetta con il desiderio di rivederli. Aiutiamoli a sopravvivere. Può essere che qualcuno dei nostri figli si troverà in una situazione simile.” Mio padre non era cattivo. Ne aveva pietà. Ma non aveva altra soluzione che portarli in una grotta sulla montagna. 

E cosa avrebbero mangiato?  Potevamo noi – che mangiavamo giusto giusto per sopravvivere - sfamare tanta gente? Quanta pena mi faceva mio padre! Partiva di nascosto nella notte con la paura di essere scoperto e faceva a piedi tutta la strada per fornire loro il giusto necessario per non morire di fame.

Non tutti resisterono. Ogni tanto qualcuno tornava a Parikia (capoluogo di Paros) per consegnarsi ai Tedeschi. Così fece anche un ragazzo molto giovane. Ma prese la sua decisione in piena notte. Non si vedeva al buio, nemmeno sapeva la strada quindi ci chiese di accompagnarlo. La sorte cadde su mio fratello Giovanni. Mi ricordo che mio padre comincio' subito dopo a lamentarsi "grande è stata la nostra follia", disse disperato, "Nel buio abbiamo inviato il nostro ragazzo con uno sconosciuto che ha la mente offuscata e non si sa che  istinti può avere. Chi dice a me che lui non sia in grado di uccidere? "Taci povero Giorgio" gridò spaventata mia madre "per quale motivo lui dovrebbe uccidere il nostro ragazzo? Che cosa guadagnerebbe? "le scarpe per esempio", insisti mio padre e trasmesse a tutti noi l'angoscia perché Giovanni ritardava a tornare.

Finalmente sentimmo dei passi e saltammo tutti su come molle per vedere se fosse davvero lui. Il ragazzo era triste, come se fosse tornato da un funerale e ci disse "mi ha fatto tanta pena! Durante tutta la strada, piangeva e chiamava sua madre! -Cammina! - gli dicevo io - tua madre non riesce ne a sentirti e nemmeno ti può aiutare! Ma ogni tanto si fermava, alzava le mani al cielo e gridava: "Dio perché ci hai abbandonato?"
Il racconto ci ha fece tutti commuovere e sopratutto quando aggiunse: "nel momento in cui ci separavamo si aggrappo' a me, scoppio' a piangere e mi disse: io morirò! A te ti auguro di vivere per sempre felice! "


Dai diari di Antigoni Kaparos, ma anche dalla corrispondenza con la sua amica Barbara Theoharidis, risulta che molti Italiani fidanzati con delle Greche furono nascosti nelle loro case. I Tedeschi minacciavano di pena di morte a chi nascondeva degli Italiani, ma ciò nonostante molti Pariani gli aiutarono. Sfortunatamente la maggior parte degli Italiani furono alla fine arrestati. Riporto alcuni tratti caratteristici dalle lettere di Barbara:

-Martedì mattina mi ha ordinato il Sindaco di presentarmi al comune che mi voleva. Ma pioveva quindi ho ritardato e lui è venuto a casa mia. Avrebbe voluto chiedermi per gli Italiani e da quello che ho capito, gli ha imposto tale incarico l' ufficiale Tedesco. "Quali si nascondono a casa di Kaparos? Quali sono passati di la' durante il giorno di Sabato e Domenica? Quante persone appartenevano al gruppo di quel pomeriggio? Quali vivono in una caverna lassù sul monte? Hai visto Ranzi?" Senti ora le mie risposte:" L'unica ospite ero io. Degli Italiani sono passati ma sono fuggiti in là. Ranzi non l'ho visto ne lui né gli altri che Lei mi chiede. Per quanto riguarda la grotta, non so nemmeno che c'è! La sua esistenza la sento per prima volta ora da Lei!" Non credo che il Sindaco mi abbia creduto perché, a quanto ho capito, il ragazzo che era con il gruppo di Sabato si e' consegnato ed ha parlato dicendo tutto! Lui non voleva pero' premermi a testimoniare. Se ne andato pensieroso dicendo "ci incontreremo di nuovo". Ora fanno delle perquisizioni in tutte le case dove hanno il sospetto che si nascondino degli Italiani.
-Ma coloro che stano nei guai sono le fidanzate. Non solo hanno perquisito le loro case, ma le hanno portate in caserma per degli interrogatori brutali allo scopo di testimoniare. Alcuni (Italiani) non potevano tollerare tali torture a carico delle loro fidanziate e si sono consegnati. Sai chi è stato il primo a consegnarsi? Ranzi! Peccato per la preoccupazione che abbiamo avuto Sabato a proposito di lui! Coloro che non hanno avuto dei rapporti con delle ragazze sembra che si salvino!

Quindi non risulta un chiaro sfruttamento delle donne di Paros da parte degli Italiani. Si riferisce che in alcuni casi delle ragazze siano stigmatizzate dalla comunità locale perché avevano dei rapporti con gli Italiani. Nella maggior parte dei casi tuttavia, si tratta di relazioni "ufficiali" (fidanzamenti).

Di conseguenza, almeno per i fatti accaduti a Paros, sembra essere confermato che "gli Italiani erano occupanti meno brutali e violenti". Dalle descrizioni sembrano essere dei ragazzi comuni che si sono trovati in mezzo di una guerra senza volerlo. Naturalmente dobbiamo accettare l' opinione degli storici della RAI che le cose non fossero sempre così. Ovviamente in aree dominate da fascisti, ufficiali e soldati Italiani, le cose erano completamente diverse. Non a caso c'è la critica del generale Italiano ai suoi subordinati: "si ammazza troppo poco"! Ma non dimentichiamo che delle brutalità si sono svolte in Italia anche in confronto degli antifascisti Italiani.

Georgios Kaparos.

[Wall paintings - Παναγή Τσαλδάρη (Πειραιώς) - συνοικία Σταθμού Λαρίσης - Θυμαράκια - Κεραμεικός 27.10.2016]



 

27 Οκτωβρίου 2016

Για τις διατάξεις του Συντάγματος και την απόφαση του ΣτΕ [Αλέξανδρος Κεσσόπουλος]



Για τις διατάξεις του Συντάγματος και την απόφαση του ΣτΕ.

«Το κατ' αρχήν ζήτημα, λοιπόν, είναι να ασκήσει το Κράτος την ελεγκτική του αρμοδιότητα. Πώς διάολο να την ασκήσει, όμως, εφόσον ο κύριος Βενιζέλος έχει δώσει τη δυνατότητα στο 20% της Διάσκεψης των Προέδρων της Βουλής να μπλοκάρει για όσο θέλει την όλη διαδικασία;»

α) Το άρθρο 101Α, που ορίζει ότι η συγκρότηση των ανεξάρτητων αρχών προϋποθέτει αυξημένη πλειοψηφία των 4/5 της Διάσκεψης των Προέδρων της Βουλής, μπήκε στο Σύνταγμα με την αναθεώρηση του 2001. Πατέρας της εν λόγω διάταξης είναι ο πολύς Βαγγελής Βενιζέλος. Κατά τη γνώμη μου, πρόκειται για μια όχι απλά ατυχή, αλλά εξωφρενική ρύθμιση. Προϋποθέτει μια τεράστια πλειοψηφία, χωρίς, όμως, να προβλέπει τι πρέπει να συμβεί στην περίπτωση που αυτή δεν είναι δυνατό να επιτευχθεί. Στην περίπτωση πχ της εκλογής του ΠτΔ (και εκεί απαιτείται αυξημένη πλειοψηφία) ορίζει το Σύνταγμα τη διαδικασία της δεύτερης προσπάθειας της Βουλής, της τρίτης προσπάθειας, μετά επιτάσσει τη διάλυση του σώματος και τέλος προβλέπει ότι αρκεί η απλή πλειοψηφία των 151. Αντιθέτως, για τη συγκρότηση των ανεξάρτητων αρχών, που ο ρόλος τους είναι κομβικός για τη λειτουργία του πολιτικού συστήματος, ο διακεκριμένος καθηγητής του Συνταγματικού Δικαίου δε μπήκε στον κόπο να προβλέψει τι πρέπει να γίνει στην περίπτωση που δεν επιτευχθεί η απόλυτη συναίνεση όλων των πολιτικών δυνάμεων. Η συνέπεια; Αν ένα κόμμα της αντιπολίτευσης δε θέλει να συναινέσει στη συγκρότηση μιας ανεξάρτητης αρχής, επειδή πχ διαπλέκεται με το οικονομικό κατεστημένο (εντελώς υποθετικό το παράδειγμα), μπορεί βάσει του Συντάγματος να μπλοκάρει ες αεί την όλη διαδικασία. Κατά τη γνώμη μου, η συγκεκριμένη ρύθμιση είναι μακράν χειρότερη του άρθρου 86 (ποινική ευθύνη υπουργών), για το οποίο όλες οι πολιτικές δυνάμεις συμφωνούν ότι πρέπει να τροποποιηθεί στην πρώτη αναθεώρηση. Και μου προξενεί, επίσης, εντύπωση το γεγονός ότι όλους αυτούς τους μήνες, που βρίσκεται στην επικαιρότητα το ζήτημα της αδειοδότησης των τηλεοπτικών σταθμών, δεν έχει ασκηθεί κανενός είδος κριτική σε αυτόν απερίγραπτο αναθεωρητικό νομοθέτη, ο οποίος έχει ονοματεπώνυμο. Βαγγέλης Βενιζέλος.

β) Δεδομένων των ανωτέρω, θεωρώ ότι το μείζον στην όλη ιστορία είναι να εκπληρωθεί ο σκοπός του άρθρου 15 του Συντάγματος. Τι λέει το άρθρο 15; Ότι ο άμεσος έλεγχος του Κράτους στη ραδιοτηλεόραση λαμβάνει και τη μορφή του καθεστώτος της προηγούμενης άδειας. Χωρίς διαδικασία αδειοδότησης, δηλαδή, το Κράτος δεν ελέγχει τη ραδιοτηλεόραση. Και αυτό αντίκειται στο σκοπό του Συντάγματος. Το κατ' αρχήν ζήτημα, λοιπόν, είναι να ασκήσει το Κράτος την ελεγκτική του αρμοδιότητα. Πώς διάολο να την ασκήσει, όμως, εφόσον ο κύριος Βενιζέλος έχει δώσει τη δυνατότητα στο 20% της Διάσκεψης των Προέδρων της Βουλής να μπλοκάρει για όσο θέλει την όλη διαδικασία; Εκεί έπρεπε να έρθει το ΣτΕ και να κρίνει ότι, εν προκειμένω, η παράκαμψη του ΕΣΡ ήταν επιβεβλημένη, από τη στιγμή που η αντιπολίτευση είχε δηλώσει σε όλους τους τόνους ότι δεν πρόκειται να συναινέσει, όποια κι αν είναι η προτεινόμενη σύνθεση του ΕΣΡ. Ή τουλάχιστον όφειλε το Δικαστήριο να δώσει μια προθεσμία (όπως φημολογείτο χθες) στα πολιτικά κόμματα να συναινέσουν στη συγκρότηση του ΕΣΡ. Δεν έκανε, όμως, τίποτε από αυτά το ΣτΕ. Ακύρωσε την όλη διαδικασία, χωρίς ταυτόχρονα να δεσμεύσει την αντιπολίτευση να σταματήσει άμεσα την ευθέως αντιθεσμική της συμπεριφορά. 

Τα συμπεράσματα δικά σας. Προσωπικά, ακούω τα περί διαφύλαξης της νομιμότητας από διαφόρους και τραβάω τα μαλλιά μου."

Αναδημοσείευση από left.gr

26 Οκτωβρίου 2016

Προφητεία [Ντέμης Κωνσταντινίδης]



Προφητεία.

Θα ξεχυθούμε παντού.
Κάπου βαδίζοντας, πετώντας αλλού.
Με μάτια ανοιχτά και χαμόγελα,
χωρίς βιασύνη, θα ‘ρθει το απόγευμα.

Η νύχτα θα γίνει μέρα
στ' ουρανού τη σφαίρα.
Ένα μεγάλο πάρτι
απλωμένο στο χάρτη!

Κι απαλά, καθώς θα μας φτάνει η αυγή,
όπως το φως θα ‘χει κιόλας ριχτεί,
σκιές ανθρώπων από μίλια μακριά...
θα χαιρετήσουμε σε μια μουγκή λαλιά.


Anonymous Proposition [Tim Buckley]


Ανώνυμη πρόταση

Σα να πρόκειται μια μέρα να με μισήσεις, έτσι να μ’ αγαπάς
Γιατί ό,τι προσφέρω δικό σου ανώνυμα είναι
Όλης σου της νύχτας τις ανάγκες να καλύψω
Εφόσον μονάχα το πεις

Αυτή τη φορά πως η αγάπη θα μάθεις είναι απλά μια σκλαβιά
Εκεί που η καρδιά δυνατότερα κτυπά
Αυτή τη φορά θα χρειαζόσουνα διαδοχικά ή για πάντα να υποσχεθείς
Έν’ αγόρι να ‘μουνα θα μπορούσα που εδώ και καιρό είχες αφήσει ξεχασμένο
Κι είχες αναρωτηθεί τώρα κοντά πού αυτό να ‘χει πάει
Ω! θα κρατήσει όσο η αγάπη σ’ αυτό το σπίτι θα ζει
Πάρε με, μετά που όλα όσα έχασες και δε ζητήσες ποτέ
Κάπου ανάμεσα σ’ όλα τα βράδια που ‘χες των αντρών το κρασί για πάντα γευθεί
Μέχρι που μονάχη σ’ αφήσανε να σηκωθείς

Α! αλλά ποτέ δεν μου το ‘πε
Όχι όταν στις ώρες αυτές ζούνε τα χρόνια
Κι αγάπησέ με αγαπημένη σα να πρόκειται μια μέρα να με μισήσεις
Για ό,τι είμαι εδώ μπροστά στη λαχτάρα μου να μάθω
Για πόσο καιρό για μένανε θα νοιάζεσαι

Αυτή τη φορά πως η αγάπη θα μάθεις είναι απλά μια σκλαβιά
Εκεί που η καρδιά δυνατότερα κτυπά
Εκεί ‘ναι που μένεις





Anonymous Proposition
(πηγή πρωτότυπων στίχων: genius.com/Tim-buckley-anonymous-proposition-lyrics.

Love me, as if someday you'd hate me
For what I give is yours without a name
To fill your night long needs
Only as long as you say

This time you'll learn that love is just a slave
To where the heart beats stronger
This time you'd need in turn or promise forever
I could have been a boy from long ago you've left forgotten
And lately you've wondered where he's gone
Oh, it's never hold to me not as long as love lives in this house
Take me, after all you've lost and never wanted
Somewhere between all the nights you've tasted wine of men forever
Until they left you to wake alone

Aw, but it's never said to me
Not when the years live in these hours
And darling love me as if someday you'd hate me
For what I am is here in front of you longing to know
How long you'd care for me

This time you'll learn that love is just a slave
To where your heart beats stronger
That's where you stay


Ακούστε το εδώ.

25 Οκτωβρίου 2016

Ταυτότητα.






































[Αναφιώτικα 21.10.2016 17.49] 

Κι απ’ το παράθυρο να πεις να πετάξεις, να φύγεις, το πάλεμα θα σε περιμένει με τα σοκάκια μιας μνήμης που αντέχει.

24 Οκτωβρίου 2016

Γιώργος Παπαδόπουλος - Για την πατρίδα


























Διαβάστε ή κατεβάστε (σε μορφή pdf), ακολουθώντας το σύνδεσμο εδώ, το εκατοστό εξηκοστό έκτο βιβλίο της σειράς "εν καινώ" των 24Γραμμάτων, το διήγημα του Γιώργου Παπαδόπουλου με τίτλο: "Για την πατρίδα".


-----------------------------------------------------------------

Προκαταλήψεις.
(μικρό κείμενο για την έκδοση του διηγήματος: «Για την πατρίδα» του Γιώργου Παπαδόπουλου)

Αν θα έπρεπε να υπάρχει ένα σχόλιο για την έκδοση του διηγήματος «Για την πατρίδα» του Γιώργου Παπαδόπουλου, αυτό, για να μην χαλάσει τίποτα από την όλη ροή (διότι το «εικόνα» αντί του «ροή», ως κάτι στατικό, θα ήτανε λάθος) των εντυπώσεων και των συναισθημάτων του αναγνώστη, του οποιουδήποτε αναγνώστη, θα ήτανε ανώνυμο (ή με ψευδώνυμο που δεν θα προϊδέαζε κανέναν) και με τρεις λέξεις: Αξίζει να διαβαστεί.
Ό,τι περισσότερο πεις στερείς κάτι από την ανάγνωση του εξώφυλλου περιλαμβανομένου ως την πρώτη εντύπωση. Γι’ αυτό εδώ θα ειπωθούν τα ελάχιστα δυνατά.
Και μετά την ανάγνωση θα μπορούσες να πεις: Μα σε ποιους απευθύνεται ο Γιώργος Παπαδόπουλος; Σε αυτούς που θα το διαβάσουν συνεπαρμένοι από το εξώφυλλο; Σε αυτούς που θα βρίσουν για τον ίδιο λόγο, αλλά πιθανόν θα επιχειρήσουνε να το διαβάσουνε; Σε αυτούς, τους λιγότερους σίγουρα, που έχουν εκπαιδεύσει εαυτούς να περιμένουνε την τελευταία τελεία, τρεις εν προκειμένω, για να εκφέρουνε την προσωπική τους γνώμη; Αρνητική ή θετική. Σε όλους ή μόνο στους τελευταίους; Μήπως τελικά, ο Γιώργος Παπαδόπουλος, με το «Για την πατρίδα» αποσκοπεί, μέσα από την πλοκή του διηγήματος, να μας διδάξει να γίνουμε αναγνώστες;

23 Οκτωβρίου 2016

[Βίλα Αμαλίας 23.10.2016]

Η Βίλα Αμαλίας, στη διασταύρωση των οδών Χέυδεν και Αχαρνών στη Βικτώρια, όπως ήταν εξωτερικά το πρωινό της 23.10.2016, αμέσως μετά την αποχώρηση του συνεργείου βαψίματος.






  

22 Οκτωβρίου 2016

[εικόνες από τον πρώην Σ.Σ. Αθηνών Λιοσίων 21.10.2016]

Ο πρώην Σ.Σ. Αθηνών Λιοσίων βρίσκεται στη συνοικία: Τρείς Γέφυρες παράλληλα στην οδό Λιοσίων. Στο χώρο του βρίσκονται οι μηχανογραφικές υπηρεσίες του ΟΣΕ (το κτίριο δεν φωτογραφήθηκε και είναι αρκετά νεότερο) ενώ δίπλα του βρίσκεται "Σιδηροδρομικό Μουσείο" και τα γραφεία του συλλογου "Φίλοι Σιδηροδρόμων". 
Σημειώνεται ότι οι σιδηροδρομικές γραμμές που διακρίνονται είναι από τον προαστιακό σιδηρόδρομο. Στο σημείο αυτό οι παλιές γραμμές του τρένου έχουν ξηλωθεί. Κάποια τμήματά τους σώζονται όπως στην όγδοη κατωτέρω φωτογραφία (ακριβώς στο όριο του κεντρικού κτιρίου του Σιδηροδρομικού Μουσείου)














  

21 Οκτωβρίου 2016

Σταθμός.


Χώρος: Ο χώρος της σκηνής, όπως φαίνεται με το άνοιγμα της αυλαίας, είναι μια πλακόστρωτη αποβάθρα σταθμού τρένου, πλάτους 3,5-4 μέτρων, κάποιου χωριού, η οποία όμως σχηματίζει γωνία 45 μοιρών με τις σειρές των καθισμάτων των θεατών. Το αριστερό μέρος της αποβάθρας (όπως φαίνεται από το χώρο των θεατών - στο υπόλοιπο, εκτός αν αναφέρεται διαφορετικά, οι προσανατολισμοί δεξί – αριστερό θα αφορούνε το πώς φαίνονται από το χώρο των θεατών) βρίσκεται προς τους θεατές και το δεξιό προς το βάθος της σκηνής. Προς το αριστερό μέρος της σκηνής, πίσω από την αποβάθρα, υπάρχει ο πέτρινος τοίχος του κτιρίου του σταθμού (που σχηματίζει αντίστοιχα την ίδια γωνία με τις σειρές των καθισμάτων των θεατών) στον οποίο διακρίνονται: κάπου μεταξύ του μέσου της σκηνής και του αριστερού άκρου της, σε πρώτο πλάνο και ελάχιστα πίσω από το άκρο της σκηνής προς τους θεατές ένα λιτό ξύλινο με μεταλλικά πόδια παγκάκι, το οποίο ακουμπάει στον τοίχο του σταθμού και προστατεύεται, από τη βροχή, με μεταλλικό στέγαστρο στα 2,5 περίπου μέτρα ψηλά, δεξιότερα και προς τα πίσω στη σκηνή (λόγω της γωνίας της αποβάθρας) μια ξύλινη πόρτα κλειστή (η οποία προστατεύεται από τη βροχή με το ίδιο προηγούμενο μεταλλικό στέγαστρο) και αμέσως δεξιότερα (και ακόμη πιο πίσω στη σκηνή) ένα ξύλινο παράθυρο χωρίς παντζούρια, με φως να βγαίνει από μέσα. Μεταξύ του παράθυρου και της πόρτας υπάρχει πίνακας ανακοινώσεων δρομολογίων. Το δεξί άκρο του τοίχου του σταθμού βρίσκεται μεταξύ μέσου και δεξιού άκρου του πίσω μέρους της σκηνής. Στο δεξί μέρος της σκηνής διακρίνονται οι σιδηροδρομικές γραμμές που βρίσκονται περίπου μισό μέτρο κάτω από το ύψος της αποβάθρας. Οι σιδηροδρομικές γραμμές, όπως φαίνονται από το χώρο των θεατών, ξεκινάνε από το μπροστά μέρος της σκηνής λίγο δεξιότερα από το μέσο της και κινούνται προς τα δεξιά και πίσω, παράλληλα στην αποβάθρα. Ψηλά, στα δύο άκρα του τοίχου του σταθμού, διακρίνονται δύο φωτιστικά σώματα αναμμένα.
  



Είναι απόγευμα προς βράδυ και στο παγκάκι κάθονται: αριστερά σε πρώτο πλάνο ένας άντρας μέχρι 30 χρόνων με μια μεγάλη βαλίτσα δίπλα του και αριστερά του (δεξιά και προς τα πίσω όπως φαίνεται από το χώρο των θεατών) διακρίνεται ένας ηλικιωμένος που αντίθετα με το νεαρό δεν φωτίζεται καλά.

Ν: Όχι. Δεν φεύγω ούτε στενοχωρημένος ούτε απογοητευμένος. Προσπάθησα. Μια πίκρα νοιώθω μόνο, αλλά μετά από λίγες μέρες θα έχει ξεθυμάνει και αυτή. Εξάλλου απ’ την αρχή το είχα ξεκαθαρίσει πως ούτε ήμουνα ούτε και σκόπευα να γίνω αγρότης. Πάντα μου άρεσε η γης, μου αρέσει να ασχολούμαι μαζί της, αλλά όχι ως αγρότης. Όχι να ζω από αυτήν. Με γεμίζει ο χρόνος που περνάω παρατηρώντας τα φυτά να αναπτύσσονται και να δίνουνε καρπούς. Με ικανοποιεί όσο ελάχιστα πράγματα να μπορώ να γευτώ καρπούς που φροντίσανε τα ίδια μου τα χέρια, αλλά όχι επαγγελματικά. Η δουλειά μου είναι άλλη. Και ότι ήρθα πριν πέντε μήνες οφειλότανε στον απρόσμενο θάνατο του παππού μου. Μου είχε λείψει τα προηγούμενα χρόνια, που ζούσα έξω. Δυστυχώς για πολλούς λόγους δεν είχα καταφέρει να έρθω να τον δω. Έλπιζα ότι σύντομα θα έρθω, αλλά όλο κάτι συνέβαινε εκεί και αναβαλλότανε. Από τότε, δέκα πέντε χρόνια πίσω, που οι γονείς μου με τον μικρότερο αδελφό μου σκοτωθήκανε σ’ εκείνο τροχαίο, δεν είχα άλλον στον κόσμο.
Μικρή παύση.
Ν: Αυτός με σπούδασε και αυτός μου είπε με σιγουριά μετά να φύγω για έξω. Και τελικά… ήρθα για την κηδεία του. Από το νοσοκομείο που είχε μπει την προηγούμενη εκτάκτως με ειδοποιήσανε για το μοιραίο. Κι όπως συμβαίνει με τα πολύ άσχημα, τα τραγικά, γεγονότα δεν τα αναβάλλεις. Τίποτα τότε δεν αναβάλλεται.  
Σταματά για λίγο συγκινημένος.
Ν: Και θα έφευγα ξέρεις αναγκαστικά, μετά από μια δυο βδομάδες αφού πρώτα τακτοποιούσα τις λίγες εκκρεμότητες που είχε αφήσει, αν δεν με ειδοποιούσανε ότι ήμουνα ένας από αυτούς που απολυθήκανε. Έτσι ξαφνικά έμαθα, όλοι μας δηλαδή – καλά σίγουρα κάποιοι θα το ξέρανε ήδη, για τις απολύσεις. Και ξέρεις πώς μας το ‘πανε; Με ένα μήνυμα στο κινητό! Ούτε καν στο τηλέφωνο. Και μη έχοντας τίποτε άλλο... ευτυχώς ένας πρώην συνάδελφος κανόνισε και μου έστειλε τα πράγματά μου. Δεν είχα και πολλά. Αποφάσισα λοιπόν να μείνω εδώ, στο σπίτι του παππού, μέχρι να δω τι θα κάνω, και στο ενδιάμεσο να κοιτάξω να βγάλω πέρα τις φετινές του καλλιέργειες. Θα ήτανε το ελάχιστο που του χρωστούσα. Δεν χρειάστηκε πολύ για να καταλάβω τι γίνεται. Πώς υποχρεώνονται να πληρώνουνε, και πληρώνουνε πολλά!, σε δήθεν μεσάζοντες για πράγματα που θα μπορούσανε με ελάχιστο κόπο να τα κάνουνε μόνοι τους. Εξασφάλιση, λέει, δικτύου πελατών. Χωρίς αυτούς λέει πώς θα πουλούσανε στα μάρκετ και τις αγορές. Να στο πω εγώ: Νταβατζιλίκι! Δεν άντεξα. Τους είπα τι πρέπει να κάνουνε, αλλά αυτοί εκεί. «Όχι, καλύτερα να πληρώνουμε να έχουμε το κεφάλι μας ήσυχο». Και να βρίζουμε και να κάνουμε τους πρωθυπουργούς στα καφενεία και στα ουζερί λέω εγώ... Έμεινα αηδιασμένος να τελειώσω αυτό που είχα υποσχεθεί και ...          
Η: (του πιάνει στοργικά τα χέρια) Μην συνεχίζεις αγόρι μου. Είδα τι έκανες και σε ευχαριστώ. Σα να τα ‘κανα εγώ. Ξέχασες όμως κάτι που σου ‘χα πει πριν φύγεις. Το κατάλαβα ότι δεν το ‘χες προσέξει, ίσως να μην το είχες πιστέψει τότε και δεν του ‘δωσες σημασία, αλλά έφτασε να δεις πόσο δίκιο είχα. «Σ’ αυτόν τόπο», έτσι ακριβώς σου ‘χα πει, «σ’ αυτόν εδώ τον τόπο το μόνο που εκτιμάνε είναι αυτό που πληρώνουνε. Όχι αυτό για το οποίο τους πληρώνουνε. Αυτό που πληρώνουνε. Και ιδίως αν τους κοροϊδεύουνε! Και όσο πιο πολύ τους κοροϊδεύουνε, τόσο περισσότερο το εκτιμάνε».
Ήχος τρένου.

Κλείσιμο αυλαίας.

(20.10.2016)

20 Οκτωβρίου 2016

Ερωτηματικά - ΧIV


με πόση θλίψη
θα πιει τον καφέ
που στα σκουπίδια βρήκε;
(19.10.2016)

19 Οκτωβρίου 2016

Beside You [Van Morrison]


Δίπλα σου

Ο μικρός Jimmy έφυγε
Στο σοκάκι βρίσκοντας διέξοδο
Απ’ το παράθυρο πηδώντας
Μες στη βροχή
Ακριβώς στην ώρα
Ακριβώς στην ώρα έφυγε
Γι’ αυτό και ο ελεύθερος άνθρωπος (*)
Το δάχτυλό του διδακτικά κουνούσε κάτω στο σκοτεινό και στενό σοκάκι
Τ’ απόγευμα της Κυριακής
Μόλις προτού την κωδωνοκρουσία των έξι, την κωδωνοκρουσία των έξι
Και όλων των σκυλιών το γαύγισμα
Την κατάσπαρτη με διαμάντια λεωφόρο διατρέχοντας όπου να τριγυρίζεις μπορείς
Και απ΄ τον παιδικό σου χώρο να περιπλανηθείς και να δεις
Τη διαδρομή πάνω απ’ τις σιδηροδρομικές γραμμές  
Αύριο όλα τα ανατρεπόμενα σκουπιδιάρικα θ’ αδειάσουνε
Το κάθε σου εικόνων λεύκωμα με κόλλα κολλημένων
Και δίπλα σου θα στέκομαι
Δίπλα σου παιδί
Ώστε για τίποτα να μην ποτέ, ποτέ μα ποτέ ν’ αναρωτιέσαι καθόλου
Όχι όχι όχι όχι όχι όχι όχι όχι
Για τίποτα να μην ποτέ μα ποτέ ν’ αναρωτιέσαι καθόλου
Να μην ποτέ, ποτέ μα ποτέ αναρωτιέσαι γιατί  πρέπει να ‘ναι
Αυτό που πρέπει να είναι
Μακριά στην άλλη πλευρά της χώρας όπου οι βουνοπλαγιές γλιστράνε
Η δύναμη του χαμόγελού σου χάιδεψε το αθώο ξυπόλυτο παιδί ν’ αναζητήσει
Το παράθυρό σου μ’ ένα φανάρι πέρασε αναμμένο
Στης πόρτας τ’ άνοιγμα το κράτησες και  κόντρα στην οξεία αύρα του νησιού το ‘ριξες
Λέγοντάς του: ο χρόνος σου λευτερώθηκε τώρα και στον ευτυχισμένο δρόμο σου να πας
Τα ξεδιάντροπα σιωπηλά βήματα εύκολα περνώντας
Εισπνέεις εκπνέεις εισπνέεις εκπνέεις εισπνέεις
Εκπνέεις εισπνέεις εκπνέεις
Και να σου βρίσκεσαι ψηλά στο ψηλό που ταξιδεύει σύννεφο
Στο μαγικό σου σάβανο τυλιγμένος καθώς η έκσταση πλήρως σε περιβάλλει                  
Αυτή τη φορά σε βρήκε
Να στροβιλίζεσαι  να στροβιλίζεσαι  συνεχώς να στροβιλίζεσαι
Και δίπλα σου είμαι
Δίπλα σου
Ω! αγαπημένο
Για τίποτα να μην ποτέ μα ποτέ ν’ αναρωτιέσαι καθόλου
Όχι όχι όχι όχι όχι
Για τίποτα να μην ποτέ μα ποτέ ν’ αναρωτιέσαι καθόλου
Να μην ποτέ, ποτέ μα ποτέ αναρωτιέσαι γιατί  πρέπει να ‘ναι
Αυτό που πρέπει να είναι
Και δίπλα σου είμαι
Δίπλα σου
Ω! παιδί
Δίπλα σου είμαι
Δίπλα σου
Δίπλα σου
Δίπλα σου
Ω! παιδί

(*) στο πρωτότυπο: "Broken Arrow": κινηματογραφική ταινία “western”, πόλη των ΗΠΑ αλλά και πυρηνικό ατύχημα με όπλα, πυρηνικές κεφαλές που δεν προκάλεσε μαζικούς θανάτους. Επίσης και ινδιάνικο όνομα. Εδώ το τελευταίο ως σύμβολο ελεύθερου ανθρώπου.


Beside You
(πηγή πρωτότυπων στίχων: azlyrics.com/lyrics)

Little Jimmy's gone
Way out of the backstreet
Out of the window
Through the fallin' rain
Right on time
Right on time
That's why Broken Arrow
Waved his finger down the road so dark and narrow
In the evenin'
Just before the Sunday six-bells chime, six-bells chime
And all the dogs are barkin'
Way on down the diamond-studded highway where you wander
And you roam from your retreat and view
Way over on the railroad
Tomorrow all the tippin' trucks will unload
Every scrapbook stuck will glue
And I'll stand beside you
Beside you child
To never never never wonder why at all
No no no no no no no no
To never never wonder why at all
To never never never wonder why it's gotta be
It has to be
Way across the country where the hillside mountain glide
The dynamo of your smile caressed the barefoot virgin child to wander
Past your window with a lantern lit
You held it in the doorway and you cast against the pointed island breeze
Said your time was open, go well on your merry way
Past the brazen footsteps of the silence easy
You breathe in you breathe out you breathe in you breathe out you breath in
you breathe out you breathe in you breathe out
And you're high on your high-flyin' cloud
Wrapped up in your magic shroud as ecstasy surrounds you
This time it's found you
You turn around you turn around you turn around you turn around
And I'm beside you
Beside you
Oh darlin'
To never never wonder why at all
No no no no no
To never never never wonder why at all
To never never never wonder why it's gotta be
It has to be
And I'm beside you
Beside you
Oh child
To never never wonder why at all
I'm beside you
Beside you
Beside you
Beside you
Oh child


Ακούστε το εδώ.