31 Οκτωβρίου 2012

Αμ έλα μ’ που δεν κάνει λάθος η τρόικα [Γιώργος Π. Τριανταφυλλόπουλος]

Στα τυφλά βάδιζε η τρόικα την προηγούμενη τριετία καθώς μεθοδολογικές αβλεψίες σε βασικά μακροοικονομικά μεγέθη καθιστούσαν αδύνατη την αποτίμηση της επίπτωσης των μέτρων λιτότητας στην πραγματική οικονομία. Το ΔΝΤ παραδέχθηκε στα μέσα της εβδομάδας ότι συστηματικά υποεκτιμούσε τις επιπτώσεις της λιτότητας στην οικονομική ανάπτυξη, κάτι που αποδείχθηκε περίτρανα στην ελληνική περίπτωση. Ο επικεφαλής οικονομολόγος του ΔΝΤ Ολιβιέ Μπλανσάρ έκανε στα μέσα της εβδομάδας την αυτοκριτική του Ταμείου, παραδεχόμενος  τις λανθασμένες προβλέψεις, και ταυτόχρονα διατύπωσε νέες, πιο ρεαλιστικές αναφορικά με τους δημοσιονομικούς πολλαπλασιαστές που θα πρέπει να εφαρμόζονται ανά χώρα. Ο δημοσιονομικός πολλαπλασιαστής χρησιμοποιείται για να υπολογιστεί το ποσοστό μείωσης του  ΑΕΠ μιας χώρας αν ληφθούν δημοσιονομικά μέτρα συγκεκριμένου ύψους. Ο δημοσιονομικός πολλαπλασιαστής που έχει χρησιμοποιηθεί στην Ελλάδα την τελευταία τριετία ήταν 0,5, ενώ σύμφωνα με τα νέα δεδομένα έπρεπε να ανέρχεται στο 1,7-1,8.

Μάλιστα! Τώρα καταλάβατε δηλαδή. Αποτέλεσμα ενός μικρού λάθους ήσαν όλα αυτά που επί τρία σχεδόν χρόνια συμβαίνουν στην Ελλάδα σε βάρος των εργαζόμενων. Οι μισθοί καταβαραθρώθηκαν γιατί ο δημοσιονομικός πολλαπλασιαστής που χρησιμοποιήθηκε δεν ήταν ο σωστός. Οι άνεργοι φτάνουν πλέον, επίσημα, τα 1,3 εκατομμύρια από ένα μικρό λάθος της τάξης του 1,2-1,3 του πολλαπλασιαστή. Μάλιστα τώρα που το καταλάβατε πρέπει βάσιμα πλέον να ελπίζετε. Να ελπίζετε πως σύντομα θα βρείτε δουλειά οι άνεργοι. Να ελπίζετε πως οι μισθοί και οι συντάξεις θα επανέλθουν στα πρότερα επίπεδα. Να ελπίζετε πως το μικρό μαγαζί σας ή μικρή επιχείρησή σας που έκλεισε θα ξανανοίξει. Τόσο απλά. Έκαναν σας λένε ένα μικρό λάθος και τα λάθη είναι ανθρώπινα. Ας  σοβαρευτούμε όμως λίγο. Όσο κι αν ελπίζουν οι θιασώτες του παλιού πως θα ξαναεπιστρέψουμε, μετά την ανακάλυψη του λάθους, στο 2008 πλανώνται οικτρά. Γιατί απλούστατα κανένα λάθος δεν έκαναν ούτε κανένα λάθος κάνουν. Οι ενέργειές τους και οι παρεμβάσεις τους είναι καλά στοχευμένες όσο κι αν δεν είναι και εξαιρετικά μελετημένες. Δεν τους ενδιαφέρει και πολύ αυτό. Θα υπάρχουν και παράπλευρες απώλειες. Θα ζητήσουν συγγνώμη και θα προχωρήσουν. Έχουν μάθει να χειραγωγούν τον κόσμο. Εξάλλου για το λόγο αυτό συντηρούν χρεοκοπημένους τηλεοπτικούς σταθμούς και εφημερίδες. Για το λόγο αυτό έχουν στρατιές ολόκληρες καλοταϊσμένων και βαθειά ανήθικων «δημοσιογράφων». Στην ανάγκη, και για τους πιο απείθαρχους, στρατιές στρατιωτικοποιημένων σωμάτων αποκατάστασης της τάξης είναι έτοιμα να τους κατασπαράξουν. Τα τελευταία είναι κακοταϊσμένα και γι αυτό αποτελούνται από αμόρφωτους και ανεγκέφαλους. Τι το χρειάζονται εξάλλου το μυαλό; Τα χέρια τους χρειάζονται και την ανυπαρξία συνείδησης και ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Αφού είναι όλα έτσι ρυθμισμένα προχωρούν στην υλοποίηση του σχεδίου. Ποιού σχεδίου όμως; Όλοι πλέον οι ένθερμοι θιασώτες και διαπρύσιοι, μέχρι χθες, κήρυκες των πολιτικών που ακολουθήθηκαν από το 2010 και μετά σήμερα αποφαίνονται πως, δε μπορεί, όλα αυτά είναι ένα λάθος. Από την αρχή δεν το έλεγαν αυτοί; Αφήστε λοιπόν τις αντιδράσεις και τις κινητοποιήσεις. Αφήστε τις απεργίας και τις διαδηλώσεις. Τώρα που κατάλαβαν το λάθος όλα θα διορθωθούν. Λοιπόν. Κανένα λάθος δεν υπάρχει. Όλα εξελίσσονται κανονικά. Οι εφαρμοζόμενες από τις αρχές του 2010 αντεργατικές και αντιλαϊκές πολιτικές είχαν σαν αφετηρία και σαν αφορμή το υψηλό δημόσιο χρέος της Ελλάδας. Έτσι είπαν. Αυτό έπρεπε να μειωθεί.


 

Προς μια εξέγερση που δε θα έχει προβλεφτεί;


Αναδημοσίευση από 24Γράμματα.

Μία από τις μεγαλύτερες αποτυχίες των εταιριών που διεξάγουν σφυγμομετρήσεις (gallop) ήταν αυτή που αφορούσε την πρόβλεψη του επόμενου προέδρου των ΗΠΑ καθώς και τα ποσοστά που θα λάμβαναν στις επικείμενες εκλογές του 1936 οι δυο αντίπαλοι: Alf Landon και Franklin Roosevelt.
Ενώ η δημοσκόπηση κατέγραφε ένα σταθερό προβάδισμα του Alf Landon με 55% έναντι 41% του Franklin Roosevelt τα αποτελέσματα των εκλογών ανέδειξαν ως νικητή τον δημοκρατικό Franklin Roosevelt με το συντριπτικό 61% έναντι μόλις 37% του ρεπουμπλικάνου Alf Landon.
Οι λόγοι της αποτυχίας εντοπίστηκαν στα εξής γεγονότα:
(1) ως δείγμα είχαν επιλεγεί 10 εκατομμύρια πολίτες από λίστες κατόχων αυτοκινήτων και από τηλεφωνικούς καταλόγους άρα χρήστες τηλεφωνικών συνδέσεων. Το εν λόγω δείγμα κρίθηκε εκ των υστέρων ως μη αντιπροσωπευτικό αφού υπήρχαν μεγάλες μάζες φτωχών αμερικανών, οι οποίοι δεν είχαν αυτοκίνητο ούτε τηλέφωνο.
(2) από τους ανωτέρω 10 εκατομμύρια που εκλήθησαν να συμμετάσχουν ανταποκρίθηκαν μόνον 2,3 εκατομμύρια (ποσοστό 23%).
[Για να μεταφέρουμε σήμερα αυτό το γεγονός είναι σα να βλέπουμε μία δημοσκόπηση να δίνει
77,00 % "δεν ξέρω/ δεν απαντώ"
12,65 % Alf Landon
9,43 % Franklin Roosevelt
0,92 % υπόλοιπα
και να ερμηνεύουμε ως αν
55,00 % Alf Landon
41,00 % Franklin Roosevelt
4,00 % υπόλοιπα]
(3) τέλος διότι η έρευνα διεξήχθη δυο βδομάδες πριν τις εκλογές και αγνοούσε τη μεταβολή του σώματος των ψηφοφόρων στο μεσοδιάστημα.
Έχοντας υπόψη ότι η τρίτη από αυτές τις αιτιάσεις για την αποτυχία είναι η λιγότερα αξιόπιστη, αφού πολύ δύσκολα θα μπορούσε να γίνει τέτοια ανατροπή σε μόλις δυο βδομάδες χωρίς να έχει προηγηθεί κάποιο συνταρακτικό πολιτικό γεγονός, και ότι η δεύτερη αντικρούστηκε, με το σκεπτικό ότι ακόμα και έτσι τα 2,3 εκατομμύρια που ανταποκρίθηκαν παρέχουν ένα αξιόπιστο και αντιπροσωπευτικό δείγμα (αρκεί να λάβουμε υπόψη μας ότι σήμερα οι δημοσκοπήσεις γίνονται επί πολύ μικρότερων δειγμάτων), θα σταθούμε στην πρώτη όχι για να στηρίξουμε τη θέση, αφού σε αυτήν λογικά κρύβεται το μεγαλύτερο μέρος της αποτυχίας της δημοσκόπησης, αλλά για να τη χρησιμοποιήσουμε σήμερα στην Ελλάδα του 2012.
Το ότι υπάρχει σήμερα, στην Ελλάδα του 2012, και καταγράφεται η αγανάκτηση των πολιτών για την επιδείνωση της οικονομικής τους κατάστασης στην οποία βλέπουν το μονόδρομο που οδηγεί σε περαιτέρω οικονομική συρρίκνωση των εισοδημάτων τους και στο βάθος του τούνελ την εξαθλίωση, στην οποία πολλοί έχουν ήδη περιέλθει, είναι δεδομένο. Ανεξάρτητα των αιτίων στα οποία οι ίδιοι αποδίδουν τη σημερινή κατάσταση, όταν λέμε "καταγράφεται" οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι αναφερόμαστε σε πολίτες οι οποίοι έχουν τρόπο να διοχετεύσουν την αγανάκτησή τους να "ακουστεί". Το διαδίκτυο κατέχει μάλλον τον πρώτο λόγο και κατόπιν οι δημοσκοπήσεις που γίνονται καθώς και οι πιο παραδοσιακοί τρόποι: καφενείο (χώρους όπου μπορούν να γίνουν συζητήσεις γενικότερα) ή διαδηλώσεις σωματείων κλπ.
Υπάρχει όμως και μία αγανάκτηση, η οποία δεν καταγράφεται και αφορά ανθρώπους και οικογένειες που έχουν συντριβεί ολοκληρωτικά από την οικονομική κρίση και αισθάνονται, και δικαίως (*), ότι δεν φταίνε. Διότι όταν μιλάμε για 400.000 τουλάχιστον οικογένειες με δυο ή και τρία παιδιά στις οποίες είναι πλέον μακροχρόνια άνεργοι και οι δυο γονείς οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι εκεί, στις συνθήκες όπου η επιβίωση υφίσταται από τον παππού ή τη γιαγιά που δεν πέθανε ακόμα και ποιος ξέρει πως αλλιώς, κανένα internet, κανένα καφενείο και καμία συγκέντρωση δεν είναι χώρος να διαμαρτυρηθούν διότι δεν έχουν τρόπο πρόσβασης και φυσικά κανένας δε μπορεί να καταγράψει και αναλύσει με τη στατιστική τη βουβή διαμαρτυρία τους.
Είναι άνθρωποι που φορτώνουν μίσος και προς το παρόν είναι απομονωμένοι σε μία απομόνωση στην οποία προσπαθούν να παραμείνουν όσο βαθύτερα γίνεται – να μην τους βλέπει κανείς. Βιώνουν μία δυστυχία ανάξια για κάθε άνθρωπο και κάθε πολιτεία και μία αγωνία επιβίωσης που τόσο αφύσικη μόνο στο ανθρώπινο είδος συναντάται.
Το ερώτημα είναι ως πότε;
Η σημερινή οικονομική κατάσταση μόνο θα επιδεινώνεται και αυτό δεν αναμένεται να ανατραπεί μες στα επόμενα χρόνια και πάντα οφείλουμε να έχουμε στο μυαλό μας ότι ο αρχικός στόχος ενδέχεται να ήταν να οδηγηθούμε σε μία εξαθλιωμένη από την οικονομική δυσπραγία κοινωνία. Στόχο στον οποίο συναίνεσαν και συμμετείχαν στο σχεδιασμό και όσοι κυβέρνησαν και κυβερνούν το Ελληνικό κράτος τα τελευταία χρόνια.
Αυτή η συνεχώς και ραγδαία διογκούμενη δεξαμενή ανθρώπων χωρίς κανένα έσοδο δεν αντιδρά, αλλά αυτό θα συμβεί αναπόφευκτα. Μόνο που τότε δε θα μιλάμε για αντίδραση από αυτές που έχουμε συνηθίσει (μεταξύ των οποίων περιλαμβάνω και τα προβλέψιμα show που σταθερά διαλύουν συγκεντρώσεις και πορείες) που δε συγκινούν κανένα, αλλά για μία εξέγερση, που θα αρκέσει μία σπίθα - ένα τυχαίο γεγονός - να εκκινήσει, της οποίας δεν έχουμε γνωρίσει ούτε το μέγεθος ούτε την ποιότητα.
Το γεγονός ότι κάποιοι από τους ανθρώπους αυτούς προσεγγίζονται από τη Χρυσή Αυγή στην οποία και προσχωρούν, τη στιγμή που οι ίδιοι ποτέ στο παρελθόν δεν έτρεφαν ρατσιστικές απόψεις, μπορεί μόνο να δείχνει το τυφλό μίσος με το οποίο έχουν γεμίσει και δε ζητούν παρά να το εκφράσουν αδιαφορώντας προς τα πού.
Μιλάμε πάντως για μία εξέγερση την οποία κανείς δε γνωρίζει το φορέα που θα την οικειοποιηθεί κι ενδέχεται να τον οδηγήσει μετά από πολύ αίμα και στην εξουσία και σίγουρα μία εξέγερση με απολύτως απρόβλεπτη εξέλιξη, μέγεθος βίας και κατάληξη.

(*) και ιδίως τη στιγμή που έχουν δει να χάνουν τα πάντα όταν, μεταξύ των άλλων, ακούνε για δεκάδες δις ευρώ μαύρο χρήμα να ταξιδεύει σε φορολογικούς παραδείσους, για ομάδες της άρχουσας οικονομικής τάξης, τους εφοπλιστές εν προκειμένω, να δηλώνουν ότι καλά κάνουν και δεν φορολογούνται και να εκστομίζουν απειλές προς ένα κράτος φαινομενικά ανήμπορο (;) να τους αντιμετωπίσει και τις περίφημες αγορές να περιμένουν να οικειοποιηθούν τη δημόσια περιουσία για ποσά υποπολλαπλάσια της αξίας της.

30 Οκτωβρίου 2012

Κώστας Ριτσώνης - έξι ποιητικές συλλογές σε μορφή ebook

Αγαπημένε φίλε...

"Αγαπημένε φίλε, βλέπεις έχω μείνει με ένα προπολεμικό κινητό που το έχω μόνο για το αυτοκίνητο, το σταθερό είναι στην κουζίνα στο πατρικό μου άρα ούτε κι αυτό μπορώ να χρησιμοποιήσω με ησυχία. Τον τελευταίο καιρό είμαι ολημερίς στον ελαιώνα, στα κλήματα και τα φυτά. Tα χέρια μου έχουν βγάλει ρόζους και διάφορα σημάδια από την αγροτική εργασία. πόσο έχω ιδρώσει τον τελευταίο μήνα δεν λέγετε, καθαρίσαμε ένα μαντρί ενός φίλου με κατσίκια και με αξίνα και καρότσι τα σκόρπισα στις ελιές. Πιο πριν τέλος Αυγούστου με αρχές Σεπτέμβρη κόψαμε κυπαρίσσια, τα γδάραμε και τα μεταφέραμε στο αγροτόσπιτό μου και μόλις ξεραθούν με αυτά θα επισκευάσουμε τη στέγη. Κουβαλάμε πέτρες και φτιάχνουμε, σε κάποια σημεία που χρειάζεται, ξερολιθιές. Θέλουμε να πάμε και σε ένα γειτονικό βουνό να μαζέψουμε σχιστόλιθος για το δάπεδο, ενώ εδώ και λίγες μέρες άρχισε και η συγκομιδή των επιτραπέζιων ελιών και ακολουθούν οι λαδολιές. Με λίγα λόγια οι μέρες είναι γεμάτες τουλάχιστον μέχρι τα Χριστούγεννα που θα μαζευτεί η σοδειά. Ξεκλέβω βέβαια λίγο χρόνο να πάρω το τετράδιο και να πάω στις τριγύρω ακρογιαλιές. Πάντα διαβάζω τα βράδια, διάβαζα πάλι τον ζητιάνο του Καρκαβίτσα, και έχω αρχίσει μελέτη φυσική, πεδία, ταλαντώσεις, κύματα, θερμοδυναμική, ηλεκτρισμό, κυκλώματα, πήρα κάτι πληροφορίες και πιστεύω πως θα καταφέρω να φτιάξω ρεύμα με απλό γυαλί και σύρμα, σε καγκελοτζαμαρία. Το σημαντικό είναι πως νιώθω αρκετή ηρεμία και δεν αγχώνομαι, έτσι δεν κάνω καταχρήσεις σε αλκοόλ και τα συναφή που χρειαζόμουν για να μειώνω την υπερένταση. Τώρα η σωματική κούραση με όλα αυτά με κρατά σε κάποια εγκεφαλική ισορροπία. Είναι και κάπως σαν επανάσταση, να αρνούμαι τα δυο χιλιάρικά που μου προσφέρουν αν μεταναστεύσω και να είμαι εδώ, να φτιάχνω μια αυτάρκεια κι έναν χώρο δημιουργίας που να μη χρειάζεται χρηματοδότη. Σκέφτομαι ή να λειτουργήσει πειρατικά ή να ιδρύσω μια μη κερδοσκοπική εταιρία σε αυτά τα 50 στρέμματα ώστε να λειτουργήσει χωρίς μπερδέματα αν βρω έναν δικό μας δικηγόρο να με καθοδηγήσει. Είναι βέβαια σκληρό κάτι μέρες να μην έχω πέντε ευρώ να βάλω βενζίνη ή να σκέφτομαι πως να διαχειριστώ αυτή τη βενζίνη ώστε να προχωρήσω τα έργα. Είναι σκληρό να μην μπορώ το 2012 να κάνω λίγα χιλιόμετρα να έρθω ένα σκ για να παρακολουθήσω τα λογοτεχνικά δρώμενα που με ενδιαφέρουν, να δω κάποιους ανθρώπους. Η αλήθεια είναι πως ανέβηκα κάποια στιγμή το Σεπτέμβρη, αλλά ήταν ταξίδι για προσωπικούς λόγους και όπως ήρθα έφυγα. Τώρα υπολογίζω κάπου στα Χριστούγεννα να ξαναέρθω. Όμως αυτό που ονειρεύομαι πιο πολύ είναι να ετοιμαστώ για την άνοιξη να φιλοξενήσω εδώ. Πόσο κουράγιο μου δίνει αυτό δεν φαντάζεσαι, να μπορέσεις να έρθεις να δεις τι φτιάχνω, να έρθεις με όποιον θες, να κάτσεις όσο θες, να είναι κι άλλοι φίλοι και άνθρωποι που εκτιμάμε, να βάλουμε κάτω ιδέες, έργα και πράξεις."

Αν και πρόκειται για μέρος προσωπικής αλληλογραφίας με φιλικό μου πρόσωπο, το κοινοποιώ όχι πάντως αυθαιρετώντας ως μία από τις πλέον ειλικρινείς καταθέσεις ψυχής που συνάντησα. Η ποιητική του αξία έγκειται ακριβώς στο ότι δεν αφορά "πλαστική" επινόηση επεξεργασμένη κατάλληλα κάποιου έχοντος φιλολογική κλίση, αλλά στην Αλήθεια που καταγράφει ανεπεξέργαστα και στην υποβλητική δύναμη με την οποία το κάνει.

29 Οκτωβρίου 2012

«Ἀπεμπολῶν, τοῦ κεῖθεν ἐμβολῶν!!!…»

Αναδημοσίευση από 24Γράμματα από το αφιέρωμα του www.24grammata.com για τους Αστικούς Μύθους.


Το παραπάνω ταξιδεύει αυτές τι ημέρες στο διαδίκτυο και το συνοδευτικό κείμενο, όπου υπάρχει η ερώτηση: «τι σημαίνει αυτό;» (1), καταλήγει, ειρωνικά και μελαγχολικά, ψέγοντας την  «ἀνιστορικότητά μας καί τήν ἀμάθειά μας» αλλά και την «ἀνικανότητά μας νά ξεφύγουμε ἀπό αὐτό πού εἴμαστε ἀκόμη».
Ένας φιλόλογος βέβαια πολύ εύκολα  θα αναδείκνυε τα λάθη που υπάρχουν στην έκφραση «Ἀπεμπολῶν, τοῦ κεῖθεν ἐμβολῶν!!!…» και ομοίως πολύ εύκολα θα αποκάλυπτε το ψέμα. Ακόμα ένα!
Το τι σημαίνει αυτό ως φράση ή το τι δε σημαίνει, ακόμα και αν γραμματικά έστεκε, δεν μας ενδιαφέρει. Αυτό όμως που μας ενδιαφέρει είναι γιατί ο ελληνικός λαός είναι ανά πάσα στιγμή έτοιμος να αποδεχθεί ως αλήθεια οποιαδήποτε ΕΛΛΗΝΑΡΑΔΙΚΗ ΗΛΙΘΙΟΤΗΤΑ γεννιέται και ταξιδεύει στο διαδίκτυο.Δεν είμαστε οι μόνοι. Οι αμερικάνοι, των ΗΠΑ, για παράδειγμα ήταν και είναι αντίστοιχα έτοιμοι να πιστέψουν κάθε ιστορία εξωγήινων που κόβουν βόλτες στον ουρανό της Νεβάδα και πιθανόν επιβουλεύονται τη χώρα τους. Αυτό βέβαια είναι παντελώς άσχετο με την ύπαρξη ή μη εξωγήινης ζωής (που να είστε σίγουροι δεν έχει φτάσει στη Γη, η οποία κινδυνεύει μόνο από τον άνθρωπο) αλλά ενδεχόμενα να αποδίδεται στο γεγονός ότι νοιώθουν να μην απειλούνται από κανέναν οπότε υποσυνείδητα (ίσως;) έφτιαξαν κάτι να το νοιώθουν ότι τους απειλεί πραγματικά. Όλοι βεβαίως θα έχουμε ακούσει για εκείνη την περίφημη ραδιοφωνική εκπομπή του Όρσον Ουέλες, πίσω στα 1938 (2), όταν έπεισε τους αμερικάνους ακροατές ότι οι αρειανοί είχαν επιτεθεί στον πλανήτη μας, σπέρνοντας τον πανικό!Ας γυρίσουμε όμως στα καθ’ ημάς.Γιατί λοιπόν ένας λαός, ο ελληνικός εν προκειμένω, ο οποίος μάλιστα αποδεικνύεται σήμερα, σε αυτές τις κρίσιμες στιγμές για το μέλλον του, τόσο ΛΙΓΟΣ (3) απέναντι στα γεγονότα με παντελή απουσία κάθε άξιας να αλλάξει τα πράγματα αντίδρασης, είναι έτοιμος ανά πάσα στιγμή να πιστέψει πως
- το «α μπε μπα μπλομ του κίθε μπλομ …» προέρχεται από την (ανύπαρκτη) φράση του τίτλου,
- κάποιος κάπου κάποτε (ανύπαρκτος) Πόσδαγλης ή (υπαρκτός αλλά με μία ολόκληρη «βιομηχανία θαυμάτων» να έχει στηθεί γύρω από το όνομά του) πατέρας Παΐσιος
, τα είχαν προφητέψει όλα,
- ο
Einstein έκλεψε από τον Αριστοτέλη την, πιο γνωστή ίσως, εξίσωση της φυσικής Ε=MC2 διότι ο Αριστοτέλης είχε (μα που αλήθεια;) γράψει:  «Της των δε ενόντων ρευστήν δύναμιν, εις κραταιάν θέσιν ισοκλίνουσα παν εν τη δομή των σμικρών μορίων πλέγμα ουσίας μέγεθος έστι τάδε: η της μάζης πολλαπλότητα εν διαδοχή, δις, μετά μεγέθους τριών μυρίων μυριάδων τριπλών ποδών προς την μονάδα του χρόνου»
κλπ, κλπ, κλπ;
Αν επιπλέον σκεφτούμε ότι αυτός ο λαός
- πριν δεκατρία χρόνια, τη στιγμή που ο τότε πρωθυπουργός κατέβαζε τα ΜΑΤ να ξυλοκοπούν τους συνταξιούχους που διεκδικούσαν λίγα χιλιάρικα δραχμές αύξηση, πουλούσε σπίτια ή δανειζόταν τεράστια ποσά για να δίνει εντολές στους χρηματιστές, οι οποίοι τότε είχαν γεμίσει με χρηματιστηριακά γραφεία τον τόπο - όπως τα ανταλλακτήρια χρυσαφικών σήμερα…, να αγοράζουν χαρτιά χωρίς αντίκρισμα στη Σοφοκλέους
- ανέχτηκε (και βολεύτηκε από επιδοτήσεις λες και θα υπήρχαν για πάντα ή γιατί τέλος πάντων επειδή ανακαλύψαμε (;) τον πολιτισμό πρέπει όλοι οι υπόλοιποι να μας ταΐζουν) τις μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις σε συνεργασία με το κεφάλαιο να διαλύουν το βιομηχανικό και αγροτικό παραγωγικό ιστό της χώρας στρέφοντάς τον σε υπηρεσίες και εισαγωγές από τις οποίες ήταν σίγουρο ότι δεν μπορούσε να σταθεί η οικονομία του κράτους,   
- τις τελευταίες δεκαετίες λάτρεψε τους χειρότερους πολιτικούς της ιστορίας του. Πολιτικούς οι επίγονοί των οποίων ξεπουλούν στην κυριολεξία τη δημόσια περιουσία με αυτόν να τους παρακολουθεί απαθής να τον εξαθλιώνουν, έχοντας μάλιστα πιστέψει ότι τελικά θα σωθεί αν πάρουμε τα 31,5 δις ευρώ της δόσης (τα οποία βεβαίως θα καταλήξουν αφενός τα 25 στις τράπεζες αφετέρου τα υπόλοιπα στους τοκογλύφους δανειστές) και πως για να γίνει αυτό, αυτός, πρέπει να χάσει ένα μεγάλο κομμάτι είτε του μισθού του ή και ολόκληρο είτε της σύνταξής του (!;!)
- ηδονίζεται στο ενδεχόμενο απολύσεων στο δημόσιο ενώ για τους εφοπλιστές, όταν δηλώνουν ότι δεν θέλουν να πληρώνουν φόρους και να μην τολμήσουν να τους ζητήσουν να πληρώσουν, σηκώνει τους ώμους λέγοντας πως αυτοί πουθενά δεν πληρώνουν φόρους,
- κατηγορεί τους ήδη εξαθλιωμένους και πεινασμένους για τη φτώχεια του (ενστερνιζόμενος ρατσιστικές ιδέες όταν σε κάθε οικογένεια όλοι έχουμε συγγενείς μετανάστες σε κάποια ευρωπαϊκή χώρα, την Αμερική ή την Αυστραλία )
- πιστεύει για τα 600 δις ευρώ (την μη ύπαρξη των οποίων χρειάστηκε να διαψεύσει το ΥΠ.ΟΙΚ) που μαζέψανε οι έλληνες μετανάστες του εξωτερικού για να πληρώσουν το χρέος (προφανώς 600 ώστε να μείνουν και κάμποσα για να περνάμε όπως περνούσαμε)  
ε… τότε μάλλον αρχίζουμε να προσεγγίζουμε την απάντηση.Η απόφασή μας όμως να εξακολουθήσουμε να υπάρχουμε δεν έχει να κάνει με στείρες αναμοχλεύσεις περασμένων «μεγαλείων» (όπου μάς φαντασιωνόμαστε πρωταγωνιστές) και παραμένοντας ανίκανοι να μαθαίνουμε από «αυτά» ούτε σε αναζητήσεις από μηχανής θεών. Υπάρχει ακριβώς στο να ξεφύγουμε από αυτό που είμαστε ακόμη!

 

(1)«Ἀπεμπολῶν, τοῦ κεῖθεν ἐμβολῶν!!!…» Τί σημαίνει αὐτό; Χμμ… Μὰ ὅλοι τὸ γνωρίζουμε… Τὸ ἔχουμε παίξει παιδιά… Τὸ ἔχουμε τραγουδήσει.. Τὸ ἔχουμε μουρμουρίσει ἀπὸ κεκτημένη ταχύτητα…. Τὸ ἔχουμε διδάξει σὲ ἄλλα παιδιά… Καὶ κάπου κάπου, τὸ ἀναπολοῦμε…«ἄ μπὲ μπὰ μπλόν, τοῦ κεῖθε μπλόν….» Τό θυμηθήκαμε; Εἶναι νά μήν γελᾶ κάποιος μέ τήν ἀνιστορικότητά μας καί τήν ἀμάθειά μας; Ἤ μέ τήν ἀνικανότητά μας νά ξεφύγουμε ἀπό αὐτό πού εἴμαστε ἀκόμη; (…)]
(2) Πηγή wikipedia
(3) Αρκεί να δούμε το πώς άλλοι λαοί, όπως οι Ισλανδοί, οι Ιταλοί, οι Ισπανοί, οι Πορτογάλοι κλπ αλλά, κρίνοντας από γεγονότα όπως αυτά στην Αγγλία, και λαοί που φαινομενικά ακόμα σήμερα δεν τους έχει, το καπιταλιστικό σύστημα, χώσει βαθειά στην κρίση με  μονόδρομο που καταλήγει στην εξαθλίωση, αντιδρούν στα σενάρια τους και παλεύουν.

 

 

Yannis Goumas translates Kostas Sfendourakis


 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Διαβάστε ή κατεβάστε εδώ το εικοστό βιβλίο της σειράς "εν καινώ" των 24Γραμμάτων του Γιάννη Γκούμα με τίτλο: "Yannis Goumas translates Kostas Sfendourakis".

25 Οκτωβρίου 2012

Η Σικελική Εκστρατεία [Ξενοφώντας Μακρόπουλος]

Εδώ κατεβάστε ή διαβάστε την ποιητική συλλογή Σικελική Εκστρατεία του Ξενοφώντα Μακρόπουλου σε μορφή ebook.


Η Σικελική Εκστρατεία

«Οι κατάσκοποι, που έχουν γλιστρήσει στις γραμμές μας, ας πάνε να τους περιγράψουνε το θέαμα ενός λαού που ανακτά την κυριαρχία του»

Εν πλω

Έχω μέρες αιχμάλωτος στα πλοία της πατρίδας μου
Χαζεύω, νεκρός μες τους νεκρούς
Μια θάλασσα που ποτέ δεν αλλάζει…
Άτιμο το χρυσάφι και οι εκστρατείες του καταραμένες…
Μήπως δε ζούσαμε ωραία στην Αθήνα;
Μήπως δεν ήθελε ο καθένας μας,
να μείνει στη γη της Αττικής, ως ότου να γεράσει
και οι γιοι του να σκαλίζουνε το χώμα,
τον μορφωμένο Πλάτωνα να ακούνε να μιλά;

Βλέπω την άμμο απ’ τις ακτές της Σικελίας
κάποιο κύμα μου θύμισε τα δυο σου μάτια
Άραγε πίσω στην Αθήνα όπου σε άφησα μονάχη
θα σας μεταφέρει κανείς τα νέα μας,τα ένδοξα και θλιβερά;

Δέσανε τα καράβια στις ακτές…
Και οι πρώτες διαταγές δοθήκαν…


Στρατιώτες

Τα πρώτα άτολμα βήματα μου ηχούν
Στην γη του τύραννου Διονύσιου
και ας ήμουνα κάποτε αγρότης φτωχός και αμόρφωτος,
και αν μην μου δίνανε ποτέ το λόγο εμένα στις συνελεύσεις του δήμου…
Tώρα επιτέλους πολίτες μας έκανε ο Αλκιβιάδης,
δοξασμένους στρατιώτες των Αθηναϊκών όπλων
και έχουμε τις ευλογίες απ’ τους θεούς των οίκων
για να γυρίσουμε ασφαλείς και πλούσιοι
και δόξα μέγιστη να φέρουμε στα σπιτικά μας….

Φτάσαμε μπρος στις Συρακούσες…
Και άναψε η πρόστυχη, αδελφοκτόνα
των πληβείων σύγκρουση…

Και η μάχη κράτησε μέρες τρεις
Και νύχτες κάμποσες
Και από τα δυο στρατόπεδα νεκροί εμείς
Και ζωντανοί μπροστά οι στρατηλάτες…

Ο στρατός του Νικία ηττήθηκε
Και μέθυσε σε ιερούς ναούς ο στρατηγός σας
Θυσίες προσφέροντας για τη μεγάλη νίκη…
Το αίμα όμως ούτε Σικελικό ούτε εκ’ Αθήνας
το αίμα που χύνεται στους πολέμους της δημοκρατίας
Ανήκει πάντα στο μπρούτζο της αλυσίδας …
Όταν πολεμάς για τη διαιώνιση της σκλαβιάς
Όπως και αν πεθάνεις, πεθαίνεις σκλάβος…
Αίμα σκλαβιάς έχει το αίμα της Σικελίας…

Από την άμμο των ακτών φυλακισμένοι…
Από αυτές τις μεγαλόστομες,
κενές στα αλήθεια υποσχέσεις
Απ’ τους θεούς…
Φυλακισμένοι με δεσμοφύλακες
σάπιους,
νεκρούς
και αχρείαστους…


Φυλακισμένοι

Σικελία…
Μοιάζει ο ήλιος να χει δύσει από καιρό
για τα δικά μας μάτια
Το φως μου το μισό μαράζωσε στα συρακούσια λατομεία
και μόνο φοβάμαι αν ένας νέος ήλιος βγει
μη μας τυφλώσει περισσότερο και πάλι σκορπιστούμε…

Στα κάτεργα κάθε βήμα είναι πάντα ένα χτύπημα στους βράχους…
Προχωράμε προς τις ακτές μονάχα νοερά…
Ψυχή ελεύθερη μα σώμα σκλαβωμένο;
Και πώς θα τη ζήσουμε τότε τη λευτεριά;
Μια αξίνα είναι που τη σκοτώνει
Καθώς λαίμαργα γεννάει χρυσάφι,
Για όσους μας σκότωσαν εδώ,
για όσους μας σκότωσαν εκεί…
Για όσους μας σκότωσαν….

Είμαστε οι νεκροί της Σικελίας
Είμαστε οι Στρατιώτες που έπεσαν στις Συρακούσες
Είμαστε οι Σκλάβοι στα Λατομία
της μεγαλύτερης δημοκρατίας των καιρών μας
Που μετράει την αξία της από αυτό μονάχα,
Τον αριθμό των δούλων που έχει υπό τα όπλα…

Για αυτό και εδώ δεν τραγουδάμε πια τα βράδια
για μνημεία δημοκρατικών πολέμων
Τραγουδάμε για πράγματα απλά καθημερνά
Πράγματα δικαιωματικά δικά μας…
Φαί νερό και ένα μέρος

Nα ξαποστάσουν οι νεώτεροι και οι γέροι τους…
Φαί νερό και μια ειρήνη αλλιώτικη απ’ τις άλλες…

Όταν ονειρευόμαστε πλάι στη θάλασσα
Στα λίγα λεπτά ξεκούρασης που μας αναλογούν
Σκέφτομαι πως θα ήθελα να γυρίσω όλη την Σικελία μαζί σου
Να πάμε σε όσους έμειναν ζωντανοί, στους ηττημένους
και σε όσους οι αφεντάδες τους κέρδισαν.
Να τους πούμε σε μία γλώσσα με μια φωνή

Δεν είναι πατρίδα μας εκεί που γεννηθήκαμε!
Δεν είναι πατρίδα μας εκεί που θα πεθάνουμε!
Πατρίδα μας είναι εκεί που θα ζήσουμε!
Εκεί που οι νεκροί των δημοκρατικών πολέμων,
Εκεί που οι αγρότες του Θεσσαλικού κάμπου,
οι σκλάβοι της Αθήνας και της Σπάρτης
Εκεί που οι εργάτες που άσκοπα περιπλανώνται μες’ τη Ρώμη
Θα ενωθούν

Όλοι τότε θα γυρίσουν να κοιτάξουν..
Λίγα λεπτά σιωπής κι ύστερα θα χει μόνο λευτεριά…

Εκεί λοιπόν είν’ η πατρίδα μας…
Στην Ρώμη, Στην Αθήνα, Στις Συρακούσες
Εκεί είναι η πατρίδα μας…
Εκεί που υπάρχουν τραγούδια για τους εξεγερμένους …

Σπάνε τότε τα δεσμά
Και κόσμος πολύ ενώθηκε και βάδισε προς το παλάτι…


Εξέγερση

Και μέσα στην σκόνη και στις ανθρώπινες κραυγές
Αθηναίοι και Συρακούσιοι ενωθήκανε
Και γέμισε ο τόπος με αίμα αριστοκρατικό
μα πάντα κόκκινο, σα να θελε και αυτό
να συγχαρεί για την εξέγερση…

Και εγώ πώς να σου εξηγήσω τώρα, μέσα στη μάχη,
μες στην εξέγερση που ακόμα μαίνεται πώς να σου πω
Πώς πρώτη φορά ένιωσα ζωντανός στο πλάι σου,
Προς τα ψηλά κάστρα βαδίζουν οι λαοί μας
Τι να σου πω τώρα πια για τις ακτές της Σικελίας;
Πώς να σου εξηγήσω τώρα για όλα αυτά;

Εμένα η αγάπη μου βρίσκεται στη Αθήνα
Μα ο λαός μου βρίσκεται παντού…
Η Σικελία γέμισε φωτιές…
Παντού στους δρόμους έχουν ξεχυθεί οι άνθρωποι
Η θάλασσα πολύ μακριά για να τη βάψω κόκκινη
Και ο δρόμος δύσκολος και δύσβατος για να δακρύσω


Επανάσταση

Στάχτη…

Τίποτα δεν απέμεινε εδώ…
Όλα χαθήκανε…
Και ο Διόνυσος και ο Αλκιβιάδης
κι όλες οι βασιλικές γενιές…
Απέμεινε μόνο λαός στις Συρακούσες
Και κάποιος φώναξε ανάμεσα στο πλήθος

«Και τώρα τι; πώς τάχα θα κυβερνηθούμε εμείς;»
«Ποιος το χρυσάφι που απ τη γη βγαίνει θα κατέχει;»
«Τους Καρχηδόνιους, τους Αθηναίους και τους Λατίνους,
Ποιος μακριά θα τους κρατήσει;»

Και έπεσε μια παγερή σιωπή μες το λαό μας
Γιατί ήταν όλοι τους άνθρωποι απλοί
Και οι απλοί οι άνθρωποι πολύ συχνά αδικούνται
Τόσο που ξεχνάνε την έννοια της δικαιοσύνης…

Και ο καθένας κοίταζε μη τυχόν βρεθεί ξανά υποταγμένος…
Σε νέους θεούς, σε νέα βάσανα
Και έδειχνε το μέλλον της πολιτείας ζοφερό…

«Να φέρουμε το γιό του Διονύσιου να κυβερνήσει»,
είπαν κάποιοι,
«Στις φλέβες του ρέει ακόμα αίμα κυβερνήτη και άρχοντα»
«Στους Αθηναίους, στους Λακεδαιμόνιους»
«Εκεί να απευθυνθούμε για βοήθεια»
Απάντησε μια άλλη πλευρά…

Και έμοιαζαν νέα βάσανα να ζυγώνουν
Γιατί οι κηδεμονίες Τυράννων και δημοκρατών
Αδέρφια πάλι θα μας έκαναν να γίνουμε
Με τους Μεσσήνιους και τους Μήλειους

Και εγώ, που πάλι άνανδρος προδότης στάθηκα
Ετοιμαζόμουν να θρηνήσω
Μια επανάσταση ακόμα που ανατράπηκε εκ των έσω…

Μα να για δες το πλήθος των ανθρώπων
Αυτό που οι έμποροι χαρακτηρίζουν άβουλο
Πώς συνέρχεται και πως ετοιμάζει
τους τελευταίους σταυρούς
που θα στηθούν σε ετούτες τις ακτές…

Σιωπή…

Και αφού τελείωσαν όλα αυτά και κατακάθισε η σκόνη
Ρώτησε κάποιος
«Και αν δεν μπορέσουμε να ‘μαστε λεύτεροι;»

Θα μάθουμε…
Θα μάθουμε να κυβερνούμε όλοι μαζί
Θα χτίσουμε με το κοινό χρυσάφι
μια νήσο λευτεριάς για τον πολιτισμένο κόσμο τους

Νυχτώνει…

Λίγα μου έμειναν να πω
Καθισμένος στη γη της Σικελίας
Μονάχη στάλα που λείπει απ την ξεδιψασμένη ψυχή μου η ματιά σου
Και όραμα μακρινό μα αναγκαίο
Να σε χω αγκαλιά σε λεύτερη, παγκόσμια πατρίδα

Εκεί που υπάρχουν τραγούδια για τους εξεγερμένους της Σικελίας…

Νυχτώνει…
Τα τελευταία δάκρυα
Είναι πάντα δάκρυα χαράς και νίκης…
Νυχτώνει…
Αύριο θα ‘ρθουν πάλι πλοία απ’ την Αθήνα και τη Σπάρτη
και οι λαοί του κόσμου θα διαλέξουν…






22 Οκτωβρίου 2012

Κοραή 4

Αναδημοσίευση από: 24Γράμματα (σε μορφή pdf).

Εδώ όλο το αφιέρωμα του ηλεκτρονικού λογοτεχνικού περιοδικού 24Γράμματα για την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου 1940.



Τόπος.
Αίθουσα βασανιστηρίων στο υπόγειο του κτιρίου – κολαστήριο των SS – επί της Κοραή 4.


Τα πρόσωπα.

Η. Κ.
Υψηλόβαθμο στέλεχος ναζιστικής οργάνωσης των αρχών του 21ου αιώνα. Για τις ανάγκες του έργου: αξιωματικός και βασανιστής των
SS.
Μαρδοχαίος Φριζής.
Ο πρώτος Έλληνας – και μάλιστα εβραϊκής καταγωγής – που σκοτώθηκε στον ελληνοϊταλικό πόλεμο. Για τις ανάγκες του έργου: επέζησε, πιάστηκε από τους SS και κρατείται στα υπόγεια του κτιρίου των SS της Κοραή 4.
Γερμανός στρατιώτης.


Το έργο (σε μία εικόνα).


Άνοιγμα αυλαίας.

 Απόλυτο σκοτάδι και ησυχία για λίγα δευτερόλεπτα. Μετά, ξαφνικά, ανοίγει το φως .  
Σε ένα μικρό δωμάτιο, με μουχλιασμένους γυμνούς τοίχους,  μία μεταλλική πόρτα, ένα τραπέζι με δυο καρέκλες στο κέντρο του, πάνω από το οποίο κρέμεται από το ταβάνι χαμηλά μία λάμπα (η οποία συνιστά τη μόνη πηγή φωτισμού) με έντονο φως, αλλά κατευθυνόμενο προς την επιφάνεια του τραπεζιού έτσι ώστε μετά από δύο μέτρα τα πράγματα να διακρίνονται οριακά, βρίσκονται δυο άντρες.
Ο ένας, με εμφανή τα σημάδια βασανισμού, φοράει στρατιωτική στολή, η οποία είναι σε κακή κατάσταση ξεκούμπωτη και σχισμένη μπροστά. Στο αριστερό μέρος της φέρει κεντημένο το ελληνικό εθνόσημο. Είναι δεμένος πισθάγκωνα και βρίσκεται καθισμένος στη μία καρέκλα – στην οποία είναι επίσης δεμένος – ακριβώς  μπροστά στο τραπέζι με τη λάμπα να βρίσκεται πολύ κοντά στο πρόσωπό του. Το πρόσωπό του φωτίζεται πολύ έντονα και η θερμότητα της λάμπας σε συνδυασμό με το έντονο φως δείχνουν να επιβαρύνουν την άσχημη κατάσταση του.
Ο άλλος, αξιωματικός των SS, κάθεται, στην άλλη καρέκλα, αρχικά απέναντί του στο τραπέζι. Στο βλέμμα του διακρίνεις ένταση και μίσος που έρχεται σε αντίθεση με τον τρόπο που κάθεται , ο οποίος θα άρμοζε σε ήρεμο άνθρωπο.

Η. Κ.
(σηκώνεται ήρεμα, κατευθύνεται προς το Μαρδοχαίο. Τον χαστουκίζει δυνατά δυο φορές και του ξηλώνει με βία το ραμμένο εθνόσημο από τη στολή. Του απευθύνεται έντονα κρατώντας το εθνόσημο) Αυτό γιατί το φοράς;

Μαρδοχαίος Φριζής.
(δεν απαντά και με δυσκολία γυρίζει το κεφάλι του μπροστά)

Η. Κ.
Είσαι έλληνας;
(πιο έντονα) Λέγε σκουλήκι, γιατί το φοράς; …

(του ανοίγει με τα δυο χέρια  με βία το στόμα) Αααα… Γλώσσα έχεις… Γιατί δε μιλάς, λοιπόν; Λέγε σκουλήκι, τι είσαι; Έλληνας; …
(του αφήνει το στόμα και περιμένει λίγα δευτερόλεπτα) Ώστε δε μιλάς…
(προχωράει ένα-δυο μέτρα, σταματά και γυρίζει) Φοβάμαι ότι εκμεταλλεύεσαι την καλοσύνη μου… Εγώ είχα κάθε διάθεση να σε βοηθήσω… Σε κατηγορούν ότι στον πόλεμο σκότωσες Ιταλούς στρατιώτες και πως πήγες να το σκάσεις στη Μέση Ανατολή. Δεν μας πολυνοιάζει για τους καλοπερασάκηδες τους  Ιταλούς οπότε κάτι θα μπορούσα να κάνω…
(πονηρά) Αν μου έδινες και καμιά πληροφορία για χρυσό… Κάτι θα σου έδινα… Αλλά και τη ζωή σου… Λίγο το ‘χεις;  

(βηματίζει νευρικά. Σταματά, τον πλησιάζει πάλι και του ανοίγει το στόμα με τον ίδιο τρόπο. Του απευθύνεται με προσποιητή ευγένεια) Μήπως δεν τη χρειάζεσαι και θέλεις να σε βοηθήσω να απαλλαγείς;
(του αφήνει το στόμα και πλησιάζει το στόμα του προς το αφτί του Μαρδοχαίου)

(σιγανά) Μήπως θέλεις να φωνάξω και τον άλλο;
(για λίγα δευτερόλεπτα ησυχία και ξαφνικά ουρλιάζοντας δίπλα στο αφτί του) Λέγεεεεε σκουλήκιιιιιιιιιιιι!

Μαρδοχαίος Φριζής.
(τρομαγμένος από τη φωνή, τινάζεται προς τα πίσω και πέφτει)

Η. Κ.
Χα χα χα χα χα… Κοιτάξτε έναν Έλληνα;… Ηλίθιε! είσαι τυχερός που δεν έπεσες πάνω στο πόδι μου … 
(προς την μεταλλική πόρτα) Σκοπός!


Μπαίνει ένα γερμανός στρατιώτης. Χαιρετάει ναζιστικά.

Η. Κ.
Σήκωσέ τον!

Ο γερμανός στρατιώτης εκτελεί τη διαταγή και περιμένει ακίνητος.

Η. Κ.
Εντάξει. Φύγε!

Ο γερμανός στρατιώτης χαιρετάει ναζιστικά, φεύγει και κλείνει τη μεταλλική πόρτα.

Η. Κ.
Είσαι τυχερός! Σκουλήκι!
(κάθεται απέναντί του στο τραπέζι, κοιτάει το εθνόσημο που κρατάει και το πετάει μακριά) Σιγά τη φυλή! Αρβανιτοβλαχοσλάβοι και ποιος ξέρει τι άλλοι ανακατεμένοι με σκουλήκια όπως του λόγου σου είστε.
(ειρωνικά) Έλληνες!...
(με ένταση και έπαρση) Οι άξιοι Έλληνες είμαστε εμείς! Οι Άριοι! Οι φυσικοί κληρονόμοι του κόσμου ετούτου!


Μαρδοχαίος Φριζής.
(τον κοιτάζει κατάματα)

Η. Κ.
(τον πλησιάζει, γυρίζει προς το μέρος του την καρέκλα στην οποία κάθεται ο Μαρδοχαίος και με βία τού σπρώχνει το κεφάλι προς τα πίσω) Τολμάς και με κοιτάς στα μάτια!... Έναν αξιωματικό των ναζί!... Στα μάτια! … Εσύ ένα σκουλήκι!...
(τον χαστουκίζει) Κοίτα καλά το δωμάτιο αυτό.
(του πιάνει το κεφάλι και το γυρίζει δεξιά αριστερά) Το βλέπεις! Δες το καλά!
(σαρκαστικά) Χα χα χα χα! Δες το καλά γιατί θα είναι το τελευταίο πράγμα που βλέπεις! Χα χα χα χα χα …
(τον κοιτάζει κατάματα κρατώντας του σταθερά με τα χέρια του το κεφάλι του Μαρδοχαίου) Όχι δεν θα σε σκοτώσω… Εγώ θα το κάνω, αλλά όχι τώρα… Αργότερα… Και όχι γρήγορα…
(του αφήνει το κεφάλι, κάνει μερικά βήματα στο δωμάτιο μετά γυρίζει και του πιάνει πάλι το κεφάλι με τα δυο του χέρια) Αργά… Σιγά σιγά… Να σε βλέπω, μόνο να σε βλέπω να και να το απολαμβάνω… Όχι δε θα σε ακούω!... Θα φοράω ωτασπίδες… Τα αφτιά μου είναι ευαίσθητα και τα φιλάω για ευγενικούς ήχους.
(τον αφήνει, βηματίζει και του απευθύνεται πολύ σαρκαστικά) Μη φοβάσαι όμως… Θα φροντίσω να σε ακούει όλο το κτίριο… Χα χα χα χα χα… Συγγνώμη μόνο που να, δε θα μπορούν να σε ακούνε έξω…
(σιγανά στο αφτί του) Βλέπεις το κτίριο έχει πολύ καλή ηχομόνωση... Χα χα χα…

(βγάζει ένα σουγιά από την τσέπη του και τον πλησιάζει προς το ένα μάτι του Μαρδοχαίου) Ίσως για τα αναιδή σου μάτια , τώρα που το σκέφτομαι, να κάνω τη μισή δουλειά σήμερα… Να μην μας πέσουν όλα αύριο… Χα χα χα …

Ο Η. Κ. πηγαίνει προς την άλλη πλευρά του τραπεζιού και μεταφέρει την καρέκλα μπροστά στην καρέκλα που κάθεται δεμένος ο Μαρδοχαίος. Κάθεται και βγάζει από την τσέπη του ένα μεταλλικό αντικείμενο στο οποίο αρχίζει και ακονίζει το σουγιά.

Η. Κ.
(με σαρκασμό) Να γίνει σωστά η δουλειά, ε;
(πονηρά με μαλακό τρόπο) Αν πάλι μου πεις για χρυσό… Εβραίος είσαι… Όλο και κάτι θα ξέρεις…


Τη στιγμή εκείνη με μια απελπισμένη κίνηση ο Μαρδοχαίος μαζεύει το σώμα του και καθώς ο Η. Κ. είναι κοντά του και ελαφρά σκυμμένος τινάζεται και κτυπά με το κεφάλι του το κεφάλι του άλλου. Ο Η. Κ. δεν προλαβαίνει να αντιδράσει και ζαλισμένος από το χτύπημα σηκώνεται, οπισθοχωρεί και πέφτει κάτω. Ο Μαρδοχαίος καταφέρνει με όση δύναμη του μπορούσε να βρει μέσα του να μην πέσει.

Μαρδοχαίος Φριζής.
(εξαντλημένος με τρεμάμενη αλλά δυνατή φωνή στα όρια της εξάντλησης) Εδώ γεννήθηκα!... Σε αυτά τα χώματα!... Ακούς!... Σε αυτά τα χώματα. Αυτά που γέννησαν τη δημοκρατία!... Τη δημοκρατία που αξίζει η ίδια σε όλους!... Τι ξέρεις όμως εσύ κάθαρμα από δημοκρατία! Εδώ!... Σε αυτά τα χώματα!... Μια χούφτα από δαύτα ανήκει σε όλους και πάλι απείραχτα θα μείνουν!... Αυτά τα χώματα!... Αλλού είναι κόκκινα αλλού είναι άσπρα αλλού … (κομπιάζει λίγο) … Αλλού βγάζουν σταφύλι, αλλού φασόλια και παντού ελιές.
(με ένταση αλλά τρεμάμενος) Ελιές! Ακούς κάθαρμα! Ελιές!

Με όση δύναμη τού απέμεινε σπάει τα δεσμά του, ορμάει στον πεσμένο στο έδαφος και ανίκανο να αντιδράσει Η. Κ,. τον αρπάζει από το λαιμό και τον πνίγει…

Μαρδοχαίος Φριζής.
(…σηκώνεται προχωράει ένα δυο βήματα, στρέφεται προς το κοινό και μη έχοντας άλλες δυνάμεις γονατίζει και ψελλίζει ικετευτικά πριν λιποθυμήσει) Ελιές! Με ακούτε! Ε λ ι έ ς! Μη τις προδώσετε! Π ο τ έ!

Αυλαία.

Δημήτρης Τσιρώνης - στα φύλλα στέκονται δυο ανάσες




Διαβάστε ή κατεβάστε εδώ το δέκατο ένατο βιβλίο της σειράς "εν καινώ" των 24Γραμμάτων του Δημήτρη Τσιρώνη: "στα φύλλα στέκονται δυο ανάσες".


Δύο ποιήματα από την εξαιρετική ενότητα, με τίτλο: "Πέντε Μαίου Δύο Χιλιάδες Δέκα, Αθήνα (μολύβι και χαρτί)", της ανωτέρω συλλογής:

Ι
(ένα)

Το Χρήμα (έτσι πρέπει να αρχίζει)
ήταν κλειδωμένο, αμπαρωμένο, αρματωμένο καλά,
οι άνθρωποι χαμογελούσαν πίσω από το γυαλί,
ο φόβος δεν είχε αναδυθεί (χρόνια μελέτης και πρακτικής το κατάφεραν)
κι έτσι ατσαλάκωτα κι επαγγελματικά λαμπάδιασαν!

Τα σύρματα έπαψαν να στέλνουν λόγια μακριά,
ασύρματα πλαστικά πουλιά έλιωσαν από τις 'επαναστάσεις',
ο λαός ζητάει την τιμωρία
και οι φύλαρχοι ανακατεύουν τα σώματα και τα αλατοπιπερώνουν,
καμιά φορά ο όχλος ξυπνά (ποτέ δεν το 'δα αυτά τα τριάντα χρόνια).

Γυαλιά πέφτουν λίγο μετά που πέσαν οι γροθιές,
ανήμποροι πυροβάτες με καλυμμένα κεφάλια κι άσπρες καρδιές,
λες και ντρέπονται να αποκαλυφθούν σ' αυτούς που επευφημούν
περιμένεις το χειροκρότημα, ακούς τα ειρωνικά γέλια,
καίγεσαι τόσο μόνη σου Αγγελική.

IV
(τέσσερα)

Στη στάχτη δε βρήκε κανείς μια χάρτινη καρδιά κι ένα μολυβένιο όπλο
δε διευκρινίστηκε εάν έγιναν έρευνες, τα λόγια έπνιξαν τις πράξεις,
όμως το ταξίδι με το χάρτινο βαρκάκι ήταν πολύχρωμο κι ας βαφτίστηκε γκρι
γιατί τριάντα και δύο και πέντε κι έξι χρόνια αναμονής θανάτου δεν είναι πολλά,
δεν είναι και λιγοστά, είναι άχρηστα χρόνια να αναμένεις...

Γιορτάζουμε την επανάσταση, σκοτώνω, σκοτώνεις, σκοτώνει...
γιορτάζουμε την ελευθερία των πετούμενων λίθων,
χωρίς σκόνες, χωρίς αίμα, χωρίς χρήμα, αγνή πρόθεση δολοφονίας
γιορτάζουμε την είσοδο στο ψέμα, σκοτώνουμε, σκοτώνεστε, μας σκοτώνουν
τέτοιες μέρες που γιορτάζουμε τα λίγα χρόνια πριν το τέλος.

Ξανά πίσω, τα φρούτα ράνανε τα υγρά τους απ' την τριβή με το ξηρό αέρα
οι πόρτες για τα μπαλκόνια σφαλισμένες σαν το κολατσιό στο πλαστικό μέσα
λες για να μη μπει ο μολυσμένος ψίθυρος για αντίσταση στην υποταγή
κι όταν το νερό πλημμύρισε κι η καπνίλα πήγε παρακάτω να βρει λίγο χώμα
ήταν ξεκάθαρο ότι μείναμε λιγότεροι αν και όχι σοφότεροι.

Το ΟΧΙ ως μονόδρομος και ποιος το είπε.

Aναδημοσίευση από 24Γράμματα

Η ιστορία μελετάται, επανεκτιμάται και πιθανόν αν νέα στοιχεία το υποχρεώνουν αναθεωρείται. Σε κάθε περίπτωση όμως το ερώτημα: "Aν ένα γεγονός δεν είχε γίνει έτσι αλλά είχε γίνει αλλιώς, τότε πως θα μπορούσε να είχαν εξελιχθεί τα γεγονότα;" είναι άσχετο με την Ιστορία. Υπό αυτή την έννοια το ερώτημα / θέμα του παρόντος  (που επ’ ουδενί συνιστά κάποια μελέτη αλλά μόνο κατάθεση κάποιων σκέψεων με βάση τα στοιχεία) αποσκοπεί μόνο στο να καταδείξει το μονόδρομο στον οποίο μπήκε επίσημα ο δικτάτορας Ι. Μεταξάς το πρωινό της 28ης Οκτωβρίου 1940. Όταν δηλαδή ο Ιταλός Πρέσβης στην Αθήνα Emanuele Grazzi παρέδωσε τελεσίγραφο της Ιταλικής φασιστικής Κυβέρνησης  του Benito Amilcare Andrea Mussolini, με το οποίο του ζητούνταν να συναινέσει στην ελεύθερη διέλευση του Ιταλικού στρατού από την Ελληνοαλβανική μεθόριο προκειμένου στη συνέχεια να καταλάβει κάποια στρατηγικά σημεία του Βασιλείου της Ελλάδος, (λιμένες, αεροδρόμια κλπ.), λαμβάνοντας την απάντηση: "Alors, c'est la guerre"  (Λοιπόν, αυτό σημαίνει πόλεμο).
Ποιοι ήταν οι πρωταγωνιστές του δεύτερου παγκόσμιου πολέμου;
Αποφεύγοντας σκόπιμα επίθετα όπως δίκαιος, καλός, κακός κλπ των οποίων εξάλλου αμφισβητείται η απόλυτη αλήθεια και ιδίως σε ένα πόλεμο, οι αντίπαλες δυνάμεις τελικά

[παρένθεση: Ανεξάρτητα του "λάθους" των Ιαπώνων στο Pearl Harbor, το Δεκέμβρη του 1941, μέσω του οποίου οι ΗΠΑ ενεπλάκησαν άμεσα στον πόλεμο και της – λόγω της εσφαλμένης υπερεκτίμησης των Γερμανών στις δυνάμεις τους – ρήξης με ευθύνη τους του συμφώνου Ribbentrop-Molotov, σε τήρηση μάλιστα του οποίου η Γερμανία και η ΕΣΣΔ διαμέλισαν το 1939 την Πολωνία και επιπλέον η ΕΣΣΔ κατέλαβε τις βαλτικές χώρες, τη Βεσσαραβία και τη βόρεια Μπουκοβίνα, τελικά θα πρέπει να θεωρείται ότι έτσι κι αλλιώς οι δυο αυτές δυνάμεις, ΗΠΑ και ΕΣΣΔ, θα προσχωρούσαν στον πόλεμο κατά της Γερμανίας και των συμμάχων της]      
συσπειρώθηκαν γύρω από δυο πόλους.
- Από τη μία οι Συμμαχικές δυνάμεις (κυρίως οι ΗΠΑ, Αγγλία και ΕΣΣΔ) οι οποίες ευαγγελίζονταν έναν ιμπεριαλιστικό οικονομικό "–ισμό". Οι δυο πρώτες τον καπιταλισμό και η ΕΣΣΔ τον, με βάση την πολύ αργότερη δικαίωση του Καστοριάδη, κρατικό καπιταλισμό.
- Από την άλλη η Γερμανία, η οποία ήταν προσανατολισμένη στον εθνικισμό και την αναζήτηση ζωτικού οικονομικού χώρου για τους ανώτερους, όπως θεωρούσαν οι θεμελιωτές του ναζισμού, φυλετικά άριους. Μια "Νέα Τάξη" σε χώρους (εννοείται πολύ πέραν των τότε συνόρων της Γερμανίας και των συμμάχων της) καθαρούς και απαλλαγμένους (και είδαμε τι σήμαινε αυτό) από τους "κατώτερους" λοιπούς ανθρώπους και με ένα σοσιαλιστικό οικονομικό μοντέλο διοίκησης και πάντως αντικαπιταλιστικό. Αρχικός σύμμαχος της Γερμανίας ήταν η φασιστική Ιταλία που πρέσβευε ένα καθεστώς με κυρίαρχη τη λογοκρισία αλλά και τη φυλετική διάκριση (που όμως περιοριζόταν σε διακρίσεις και δεν έφτανε σε εθνοκαθάρσεις). Ένα καθεστώς συγγενές με αυτό του δικτάτορα Ι. Μεταξά.

Το αν από το 1936 μέχρι το 1940 το καθεστώς Ι. Μεταξά έκανε λάθη που αν είχε αποφύγει θα μπορούσε να είχε καταφέρει να παραμείνει η Ελλάδα έξω από τον πόλεμο (όπως η Τουρκία αλλά και κάποιες άλλες χώρες με επίσης σημαντικές στρατηγικά γεωπολιτικά θέσεις), είναι ένα τεράστιο θέμα και δεν έχει θέση στο παρόν κείμενο.
Αυτό που μας ενδιαφέρει είναι γιατί, από τη στιγμή που ήταν δεδομένο ότι αναπόφευκτα η Ελλάδα θα εμπλεκόταν στρατιωτικά, το καθεστώς Ι. Μεταξά προσχώρησε στη συμμαχία των Άγγλων (τότε η ΗΠΑ δεν είχε ακόμα εμπλακεί επίσημα και η ΕΣΣΔ τηρούσε το σύμφωνο Ribbentrop-Molotov, το οποίο παραβίασε η Γερμανία, την 22 Ιουνίου 1941 – μετά δηλαδή την κατάληψη της Ελλάδας από τους Γερμανούς).
Η απάντηση δεν θα πρέπει να αναζητηθεί σε λογικές ηθικής (όπως οι κακοί Γερμανοί και οι καλοί αντίπαλοι τους) χωρίς αυτό να σημαίνει πως ο ναζισμός (το τρομακτικά απάνθρωπο μέγεθος των εγκλημάτων του οποίου αποκαλύφτηκε αργότερα) δεν ήταν και δεν είναι η κορυφαία ντροπή του ανθρώπου των τελευταίων εκατό χρόνων, αλλά, δεδομένου ότι η Ελλάδα ήταν ένα κράτος που δεν είχε καταληφθεί στρατιωτικά από κάποιον προερχόμενο από το ένα από τα δυο αντίπαλα στρατόπεδα, στο τι διαμειβόταν στις διαπραγματεύσεις.
Μεταφέρουμε αυτούσιο απόσπασμα από το προσωπικό ημερολόγιο του Ι. Μεταξά (σελίδες 523-4, Αθήνα 1960).
"Σας εκάλεσα σήμερα για να σας μιλήσω με χαρτιά ανοικτά. Θα σας ειπώ τα πάντα. Θα σας ειπώ ακόμη και τα μεγάλα μου πολιτικά μυστικά. Θέλω να ξέρετε και σεις όλα τα σχετικά με την εθνικήν μας περιπέτειαν ώστε να γράφετε, όχι συμμορφούμενοι προς τας οδηγίας μου, αλλά εμπνεόμενοι, εις την προσωπικήν σας πίστην, από την γνώσιν των πραγμάτων (.......)
Ομολογώ ότι εμπρός εις την φοβεράν ευθύνην της αναμίξεως της Ελλάδος εις τέτοιον μάλιστα πόλεμον, έκρινα πως καθήκον μου ήτο να δω εάν θα ήτο δυνατόν να προφυλάξω τον τόπον από αυτόν, έστω και δια παντός τρόπου, ο οποίος όμως θα συνεβιβάζετο με τα γενικότερα συμφέροντα του Εθνους.
Εις σχετικάς βολιδοσκοπήσεις προς την κατεύθυνσιν του Αξονος, μου εδόθη να εννοήσω σαφώς ότι η μόνη λύσις θα μπορούσε να είναι μία εκουσία προσχώρησις της Ελλάδος εις την "Νέαν Τάξιν" (.......)
Με καταφανή προσπάθειαν αποφυγής σαφούς καθορισμού, μου εδόθη να καταλάβω ότι η προς Ελληνας στοργή του Χίτλερ, ήτο η εγγύησις ότι αι θυσίαι αύται θα περιορίζοντο εις το ελάχιστον δυνατόν (.....)
Οταν επέμεινα να κατατοπισθώ πόσον επί τέλους θα μπορούσε να είναι αυτό το "ελάχιστον", τελικώς μας εδόθη να καταλάβωμεν όι τούτο συνίστατο εις μερικάς ικανοποιήσεις προς Ιταλίαν δυτικώς μέχρι Πρεβέζης, ίσως και προς την Βουλγαρίαν ανατολικώς μέχρι Δεδεαγάτς (Αλεξανδρουπόλεως) (.....)
Αυτή η δήθεν προφύλαξις θα ήτο δια την τύχην της εις το μέλλον Ελληνικής φυλής πλέον ολεθρία και από τας χειροτέρας έστω συνεπείας οποιουδήποτε πολέμου (.....)
Θα εδημιουργούντο όχι δύο όπως το 1916, αλλά τρεις αυτήν την φοράν Ελλάδες.
Πρώτη θα ήτο η επίσημος των Αθηνών η οποία θα είχε φθάσει εις την πόρωσιν και το κατάντημα δια να αποφύγη τον πόλεμον να δεχθή να γίνη εθελοντής δούλος πληρώνουσα μάλιστα την τιμήν αυτήν και με την συγκατάθεσίν της να αυτοακρωτηριασθή τραγικώτατα, παραδίνουσα εις την δουλείαν πληθυσμούς αμιγώς ελληνικούς και μάλιστα δύναμαι να είπω ελληνικώτερους των ελληνικών τοιούτους. Δευτέρα θα ήτο η πραγματική Ελλάς.
Δηλαδή η παμψηφία της κοινής γνώμης του Εθνους, το οποίον ποτέ δεν θα απεδέχετο την εκουσίαν αυτού υποδούλωσιν πληρωνομένην μάλιστα με εθνικόν ακρωτηριασμόν αφόρητον και ισοδυναμούσαν με οριστικήν ατίμωσην και μελλοντικήν βεβαίαν εκμηδένησιν του Ελληνισμού ως εννοίας και οντότητος, εκμηδένησιν πρώτο ηθικήν και δεύτερον εν συνεχεία της ηθικής και υλικήν ........" 
Όπως γίνεται σαφές από τις διαπραγματεύσεις του καθεστώτος Ι. Μεταξά με τις δυνάμεις της "Νέας Τάξης", στις οποίες ήταν λογικό να προσέλθει λόγω ιδεολογικής συγγένειας, του ζητήθηκαν παραχωρήσεις για τις οποίες παραδέχεται ότι "η παμψηφία της κοινής γνώμης του Έθνους, … ποτέ δεν θα απεδέχετο". Το  "Alors, c'est la guerre" λοιπόν με τις δυνάμεις της "Νέας Τάξης" δεν ήταν παρά ένας μονόδρομος, ο οποίος είχε προ-αποφασιστεί από τον ελληνικό λαό και στον οποίο απλά ήταν θέμα χρόνου η είσοδος και πορεία.

 

21 Οκτωβρίου 2012

Επίλογος πόλεως [Απόστολος Θηβαίος]


 
Επίλογος πόλεως
 
Απόψε η πόλη σου γκρεμίζεται.
Στέκεσαι εμπόδιο στη μονότονη εναλλαγή του φωτεινού σηματοδότη.
Τον θλιμμένο ουρανό που σου χάρισαν κάποια παλιά ανατολή,
σκεπάζουν τώρα άγρια περιστέρια, ζυγισμένα καλά
στα ηλεκτροφόρα καλώδια και τις μεταλλικές αντένες.
Απόψε η πόλη σου γκρεμίζεται.
Σειόνται τα μαρμάρινα μνήματα των αρχαίων πολεμιστών
και από τις καρνάδες πληγές σου μια χαραξιά ρόδινη ορθώνεται
και θρυμματίζει τους θολούς καθρέφτες των ματιών.
Απόψε η πόλη σου γκρεμίζεται.
Συντρίβονται τα περίφημα κτίσματα, καταρρέουν οι περικλεείς ναοί
με τη βαριά βασιλική και τους καμαρωτούς, καλόχτιστους κεμπέδες (*)
που έχουν βαρύνει από τάματα και προσευχές και τραχιά,
σαν στέφανα στηθώματα, αμαρτήματα.
Απόψε η πόλη σου γκρεμίζεται.
Έκθετοι απομένουν
οι παραδόπιστοι πατρόνες,
εραστές νοσηροί κάποιου θεού φτιασιδωμένου.
Απόψε η πόλη σου γκρεμίζεται.
Απομένεις στο ξάγναντο του φιλέρημου, ασκητικού πεδίου και θρηνείς
σιωπηλά, όλο κραυγές, αποδομένος σύγκορμα
στους δειλινούς, δαιμονικούς στροβίλους.
Τις ρυτίδες του προσώπου σου δεν ξεπλένουν πια οι βροχές.
Απόψε η πόλη σου γκρεμίστηκε.
Απέμεινε μονάχα ένας ραγισμένος κόσμος,
να υπομένει το λυτρωτικό του ανασασμό.

(*) κάμαρες

(από την ποιητική συλλογή του Αποστόλη Θηβαίου: "Οδός Πόλεως Αριθμός 28")