Δέκα "στρατιωτάκια" της υπο-κριτικής τέχνης.

Στρατιωτάκια ακούνητα, μέρα ή νύχτα;

Στρατιωτάκια ακούρδιστα, μέρα ή νύχτα;

Πώς στα παιδικά παιχνίδια εμπλέκονται οι αρχηγοί, οι στρατοί και τα στρατιωτάκια τους;

Στρατοί που κάνουν πολέμους, βομβαρδισμούς, επεμβάσεις.

Και εμείς επέμβαση εκτάκτου ανάγκης κάναμε αλλά χωρίς την παραμικρή άσκηση βίας. 

Καλλιτεχνική επέμβαση, κάτι σαν παιχνίδι.

Υπήρξαμε για λίγο στρατιωτάκια που αρχίζουν να ξεκουρδίζονται, να βραχυκυκλώνουν απέναντι στις διαταγές, τα παραγγέλματα, τα εμβατήρια. ίσως γιατί πλέον δεν μας πείθουν οι ιδέες που ενσαρκώνονται σε όλα αυτά.

Τι κοινό μπορεί να 'χει ο μιλιταρισμός με την ελευθερία; Τι σχέση μπορεί να 'χει η υπεράσπιση της ελευθερίας ενός λαού με τον πατριωτισμό που διδασκόμαστε από μικρά παιδιά; Στα σχολεία, στις παρελάσεις, παντού.

Ο πόλεμος του ανθρώπου για την ελευθερία του δεν είναι έπος ούτε τραγωδία. Είναι η ίδια η ζωή εν κινήσει. Κίνηση που δεν μπορεί να ελεγχθεί και να μπει σε καλούπια.

Γι' αυτό και εμείς μπήκαμε στην παρέλαση ακαλούπωτοι... Υπό την πνευματική μπαγκέτα του μεγάλου στρατάρχη της αγγλικής κωμωδίας, John Cleese και όσων μας έχουν διδάξει οι Monty Python. Με το δικό μας silly walk και ρυθμό. 

Στα μάτια των επισήμων και πολλών θεατών, είδαμε την περιέργεια, την έκπληξη αλλά και την υποτίμηση. Άλλοι μας γιούχαραν, άλλοι μας πέρασαν για "προβληματικά παιδιά". Αυτά ακριβώς είναι τα όρια του πατριωτισμού τους. Η πατρίδα των κανονικών, των προβλέψιμων, των άριστων.

Εμείς ήρθαμε από άλλες πατρίδες. Τις πατρίδες των περιττών, των απρόβλεπτων, των ζωντανών. Εις οιωνός άριστος αμύνεσθαι περί ελευθερίας, λοιπόν.

Υ.Γ.  

Επιλέξαμε να πάμε στο δήμο της Ν. Φιλαδέλφειας- Ν. Χαλκηδόνας σε μια γειτονιά χτισμένη από πρόσφυγες,  τους κατεξοχήν περιττούς και απόβλητους της ελληνικής κοινωνίας και τότε και τώρα.

10 "στρατιωτάκια" της υπο-κριτικής τέχνης

Πηγή: efsyn.gr.

------------------------

Και όταν καταλάβαμε ότι δεν ήτανε παιδιά από κάποιο σχολείο ειδικής αγωγής, αρχίσαμε να βρίζουμε. Ποιοι; Εμείς οι (αυτοπροσδιορισμένοι ως) απόγονοι και αποκλειστικοί κληρονόμοι μοναδικών και ανυπέρβλητων να μην καταλάβουμε τίποτα παρά αφού είχε τελειώσει η παράσταση; 

Βρίζαμε. Για ντροπή και προσβολή και τέτοια. Για κωλόπαιδα και γελοία υποκείμενα και τέτοια. Για τι κάνει η αστυνομία, ο εισαγγελέας και τέτοια. 

Και μετά, όταν διαβάσαμε το κείμενο που στείλανε στην εφημερίδα, τα βρίσαμε περισσότερο. Ίσως που κοπέλες γαρ δεν φορούσανε 12ποντες γόβες και φούστα μέχρι που χωρίζουνε τα σκέλια. Κι αν ακόμη το διαβάσαμε, το βαφτίσαμε ανθελληνικό και προδοτικό …άσε που μπορεί να είναι πράκτορες του Σόρος… Ίσως επειδή το γράψανε σε άψογα ελληνικά και ‘μεις έχουμε εθιστεί στα κακοποιημένα ελληναράδικα ελληνικά και τα greekglish. Ίσως γιατί δεν αφήσανε ούτε ένα τζαμάκι τής βιτρίνας μας και ας είναι μες στο μαγαζί άδεια τα ράφια. Και βρίσαμε χειρότερα γιατί ούτε μπογιές είχανε πετάξει ούτε ξύλο είχανε ρίξει ούτε καν είχανε φωνάξει. Απλά πέρασαν. Ξεχαρβαλωμένα. Και μας αναγκάσανε στην αρχή και να χειροκροτήσουμε! Είπαμε θα ‘ναι από κάποιο σχολείο ειδικής αγωγής. Αλλά… Ακούς εκεί να μην σπάσουν ούτε μια βιτρίνα, να μην κάψουν ούτε μια σημαία, να μην χτυπήσουνε κανέναν; Να μην εκστομίσουν έστω μια βρισιά; Και αυτό μας χάλασε χειρότερα. Μας γκρέμισε το βολικό στερεότυπο τού μπαχαλάκια. Κάτι είπαν όμως. Για να το ακούσουμε. … αν μπορούμε… Να το ακούσουμε προσεκτικά και μετά να το κρίνουμε.

Εντάξει στα νιάτα μας που κάναμε τα πάντα για να λουφάρουμε ή να μην υπηρετήσουμε δεν είχαμε μυαλό. Τώρα όμως (νομίζουμε ότι) έχουμε! Και ας μην καταλαβαίνουμε τι θέλει να πει αυτό το συγκλονιστικό: “Ο πόλεμος του ανθρώπου για την ελευθερία του δεν είναι έπος ούτε τραγωδία. Είναι η ίδια η ζωή εν κινήσει. Κίνηση που δεν μπορεί να ελεγχθεί και να μπει σε καλούπια.”

Ινδιάνικη Σοφία

1. Η γη που βλέπετε δεν είναι συνηθισμένη γη - είναι η σκόνη του αίματος, της σάρκας και των κοκάλων των προγόνων μας... Θα πρέπει να σκάψετε βαθιά κάτω από την επιφάνεια πριν βρείτε τη γη της φύσης, καθώς το επάνω στρώμα είναι Κρόου [Crow]. Η γη, όπως είναι, είναι το αίμα μου και οι νεκροί μου - είναι καθαγιασμένο (Σες-χις, τέλη 19ου αι., Ρήνο Κρόου).

2. Ακούστε με, τέσσερα ημισφαίρια της γης - συγγενής σας είμαι! Δώστε μου τη δύναμη να περπατήσω σε μαλακή γη, συγγενής όσων υπάρχουν είμαι! Δώστε μου τα μάτια να δω και τη δύναμη να καταλάβω ότι ίσως είμαι σαν εσάς. Με τη δύναμή σας μόνο μπορώ να αντιμετωπίσω τους ανέμους (Μαύρο Ελάφι, 1863 - 1950, μάγος γιατρός των Ογκλάλα Σιού).

3. Είμαστε μαύροι, κι όμως αν κοπούμε το αίμα θα είναι κόκκινο - και το ίδιο συμβαίνει με τους λευκούς, αν και το δέρμα τους είναι άσπρο... Ανήκω σε ένα άλλο έθνος. όταν σας μιλώ, δεν με καταλαβαίνετε (Σπόκαν Γκάρυ,1811 - 1892, αρχηγός των Μιντλ Σπόκαν).

4. Η συζήτηση ποτέ δεν άρχιζε αμέσως, ούτε βιαστικά. Κανείς δεν βιαζόταν να κάνει ερώτηση, όσο σημαντική κι αν ήταν, και κανείς δεν πιεζόταν να απαντήσει. Η παύση που έδινε χρόνο για σκέψη ήταν ο αληθινός ευγενικός τρόπος να αρχίσει και να διεξαχθεί μια συζήτηση. Η σιωπή ήταν σημαντική για τους Ντακότα, καθώς και η παραχώρηση ενός διαστήματος σιωπής στον ομιλητή και ενός λεπτού δικής του σιωπής πριν μιλήσει, εφαρμόζοντας την αρχή της πραγματικής ευγένειας και του σεβασμού των κανόνων «ότι η σκέψη προηγείται του λόγου» (Λούθηρος Καθιστή Αρκούδα, 1868 - 1939, αρχηγός των Ογκλάλα Σιού).

5. Μεταξύ των Ινδιάνων δεν υπάρχουν γραπτοί νόμοι. Τα έθιμα που παραδόθηκαν από γενιά σε γενιά είναι οι μόνοι νόμοι να τους καθοδηγούν. Ο καθένας ίσως να ενεργούσε διαφορετικά απ' ό,τι θεωρείται σωστό αν το αποφάσιζε. Όμως τέτοιες πράξεις θα επέσυραν τη μομφή του έθνους. Αυτός ο φόβος της μομφής του έθνους ενεργούσε σαν ένας παντοδύναμος δεσμός που έδενε τα πάντα με ένα κοινωνικό έντιμο συμβόλαιο (Τζορτζ Κόπγουεϊ, 1818 - 1863, αρχηγός των Οτζίμπουα).

6. Έχω παρατηρήσει ότι σε κάθε μεγάλο εγχείρημα δεν φτάνει ένας άνθρωπος να εξαρτάται μόνο από τον εαυτό του (Μοναχικός Ανθρωπος, τέλη 19ου αι., Τέτον Σιού).

7. Η ιδέα της επίσημης στολής κατά την προετοιμασία της μάχης δεν προέρχεται από την πίστη ότι θα αυξήσει τη μαχητικότητα. Η προετοιμασία είναι για το θάνατο σε περίπτωση που αυτή είναι η έκβαση της σύγκρουσης. Κάθε Ινδιάνος θέλει να είναι στις δόξες του όταν πάει να συναντήσει το μεγάλο πνεύμα, γι' αυτό ντύνεται καλά είτε υπάρχει κίνδυνος στην επικείμενη μάχη ή αρρώστια ή τραυματισμός σε καιρό ειρήνης (Ξύλινο Πόδι, τέλη 19ου αι., αρχηγός των Τσεγιέν).

8. Είμαι φτωχός και γυμνός, όμως είμαι ο αρχηγός του έθνους. Δεν θέλουμε πλούτη, όμως θέλουμε να αναθρέψουμε τα παιδιά μας σωστά. Τα πλούτη δεν θα μας έκαναν καλό. Δεν θα μπορούσαμε να τα πάρουμε στον άλλο κόσμο. Δεν θέλουμε πλούτη, θέλουμε ειρήνη και αγάπη (Κόκκινο Σύννεφο, τέλη 19ου αι., αρχηγός των Σιού).

9. Η γη κι εγώ συμφωνούμε. Το μέτρο της γης και το μέτρο των κορμιών μας είναι το ίδιο για όλους (Χινματόν Γιαλατκίτ, 1830 - 1904, αρχηγός των Νε-Περσέ [Τρυπημένες Μύτες]).

Από το βιβλίο «Ινδιάνικη Σοφία», Εκδόσεις Οδός Πάνος, 1998. Εισαγωγή –Μετάφραση Ειρήνη Βρης.

Το μεταφέραμε από rizospastis.gr.

[σε τέσσερις παλιές παραδοσιακές ασβεστοκάμινες στις περιοχές Σκαραμαγκά και Δαφνίου στο Χαϊδάρι αττικής 27.10.2019]

Στην περιοχή που απλώνεται το Ποικίλο όρος και το Αιγάλεω όρος, και ιδίως σε απάνεμες περιοχές στις παρυφές τους, λειτουργήσανε παλαιότερα πολλές παλιές παραδοσιακές ασβεστοκάμινες, τρεις από τις οποίες έχουμε παρουσιάσει παλαιότερα.

Στο παρόν παρουσιάζουμε τέσσερις ακόμη, οι οποίες βρίσκονται (οι αριθμοί σε συμφωνία με το χάρτη από τη wikimapia στον οποίο έχουνε σημειωθεί οι θέσεις τους):

1) [38°0'23"N 23°36'49"E] πολύ κοντά στις εγκαταστάσεις του Ιδιωτικού Σχολείου «Νέα Παιδεία», στο Σκαραμαγκά, όπου διακρίνονται και πρόχειρες οχυρωματικές θέσεις εποχής Β'ΠΠ και εμφυλίου 1944-1949 ή πιθανόν πρόκειται για Ταμπούρια που έφτιαξαν και χρησιμοποίησαν οι επαναστατημένοι Έλληνες το 1826-7. Η συγκεκριμένη παρουσιάζει έντονα σημάδια διάβρωσης.

2) [38°1'10"N 23°37'55"E] σε δύσβατη ρεματιά, βορειοδυτικά τού Δαφνίου, προσεγγίσιμου, όχι εύκολα,από το νοτιότερο από τους δύο δασικούς χωματόδρομους, οι οποίοι ξεκινούν από το ύψος τής οδού Αλ. Παπαναστασίου αρ. 98 στο Χαϊδάρι, που διασταυρώνεται με αυτόν στα 1.190 μ. από το ξεκίνημά του (χωματόδρομου)

3) και 4) [38°0'59"N 23°37'13"E] σε δύσβατη ρεματιά, βορειοδυτικά τού Δαφνίου, προσεγγίσιμου, όχι εύκολα, από το νοτιότερο από τους δύο δασικούς χωματόδρομους, οι οποίοι ξεκινούν από το ύψος τής οδού Αλ. Παπαναστασίου αρ. 98 στο Χαϊδάρι, που διασταυρώνεται με αυτόν στα 2.420 μ. από το ξεκίνημά του (χωματόδρομου). Οι δύο ασβεστοκάμινοι βρίσκονται δίπλα, δίπλα και η περισσότερο εμφανής είναι πολύ μεγαλύτερων διαστάσεων τής άλλης.

Ευελπιστούμε να επανέλθουμε.

[στον Καταρράκτη, την γκρεμισμένη Υδατογέφυρα, την Τεχνητή Λίμνη και το Φράγμα στην Ραπεντώσα 26.10.2019]

Στο παρόν ακολουθούμε, στις βόρειες και ανατολικές παρυφές τού Διονυσοβουνίου, τη διαδρομή από το νεκροταφείο Ραπεντώσας προς ένα από τα ομορφότερα μυστικά σημεία τής Πεντέλης: τον σχεδόν 20 μ. ύψος Καταρράκτη τής Ραπεντώσας, την παλιά γκρεμισμένη Υδατογέφυρα, την Τεχνητή Λίμνη και το τεχνητό Φράγμα Ραπεντώσας. 

Αρχικά ακολουθούμε τη διαδρομή (βλέπε χάρτη από τη wikimapia) 

κατά μήκος τού δασικού χωματόδρομου, ο οποίος περνά δυτικά τής Τεχνητής Λίμνης και του Φράγματος, 

και μας οδηγεί στην κοίτη τού ρέματος τής Ραπεντώσας.

Εκεί αρχικά κινούμαστε δυτικά και μετά από μια πανέμορφη διαδρομή (δεν σημειώνεται στον χάρτη)

συναντάμε, κάπου προφυλαγμένο, τον Καταρράκτη.

Επιστρέφουμε αφήνοντάς τον όπως τον βρήκαμε, λες και δεν τον έχει άνθρωπος γνωρίσει, και συνεχίζουμε ανατολικά. Η διαδρομή στην κοίτη τού ρέματος τής Ραπεντώσας πολύ όμορφη.

Κατόπιν συναντάμε την γκρεμισμένη Υδατογέφυρα, που μετέφερε παλαιότερα νερό στο Μαραθώνα,

και σύντομα μπαίνουμε στο χώρο τής Τεχνητής Λίμνης (που αυτή την εποχή έχει λίγο νερό και επιτρέπει την κάθοδο σε μέρος τού πυθμένα της) και τού Φράγματος, 

το οποίο κατασκευάστηκε για να περιορίσει τα πλημμυρικά φαινόμενα στην πεδιάδα τού Μαραθώνα, όταν λόγω έντονων κατακρημνίσεων, στις βόρειες πλευρές τής Πεντέλης, στο Διονυσοβούνι και τις δυτικές πλευρές τού Αγριλικίου, τα πέντε κύρια ρέματα (σημειώνονται στο χάρτη) και τα δεκάδες δευτερεύοντα που όλα τελικά συγκεντρώνονται στο χώρο, σήμερα, της Τεχνητής Λίμνης και συνεχίζουνε βόρεια, ως ένα, μες από την κοιλάδα που βγαίνει στην περιοχή τού Βρανά, κατεβάζουνε ορμητικά μεγάλες ποσότητες όμβριων νερών.

Επιστρέφουμε ακολουθώντας μια διαφορετική διαδρομή λίγο ανατολικότερα.

Όλη μας η πορεία διήρκεσε μαζί με τις στάσεις περί τις τρεισήμισι ώρες.

Ειδικότερα για το μέρος της προς τον Καταρράκτη θα άξιζε να την ακολουθήσουμε εκ νέου την Άνοιξη. Ανάλογα βέβαια και με τις ποσότητες τού νερού που θα βρέξει φέτος και του χιονιού που θα ρίξει στην Πεντέλη, η Τεχνητή Λίμνη, την εποχή αυτή δεν θα είναι βατή πεζή.

[στον αρχαιολογικό χώρο με το Βωμό τού Ικάριου Διονύσου στη Ραπεντώσα 23.10.2019]

Στην ευρύτερη περιοχή τού Διονύσου και της Ραπεντώσας στην αττική, μεταξύ των βουνών: της Πεντέλης νότια και του Διονυσοβουνίου βόρεια, βρισκόταν ο αρχαίος δήμος τής Αθήνας, το Ικάριο. Το όνομά του το οφείλει στον τοπικό ήρωα τής περιοχής τον Ικάριο.

Ο Ικάριος φιλοξένησε τον θεό Διόνυσο, στο πρώτο ταξίδι τού θεού στην Αττική, ο οποίος για να τον ευχαριστήσει για τη φιλοξενία τού δώρισε ένα αμπέλι και του δίδαξε την τέχνη τής οινοποιίας. Ο Ικάριος θέλησε να μοιραστεί τη χαρά του με τους βοσκούς τής περιοχής και γέμισε με κρασί τούς ασκούς τους. Αυτοί μη γνωρίζοντας τις συνέπειες ήπιανε πολύ, αισθανθήκανε άσχημα και νόμισαν ότι ο Ικάριος προσπάθησε να τους σκοτώσει δηλητηριάζοντάς τους και τον σκότωσαν. Το πρωί όμως καταλάβανε το λάθος τους, τον θάψανε κάτω από ένα πεύκο και καταφύγανε στην νήσο Κέα. Η πιστή σκύλα όμως του Ικάριου, η Μαίρα, έχοντας δει τι είχε συμβεί, οδήγησε την κόρη του Ηριγόνη στο σημείο που τον είχανε θάψει. Αυτή βλέποντας το πτώμα τού πατέρα της παραφρόνησε, κρεμάστηκε σε κλαρί τού πεύκου κάτω από το οποίο ήτανε θαμμένος ο πατέρας της και πεθαίνοντας μεταμορφώθηκε σε αμπέλι.

Ο Διόνυσος για να εκδικηθεί το θάνατο τού Ικάριου και της Ηριγόνης προκάλεσε παραφροσύνη στις κόρες των Αθηναίων, οι οποίες τρελαινόντουσαν και απαγχονίζονταν. Οι Αθηναίοι, κατόπιν χρησμού τού Μαντείου των Δελφών, για να εξιλεωθούνε, τιμωρήσανε τους δολοφόνους και καθιερώσανε τη γιορτή τής εώρας, στην οποία νεαρές κοπέλες τραγουδούσανε, την «αλήτιν», κάνοντας κούνια σε κλαριά πεύκων.

Εκτός όμως από την οινοποιία, στο χώρο αυτό ξεκίνησε η αρχαία τραγωδία θέτοντας τις βάσεις στη δημιουργία και την εξάπλωση σε όλο τον κόσμο τού θεσμού τού θεάτρου. Αυτό οφείλεται στον Θέσπι, δημότη τού Ικαρίου, ο οποίος στον 6ο π.Χ. αι. παρέμβαλε, στο διονυσιακό διθύραμβο, απαγγελία, με διαφορετικό μέτρο, από τον πρώτο τού χορού, ο οποίος έτσι έκανε διάλογο με το χορό (γι’ αυτό ονομάστηκε υποκριτής: ηθοποιός). Ο Θέσπις επίσης καθιέρωσε το προσωπείο στον υποκριτή.

Αυτός ο αρχαιολογικός χώρος λοιπόν, του Βωμού τού Ικαρίου Διονύσου, είναι από τους σημαντικότερους αρχαιολογικούς χώρους στην Ελλάδα, αλλά ελάχιστα γνωστός.

Τέλη του 19ου αιώνα, ένας Γερμανός αρχαιολόγος / περιηγητής, παρατηρεί στα ερείπια μιας παλαιάς χριστιανικής εκκλησίας εντοιχισμένα μαρμάρινα αρχιτεκτονικά μέλη, επιγραφές και ένα άγαλμα. 

Ενημερώνει την αμερικάνικη Σχολή Κλασσικών Σπουδών η οποία στις 30 Γενάρη 1888 ξεκινά ανασκαφές υπό τον Carl D. Buck. Από τα ευρήματα, μεταξύ των οποίων και άγαλμα τού θεού Διονύσου, να κάθεται κρατώντας βοιωτικό κάνθαρο, πιστοποιείται πως πρόκειται για τη θέση που βρισκόταν ο αρχαίος δήμος Ικαρίας.

Οι ανασκαφές αφού κρατήσανε δύο χρόνια εγκαταλείπονται. Το 1981 ξεκινά προσπάθεια ανάδειξης τού χώρου: καθαρίζεται και περιφράσσεται.

Το 1997 άγνωστοι εισβάλουνε στο χώρο και προκαλούνε καταστροφές.

Το 2001 ξεκινά και πάλι η προσπάθεια ανάδειξης του χώρου. Μεταξύ των εργασιών γίνεται και αναστύλωση τού χορηγικού μνημείου του 4ου αιώνα των Αγνία, Ξανθίππου, Ξανθίδη.

Ο χώρος σήμερα είναι κλειστός αλλά επισκέψιμος κατόπιν συνεννόησης με την Εφορεία Αρχαιοτήτων Ανατολικής Αττικής.

Στο διαδίκτυο βρήκαμε και το γράφημα με το χώρο, το οποίο παραθέτουμε. Αξίζει να θυμόμαστε πως κάπου εκεί, δίπλα στα λιγοστά ερείπια, στο επικλινές έδαφος, παίχτηκε η πρώτη παράσταση, που μπορούσε να αποκαλεστεί θεατρική, στην παγκόσμια ιστορία.

Η κυρία Βασιλική [Μπάμπης Χαραλαμπόπουλος]

Η ΚΥΡΙΑ ΒΑΣΙΛΙΚΗ 

Ανακωχή με το σώμα
Καθώς ο πόνος
μεσημεριάζει πάνω της
Δεν παλεύει τον εχθρό
έγινε φίλος της

Τώρα χαμογελά
κλείνοντας το μάτι
στα παιδιά της

Ήσυχη
σαν το άδειο σπίτι
όπως το σπίτι χωρίς αυτή.


 ΥΓ : Στη μνήμη της Βασιλικής Δημητροπούλου-Παπαδολιοπούλου

[σε τρεις παλιές παραδοσιακές ασβεστοκάμινες στην περιοχή Καλλιτεχνούπολης στην Πεντέλη 20.10.2019]

Στο παρόν παρουσιάζουμε εικόνες από τρεις παλιές παραδοσιακές ασβεστοκάμινες στην Πεντέλη, στην περιοχή τής Καλλιτεχνούπολης.

Στο χάρτη από τη Wikimapia, που προηγείται των εικόνων, έχουν αποτυπωθεί οι θέσεις των ασβεστοκάμινων και οι μικρές διαδρομές που ακολουθήσαμε αφενός στον δασικό χωματόδρομο, που ξεκινάει από τη διασταύρωση των οδών Στεφάνου Γαβρά και Γεωργίου Κεζασόγλου προς τις δύο πρώτες, αφετέρου στο δασικό χωματόδρομο, που ξεκινάει λίγες δεκάδες μέτρα μετά τη διασταύρωση τού δρόμου από την Καλλιτεχνούπολη προς Αθήνα με το ρέμα Αγίας Παρασκευής. 

Να σημειώσουμε ότι η πρώτη παλιά παραδοσιακή ασβεστοκάμινος βρίσκεται σήμερα μες σε χωράφι με ελιές και για την τρίτη, που βρίσκεται δίπλα στο ρέμα Αγίας Παρασκευής στην απέναντι πλευρά από την Καλλιτεχνούπολη, τα τελευταία 150-200 μ. της διαδρομής γίνονται εκτός μονοπατιού.

Τέλος από την περιοχή που βρίσκεται η δεύτερη πέρασε η καταστροφική φωτιά τού Ιούλη 2018 που κατέληξε στο Μάτι Αττικής με τα ολέθρια αποτελέσματα.       

38°1'47''N 23°57'24''E

38°1'56''N 23°57'22''E

38°1'46''N 23°56'51''E