Ουκρανία 2022.

Δεν σκοπεύω εδώ να προσθέσω μια ακόμα ανάλυση, με εισαγωγικά ή χωρίς, για τα τραγικά γεγονότα στην Ουκρανία και τις συνέπειές τους, ιδίως στη χώρα μας. Αυτά εξάλλου, που συμβαίνουν εκεί, έχουνε πολύ βαθιές ρίζες, προερχόμενα από τα παγκόσμια οικονομικά συμφέροντα, με τρομακτικές ευθύνες να πέφτουνε στη δύση, η οποία μεταξύ άλλων, για να πετύχει τους στόχους της, στηρίζει πολλές δεκαετίες τώρα, από τα τέλη τού Β'ΠΠ, αλλά κυρίως από το 1990 και ύστερα, νεοναζιστικές ομάδες να δρούνε δολοφονικά, σχεδόν σε όλα τα ανατολικά κράτη, δυτικά της Ρωσίας. Αυτό βεβαίως δεν δικαιολογεί μια εισβολή, που είναι απαράδεκτη σε κάθε περίπτωση. Όμως καμία καταδίκη τής Ρωσίας δεν μπορεί να μην συνοδεύεται και από ταυτόχρονη εμφατική καταδίκη αυτών των νεοναζιστικών ομάδων και των δράσεών τους. Κάθε καταδίκη, χωρίς αναφορά στις δράσεις αυτών των ομάδων, λειτουργεί τελικά ως ξέπλυμα και δικαίωση τής δράσης τους και της δολοφονικής ιστορίας τους.

Η φωτογραφία που ακολουθεί, από το διαδίκτυο, δείχνει μέλη τού γνωστού νεοναζιστικού Τάγματος Αζόφ, το οποίο δρα στη νότιο Ουκρανία και μεταξύ άλλων βαρύνεται με φρικτές δολοφονίες ορθόδοξων ουκρανών καθώς και ελλήνων της Μαριούπολης.

     

Άσε το Σύμπαν.

[Αιγάλεω όρος, 25.02.2022 08.35] 

Άσε το Σύμπαν.

Οι συνωμοσίες είναι ανθρώπινη ανοησία. 

Αυτό κινείται στα δικά του μεγαλεπήβολα πλάνα.

Όσες φορές και να πάρεις λαχείο θα χάσεις.

Είσαι η θολή σου τύχη και τα θέλω σου.

Είσαι το μονοπάτι σου και τα όνειρά σου να σε κατευθύνουν.

Είσαι μαζί.

Death of a Teacher [Carol Ann Duffy]

Ο Θάνατος μιας Δασκάλας

Έξω, τα μεγάλα δέντρα, σαν τραπουλόχαρτα,

Ανακατεύουνε, μοιράζουνε, στροβιλίζουνε και ρίχνουνε τα φύλλα τους

Σέρνοντάς τα στα χορτάρια, πετώντας τα μακριά, ψηλά ως τ’ άστρα

Με τον αγέρα. Πέθανες χθες.

Όταν άκουσα την ώρα – στο σπίτι, τελευταίο κουδούνι,

Αργά το απόγευμα – έκλεισα τα μάτια μου. Δίδασκες αγγλικά, φυσικά,

Τρεις δεκαετίες πίσω, εγώ στα δεκατρία. Στο γραφείο σου στεκόσουν,

Κουνώντας πέρα δώθε τα πόδια σου, διαβάζοντας ένα ποίημα του Yeats

Στα κορίτσια που βαριόντουσαν, εκτός απ’ την καρδιά μου, που σκόνταφτε και κοκκίνιζε

Καθώς τις λέξεις ερωτευόταν και είδα το δέντρο

Στο γδαρμένο κάτω απ’ τα χέρια μου γραφείο, το πουλί άκουσα

Έξω στη βελανιδιά να ζωγραφίζεται στον αέρα. To ζούσαμε εκεί,

Παρούσες, Κυρία, ή αργότερα τον καπνό απ’ το μαύρο σας τσιγάρο

Σε μπλεγμένες γραμμές – φράσεις του Keats. Να Διδάσκεις

Είναι αγάπη απέραντη˙ τα ποιήματα από καρδιάς, τις προφορές και τις κλίσεις τους

Στη γλώσσα εκμάθησης με ομορφιά, τα μαθήματα, όπως έλεγες,

Ζωής. Κάτω από τα δέντρα που παιχνιδίζουν, οι χρυσές ακτίνες λεπταίνουν κι ανάβουν

Την άκρη μιας σελίδας ενός βιβλίου, πολύτιμου, έτοιμης να γυρίσει. 

Death of a Teacher

The big trees outside are into their poker game again,

shuffling and dealing, turning, folding, their leaves

drifting down to the lawn, floating away, ace high,

on a breeze. You died yesterday. 

When I heard the hour – home time, last bell,

late afternoon – I closed my eyes. English, of course,

three decades back, and me thirteen. You sat on your desk,

swinging your legs, reading a poem by Yeats

to the bored girls, except my heart stumbled and blushed

as it fell in love with the words and I saw the tree

in the scratched old desk under my hands, heard the bird

in the oak outside scribble itself on the air. We were truly there,

present, Miss, or later the smoke from your black cigarette

braided itself with lines from Keats. Teaching

is endless love; the poems by heart, spells, the lists

lovely on the learning tongue, the lessons, just as you said,

for life. Under the gambling trees, the gold light thins and burns,

the edge of a page of a book, precious, waiting to be turned.

Πηγή: voetica.com

Από το άρθρο του Κώστα Δεσποινιάδη: Μπελίνσκι - Τo αίτημα για μια επαναστατική Λογοτεχνία

[...]

Για τον Μπελίνσκι η κριτική έχει νόημα μόνο αν επιτελεί δυο ρόλους: να δείχνει ποια από τα καθιερωμένα έργα κάθε εποχής είναι ανάξια και ποια από τα καινούργια και αποσιωπημένα είναι άξια προσοχής. Ως εκ τούτου, ασεβής απέναντι στις παραδοσιακές αξίες και τα καθιερωμένα ονόματα της τότε ρωσικής λογοτεχνίας, δεν δίστασε να συγκρουστεί με το κριτικό κατεστημένο της εποχής και προώθησε με κάθε τρόπο τους νεότερους λογοτέχνες τους όποιους, με το κριτικό κύρος που διέθετε, επέβαλε στην κοινή συνείδηση. Όπως εύστοχα έχει ειπωθεί, όποιους επέκρινε ο Μπελίνσκι, σήμερα είναι ολότελα ξεχασμένοι, όσους ύμνησε έχουν εγγραφεί στην κοινή συνείδηση ως σπουδαίοι λογοτέχνες. Ποιος θυμάται σήμερα τον Σουμαρόκοφ, τον Οζέροφ, τον Μπενεντίκοφ, τον Κουκόλνικ, τα «μεγάλα» ονόματα της εποχής που κατεδάφισε ο Μπελίνσκι με τις κριτικές του; Απεναντίας, ολοζώντανο παραμένει το έργο των περισσότερων λογοτεχνών που επηρέασε ή εκθείασε: Νεκράσοφ, Τουργκένιεφ, Γκοντσάροφ, Γκριγκόροβιτς, Οστρόφσκι, Τσερνισέφσκι, Ντομπρολιούμποφ, Γκριμπογιέντοφ, Λέρμοντοφ, Ντοστογιέφσκι. Δέκα χρόνια μετά τον θάνατό του, ο Ντομπρολιούμποφ έγραφε πως «ο καθένας από τους καλύτερους συγγραφείς μας έχει βαθιά επίγνωση πως στην εξέλιξή του, λίγο πολύ, έμμεσα η άμεσα, επηρεάστηκε από τον Μπελίνσκι. Η επίδρασή του είναι φανερή σε καθετί όμορφο και ευγενικό που προβάλει γύρω μας».

[...]

Ο Μπελίνσκι, ο εμψυχωτής των προοδευτικών λογοτεχνών και της ριζοσπαστικής διανόησης, είναι πια πεπεισμένος ότι η νέα ρωσική λογοτεχνία «δεν πρέπει να είναι ούτε κλασική ούτε ρομαντική, αλλά σύγχρονη: [...] πιστή στην ίδια τη ζωή. Ταυτόχρονα, η λογοτεχνία αυτή, εμπνευσμένη από ιδέες με κοινωνικό περιεχόμενο, έγινε το κύριο μέλημά του». Η λογοτεχνία δεν υπάρχει για να ωραιοποιεί τα πράγματα, δεν προορίζεται για τη διασκέδαση της αργόσχολης αριστοκρατίας, αλλά πρέπει να αποτυπώνει τη ζωή όπως είναι και να συμβάλλει ώστε αυτή η ζωή να αλλάξει. «Η εποχή των έμμετρων μπιχλιμπιδιών πέρασε πιά για πάντα˙ τα όμορφα αισθηματάκια δεν έχουν στην εποχή μας καμιάν άξια˙ εκείνο που σήμερα ζητάμε είναι βαθιά αισθήματα και μεγάλες ιδέες, δοσμένα σε καλλιτεχνική μορφή». Γιατί άραγε είναι αποδεκτό να περιγράφει κανείς τη σχολαστική καθαριότητα των γερμανών μικροαστών, ενώ θεωρείται αποκρουστικό να περιγράφει τη βρομιά των φτωχών Ρώσων, αναρωτιέται ο Μπελίνσκι. Επιπλέον, ο καλλιτέχνης δεν αρκεί να έχει δεξιοτεχνία (πράγμα βέβαια που είναι αναγκαίο), αλλά και να κατανοεί τον κόσμο μέσα στον όποιο βρίσκεται. Για τον Μπελίνσκι, «τέχνη χωρίς ιδέες είναι ό,τι κι ο άνθρωπος χωρίς ψυχή — ένα πτώμα».

Κατά τον Μπελίνσκι, υπάρχουν δυο τρόποι - αντιτιθέμενοι μεταξύ τους - που η λογοτεχνία συλλαμβάνει και αποδίδει τα φαινόμενα τής ζωής: ο «ιδανικός» και ο «ρεαλιστικός». Είτε ο ποιητής «μεταπλάθει τη ζωή σύμφωνα με το δικό του ιδανικό, που εξαρτάται από το πώς αντικρίζει τα πράγματα, και από την τοποθέτησή του απέναντι στον κόσμο, στην εποχή του και στο λαό, που στους κόλπους του ζει, είτε τη δίνει σε όλη της τη γυμνότητα και την αλήθεια, μένοντας πιστός σ’ όλες τις λεπτομέρειες, τις αποχρώσεις και τις φωτοσκιάσεις της». Για τον Μπελίνσκι το ζητούμενο είναι ο δεύτερος τρόπος, «η ρεαλιστική ποίηση, η ποίηση της ζωής, η ποίηση της πραγματικότητας [...]», που με τον ρεαλισμό της αποδίδει πιστά την πραγματικότητα «δεν την τροποποιεί, αλλά την αποδίδει και τη μεταπλάθει δημιουργικά, και αντικατοπτρίζει, όπως ένας κυρτός καθρέφτης, τα πολυποίκιλα φαινόμενά της». Η τέχνη δεν χρειάζεται να εξιδανικεύει τη ζωή, αλλά να έχει αδυσώπητη ειλικρίνεια και να κρατά ανατομική λεπίδα, λέει ο Μπελίνσκι.

[...]

Από το 87ο τεύχος τού περιοδικού Σημειώσεις, Δεκέμβριος 2021, εκδ. Έρασμος.

Τρία (3) haiku τού Jack Kerouac

Train on the horizon 

      - my window 

rattles

Πέρα μακριά.

Τρένο σιμώνει.

Το παράθυρο τρίζει.

Train tunnel, too dark 

      for me to write: that 

"Men are ignorant"

Σήραγγα τρένου.

Σκοτάδι. Πώς να γράψω:

«Πως δεν ξέρουμε»;

The train speeding 

      thru emptiness 

- I was a trainman

Τρένο ταχύνει

Προς το κενό. Με μένα

Μηχανοδηγό.

 

Πηγή: terebess.hu.

[στο Πάνειο όρος, 20.02.2022]

Στο παρόν παρουσιάζουμε εικόνες από τη διαδρομή που ακολουθήσαμε, στο Πάνειο όρος, το πρωινό τής 20ης Φλεβάρη 2022. Η διαδρομή έχει σημειωθεί στο χάρτη από τη wikimapia που ακολουθεί.

Αρχικά ακολουθήσαμε, πεζή, το χωματόδρομο που περνάει από τις στάνες τής περιοχής. Κατόπιν περάσαμε την κοίτη τού ρέματος ...

... και ακολουθήσαμε το μονοπάτι, το οποίο κινείται παράλληλα, στην βαθιά κοίτη τής ρεματιάς, στα δυτικά της, η οποία κατεβαίνει από την κορυφογραμμή, από την περιοχή μεταξύ των μικρών ναών Ζωοδόχου Πηγής και Πρ. Ηλία.

Στην επόμενη διακρίνεται η κοίτη ενός μικρότερου ρέματος, το οποίο κατεβαίνει από δυτικά και εκβάλλει στο προηγούμενο. Στο σημείο που σημειώνεται με κόκκινο υπάρχει σπηλιά στην οποία σκοπεύαμε να ανεβούμε. Θα μπορούσαμε και από εκεί, κινούμενοι δίπλα στην κοίτη τού μικρότερου ρέματος – η μορφολογία τού εδάφους, αν και έντονα επικλινής, και η χαμηλή όχι πυκνή βλάστηση το επιτρέπανε. Από εκεί εξάλλου κατεβήκαμε. 

Επιλέξαμε όμως να συνεχίσουμε λίγο βορειότερα στο μονοπάτι,...

... το οποίο αφήσαμε λίγο μετά για να προσεγγίσουμε την ορθοπλαγιά στα δυτικά τής κοίτης τής ρεματιάς, εικόνες από την οποία ακολουθούν.

Στη συνέχεια βρήκαμε πέρασμα, πρακτικά ένα ρυάκι, και περάσαμε πάνω από την ορθοπλαγιά. 

Από εκεί ακολουθήσαμε ένα αχνό μονοπάτι που αρχικά κινείται νότια και μετά από λίγο, κοντά στην κοίτη τού μικρότερου ρέματος, το οποίο είδαμε νωρίτερα, στρέφεται βόρεια προς το χώρο που βρίσκεται η σπηλιά. Το ανέβασμα στην με έντονη κλίση πλαγιά δεν παρουσιάζει ιδιαίτερες δυσκολίες.

Ακολουθούν εικόνες από το χώρο τής σπηλιάς. Η θέα προς το όρος Όλυμπος αττικής και ανατολικότερα τη Λαυρεωτική εξαιρετική.

    

Σπηλιά.

[Πάνειο όρος, 20.02.2022 09.51]

Παιδί τού αλατιού, του χρόνου και του νερού.

[στη Σαλαμίνα, 19.02.2022]

Στο παρόν παρουσιάζουμε εικόνες από μια διαδρομή στη νότιο Σαλαμίνα την οποία ακολουθήσαμε το πρωινό της 19ης Φλεβάρη 2022. 

Η διαδρομή έχει σημειωθεί στο χάρτη από τη wikimapia που ακολουθεί.

Το μεγαλύτερο μέρος της κινήθηκε στο πολύ όμορφο μονοπάτι της Φλεβαριώτισσας. 

 

Στην επόμενη διακρίνονται τα δυτικά απόκρημνα πρανή τής ρεματιάς που βρίσκεται κοντά στα δυτικά όρια τής νατοϊκής βάσης. Διακρίνεται μια σπηλιά. Εμείς (βλέπε στη συνέχεια) φτάσαμε στα όρια τού γκρεμού από πάνω της.

Αυτή τη φορά όμως, φτάνοντας στο τέλος τού μονοπατιοού τής Φλαβεριώτισσας, συνεχίσαμε στο μονοπάτι που ξεκινά κοντά στο σημείο που το μονοπάτι τής Φλεβαριώτισσας συναντά το δασικό χωματόδρομο, στην κορυφογραμμή, και το οποπιο κατευθύνεται βορειοδυτικά μέχρι μια ορθοπλαγιά.

Στην επόμενη ένας τεχνητός λάκκος, πιθανόν σχετιζόμενος με τη συλλογή ρετσινιού παλαιότερα.

Στην επόμενη το σημείο με εξαιρετική θέα, από το οποίο επιχειρήθηκε πορεία προς τα βόρεια (βλέπε στη συνέχεια)

Στην επόμενη ένας ακόμα τεχνητός λάκκος, πιθανόν σχετιζόμενος με τη συλλογή ρετσινιού παλαιότερα.

Η ορθοπλαγιά που τελειώνει το μονοπάτι.

Στη συνέχεια επιστρέψαμε στο σημείο τής προ-προηγούμενης φωτογραφίας και ακολουθήσαμε πορεία εκτός μονοπατιού προς τα βόρεια επιχειρώντας να συναντήσουμε ένα παλιό μονοπάτι, το οποίο έκανε τον κύκλο τού λόφου (η πιθανή περιοχή που πέρναγε έχει σημειωθεί με λευκή γραμμή στο χάρτη ανωτέρω), ο οποίος βρίσκεται δυτικά τής ρεματιάς που αναφερθήκαμε νωρίτερα, και το οποίο μονοπάτι έφτανε στο άνοιγμα τής ρεματιάς προς τη θάλασσα, αλλά αυτό μάλλον έχει σβήσει. Βέβαια θα μπορούσε κάποιος να επιχειρήσει να προχωρήσει κατά μήκος τής διαδρομής, την οποία θα ακολουθούσε το μονοπάτι, αφού φαινόταν ότι, έστω και με δυσκολία, το μέρος ήταν βατό, αλλά δεν το επιχειρήσαμε αφήνοντάς το για άλλη φορά. Να σημειώσουμε ότι πέρα από τη σπηλιά, που είναι προσεγγίσιμη από τα βόρεια τής ρεματιάς, στην περιοχή που έφτανε το μονοπάτι υπάρχουν ερείπια παλιών κτισμάτων και βορειότερα παλιό πηγάδι. Πιθανολογώ ότι πριν την κατασκευή τής νατοϊκής βάσης η πρόσβαση εκεί θα γινόταν παραλιακά ή / ή και με βάρκα από το Αιάντειο ή την πόλη τής Σαλαμίνας      

Ανεβήκαμε πάντως το λόφο προς τα ανατολικά ...

... και φτάσαμε μέχρι πάνω και δίπλα από την απρόσιτη από εκεί είσοδο τής σπηλιάς.

    

    

Πέτρα και Ξύλο.

[Σαλαμίνα, 19.02.2022 09.17]

Πέτρα και Ξύλο.

Πέντε (5) haiku τού Jack Kerouac.

After the earthquake, 

      A child crying 

In the silence

Μετά το σεισμό

Ένα παιδάκι κλαίει.

Τριγύρω σιωπή.

Am I a flower 

      bee, that you 

Stare at me?

Συγκεντρωμένη

Με θωρεί μια μέλισσα.

Είμαι λουλούδι;

April mist – 

     under the pine 

At midnight

Απρίλης. Δροσιά

Κάτω από τον πεύκο.

Στο μεσονύχτι.

A raindrop from

     the roof

Fell in my beer

Μια στάλα βροχής

Από τη στέγη

Έπεσε στη μπύρα μου.

 

I woke up 

      - two flies were boffing 

On my forehead

Καθώς ξύπνησα

Δυο μύγες πετούσαν μπρος

Στο μέτωπό μου. 

Πηγή: terebess.hu. 

Στις ρωγμές ...

[Όρος Πεντέλη, 12.02.2022 09.52/ 16.02.2022]

Στις ρωγμές τού αμετακίνητου τα όνειρα ανθίζουν.

[στην Πεντέλη, 14.02.2022]

Η εύκολη αλλά όμορφη διαδρομή, την οποία ακολουθήσαμε το πρωινό τής 14ης Φλεβάρη 2022 στην Πεντέλη, και έχει σημειωθεί στο χάρτη από τη wikimapia που προηγείται των εικόνων, θα μπορούσε (ένα τμήμα της) να αποτελέσει τμήμα μιας μεγαλύτερης (π.χ. σε συνδυασμό με την προηγούμενη) διαδρομής και μάλιστα μιας που θα ξεκινούσε από την Παλιά Πεντέλη, θα ανέβαινε Πύρεζα και θα συνέχιζε μέχρι τα όρια τού οικισμού Ραπεντόσα ή το χωριό Διόνυσος. 

Αρχικά το κάτω ύψος των σύννεφων ήταν στα όρια τής διαδρομής ενώ σύντομα ο ουρανός καθάρισε αρκετά.

Στις επόμενες δύο: πολύ όμορφες θέες τής Μεγάλης Μαυρηνόρας από βορειοδυτικά.

Οι επόμενες από μια κορυφή, στα 669 μ. ύψος, βορειοδυτικά τής Μεγάλης Μαυρηνόρας. 

 

Πληγή Ι [Τάσος Πορφύρης]

ΠΛΗΓΗ I

Μνήμη Κωνσταντίνου Πορφύρη

Τα μούντζωσες όλα και έφχες για το χωριό 

Έχεις θαρρώ τον Παράδεισον ακέριο 

Εδώ λογαριασμοί να σε σκών’ οριό 

Άσε το μπετόν το νέφος και το καυσαέριο.

Όλο παιδεύονται του κόσμου οι σοφοί

Ν’ αλλάξουν τη ζωή μας προς το καλύτερο 

Όμως των σπιτιών συνέχεια χαμηλών’ η οροφή 

Και το πεζοδρόμιο όσο πάει κοντύτερο.

Χιόνια στα δέντρα χιόνια στα μαλλιά

Και στα παλιά σου χρόνια τώρα χιόνια

Θυμάσαι που γύριζες μεσάνυχτα απ’ τη δουλειά 

Και σταματούσες για σαλέπι στην Ομόνοια;

Τώρα πλαγιάζεις πλάι στη φωτιά Πατέρα 

Κι οι μέρες σου όλες ξάχλιασμα και σκόλη 

Οι βροχές σε ξεπλένουν απ’ τη λέρα 

Που απόχτησες δουλεύοντας στην πόλη.

Σε θυμούνται και ρωτούν οι φίλοι

Σου γράφει ο πατέρας σου ρε Τάσιο;

Αχ να ‘κοβα με κόσσα το τριφύλλι 

Και ν’ αγναντεύω το μεγάλο δάσο.

Το δειλινό που παίρνουνε τα δέντρα του φωτιά

Τη νύχτα που το νανουρίζει το ποτάμι

Να με κρατά ξάγρυπνο του ελαφιού η ματιά

Και το φυσίγγι να σκουριάζει στη θαλάμη.

Μνήμη π’ ανθίζεις στην κάψα του καλοκαιριού 

Αγόρι μου που χάνοσουν ολημερίς στον κάμπο 

Κράτα ανοιχτή την πόρτα του καλοκαιριού να 

Ξεντυθώ τα χρόνια μου για να μπορέσω να ‘μπω.

Από το 87ο τεύχος τού περιοδικού Σημειώσεις, Δεκέμβριος 2021, εκδ. Έρασμος.

i shall imagine life [E.E Cummings]

θα φανταστώ τη ζωή

θα φανταστώ τη ζωή

πως δεν αξίζει να πεθάνεις αν

(κι όταν) τα τριαντάφυλλα παραπονιούνται

πως μάταιες οι ομορφιές τους είναι

αλλά κι αν η ανθρωπότητα πείθει

εαυτόν πως κάθε αγριόχορτο

ρόδινα ‘ναι τριαντάφυλλα (θα νοιώσεις

σιγουριά) ένα χαμόγελο μονάχα τότε

i shall imagine life

i shall imagine life

is not worth dying if

(and when) roses complain

their beauties are in vain

but though mankind persuades

itself that every weed's

a rose roses (you feel

certain) will only smile

Πηγή: poetrysoup.com.

[στην Πεντέλη, 12.02.2022]

Στο παρόν παρουσιάζουμε εικόνες από τη διαδρομή που ακολουθήσαμε το πρωινό τής 12ης Φλεβάρη 2022, στην Πεντέλη. Η διαδρομή έχει σημειωθεί στο χάρτη από τη wikimapia που προηγείται των εικόνων. Να σημειώσουμε ότι το μεγαλύτερο μέρος τής παρούσας διαδρομής το έχουμε περπατήσει ανά καιρούς. Η Πεντέλη όμως είναι μια πρόκληση για φωτογραφίες πόσο μάλλον όταν το τοπίο, ειδικά στα παλιά λατομεία με τα εγκαταλελειμμένα μάρμαρα, είναι εικαστικό. Στην προτελευταία φωτογραφία η μικρή λιμνούλα / γούρνα είναι τεχνητή και φτιάχτηκε από πεζοπόρους για να βρίσκουνε νερό τα άγρια ζώα.