28 Φεβρουαρίου 2023

Life Cycles [Niki Giovanni]

Κύκλοι ζωής

συνειδητοποίησε
δεν ήτανε μια
της ζωής νικήτρια
όταν σιγουριά δεν ένιωθε
η ζωή τής ήτανε κάπως σκοτεινή
μυστικό βρόμικο που
όπως ένα παιδί στα αζήτητα
πολύ αργά για άμβλωση
ήτανε να γεννηθεί
μονάχη  

τόσες πολλές συνήθειες είχε ιδιωτικές
κάποιες φορές αυνανιζόταν
με το δάκτυλό της πάντα, καθάριζε τη μύτη της, όταν ήταν αναστατωμένη
της άρεσε να κάθεται σιωπηλά

η θλίψη ασυνήθιστη δεν είναι
σε μια μαύρη γυναίκα
ή τους συγγραφείς

έπαιρνε να πίνει κρυφά
μια συνήθεια που τη δυσαρεστούσε
για αμφότερα τις συνέπειές του
και τη γεύση
όμως τελικά αποκοιμιέται
θα την εξανάγκαζε σε θρίαμβο
πάνω στο κρεβάτι


Life Cycles

she realized
she wasn't one
of life's winners
when she wasn't sure
life to her was some dark
dirty secret that
like some unwanted child
too late for an abortion
was to be borne
alone

she had so many private habits
she would masturbate sometimes
she always picked her nose when upset
she liked to sit with silence

sadness is not an unusual state
for the black woman
or writers

she took to sneaking drinks
a habit which displeased her
both for its effects
and taste
yet eventually sleep
would wrestle her in triumph
onto the bed


27 Φεβρουαρίου 2023

[στον παλιό Σ.Σ. Αγ. Αναργύρων, 15 και 23.02.2023]

Εικόνες από τον πρώην Σ.Σ. Αγίων Αναργύρων, είχαμε παρουσιάσει και πριν μερικά χρόνια: το Μάρτη 2015 και τον Ιούνη 2017.

H εικόνα σήμερα είναι πολύ διαφορετική αφού έχουν απομακρυνθεί όλα τα στοιβαγμένα σκουριασμένα υλικά και βαγόνια, πλην ενός καμένου βαγονιού, και στο ύψος βόρεια τής πλατείας Αγ. Αναργύρων ο χώρος έχει διαμορφωθεί σε τριγωνική πλατεία.

Ακολουθούνε λίγες εικόνες από

-τμήματα τής παλιάς σιδηροδρομικής γραμμής, που δεν έχουν ακόμα ξηλωθεί, από το χώρο δίπλα στον Ι.Ν. Αγ. Αναργύρων και (λίγο βορειότερα) του πρώην Σ.Σ. Αγ. Αναργύρων.


























-και το μοναδικό βαγόνι, που υπάρχει εκεί, καμένο από λάθος ατόμων που στο εσωτερικό του έβρισκαν προσωρινό καταφύγιο στέγασης ή ένα χώρο για να κάνουνε τη δόση τους.











26 Φεβρουαρίου 2023

Ινδιάνικη ποίηση: η «ζωντανή» λέξη της ψυχής [Δημήτρης Α. Δημητριάδης]

Ινδιάνικη ποίηση:
η «ζωντανή» λέξη της ψυχής

Του Δημήτρη Α. Δημητριάδη


«Ω, Μητέρα γη γέρνουμε πάνω σου κάθε
νύχτα κι απ’ τα σφαλιστά μας βλέφαρα 
δραπετεύουν τα όνειρά μας. Σκιές μέσα 
στο φεγγαρόφωτο περπατάνε οι ψυχές 
μας. Εσύ μας κρατάς στο σύντομο ύπνο 
του θανάτου κι εσύ μας ξαναδέχεσαι 
στη ζωή».

          Όλη η καταγεγραμμένη ιστορία των Ινδιάνων βρίσκεται μέσα στους ψαλμούς, στις προσευχές και στα τραγούδια τους. Τα πάντα για τον Ινδιάνο μεταφράζονται σε ήχο, η μουσικότητα είναι συνδεδεμένη άμεσα με την ύπαρξή τους. Ακόμα και τα ονόματά τους φανερώνουν αυτή τη σύνδεση της ψυχής με τον ήχο, την ανάγκη του ψυχισμού για ρυθμό κι αρμονία. Το Γελαστό Νερό, το Τραγούδι του Ανέμου, το Μάτι του Γερακιού, το Σιγανό Ποτάμι, είναι αντηχήσεις από τον εσωτερικό δικό τους ρυθμό, που αντανακλά τη ροή της ζωής.
          Παιδιά της φύσης οι αυτόχθονες αμερικάνοι, έζησαν κι έγραψαν τη δική τους ποίηση. Ποίηση «τρόπο ζωής», μια και η κίνηση, ο ήχος και η δράση, είναι ιδιότητες της ινδιάνικης ιδιοσυγκρασίας. Το θρόισμα των φύλλων, ο ήχος της βροχής, η βροντή της αστραπής, το κελάηδημα των πουλιών, το κελάρυσμα του ποταμού, είναι οι νότες της δικής του μουσικής, αλλά και τα λόγια οι μουσικές λέξεις της ποίησής τους. Πάνω στο τύμπανο με δέρμα από ελάφι δονούνται κι έπειτα εκρήγνυνται τα σπλάχνα της γης.
         Οι αυτόχθονες αμερικάνοι γράφουν τη δική τους ιστορία με το δικό τους τρόπο. Στο βιβλίο της Ιστορίας τους δε θα βρεις ονόματα φυλάρχων, ιστορικές νίκες και ήττες, θα βρεις όμως την ανθρώπινη ανωτερότητα, το σεβασμό της έμφυτης ανάγκης για ειρήνη, τη συναίσθηση της ομαδικής προσπάθειας για την επίτευξη κάθε ανθρώπινου στόχου. Θα βρεις το αίσθημα εξάρτησης απο τις θείες δυνάμεις, καθώς και τον ασίγαστο πόθο της επιστροφής, την αναμμένη ιερή φλόγα της θύμησης για την πατρίδα των προγόνων… τις Πλειάδες των ουρανών. Ξεφυλλίζεις νοερά αυτό το βιβλίο όχι για να βρεις στρατιωτικές νίκες και κατακτήσεις, αλλά για ν’ ακούσεις το ξεχασμένο τραγούδι της φύσης. Γυρίζεις σελίδα σελίδα κι αποστηθίζεις την αρμονία και το ρυθμό που κρύβει μέσα της η ανθρώπινη ψυχή.
         Για τον Ινδιάνο, τα γεγονότα είναι αδιαχώριστα δεμένα μεταξύ τους, ζωή και θάνατος, χαρά και λύπη, ουρανός και γη, νύχτα και μέρα, γίνονται τραγούδι, τα αιώνια συναισθήματα γίνονται ποίηση. Η συμπάθεια, η αγάπη, η χαρά της νίκης, η γλυκιά θλίψη για κάτι που έφυγε, ο πόνος της απουσίας, όπως και η ανάγκη για ειρήνη κι ευτυχία, γίνονται αφορμή για τούτο το σιγανό ψέλλισμα στα χείλη του, που άλλοτε μοιάζει μοιρολόι κι άλλοτε ύμνος γεμάτος ευχαριστίες: με την ψυχή του ανοιγμένη στο θρίαμβο της ύπαρξης γύρω απο το φως της φωτιάς, με τα άστρα μετέωρα στον ουρανό, τις παρυφές των ιερών βουνών φωτισμένες από το πορτοκαλί φεγγάρι και με τη νύχτα ν’ αντηχεί από θρύλους, μύθους και παραδόσεις.
         Η ινδιάνικη ποίηση παραβιάζει με τον πιο ανώδυνο τρόπο, άτεχνο σχεδόν, με αστόλιστες απλές κι επαναλαμβανόμενες εκφράσεις το χώρο του αισθητού, για να μας πάει εκεί όπου οι λέξεις αφήνονται από την ουσία και μόνο της αλήθειας να οδηγηθούν. Η μαγεία του ινδιάνικου στίχου είναι η αλήθεια του. Ειλικρίνεια, που προβάλλει σαν ακατέργαστος πολύτιμος λίθος από τα έγκατα της γης, για να μας θαμπώσει από τη λιτή μεγαλοπρέπειά του. Όταν η απλότητα και η δύναμη συνυπάρχουν, όταν η ομορφιά εκφράζει τη φιλοσοφία, όταν το πάθος ενώνεται με τη γαλήνη της αποδοχής, τότε γεννιέται ο ινδιάνικος στίχος.
         Η ποίηση των Ινδιάνων παρ’ όλο που δεν έφτασε ολόκληρη και πλήρης ως εμάς, από την έκταση της λευκής καταστροφής και την αδιαφορία του κατακτητή για οποιοδήποτε στοιχείο των κατακτημένων, ερευνήθηκε και ψάχτηκε από τους εραστές της ποίησης αλλά και τους εραστές της ζωής, σαν κοίτη ενός ποταμού γεμάτη ψήγματα χρυσού. Για ν’ αφήσει στον καθένα ξεχωριστά τούτο το πολύτιμο πετράδι, «τη ζωντανή λέξη» της ψυχής, την καθαρότητα, την απλότητα και τη δύναμη ενός κόσμου ξεχωριστού, συγκινώντας πάντοτε.
          Η ινδιάνικη ποίηση – το μονοπάτι του Ωραίου – είναι ακόμη ένας δρόμος προς την ελευθερία του πνεύματος. Τα παιδιά του Ήλιου, τα παιδιά των αστεριών, οι έφηβοι Ήρωες, το γνώριζαν και το περπατούσαν. Ακολουθώντας τα ίχνη του ανέμου, με τα μάτια στραμμένα στο πέταγμα του αετού…

25 Φεβρουαρίου 2023

[στον Υμηττό, 22.02.2023]

Ειδικά στο παρόν ιστολόγιο η διαδρομή στο δασικό χωματόδρομο, ο οποίος κινείται σχεδόν οριζόντια στις δυτικές παρυφές τού Υμηττού, πάνω από τη Μονή Καισαριανής και την Καλοπούλα, ξεκινά 2,2 χλμ μετά τη Μονή Καισαριανής και 1,4 χλμ μετά την Καλοπούλα, έχει  αναφερθεί κατ’ επανάληψη στο παρόν ιστολόγιο καθώς συνδέεται με μονοπάτια που έρχονται / οδηγούνε προς την κορυφή, το περίφημο αναρριχητικό πεδίο: το αρχαίο λατομείο «Καράβι», το δρακόσπιτο Υμηττού κλπ.

Στο παρόν ακολουθούν εικόνες από σημεία τής διαδρομής, η οποία έχει σημειωθεί στο χάρτη από τη wikimapia που ακολουθεί, την οποία ακολούθησα το πρωινό τής 22ας Φλεβάρη 2023,…


…,τα οποία δεν έχουνε παρουσιαστεί παλαιότερα και αφορούνε δύο περιοχές, στους Κουταλάδες Υμηττού με τα αρχαία αλλά και νεότερα λατομεία, στο όριο τού Κακορέματος, και έχουνε σημειωθεί στον προηγούμενο χάρτη με λευκό κύκλο.

Οι πρώτες εικόνες από το ύψος τού πρώτου πέταλου, ανεβαίνοντας, στο δασικό / ποδηλατικό χωματόδρομο, λίγο πάνω από το Κακόρεμα, από το σημείο που ξεκινάνε τα κακοτράχαλα κατηφορικά μονοπάτια προς τα δυτικά. Διακρίνεται αρχαίο λατομείο. Στην πρώτη εικόνα μια πρόχειρη, πέτρινη, πρόσφατη, κατασκευή για ανάπαυση.










































Από εκεί δεν κατέβηκα, λόγω μεγάλης επικινδυνότητας, το μονοπάτι στο όριο τού γκρεμού τού λατομείου στο Κακόρεμα (θα επανέλθουμε κατωτέρω), αλλά ένα λίγο βορειότερα, που κατεβαίνει στο Καράβι. Από εκεί κινήθηκα νότια μέχρι το σημείο που το μονοπάτι, μετά και το Δρακόσπιτο, καταλήγει στο δασικό χωματόδρομο που ανεβαίνει προς τον υπολειμματικό χώρο μεγάλου λατομείου των πρόσφατων χρόνων, στο Κακόρεμα.
Οι εικόνες που ακολουθούν είναι από τις πρώτες δεκάδες μέτρων τού προαναφερθέντος μονοπατιού, στα όρια τού γκρεμού από πάνω από το Κακόρεμα, προς τα πάνω. Τα αρχαία και νεότερα, μη ενεργά πλέον, λατομεία τής περιοχής βγάζανε πέτρες (για ασβέστη κλπ) αλλά και μάρμαρο. Στις δύο πρώτες ξεχωρίζει ό,τι απέμεινε από μαρμάρινο όγκο που λατομήθηκε, η επιφάνεια τού οποίου έχει φθαρεί από τα καιρικά φαινόμενα και τη ρύπανση των νεώτερων χρόνων (όξινη βροχή).
Σε ορισμένα σημεία το εν λόγω μονοπάτι περνά ακριβώς στο χείλος τού γκρεμού, που σε ορισμένα σημεία το βάθος του αγγίζει τα 90 μ. Πρόσφατα μάλιστα υπήρξε και θανατηφόρο ατύχημα ορειβάτη.






















Στις τελευταίες δύο εικόνες:
-μια από τις μεγαλύτερες γραμμές με κάμπιες που έχω ποτέ συναντήσει























-η άνοιξη που έρχεται 

    

24 Φεβρουαρίου 2023

Βασιλιάς της πλησμονής [Μπάμπης Χαραλαμπόπουλος]

ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΤΗΣ ΠΛΗΣΜΟΝΗΣ

Σε όλη τη ζωή
κυνηγούσε τα πολλά

όνειρα πολλά
λεφτά πολλά
πολλά εγώ

Τώρα 
στο τέλος
μες στην πολλή μοναξιά
μες στον πολύ τον πόνο

Αυτός
ένας κατά συρροή
βασιλιάς της πλησμονής

γυμνός
δίχως το λίγο
που ευωδιάζει άνθρωπο
που είναι ανθρώπινο.

23 Φεβρουαρίου 2023

[στο λόφο Πνύκας, 21.02.2023]

Εικόνες από το χώρο συγκέντρωσης, για να παρακολουθήσουνε πολιτικές ομιλίες, των αρχαίων Αθηναίων στην Πνύκα έχουνε παρουσιαστεί παλαιότερα στο παρόν ιστολόγιο (pribas.blogspot - 06.06.2022 και pribas.blogspot - 08.12.2020).
Στο παρόν παρουσιάζονται λίγες εικόνες από ένα χώρο, στις βορειανατολικές υπώρειες τού λόφου τής Πνύκας, περί τα 35 μ. βόρεια από το Θόλο τού τηλεσκοπίου Δωρίδης και βορειοδυτικά τής Πνύκας. Πρόκειται για ένα διαμορφωμένο κάθετα στο βράχο πρανές, στο οποίο έχουνε σμιλευτεί λίγες αναθηματικές κόγχες, ορατό μόνο από το δρόμο που ανεβαίνει από το Θησείο στο χώρο πάρκινγκ τού Αστεροσκοπείου Αθηνών.

























Για την πολιτισμική / κοινωνική σημασία των σπηλαίων στη μεσαιωνική μέχρι τα μέσα τού 20ου αι. μ.Χ. Αθήνα, στους λόφους κυρίως Νυμφών, Πνύκας αλλά και Φιλοπάππου έχουνε γίνει αναφορές στο παρόν ιστολόγιο (ενδεικτικά: 28.11.202015.12.2020 και filopappou.files - Το Μεγαλύτερο κέντρο των Ξωτικών - Λόφοι Πνύκας-Νυμφών-Μουσών.).
Στο ανατολικό άκρο τού προαναφερθέντα πρανούς υπάρχει μια μικρή σπηλίτσα, εικόνες από την οποία ακολουθούν, και στην οποία δεν κατοικούνε πια ξωτικά, αλλά άνθρωποι, από αυτούς που το «ανθρώπινο» οικονομικό μας σύστημα αναφέρει πώς δεν τα κατάφεραν (…).




















Κατεβαίνοντας πεζή Καλλιθέα, το βλέμμα μου το τράβηξε μια εικόνα παλιού ερειπωμένου σπιτιού, από αυτές τις όμορφες παλιές μονοκατοικίες των προαστίων τής Αθήνας, που εγκαταλείπονται στη φθορά τού χρόνου ή γκρεμίζονται για να γίνουνε πολυκατοικίες σε αντιπαραβολή με μια από το ίδιο σημείο, από το google maps, που τραβήχτηκε λίγα χρόνια νωρίτερα.











22 Φεβρουαρίου 2023

Τρία ποιήματα τού Χριστόφορου Λιοντάκη

ΕΧ NIHILO NIHIL*

            Ύστερα
Εκείνο το φευγαλέο
Στο μυστικό φως των πρωϊνών
Να γεννιέται και να χάνεται
Άρωμα πυρκαγιάς!
Όλο να φεύγεις
Στο άκουσμα του νερού
Να σταματάς
Σιβυλλικά χαμόγελα κρύβουν τον θάνατο
Αγαπάς γιατί θα πεθάνεις
Και συ τον ετοιμοθάνατο σκέφτεσαι.

*ΟΥΔΕΝ ΕΞ ΟΥΔΕΝΟΣ


ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΗΞΕΡΕ

Πολιτεία ανοιχτή στη νύχτα και το χρόνο
Απόρθητη
Ξαγρύπνησα στην αγωνία σου
Νύχτα
Με την προδοσία στα μάτια
Ο νικητής δεν ξεχώριζε απ’ το νικημένο
Κανείς δεν ήξερε την ώρα και τη στιγμή
Κανείς δεν ήξερε ποιος θα ‘ναι ο εκλεκτός!


ΓΙΑ ΜΙΑΝ ΑΛΛΗ ΣΤΙΓΜΗ

Πόσοι και πόσοι σε σκοτώσανε
Προσπαθώντας να σκοτώσουν τις ώρες τους
Πόσοι και πόσοι σε σκοτώσανε
Προσπαθώντας να σωθούνε
Αναπολόγητος
Ευχόσουνα μιαν άλλη σιωπή
Ήξερες πως
Ακόμα κι αν...
Η δική σου κίνηση θα ‘μενε µετέωρη
Σε μεταμορφώσεις καταφεύγοντας
Επέμενες να υπάρχεις.


Πηγή: Δοκιμασία - περιοδική έκδοση λογοτεχνικού προβληματισμού, τεύχος 10 (1974).

21 Φεβρουαρίου 2023

Eroica [Μπάμπης Χαραλαμπόπουλος]


Eroica

Οι Τρίτες σίγουρα
αυτές μ’ αρέσουν
έχουν καθαρό το πρόσωπο ακόμα
οι ώρες τους ανάλαφρες κατσαρωμένες γιρλάντες
στους κροτάφους
στο μέτωπο
(αν δεν κατάλαβες προσπαθώ να σου αποδείξω πως διαφέρουν απ’ τις άλλες)

Θα τις έχεις προσέξει
με ορμή στα ημερολόγια των τοίχων
ξεπηδούν απ’ το χαρτί
βαδίζουν ξυπόλυτες στον ανήφορο
τραγουδώντας

αν για λίγο τις νομίσεις Δευτέρες
θα καταλάβεις το λάθος

οι Τρίτες αδερφέ μου
αφήνουν πίσω τούς χτύπους του τσαγκάρη
και ματώνουν για τις επόμενες


20 Φεβρουαρίου 2023

Our House [Crosby Stills Nash and Young]

Το Σπίτι μας

Θ’ ανάψω το τζάκι 
Στo βάζο βάζεις, εσύ, τα λουλούδια
Π’ αγόρασες μόλις.

Στο τζάκι τη φωτιά κοιτώ
Γι’ αμέτρητες ώρες
Καθώς σ’ ακούω
Αγάπης τραγούδια να παίζεις
Τη νύχτα ολάκερη για μένα
Για μένα μονάχα.

Έλα μου τώρα
Και ξεκούρασε το κεφάλι σου για πέντε μονάχα λεπτά
Όλα είναι καλά
Τόσο ζεστό το δωμάτιο είναι:
Τα παράθυρα μες απ’ τις γρίλιες
Απ’ τον ήλιο φωτίζονται
Φλογερά κοσμήματα για σένα
Για σένα μονάχα       

[Το σπίτι μας είναι ένα υπέροχο σπίτι
Με δυο γάτες στην αυλή
Είναι σκληρή πολύ η ζωή
Όλα τώρα εύκολα είναι
Εξ αιτίας εσένα
Και της δικής μας ... λα, λα, λα...] (Χ2)

Θ’ ανάψω το τζάκι 
Στο βάζο καθώς εσύ τα λουλούδια θα βάζεις
Π’ αγόρασες μόλις


Our House 

I'll light the fire,
You place the flowers in the vase
That you bought today

Staring at the fire
For hours and hours
While I listen to you
Play your love songs
All night long for me
Only for me

Come to me now
And rest your head for just five minutes
Everything is good
Such a cozy room
The windows are illuminated
By the evening sunshine through them
Fiery gems for you
Only for you

[Our house is a very, very, very fine house
With two cats in the yard
Life used to be so hard
Now everything is easy
‘cause of you 
And our la, la, la...] (X2)

I'll light the fire
While you place the flowers in the vase
That you bought today


Πηγή πρωτότυπου: azlyrics.com/crosby-stills-nash-young.


19 Φεβρουαρίου 2023

Χαϊκού Ιαπώνων μεταναστών στη Βραζιλία.

Στην ιστοσελίδα ndl.go.jp/brasil, παρουσιάζονται ποιήματα χαϊκού, γραμμένα στη δεκαετία 1920-1930, από Ιάπωνες, οι οποίοι είχανε μεταναστεύσει στη Βραζιλία και αντανακλούνε τις μεγάλες δυσκολίες που αντιμετώπισαν. Ποιήματα άγνωστα στο ευρύ κοινό, ακόμα και σε όσους ασχολούμαστε με το χαϊκού, διαχρονικά όμως αφού μιλάνε για όλα όσα αντιμετωπίζουν οι μετανάστες, από τότε που η φτώχια και η αναζήτηση μιας καλύτερης ζωής τούς έφερνε και τους φέρνει σ’ έναν καχύποπτο έως πολύ εχθρικό κόσμο, με τον οποίο δυσκολεύονται να επικοινωνήσουν, στη συντριπτική τους πλειοψηφία μη γνωρίζοντας την επικρατούσα γλώσσα τού τόπου που μεταναστεύουν.

Ακολουθούνε σε ελεύθερη τήρησης μέτρου απόδοσή τους στα ελληνικά:         


του Hyokotsu Uetsuka:

Looking up at a winter waterfall,
Just arrive
on the emigrant ship.

Κοιτώντας ψηλά προς έναν χειμερινό καταρράκτη,
Μόλις έφτασα
στο μεταναστευτικό πλοίο.


Think of emigrants
running away in the night,
stars twinkle above a desert field.

Σκεφτείτε τους μετανάστες
να τρέχουνε μες στη νύχτα,
πάνω απ’ το έρημο χωράφι τρεμοπαίζουν αστέρια.


A Japanese exclusion speech
made on the street,
a large sunshade.

Μια ομιλία στα γιαπωνέζικα – γλώσσα αποκλεισμού – 
έγινε στο δρόμο,
ένα μεγάλο σκίαστρο.


του Ikubetsushun Miyasaka:

The child born
on the emigrant ship
has graduated.

Το παιδί που γεννήθηκε
στο μεταναστευτικό πλοίο
έχει αποφοιτήσει.

In Yaminabe *
crops and happiness of the settlement
are gathered.

Στην Yaminabe
σοδειές και ευτυχίες από τον καταυλισμό
είναι συγκεντρωμένες. 


του Gyosetsu Ichige:

Having never played
Hanetsuki, *
the child turned 12.

Μη έχοντας παίξει ποτέ
Hanetsuki,
το παιδί έγινε δώδεκα χρονών.


του Dokuro Kayama:

Immigrants hide
the rising sun flag
in the bottom of their wicker basket.

Μετανάστες κρύβουν
τη σημαία με τον ανατέλλοντα ήλιο
στο βάθος τού ψάθινου καλαθιού τους.
 

του Harue Meguro:

Faintly remember
cutting working pants,
prepare for winter.

Θυμηθείτε σιγά σιγά
το κόψιμο παντελονιών εργασίας,
προετοιμαστείτε για το χειμώνα.  


For permanent residence,
I cannot give up the hope,
burning a ridge.

Για μόνιμη κατοικία,
δεν μπορώ να εγκαταλείψω την ελπίδα,
καίγοντας μια ράχη. 

του Nenpuku Sato:

A flash lighting up,
small flashes in every direction
amid a sea of trees.

Μια λάμψη αστράφτει,
μικρές λάμψεις από κάθε κατεύθυνση
εν μέσω μιας θάλασσας δέντρων.
 

A large spider
roughly fences
around its territory.

Μια μεγάλη αράχνη
βάζει φράκτες χοντρικά
γύρω απ’ την περιοχή της.


Down to the ground,
back to a swig,*
birds mate with each other.

Κάτω στο έδαφος,
πίσω στην κούνια,
πουλιά ζευγαρώνουν μεταξύ τους.


του Keiseki Kimura:

On a bright day,
greatly up-and-down
coffee fields.

Σε μια φωτεινή μέρα
Αδιάκοπο πάνω κάτω
Στα χωράφια καφέ.


Away from the town,
gaze at the moon
in a train.

Από την πόλη μακριά,
ατενίζω τη σελήνη
μέσ’ από ‘να τρένο.
 
Each student
brings a lump to
the Portuguese language evening class.

Κάθε μαθητής
κουβαλά έναν όγκο
στο απογευματινό μάθημα πορτογαλικής γλώσσας.
   

του Gyofu Miyauchi:

Saint John vines hang *
down to the earthen wall,
the street becomes narrower.
         
Κρέμονται οι μπιγκόνιες
μέχρι κάτω στο χωμάτινο τοίχο,
ο δρόμος στένεψε.


του Taki Katsuya:

A radio sounds loudly,
out or pretended to be out,
mango flowers.

Ένα ραδιόφωνο στη διαπασών,
έξω ή υποκρινόμενα πως είναι έξω,
λουλούδια μάνγκο.
 

του Hatsuo Ishibashi:

Caught in a whirlpool,
an alligator
floating.

Παγιδευμένος σε μια δίνη,
ένας αλιγάτορας
επιπλέων. 


του Hitoshi Imade:

The Amazon River
leads to the pepper village*
through its branch.

Ο Ποταμός Αμαζόνιος
οδηγεί σ’ ένα χωριό που βγάζει πιπέρι
μέσ’ απ’ αυτόν τον κλάδο του.

του Sanchin Sakane:

Malaria is prevalent,
the roadside trees are
cut down.

Η ελονοσία κυριαρχεί,
τα δέντρα στην άκρη του δρόμου είναι
κομμένα.


του Hoen Ishikawa:

Spring breezes blow,
step through the gate,
I’m no longer a servant.

Ανοιξιάτικο αεράκι φυσά,
Περνώ από την πύλη,
Δεν είμαι πια υπηρέτης.


Σημειώσεις:

Η Yaminabe είναι είδος σούπας ή στιφάδου φτιαγμένη από διάφορα υλικά, τα οποία φέρνουνε τα μέλη μιας ομάδας χωρίς να λένε στους υπόλοιπους τι φέρανε.

Το Hanetsuki είναι παραδοσιακό γιαπωνέζικο παιχνίδι που μοιάζει με το badminton αλλά χωρίς δίχτυ.

Το swig (καταπίνω μεγάλες γουλιές) δεν μου βγάζει νόημα. Μάλλον θα είναι ορθογραφικό λάθος αντί του swing.     

Το Saint John vine είναι φυτό που ανήκει στην οικογένεια των μπιγκόνιων.

Προφανώς δεν εννοεί την πόλη Pepper Village αφενός γιατί θα έγραφε με κεφαλαία τα πρώτα γράμματά της αφετέρου η συγκεκριμένη βρίσκεται στο Τρίνινταντ και Tομπάγκο, νησιωτική χώρα βορειοανατολικά τής Βενεζουέλα.

18 Φεβρουαρίου 2023

Love Is [Nikki Giovanni]

Αγάπη Είναι

Κάποιοι άνθρωποι ξεχνάνε πως αγάπη είναι
να σε σκεπάζει και να σε φιλάει
"Καληνύχτα"
του πόσο μικρός ή μεγάλος είσαι ανεξάρτητα

Κάποιοι άνθρωποι δεν θυμούνται πως
αγάπη είναι
ν’ ακούς και να γελάς και να ρωτάς
απορίες
ηλικίας ανεξάρτητα

Λίγοι αναγνωρίζουνε πως αγάπη είναι
δέσμευση, ευθύνη
καθόλου πλάκα
παρεκτός

Αγάπη είναι
Εσύ και εγώ


Love Is

Some people forget that love is
tucking you in and kissing you
"Good night"
no matter how young or old you are

Some people don't remember that
love is
listening and laughing and asking
questions
no matter what your age

Few recognize that love is
commitment, responsibility
no fun at all
unless

Love is
You and me

Πηγή: hellopoetry.com. 

17 Φεβρουαρίου 2023

[στα Πυροβολεία στην Ηλιακτή, στη Σαλαμίνα, 15.02.2023]

Όπως μπορεί κάποιος εύκολα να διαπιστώσει (δείτε το χάρτη από τη wikimapia που ακολουθεί), η νήσος Σαλαμίνα, αφήνει δύο μικρά σχετικά περάσματα από και προς τον κόλπο τής Ελευσίνας προς αφενός το Σαρωνικό κόλπο ανατολικά αφετέρου τον κόλπο των Μεγάρων δυτικά (που γεωγραφικά είναι τμήμα τού Σαρωνικού κόλπου).


Θα ήταν περιττό να αναφέρουμε τη στρατηγική σημασία των εν λόγω θαλάσσιων στενών / περασμάτων. Στο ανατολικό μάλιστα έλαβε χώρα, πριν 2,5 χιλιάδες χρόνια, η περίφημη ναυμαχία τής Σαλαμίνας. Σήμερα στο ανατολικό στενό / πέρασμα βρίσκονται οι εγκαταστάσεις τού Ναυστάθμου Σαλαμίνας ενώ στο δυτικό, στο ακρωτήρι Καρράς στην Ηλιακτή, βρίσκονται ερείπια γερμανικών πυροβολείων μέσω των οποίου ελέγχανε το συγκεκριμένο πέρασμα, στα χρόνια τής κατοχής 1941-1944 (υποθέτω βέβαια ότι αντίστοιχες εγκαταστάσεις θα υπήρχανε/υπάρχουνε και απέναντι, στη χερσόνησο Αγ. Τριάδας Μεγάρων ή / ή και λίγο βορειότερα στο ύψος τού Περάματος Σαλαμίνας).
Στον παρακάτω χάρτη από την Wikipedia...

 
…έχουνε σημειωθεί οι περιοχές που ελέγχανε οι κατοχικές δυνάμεις, στα χρόνια τής τριπλής κατοχής (προτού δηλαδή τη συνθηκολόγηση τής Ιταλίας και την πτώση τού φασιστικού καθεστώτος της). Οι γερμανοί είχανε κρατήσει για τον εαυτό τους τον έλεγχο των κρίσιμων στρατηγικά περιοχών μεταξύ δε αυτών και τη νήσο Σαλαμίνα.

Ακολουθούν εικόνες από τις ερειπωμένες σήμερα εγκαταστάσεις.

Ξεκίνησα πεζή, από το χώρο τού Ι.Ν. Κοίμησης τής Θεοτόκου, ακολουθώντας το δασικό χωματόδρομο προς το ακρωτήρι Καρράς. Ο δασικός χωματόδρομος σταματά στο χώρο μιας εγκαταλελειμμένης στάνης και δυο τριών γκρεμισμένων κτισμάτων, όπου βρίσκεται παρατημένο κι ένα κλειστό φορτηγό. Συνέχισα στο ασαφές μονοπάτι προς τα δυτικά.
Λίγο μετά συνάντησα κάποιες ξερολιθιές, που παραπέμπουνε σε παλιά, ίσως και αρχαία, οχυρωματικά έργα:



















Δίπλα τους βρίσκονται τα πρώτα δύο πυροβολεία, τα οποία θα ήταν αντιαεροπορικά.

Το πρώτο:




















Και λίγα μέτρα δυτικότερα το δεύτερο:


























Συνέχισα κατεβαίνοντας την πλαγιά και περί τα 210 μ. (σε ευθεία) βρίσκονται οι εγκαταστάσεις των παράκτιων πυροβολείων, που είναι μεγαλύτερες με υπόγειους χώρους.

Το νοτιότερο:





























Στην πετρώδη ακτή είχανε κατασκευάσει τρεις δέστρες, στις οποίες δένανε ταχύπλοα, που θα τα χρησιμοποιούσανε για να ελέγχουν εκ του σύνεγγυς πλοία και βάρκες που θα επιχειρούσανε να περάσουνε το στενό:    
























Και το βορειότερο: