31 Δεκεμβρίου 2016

Τα (χριστουγεννιάτικα) κάλαντα κατά την εκδοχή της Μαριγούλας Δαμιανού, γένος Σχοινά, γεν. 1904 – το κατέγραψε ο Πέτρος Δαμιανός [Γιώργος Δαμιανός]

Τα (χριστουγεννιάτικα) κάλαντα κατά την εκδοχή της Μαριγούλας Δαμιανού, γένος Σχοινά, γεν. 1904 – το κατέγραψε ο Πέτρος Δαμιανός.

Καλήν εσπέραν άρχοντες κι αν είναι ορισμός σας
Χριστού τη Θείαν Γέννησιν να πω στ’ αρχοντικό σας.

Χριστός γεννάται σήμερον εν Βηθλεέμ τη πόλει,
οι ουρανοί αγάλλονται, χαίρει η φύσις όλη.

Εν τω σπηλαίω τίκτεται εν φάτνη των αλόγων
ο Βασιλεύς των ουρανών και Ποιητής των όλων.

Πλήθος αγγέλων ψάλλουσι το “Δόξα εν Υψίστοις”
και τούτο Άξιον εστί η των ποιμένων πίστις.

Εκ της Περσίας έρχονται τρεις Μάγοι με τα δώρα
άστρο λαμπρό τους οδηγεί. Χωρίς να λείψει ώρα,

φθάσαντες εις Ιερουσαλήμ, με πόθον ερωτώσι,
πού εγεννήθη ο Χριστός, να παν να Τον ευρώσι.

Διά Χριστόν ως ήκουσεν ο βασιλεύς Ηρώδης,

αμέσως εταράχθηκε κι έγινε θηριώδης,
ότι πολλά φοβήθηκε διά την βασιλείαν,

μη του την πάρη ο Χριστός και χάση την αξίαν.
Κράζει τους Μάγους κι ερωτά: -Πού ο Χριστός γεννάται;

-Εν Βηθλεέμ ηξεύρωμεν, ως η Γραφή διηγάται.
Τους είπε να υπάγωσι και όπου Τον ευρώσι,

Να Τονε προσκυνύσωσιν, κι ευθύς να του το ειπώσι,
οπώς υπάγη και αυτός για να Τον προσκυνήση,

με δόλον ο μισόθεος για να τον αφανίση.
Βγαίνουν οι Μάγοι τρέχοντες και τον Αστέρα βλέπουν,

φως θεϊκό κατέβαινε και με χαρά προστρέχουν.
Στην Βηθλεέμ εφθάσανε, βρίσκουν την Θεοτόκον

Κρατούσε εις τας αγκάλας της τον Aγιόν της Τόκον.
Γονατιστοί Τον προσκυνούν και δώρα Του χαρίζουν:

σμύρναν, χρυσόν και λίβανον, Θεόν τον ευφημίζουν.
Την σμύρναν μεν ως άνθρωπον, χρυσόν ως βασιλέα,

τον λίβανον δε ως Θεόν σ’ όλη την ατμοσφαίραν.
Αφού Τον επροσκύνησαν, ευθύς πάλι μισεύουν

και τον Ηρώδη μελετούν να πάνε να τον εύρουν
Πλην άγγελος εξ ουρανού βγαίνει, τους εμποδίζει,

άλλην οδόν να πορευτούν, αυτός τους διορίζει.
Και πάλιν άλλος άγγελος τον Ιωσήφ προστάζει

εις Αίγυπτον να πορευθή κι εκεί να ησυχάση,
να πάρη και την Μαριάμ ομού με τον Υιόν της,

ότι ο Ηρώδης εζητεί τον Τόκον τον δικόν της.
Μη βλέπων δε ο βασιλεύς τους Μάγους να γυρίζουν,

στην Βηθλεέμ επρόσταξεν παιδια να μην αφήσουν.
Όσα παιδία εύρισκον δύο χρονών και κάτω

όλα να τα περάσωσι ευθύς απ’ τα σπαθιά των.
Χιλιάδες δεκατέσσαρες σφάζουν σε μιαν ημέραν,

θρήνον, κλαυθμόν και οδυρμόν είχε κάθε μητέρα.
Κι εξεπληρώθη το ρηθέν προφήτου Ησαΐου

μετά των άλλων προφητών και του Ιερεμίου:
«Φωνή ηκούσθη εκ Ραμά, Ραχήλ τα τέκνα κλαίει,

παραμυθία ουκ ήθελε, ότι αυτά ουκ έχει».
Ιδού ότι σας είπαμεν όλην την υμνωδίαν

του Ιησού μας του Χριστού Γέννησιν την Αγίαν
Και σας καληνυχτίζουμε, πέσετε, κοιμηθείτε,

ολίγον ύπνον πάρετε κι ευθύς να σηκωθήτε
Στην Εκκλησίαν τρέξατε με θείαν προθυμίαν

και με πολλήν ευλάβειαν στην Θείαν Λειτουργίαν.
Κι ευθύς άμα γυρίσετε εις το αρχοντικό σας,

ευθύς τραπέζι στρώσετε, βάλτε το φαγητό σας
και τον σταυρό σας κάνετε, γευθήτε, ευφρανθήτε,

δώστε και κανενός φτωχού όστις να υστερήται,
Δώστε κι εμάς τον κόπο μας, ό,τι είναι ορισμός σας,

και ο Χριστός μας πάντοτε να είναι βοηθός σας.
Χρόνους πολλούς να χαίρεστε, πάντα ευτυχισμένοι,

σωματικά και ψυχικά να είστε πλουτισμένοι
Εις έτη πολλά!

30 Δεκεμβρίου 2016

Brown shoes don’t make it [Frank Zappa]


Τα καφέ παπούτσια δεν τα καταφέρνουν 

Τα καφέ παπούτσια δεν τα καταφέρνουν
Τα καφέ παπούτσια δεν τα καταφέρνουν
Το σχολείο (αυτό) παράτα, γιατί ψεύτικο είναι (*)
Τα καφέ παπούτσια δεν τα καταφέρνουν

Γεύμα στην τιβί μπροστά και δίπλα στην πισίνα
Τον αδελφό σου κοίτα που μούσια αφήνει
Έναν ακόμη χρόνο στο σχολείο (αυτό) (*)
Εσύ ‘σαι καλά κι αυτός παράξενα φαντάζει
Εσύ υδραυλικός γίνε
Αυτός φόλα είναι
Αυτός φόλα είναι κάθε καλοκαίρι
Ένα νομοταγές πλαστικό ρομπότ είναι
Για έναν κόσμο που δεν νοιάζεται
Έτσι!

Με κάθε ασχήμια χαμογέλα
Τα παπούτσια σου γυάλισε, τα μαλλιά σου κόψε

Γίνε ένας κόπανος και τράβα στη δουλειά
Γίνε ένας κόπανος και τράβα στη δουλειά
Γίνε ένας κόπανος και τράβα στη δουλειά
Γίνε ένας κόπανος και τράβα στη δουλειά
Τη δουλειά σου κάνε τη και κάνε τη σωστά
Η ζωή (αυτή) ένα αρχίδι είναι (*)
Με το βράδυ στην τιβί
Σου αρέσει;
Τη μισείς;
Όπως την έφτιαξες
Μπροστά σου είναι

Ένας κόσμος με κρυφές επιθυμίες
Που διαστρέφει τους ανθρώπους που νομοθετούν
Κάθε πόθος απόκρυφος είναι
Σε ένα συρτάρι ενός γραφείου δίπλα σε μια καρέκλα από δερματίνη
Πάνω σ’ ένα χαλί όπου περπατάνε
Και με τα κορίτσια που περνάνε σαλιαρίζουν

Στου δημαρχείου στο μυαλό
Στο πίσω του μέρος βλέπουμε
Ένα να ονειρεύεται δεκατριάχρονο κορίτσι
Στο κρεββάτι γυμνό επάνω
Να του γαργαλά τη φαντασία
Ολονυχτίς

Η πανουργιά του ένα σόου ορχιδέας παρακολουθεί
Αυτή για μια βδομάδα τσίριζε να τον (ε)κάνει να πάνε
Μα στο κρεββάτι πίσω η έφηβή του βασίλισσα
Λικνίζεται και κυλιέται και φέρεται άσεμνα
Μωρό, μωρό μου ...
Ω μωρό, μωρό μου …
Μου έχουνε πρηστεί, ωχ!
Αν το κάνεις θα χάσω την ...

Και του αρέσει, του αρέσει
Να του καμπυλώνονται των ποδιών του τα δάκτυλα
Να του σκουπίζει αυτή το χοντρό του λαιμό
Και του ανάβουνε τα ρουθούνια
Αλλά να ξεγελαστεί δεν γίνεται
Του παλιού δημαρχείου ο Φρέντυ
Είναι βρωμιάρα, είναι βρωμιάρα
Έχει αυτή στο κρεββάτι πεισμώσει
Έτσι!

Κάνε το πάλι, χα!
Και κάνε το λίγο παραπάνω
Έι,  τα όρια σου ξεπερνάς, θεέ μου
Και τούτη στα σίγουρα βρωμιάρα είναι
Βρωμιάρα, βρωμιάρα, βρωμιάρα
Βρωμιάρα, βρωμιάρα, βρωμιάρα
Μόλις δεκατρία κι όλα τα βρώμικα τα κόλπα γνωρίζει

Ένα δεκατριάχρονο μυαλό αυτή είναι
Διεφθαρμένο και διαβρωμένο
Λοιπόν στα δεκατρία αυτή σήμερα είναι
Και κατά πως λένε πως κάποια είναι νομίζει

Αν κόρη μου ήτανε θα την είχα ...  
Τι θα ‘κανες Φράνκi;
Αν κόρη μου ήτανε θα την είχα ...  
Τι θα ‘κανες Φράνκi;
Κοίτα αυτό:
Σε σοκολάτας σιρόπι την κόρη μου πνίγω
Και τη δένω και τη ξαναδένω, ω μωρό
Σε σοκολάτας σιρόπι το κορίτσι ετούτο πνίγω
Και το δένω και το ξαναδένω, ω μωρό
Το ανήλικο μωρό μου αυτή είναι
Μ’ ανάβει
Θα ήθελα να την κάνω βρωμιές
Στου Λευκού Οίκου το γκαζόν να κάνει
Σε σοκολάτας σιρόπι την κόρη μου πνίγω
Και γρήγορα χορεύω μέχρις οι γελάδες να γυρίσουνε σπίτι

Η ώρα να γυρίσω σπίτι έφτασε
Η Μάγκι στο τηλέφωνο είναι
Με μια ντουζίνα δικηγόρους, στου Gurney, μια συνάντηση είχε
Γεύμα στην τιβί μπροστά και δίπλα στην πισίνα
Τόσο ευχαριστημένος είμαι που το σχολείο (αυτό) τέλειωσα
Η ζωή (αυτή) ένα τέτοιο αρχίδι είναι (*)
Να κυβερνώ τον κόσμο από το Δημαρχείο


(*) η ανάγνωση και με τις λέξεις στις παρενθέσεις με εκφράζει προσωπικά καλύτερα, αλλά μάλλον δεν υπονοούνται στο πρωτότυπο και ιδίως για το σχολείο. Εξάλλου ο δίσκος που το περιείχε ήταν το “Absolutely Free”.



Brown shoes don’t make it
(πηγή πρωτότυπων στίχων: azlyrics.com/frankzappa.)


Brown shoes don't make it
Brown shoes don't make it
Quit school, why fake it
Brown shoes don't make it

TV dinner by the pool
Watch your brother grow a beard
Got another year of school
You're okay, he's too weird
Be a plummer
He's a bummer
He's a bummer every summer
Be a loyal plastic robot
For a world that doesn't care
That's right

Smile at every ugly
Shine on your shoes and cut your hair

Be a jerk-go to work
Be a jerk-go to work
Be a jerk-go to work
Be a jerk-go to work
Do your job, and do it right
Life's a ball
TV tonight
Do you love it
Do you hate it
There it is
The way you made it

A world of secret hungers
Perverting the men who make your laws
Every desire is hidden away
In a drawer in a desk by a Naugahyde chair
On a rug where they walk and drool
Past the girls in the office

We see in the back
Of the City Hall mind
The dream of a girl about thirteen
Off with her clothes and into a bed
Where she tickles his fancy
All night long

His wile's attending an orchid show
She squealed for a week to get him to go
But back in the bed his teen-age queen
Is rocking and rolling and acting obscene
Baby, baby. ..
Baby, baby. . .
Cimmie them cakes, uh!
If I do I'm gonna lose my...

And he loves it, he loves it
It curls up his toes
She wipes his fat neck
And it lights up his nose
But he cannot be fooled
Old City Hall Fred
She's nasty, she's nasty
She digs it in bed
That's right

Do it again, ha
And do it some more
Hey, that does it, by golly
And she's nasty for sure
Nasty nasty nasty
Nasty nasty nasty
Only thirteen, and she knows how to nasty

She's a dirty young mind, corrupted
Corroded
Well she's thirteen today
And I hear she gets loaded

If she were my daughter, I'd...
What would you do, Frankie?
If she were my daughter, I'd ...
What would you do, Frankie?
Check this out
Smother my daughter in chocolate syrup
And strap her on again, oh baby
Smother that girl in chocolate syrup
And strap her on again, oh baby
She's my teen-age baby
She turns me on
I'd like to make her do a nasty
On the White House lawn
Smother my daughter in chocolate syrup
And boogie 'till the cows come home

Time to go home
Madge is on the phone
Got to meet the Gurney's and a dozen gray attorneys
TV dinner by the pool
I'm so glad I finished school
Life is such a ball
I run the world from City Hall

Ακούστε το εδώ.

29 Δεκεμβρίου 2016

A Day In The Life [John Lennon – Paul McCartney]


Μια της ζωής ημέρα

Διάβασα φίλε μου τα νέα σήμερα
Για κάποιον(ε) τυχερό που τα κατάφερε
Και αν και τα νέα ήτανε μάλλον στενόχωρα
Λοιπόν, είδα τη φωτογραφία
Κι απλά έπρεπε να γελάσω

Το μυαλό του πάνω σ’ ένα αμάξι έσβησε·
Δεν πρόσεξε πως το κόκκινο είχ’ αλλάξει
Ένα πλήθος στεκότανε ανθρώπων και κοιτούσε
Κάπου θυμόντουσαν το πρόσωπό του
Κανείς τους σίγουρος αν απ’ τη Βουλή των Λόρδων ήτανε.

Είδα φίλε μου μια ταινία σήμερα·
Ο αγγλικός στρατός είχε μόλις τον πόλεμο κερδίσει
Ένα πλήθος ανθρώπων απομακρυνόταν
Αλλά εγώ απλά έπρεπε να κοιτάξω
Έχοντας το βιβλίο διαβάσει

Πόσο να σ’ ερεθίσω θα ‘θελα

Ξύπνησα κι απ’ το κρεβάτι κατέβηκα
Χτενίστηκα καλά
Κατέβηκα τις σκάλες και μια κούπα ήπια καφέ,
Και στης κουζίνας το ρολόι κοιτώντας πως έχω αργήσει είδα

Βρήκα το παλτό μου κι άρπαξα το καπέλο μου
Πρόλαβα στο τσακ το λεωφορείο
Ανέβηκα τις σκάλες κι ένα τσιγάρο άναψα,
Κάποιος κάτι είπε και σ’ όνειρο βρέθηκα

Διάβασα φίλε μου τα νέα σήμερα
Για τέσσερις χιλιάδες τρύπες στο Blackburn του Lancashire
Και αν και οι τρύπες ήτανε κάπως μικρές
Να τους μετρήσουν όλους έπρεπε
Τώρα, πόσες τρύπες ξέρουνε να γεμίσουνε το Albert Hall χρειάζονται

Πόσο να σ’ ερεθίσω θα ‘θελα


A Day In The Life
(πηγή πρωτότυπων στίχων: azlyrics.com/lyrics/beatles.)

I read the news today, oh boy 
About a lucky man who made the grade 
And though the news was rather sad 
Well I just had to laugh 
I saw the photograph

He blew his mind out in a car; 
He didn't notice that the red lights had changed 
A crowd of people stood and stared 
They'd seen his face before 
Nobody was really sure If he was from the House of Lords

I saw a film today, oh boy; 
The English army had just won the war 
A crowd of people turned away 
But I just had to look 
Having read the book 

I'd love to turn you on 

Woke up, fell out of bed, 
Dragged a comb across my head 
Found my way downstairs and drank a cup, 
And looking up I noticed I was late

Found my coat and grabbed my hat 
Made the bus in seconds flat 
Found my way upstairs and had a smoke 
Somebody spoke and I went into a dream 

I read the news today, oh boy 
Four thousand holes in Blackburn, Lancashire 
And though the holes were rather small 
They had to count them all 
Now they know how many holes it takes to fill the Albert Hall

I'd love to turn you on

Ακούστε το εδώ. 


28 Δεκεμβρίου 2016

... όλο το ασημί του κόσμου!


























[Πεντέλη, θέση Βαγιάτι, θέα προς κόλπο Ραφήνας 26.12.2016 09.12]

Σε μια χεριά σου αχτίνες Ήλιε, όλο το ασημί του κόσμου!   

27 Δεκεμβρίου 2016

Εννέα χαϊκού για το λιόγερμα [Δέσποινα Κουμαραδιού]


Θανάτου θέα.
Το ηλιοβασίλεμα.
Σε αμφίεση.


Με τι χρώματα
Το ηλιοβασίλεμα
Παραδίδεται!


Ειδυλλιακά
Πέφτει στου τοίχου το φως.
Τελειώνοντας.


Η αναλαμπή
Προανάφλεξη τέλους.
Ένα λιόγερμα.


Σαν αναλαμπή
Η ώρα του θανάτου.
Σαν ηλιόγερμα!


Στο ηλιόγερμα.
Ναι! Στον οργασμό φωτός
Να κοιμηθούμε.


Με τι χρώματα,
Ρίχνει τα τείχη το φως,
Όποτε γέρνει…


Μια αναλαμπή.
Φευγαλέα ομορφιά.
Σαν ηλιόγερμα.


Όπως πεθαίνει
Αναφλέγεται το φως.
Παίρνει τη ρεβάνς!

26 Δεκεμβρίου 2016

[Ένα γερμανικό πολυβολείο στη Γλυφάδα 24.12.2016]

... και συγκεκριμένα στη νησίδα πρασίνου μεταξύ των οδών: Λ. Βουλιαγμένης, Γρηγόρη Λαμπράκη και Γιαρμενίτου.























Με τα εναπομείναντα πολυβολεία, που κατασκευαστήκανε στο μεσοπόλεμο και (τα πολύ περισσότερα) κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής από τον κατακτητή, σε περιοχές της Αττικής και Κορινθίας / Αργολίδας έχουμε ασχοληθεί πρόσφατα (*) όταν καταγράψαμε φωτογραφικά όλα από την Κακιά Σκάλα μέχρι και τη διώρυγα του Ισθμού της Κορίνθου (πλην ενός στο Καλαμάκι Κορινθίας) καθώς και τα δύο από τα τρία στην περιοχή των Δερβενακίων. Δεν είναι τα μόνα. Στην Αργολίδα ενδεικτικά υπάρχουν ένα στο Άργος (στον παλιό Σ.Σ.) και ένα στην είσοδο του Ναυπλίου καθώς και τέσσερα (**) κατά μήκος της παλιάς Σιδηροδρομικής Γραμμής Άργους - Τρίπολης. Στην Αττική υπήρχανε (και ερείπιά τους υπάρχουν αλλά των περισσότερων όχι πια) κατά μήκος όλης της ακτογραμμής από τον κόλπο του Σχοινιά (στη βορειοανατολική αττική) μέχρι κάτω στο Σούνιο και δυτικά τη Γλυφάδα καθώς και τα "δίδυμα" (εκ των οποίων το ένα κατασκευάστηκε επί Μεταξά και τα άλλο από τους Ιταλούς επί κατοχής) που βρίσκονται δίπλα στη σιδηροδρομική γραμμή στον οικισμό Πευκόφυτο του Αγίου Στεφάνου. Ελπίζουμε να μπορέσουμε να επισκεφτούμε και καταγράψουμε φωτογραφικά όσα περισσότερα εξ αυτών. Στο διαδίκτυο βεβαίως ήδη υπάρχουν ανεβασμένες φωτογραφίες ή και βίντεο και κατατοπιστικά αφιερώματα, που όποιος ενδιαφέρεται μπορεί να τα αναζητήσει και δει. Ανεξάρτητα της κακής μνήμης που κουβαλάνε είναι μέρος της σύγχρονης ιστορίας μας.    

(*)
https://pribas.blogspot.gr/2016/07/15-18072016.html 
https://pribas.blogspot.gr/2016/07/15-18072016_21.html
https://pribas.blogspot.gr/2016/07/1-20072016.html
https://pribas.blogspot.gr/2016/07/2-26072016.html

(**)
το ένα εξ αυτών φαίνεται στην παρακάτω φωτογραφία πρώην τρενογέφυρας μεταξύ των χωριών Βελανιδιάς και Ανδρίτσας (από το 8o φωτογραφικό αφιέρωμα για τις παλιές γραμμές του τρένου)




25 Δεκεμβρίου 2016

Χριστούγεννα στην πόλη [Απόστολος Θηβαίος]



Χριστούγεννα στην πόλη.












Αυτός ο κήπος
με τις κρήνες
και τους ρυθμούς
είναι στ΄ αλήθεια
το πιο λυπηρό
πράγμα του κόσμου


Μ΄αρέσει η χριστουγεννιάτικη Αθήνα. Πολύς κόσμος, πολύ στρας, το ρεύμα του καιρού σε πρώτο πλάνο. Ξαφνιασμένοι αντικρίζουμε κάθε τόσο την αλλιώτικη πόλη. Οι πιο σκοτεινές γωνιές της αποκτούν ζωή και ένας που δεν γνωρίζουμε πως έζησε πλάι μας στέλνει σινιάλα. Είναι μια παρηγοριά μες στην υπέροχη πολιτεία μας αυτό το λίγο φως. Τρεις φορές λευκό και έπειτα δύο κόκκινο. Θέλω ν΄ απαντήσω στην πόλη μου και εγώ μ΄ένα σινιάλο. Ρωτώ, κάνω νόημα στους δικούς μου ανθρώπους. Η ζωή μου είναι ένα τίποτε δίχως αυτά τα σήματα. Ρωτώ εκείνο το πανέμορφο κορίτσι που είδα μονάχα εγώ. Έχασε την ισορροπία της, για λίγο περιπλανήθηκε στο δρόμο. Έπειτα σκέφτηκα πως τέτοιες γυναίκες δοκιμάζουν κάθε τόσο να πετάξουν και έτσι εξηγείται ο σπασμός της. 
Ρωτώ τους πάντες. Ακόμη και τον θεατρίνο που αφήνει το βαγόνι πιο μόνο από ποτέ. Ζει ανάμεσά μας σαν τις λεπτές ειρωνείες. Αυτός ο τύπος σημαίνει την έκπληξη που κρατά όρθια τη ζωή μας. Νομίζω πως τον ζηλεύω έτσι όπως κάνει τη διαφορά. 
Η Αθήνα ωστόσο δεν νοιάζεται. Ντύνεται τις νύχτες γυναίκα, γόβες, μαλλιά πιασμένα, Χαυτεία, Αθηνάς, Πανεπιστημίου. Τελευταίο μοντέλο, τελευταία πόζα, στο θέατρο που έμεινε συντρίμμια. Η Αθήνα αναβοσβήνει ως τα ξημερώματα. Τα απρόοπτα και τα πρόσωπα φωτίζονται κάθε τόσο. Περισσότερη μοναξιά για τα μάτια σας μόνο. Μιλά όλες τις γλώσσες του κόσμου, ξέρει πόσο τραγικό και όμορφο πράγμα είναι αυτή η ζωή. Η Αθήνα των Χριστουγέννων μοιάζει με πόλη νικημένη και ίσως όλα αυτά τα στολίδια να μοιάζουν τόσο ξένα. Μες στις λάμψεις δεν μπορούμε να κρύψουμε πολλά, να ζήσουμε ως την καρδιά τον χειμώνα μας. Οι παράξενοι και ακίνητοι ενεστώτες που κυλούν εξωφρενικοί ξεγελώντας μας επιβάλλουν μια παράξενη όψη. Ατμόσφαιρα παλιού εργοταξίου, μισοτελειωμένη αισθητική και παλιά δόξα. Κρατά ακόμη μερικούς ξακουστούς κόσμους. Λίγο λίγο ο αλλοτινός της εαυτός τελειώνει, αποκτά την απόσταση των πραγμάτων που πρόκειται να σβήσουν. Το κοινό της καταδικασμένο σε θεάματα παλιάς τεχνοτροπίας, χειροκροτεί αμήχανα τους τεχνικούς που μαζεύουν τη σκηνή. Κυλούμε μες στις φλέβες της, ακολουθούμε σταθερές τροχιές για να την συναντήσουμε με τα καράβια και τα σινιάλα που σου είπα. Γρήγορες κουβέντες, δύσκολες έξοδοι. Μεταξουργείο, Ομόνοια, Πανεπιστήμιο. Το παλιό της κλέος πνίγεται στα λογιστήρια. Σαν τρελή γυρνά μες στα γραφεία, τραγουδά παλιές επιτυχίες και ονειρεύεται. Αν η Αθήνα υπήρξε γυναίκα, θα ΄ταν απ΄ εκείνες που σε γκρεμίζουν. Όμως, ακόμη και τώρα που σου γράφω η πόλη αναβοσβήνει ζωηρή και μες στα αίματα ζητά το δρόμο της. Με μια βαλίτσα στο χέρι παρακαλεί από σταθμό σε σταθμό, σαν τις αμερικάνικες ταινίες των δυστυχισμένων ηρώων. Η Αθήνα του καινούριου αιώνα  έχει πρόσωπο σπασμένο, εκτίθεται στα πεζοδρόμια γεμάτη ρωγμές. Αντέχει όπως τα σύμβολα. Στην αγκαλιά της πεθαίνουν τα καλύτερα παιδιά. Κλασσική στους τρόπους της, με ντεμοντέ χτένισμα, ταπεινωμένη και αδιάφορη για την χαμένη της ομορφιά. Με πληγώνει έτσι φωτισμένη ντυμένη με τη σημαία που έγινε νόμος και έχασε στα σημεία..Με τη μοναξιά της που φέγγει τώρα πια παντού, για τις τρομαγμένες πλατείες, τους ταξιδιώτες της οδού Πατησίων, για τα χαρίσματά της που τα σκεπάζουν τώρα παράξενα δίχτυα. Γυρεύω κάτι να θυμηθώ απ΄ τον παλμό της, όμως η Αθήνα εκκωφαντική, μεθυσμένη στ΄ αναψυκτήρια πέριξ της Δεληγιάννη τραβά το δρόμο της. Κανένας θεός δεν ζει πια εδώ.. Όλα αυτά τα φώτα είναι μονάχα σήματα για τις επικίνδυνες στροφές.

Καλά Χριστούγεννα Αθήνα.

Τακτοποίησε τα πράγματά του αμήχανα. Διάβασε ξανά. Κάτι άλλο ήθελε να γράψει. Μια χριστουγεννιάτικη ιστορία που θα συγκινούσε, ένα γρήγορο δράμα ας πούμε. Όμως πάει κάμποσος καιρός τώρα που τον έχει καθηλώσει μια αίσθηση αγωνίας. Που τα δράματα μπλέκονται μες στο μυαλό του δίχως μορφή και αποτέλεσμα. Μάζεψε ακόμη μερικά πράγματα. Είναι τόσο επιμελής με τ΄ αρχείο του. Όμως ύστερα κράτησε ενός λεπτού σιγή για μια άγνωστη αιτία και έτσι μαζί με το ρεφρέν όρμησε ξανά στους καθρέφτες.  Η σκέψη, ο έρωτας, η φαντασία στάθηκαν πάντα η αφορμή.

Καλά Χριστούγεννα Αθήνα. Μ΄αυτό το ύφος που σήμαινε αποχαιρετισμό ευχήθηκε στο παλιό που χάνεται και έκλεισε για πάντα την ιστορία του.

24 Δεκεμβρίου 2016

Nature's Way [Randy California – Spirit]


Ο τρόπος της φύσης

Αυτός είν’ ο τρόπος της φύσης να σου το λέει πως κάτι καλά δεν πηγαίνει
Αυτός είν’ ο τρόπος της φύσης μ’ ένα τραγούδι να σου το λέει
Αυτός είν’ ο τρόπος της φύσης να σε λαμβάνει
Αυτός είν’ ο τρόπος της φύσης να σ’ επαναφέρει
Αυτός είν’ ο τρόπος της φύσης να σου το λέει
Πως κάτι καλά δεν πηγαίνει

Αυτός είν’ ο τρόπος της φύσης να σου το λέει, αύρα καλοκαιρινή
Αυτός είν’ ο τρόπος της φύσης να σου το λέει, ετοιμοθάνατα δέντρα
Αυτός είν’ ο τρόπος της φύσης να σε λαμβάνει
Αυτός είν’ο τρόπος της φύσης να σ’ επαναφέρει
Αυτός είν’ ο τρόπος της φύσης να σου το λέει
Πως κάτι καλά δεν πηγαίνει
Αυτός είν’ ο τρόπος της φύσης, αυτός είν’ ο τρόπος της φύσης
Αυτός είν’ ο τρόπος της φύσης, αυτός είν’ ο τρόπος της φύσης

Αυτός είν’ ο τρόπος της φύσης να σου το λέει
Πως κάτι καλά δεν πηγαίνει
Αυτός είν’ ο τρόπος της φύσης
Μ’ ένα τραγούδι να σου το λέει, ωχ!

Αυτός είν’ ο τρόπος της φύσης να σε λαμβάνει
Αυτός είν’ ο τρόπος της φύσης
Αυτός είν’ ο τρόπος της φύσης να σ’ επαναφέρει
Αυτός είν’ ο τρόπος της φύσης
Αυτός είν’ ο τρόπος της φύσης να σου το λέει
Πως κάτι καλά δεν πηγαίνει, πως κάτι καλά δεν πηγαίνει, πως κάτι καλά δεν πηγαίνει


Ένα εξαιρετικό τραγούδι με σαφές οικολογικό περιεχόμενο (*) από ένα συγκρότημα που δεν βρήκε την αναγνώριση που του άξιζε. Οι περισσότεροι θα έλεγα πως το γνωρίσανε από τη δικαστική διαμάχη για το κατά πόσον οι Led Zeppelin αντιγράψανε ή όχι το μουσικό θέμα από το Taurus των Spirit στο γνωστό Stairway to Heaven. Πρόσφατα η τυφλή και προφανώς και κουφή δικαιοσύνη αποφάσισε πως όχι.

(*) αξίζει να σημειώσουμε πως τότε το φαινόμενο της ρύπανσης θεωρούνταν ως μια τοπικού χαρακτήρα παράπλευρη συνέπεια των ανεξέλεγκτων ανθρώπινων δραστηριοτήτων, εστιασμένη στα όρια των μεγάλων πόλεων και των βιομηχανικών περιοχών χωρίς συνέπειες σε παγκόσμιο επίπεδο. Τα μόνα, τότε, παραδεκτά φαινόμενα ρύπανσης με μεταφερόμενες συνέπειες σε άλλες ευρύτερες περιοχές [η τρύπα του όζοντος δεν είχε ανακαλυφθεί και η ανθρώπινη συνεισφορά στο φαινόμενο του θερμοκηπίου αμφισβητούνταν και από επιστήμονες  (σήμερα μόνο από αμαθείς θρησκόληπτους και τους έχοντες συμφέροντα σε πετρελαϊκές εταιρίες – γενικότερα στην εξόρυξη καύσιμων ορυκτών)] ήταν η όξινη βροχή και φυσικά η ραδιενέργεια. Η τέχνη με τραγούδια όπως αυτό ή το περίφημο What have they done to the rain κλπ και βιβλία όπως το «Σιωπηλή Άνοιξη» της Rackel Carson κλπ πρωτοπορούσε. 


Nature's Way
(πηγή πρωτότυπων στίχων: songmeanings.com/songs.)

It's nature's way of telling you something's wrong
It's nature's way of telling you in a song
It's nature's way of receiving you
It's nature's way of retrieving you
It's nature's way of telling you
Something's wrong

It's nature's way of telling you, summer breeze
It's nature's way of telling you, dying trees
It's nature's way of receiving you
It's nature's way of retrieving you
It's nature's way of telling you
Something's wrong
It's nature's way, it's nature's way
It's nature's way, it's nature's way

It's nature's way of telling you
Something's wrong
It's nature's way of telling you
In a song, oh-h

It's nature's way of receiving you
It's nature's way
It's nature's way of retrieving you
It's nature's way
It's nature's way of telling you
Something's wrong, something's wrong, something's wrong



23 Δεκεμβρίου 2016

Άλλοι.




























[Άγιος Διονύσιος Πειραιά, θέα από τη γέφυρα Δραπετσώνας – στο βάθος η γέφυρα του Ρεμπέτη 22.12.2016 09.09]


Οι μελαγχολικές ιστορίσεις αναφέρανε για τις κατεστραμμένες πόλεις και το ταξίδι με το τρένο. Οι σκορπιοί και τα μικρά τρωκτικά τρομαγμένα από το ρυθμικό του ήχο θα κρυβόντουσαν στους ξύλινους τοίχους και στις πέτρες στα κενά. Στη γέφυρα στο βάθος τα συκώτια περνούσανε κουρασμένα από την οξοποίηση και οι πτώσεις τότε αφορούσανε μια ηθική που προσπεράσαμε και όχι ένα χρήμα που θα εφεύραμε. Τα 9/8 βγαίνανε απ’ το πετσί και όχι απ’ το mp3. Είμαστε άλλοι όπως το κάθε σκοτάδι απ’ το προηγούμενό του.

22 Δεκεμβρίου 2016

Hejira [Joni Mitchell]


Φυγή 

Με κάποιο ταξιδεύω όχημα
Σε κάποιο κάθομαι καφέ
Απ’ τους μηδαμινούς πολέμους αποστάτισσα
Απ’ του έρωτα μακριά την ψύχωση
Μια παρηγοριά στη μελαγχολία βρίσκεις
Όταν εξηγήσεις δε χρειάζεται να δώσεις
Απλά κάτι φυσικό σαν τον καιρό είναι
Στη μουντή ετούτη σήμερα τη μέρα
Στην κτητική μας σχέση
Τόσα υπήρχανε πολλά που δε γινότανε να εκφραστούν
Έτσι τώρα κι εγώ στον εαυτό μου γυρίζω
Σ’ όλα αυτά τα πράγματα που εσύ κι εγώ καταπιέσαμε
Κάτι απ’ τον εαυτό μου στο καθένα βλέπω
Αυτή ακριβώς τη στιγμή του κόσμου
Την ώρα που το χιόνι χορευτικά σωρεύεται
Σαν τις λευκές δαντέλες μιας χορεύτριας του waltz

Πως ποτέ δεν ήταν εύκολο ξέρεις
Είτε υποκύψεις είτε όχι
Είτε όταν μ’ όλου του δρόμου το πλάτος καλύπτοντας ταξιδεύεις
Είτε όταν σε κάποια ευθεία γραμμή κολλημένος (ταξιδεύεις)
Τώρα εδώ ένας άντρας και μια γυναίκα σ’ ένα βράχο κάθονται
Και να ξεπαγώσουν ή να καταψυχθούνε πρόκειται
Ακούω
Του Benny Goodman τόνους
Απ’ το χιόνι μέσα κι απ’ τα πεύκα να φτάνουνε
Έχω απ’ του ταξιδιού τον πυρετό πορωθεί
Αλλά ξέρε πως τόσο πολύ χαρούμενη που ‘μαι μόνη είμαι
Κι ακόμη πως με κάποιο τρόπο τ’ απαλότερο ενός ξένου τ’ άγγιγμα
Μπορεί τρέμουλο στα κόκκαλά μου να προκαλέσει
Πως κανείς δεν πρόκειται τα πάντα να μου φανερώσει, το ξέρω πια
Όλοι μας άγνωστοι ερχόμαστε και φεύγουμε
Ο καθένας  μας τόσο βαθιά και επιπόλαια
Μεταξύ εμβρυουλκών λαβίδων και μνήματος

Λοιπόν τα επιτύμβια επιγράμματα κοίταξα
Εκείνα που στης αιωνιότητας τ’ αμετάκλητο φόρος τιμής απονέμουν
Και κατόπιν εδώ μέσα μου κοίταξα
Κοτόπουλο που για την αθανασία μου γρατσουνάω
Στην εκκλησία τις λαμπάδες ανάβουνε
Και τα κεριά σα δάκρυα κυλάνε
Η ελπίδα υπάρχει με την απελπισία
Αλλά στα τριάντα μου χρόνια σάς μαρτυρώ
Πως σωματίδια μονάχα του αέναου κύκλου της αλλαγής είμαστε
Γύρω από τον ήλιο γυρίζοντας
Αλλά πώς αυτή την οπτική γωνία να έχω μπορώ
Όταν δεμένη και συζευγμένη με κάποιον(ε) πάντοτε θα ‘μαι;
Λευκές σημαίες από χειμωνιάτικες καμινάδες
Κυματίζουνε ανακωχή στο φεγγάρι απέναντι
Στις αντανακλάσεις ενός φρέσκου χιονένιου αναχώματος
Απ’ το παράθυρο δωματίου ενός ξενοδοχείου

Με κάποιο ταξιδεύω όχημα
Σε κάποιο κάθομαι καφέ
Απ’ τους μηδαμινούς πολέμους αποστάτισσα
Μέχρις ο έρωτας να με ρουφήξει και πάλι



Hejira
(πηγή πρωτότυπων στίχων: jonimitchell.com.)

I'm traveling in some vehicle
I'm sitting in some cafe
A defector from the petty wars
That shell shock love away
There's comfort in melancholy
When there's no need to explain
It's just as natural as the weather
In this moody sky today
In our possessive coupling
So much could not be expressed
So now I'm returning to myself
These things that you and I suppressed
I see something of myself in everyone
Just at this moment of the world
As snow gathers like bolts of lace
Waltzing on a ballroom girl

You know it never has been easy
Whether you do or you do not resign
Whether you travel the breadth of extremities
Or stick to some straighter line
Now here's a man and a woman sitting on a rock
They're either going to thaw out or freeze
Listen
Strains of Benny Goodman 
Coming through the snow and the pinewood trees
I'm porous with travel fever
But you know I'm so glad to be on my own
Still somehow the slightest touch of a stranger
Can set up trembling in my bones 
I know no one's going to show me everything
We all come and go unknown
Each so deep and superficial
Between the forceps and the stone

Well I looked at the granite markers
Those tribute to finality to eternity
And then I looked at myself here
Chicken scratching for my immortality
In the church they light the candles
And the wax rolls down like tears
There's the hope and the hopelessness
I've witnessed thirty years
We're only particles of change I know I know
Orbiting around the sun
But how can I have that point of view
When I'm always bound and tied to someone
White flags of winter chimneys
Waving truce against the moon
In the mirrors of a modern bank
From the window of a hotel room

I'm traveling in some vehicle
I'm sitting in some cafe
A defector from the petty wars
Until love sucks me back that way


Ακούστε το εδώ. 


21 Δεκεμβρίου 2016

Φόροι και οφειλές... [Δέσποινα Κουμαραδιού]


Φόροι και οφειλές.
Ούτε να κλάψουμε πια.
Μάτια αδειανά.

Helpless [Neil Young]


Αβοήθητος

Στο βορρά του Οντάριο μια πόλη υπάρχει,
Με μια ιδεατή παρηγοριάς συνοδεύεται μνήμη, που μπορώ χωρίς,
Και μες στο μυαλό μου
Πως ακόμη, σε άλλο κάποιο μέρος, έχω ανάγκη να πάω,
Οι αλλαγές μου όλες γίναν’ εκεί.

Μελαγχολικά γαλαζωπά παράθυρα πίσω απ' τα αστέρια,
Φεγγάρι στην ανατολή του κίτρινο,
Μεγάλα κατά μήκος τ’ ουρανού ταξιδεύουνε πουλιά,
Τα μάτια μας σκιάζοντας.

Αφήστε μας

Αβοήθητο κι αβοήθητους αντάμα

Μπορείς τώρα μωρό να μ’ ακούσεις;
Οι αλυσίδες έχουνε κλειδώσει
Και σφαλίσανε την έξοδο γερά,
Μωρό, κάπως μαζί μου τραγούδησε.

Μελαγχολικά γαλαζωπά παράθυρα πίσω απ' τα αστέρια,
Φεγγάρι στην ανατολή του κίτρινο,
Μεγάλα κατά μήκος τ’ ουρανού ταξιδεύουνε πουλιά,
Τα μάτια μας σκιάζοντας.

Αφήστε μας

Αβοήθητο κι αβοήθητους αντάμα.



Helpless.
(πηγή πρωτότυπων στίχων: azlyrics.com/lyrics/neilyoung.)

There is a town in north Ontario,
With dream comfort memory to spare,
And in my mind
I still need a place to go,
All my changes were there.

Blue, blue windows behind the stars,
Yellow moon on the rise,
Big birds flying across the sky,
Throwing shadows on our eyes.
Leave us

Helpless, helpless, helpless
Baby can you hear me now?
The chains are locked
and tied across the door,
Baby, sing with me somehow.

Blue, blue windows behind the stars,
Yellow moon on the rise,
Big birds flying across the sky,
Throwing shadows on our eyes.
Leave us

Helpless, helpless, helpless.


Ακούστε το εδώ. 

20 Δεκεμβρίου 2016

[προς την κορυφή της Πεντέλης 18.12.2016]

Το Πεντελικό όρος είναι ένας χώρος με εξαιρετικό φωτογραφικό (ακόρεστο) ενδιαφέρον ακόμη και αν αυτό αφορά το θάνατο που κυλάει με τη μορφή ριγμένων καμένων κορμών (κυρίως από πεύκα) στις πλαγιές του. Ενός όρους που το δάσος του δείχνει, παρά τις επανειλημμένες καταστροφικές πυρκαγιές των τελευταίων 35 χρόνων, να ανακάμπτει σε μεγάλες εκτάσεις του καθώς στις πλαγιές του, δίπλα στα «χαλιά» των καμένων κορμών, αναφύονται νεαρά δέντρα. Ο δρόμος για την κορυφή ξεκινάει από την οδό Θερμοπυλών, στο τέρμα της Νέας Πεντέλης, και ακολουθεί την πορεία προς τη μονή Αγίου Παντελεήμονα (εναλλακτικά και από την οδό Αγίου Παντελεήμονα στα όρια της συνοικίας της Κηφισιάς Πολιτεία, με την οποία συναντιόνται). Μετά από 3 περίπου χιλιόμετρα μιας όχι ενδιάφερουσας περιπατητικά πορείας ο ασφαλτόδρομος διακλαδίζεται σε δύο. Δυτικά προς τη μονή Αγίου Παντελεήμονα και ανατολικά προς την κορυφή του όρους. Η διαδρομή δυτικά επίσης οδηγεί, μέσω χωματόδρομου που ξεκινάει λίγο πριν τη μονή, στην κορυφή που μάλιστα είναι κατά 1,5 περίπου χιλιόμετρο συντομότερη. Στο παρόν ακολουθούμε την πορεία ανατολικά, συνολικού μήκους 8,5 περίπου χιλιομέτρων από το τέρμα της οδού Θερμοπυλών, και φωτογραφικά από το ύψος του Αγίου Ιωάννη λατομείων μέχρι τα όρια του εγκαταλελειμμένου στρατοπέδου της πολεμικής αεροπορίας, στην κορυφή, όπου η φωτογράφιση και η προσέγγιση, με βάση πινακίδες, απαγορεύεται. Μια απαγόρευση που πριν 50-60 χρόνια θα είχε νόημα ενώ σήμερα, μιας και η τεχνολογία πλέον επιτρέπει λήψεις φωτογραφιών από δορυφόρο στις οποίες διακρίνονται λεπτομέρειες πολύ μικρών διαστάσεων, μάλλον προκαλεί μειδίαμα.
Οι φωτογραφίες τραβηχτήκανε το πρωινό της 18ης Δεκέμβρη 2016.


























19 Δεκεμβρίου 2016

Ερωτηματικά - XVII


λες ο Σόιμπλε
νάριξε τα μπουκάλια
μπύρας στο δάσος;
(18.12.2016)

18 Δεκεμβρίου 2016

17 Δεκεμβρίου 2016

Teach Your Children [Graham Nash]

Τα παιδιά σου δίδαξε

Εσύ που περπατάς στο δρόμο
Έναν κώδικα πρέπει για να επιβιώνεις να ‘χεις
Κι έτσι θα ‘σαι ο εαυτός σου
Γιατί το παρελθόν είναι απλά που έφυγε κάτι.

Τα παιδιά σου δίδαξε καλά,
Των γονιών τους η κόλαση για να περάσει αργεί,
Και δώσε τους τροφή στα όνειρά σου
Και σ’ αυτό που θα διαλέξουνε, σ’ αυτό και θα τ’ αναγνωρίσεις. (*)

Και το γιατί να μην ποτέ σου τα ρωτήσεις,
Πως αν σου πούνε θα κλάψεις,
Γι’ αυτό απλά κοίταξέ τα,
Τραγούδησε και πως σ’ αγαπούνε ξέρε.

Κι εσύ, πλάσμα χρόνων τρυφερών,
Τους φόβους με τους οποίους μεγαλώσανε οι γέροι σου να γνωρίσεις δεν μπορείς,
Με τη νιότη σου γι’ αυτό βοήθησέ τους σε παρακαλώ,
Την αλήθεια προτού να πεθάνουνε ζητάνε.    

Τους γονείς σου δίδαξε καλά,
Των παιδιών τους η κόλαση για να περάσει αργεί,
Και δώσε τους τροφή στα όνειρά σου
Και σ’ αυτό που θα διαλέξουνε, σ’ αυτό και θα τους αναγνωρίσεις. (*)

Και το γιατί να μην ποτέ σου τους ρωτήσεις,
Πως αν σου πούνε θα κλάψεις,
Γι’ αυτό απλά κοίταξέ τους,
Τραγούδησε και πως σ’ αγαπούνε ξέρε.


(*) ο στίχος «The one they picks, the one you'll know by» δεν στέκει γραμματικά. Εδώ (και όχι μόνο):
https://groups.google.com/forum/#!topic/sci.lang/NX7gcSxjUIU
http://boards.straightdope.com/sdmb/showthread.php?t=426607
http://www.amiright.com/misheard/song/teachyourchildren.shtml
μπορείτε να δείτε σχετικά ενστάσεις και προτάσεις για το στίχο.
Ο τρόπος που τον απέδωσα (σε συνδυασμό με όλη τη στροφή) ελπίζω πως δίνει ένα νόημα (από τα πολλά και διαφορετικά ίσως που μπορούνε να δοθούνε) σε αυτό το υπέροχο τραγούδι.



Teach Your Children
(πηγή πρωτότυπων στίχων: lyricsfreak.com//teach your children.)

You who are on the road
Must have a code that you can live by
And so become yourself
Because the past is just a good bye.

Teach your children well,
Their father's hell did slowly go by,
And feed them on your dreams
The one they picks, the one you'll know by.

Don't you ever ask them why, if they told you, you will cry,
So just look at them and sigh and know they love you.

And you, of tender years,
Can't know the fears that your elders grew by,
And so please help them with your youth,
They seek the truth before they can die.

Teach your parents well,
Their children's hell will slowly go by,
And feed them on your dreams
The one they picks, the one you'll know by.

Don't you ever ask them why, if they told you, you will cry,
So just look at them and sigh and know they love you.


Ακούστε το εδώ. 

16 Δεκεμβρίου 2016

Rain and Tears [Aphrodite’s Child, μετ. ΦΚ]


Rain and Tears


Rain and tears are the same
But in the sun you've got to play the game
When you cry in winter time
You can pretend it's nothing but the rain

How many times I've seen
Tears coming from your blue eyes
Rain and tears are the same
But in the sun you've got to play the game

Give me an uncertain love
I need an uncertain love

Rain and tears in the sun
But in your heart
You feel the rainbow waves

Rain or tears both are shown
For in my heart there'll never be a sun
Rain and tears are the same
But in the sun you've got to play the game



Δάκρυα και βροχή
[Τα παιδιά της Αφροδίτης, 
Μουσική : Βαγγέλης Παπαθανασίου
Στίχοι : Τζέραρντ Μπέργκμαν]

Δάκρυα και βροχή το ίδιο είναι
Αλλά στη λιακάδα πρέπει να παίξεις το ρόλο σου
Σαν κλαις καιρό χειμώνα
Μπορείς να υποκριθείς πως είναι μονάχα βροχή


Πόσες φορές τάχατες είδα
Δάκρυα  να βγαίνουν απ’  τα γαλάζια σου μάτια
Δάκρυα και βροχή το ίδιο είναι
Αλλά στη λιακάδα πρέπει να παίξεις το ρόλο σου

Δος μου μια λεύτερη αγάπη
Έχω ανάγκη από λεύτερη αγάπη

Δάκρυα και βροχή στη λιακάδα
Αλλά στην καρδιά σου
Εσύ νιώθεις τα κύματα της ίριδας

Δάκρυα ή βροχή λάμπουν και τα δυο
Αλλά στην καρδιά μου δεν θάναι ποτέ λιακάδα
Δάκρυα και βροχή το ίδιο είναι
Αλλά στη λιακάδα πρέπει να παίξεις το ρόλο σου

15 Δεκεμβρίου 2016

The End [Jim Morrison]


Το τέλος

Το τέλος είν’ αυτό
Όμορφη φίλη
Το τέλος είν’ αυτό
Μοναδική μου φίλη, το τέλος

Όλων των περίτεχνων σχεδίων, το τέλος
Όλων των κατασκευών, το τέλος
Χωρίς ασφάλεια ή έκπληξη, το τέλος
Δεν θα σε κοιτάξω κατάματα… πάλι ποτέ

Μπορείς να κάνεις εικόνα τού πώς θα ‘ναι;
Έτσι ελεύθερο με όρια χωρίς
Απελπισμένα σε χρεία… κάποιων… αγνώστου χέρι
Σε μια… αγωνιώδη χώρα

Χαμένος στη Ρωμαϊκή… ερημιά του πόνου
Κι όλα παράφρονα είναι τα παιδιά
Όλα παράφρονα είναι τα παιδιά
Την καλοκαιρινή βροχή περιμένοντας, ναι

Κίνδυνος ελλοχεύει στης πόλης τα άκρα
Ίππευσε στο βασιλικό δρόμο, μωρό
Σκηνές αλλόκοτες μες στ’ ορυχείο χρυσού (συμβαίνουνε)
Ίππευσε στο δρόμο προς τη δύση, μωρό

Ίππευσε το φίδι, ίππευσε το φίδι
Για τη λίμνη, την αρχαία λίμνη, μωρό
Το φίδι εφτά μίλια είναι μακρύ
Ίππευσε το φίδι… γέρικο είναι και το δέρμα του παγωμένο
 
Στη δύση είναι καλύτερα
Στη δύση είναι καλύτερα
Έλα δω και ‘μείς για τα υπόλοιπα θα φροντίσουμε

Το γαλάζιο λεωφορείο μας καλεί
Το γαλάζιο λεωφορείο μας καλεί
Οδηγέ, πού μας πηγαίνεις;

Προτού το χάραγμα ο δολοφόνος ξύπνησε
Τις μπότες του κι ένα πρόσωπο αρχαίο φόρεσε
Κάτω προχώρησε στη σάλα
Στο δωμάτιο μπήκε που η αδελφή του ζούσε
Για την επίσκεψη στον αδελφό του πλήρωσε
Κάτω προχώρησε στη σάλα
Μπροστά σε μια πόρτα έφτασε… και κοίταξε μέσα
Πατέρα, ναι γιέ, να σε σκοτώσω θέλω
Μητέρα… θέλω… να σε πηδήξω

Έλα μωρό, πάρε τα ρίσκα σου μαζί μας
Έλα μωρό, πάρε τα ρίσκα σου μαζί μας
Έλα μωρό, πάρε τα ρίσκα σου μαζί μας
Και στο πίσω μέρος του γαλάζιου λεωφορείου συνάντησέ με
Blues-rock παίζοντας
Πάνω σ’ ένα γαλάζιο λεωφορείο
Blues-rock παίζοντας
Έλα, ναι!

Σκότωσε, σκότωσε, σκότωσε, σκότωσε, σκότωσε, σκότωσε,

Το τέλος είν’ αυτό
Όμορφη φίλη
Το τέλος είν’ αυτό
Μοναδική μου φίλη, το τέλος

Η απελευθέρωσή σου πονάει
Αλλά ποτέ δεν θα μ’ ακολουθήσεις
(Σ)το τέλος του γέλιου και των μαλακών στρωμάτων
(Σ)το τέλος των νυκτών που να πεθάνουμε προσπαθούσαμε

Το τέλος είν’ αυτό


(*)  King's highway: δρόμος μήκους 2.100 χιλιομέτρων περίπου που από τα μέσα του 17ου μέχρι τα τέλη του 18ου αιώνα διέσχιζε τις ανατολικές ΗΠΑ από το Boston (στο βορρά) μέχρι το Charleston (στο νότο).

Για το τραγούδι, μανιφέστο κατά του (πατριαρχικού) πολιτισμού, αυτό του Jim Morrison και των Doors μπορούνε να ειπωθούνε πολλά.
Σημαντικότερο αναμφίβολα σημείο του η ευθεία αμφισβήτηση του πολιτισμού μέσω της αμφισβήτησης της μιας εκ των δύο σημαντικότερων προϋποθέσεων του (πολιτισμού): της απαγόρευσης της αιμομιξίας (η άλλη αφορά την απαγόρευση του φόνου).
Η αναφορά στην πατροκτονία (και το φόνο λίγο παρακάτω) από την άλλη σχετίζεται με την ανάγκη να τεθεί τέλος στον (πατριαρχικό) πολιτισμό σκοτώνοντας το/τα πρότυπο/πρότυπα αυτού και όχι σε προπαγάνδα υπέρ του φόνου.
Οι αναφορές στη δύση παραπέμπουνε στην Καλιφόρνια, στα τέλη της δεκαετίας του 1960, όταν εκεί σε μεγάλο μέρος των νέων (κυρίως φοιτητών) η άρνηση του ιουδαιο-χριστιανικο-ισλαμικού πατριαρχικού πολιτισμικού πρότυπου ήταν αίτημα μαχητικά διεκδικήσιμο. Οι Doors το εκφράζανε και εκπροσωπούσανε ξεκάθαρα. 


The End
(πηγή πρωτότυπων στίχων: azlyrics.com/lyrics/doors.)

This is the end 
Beautiful friend 
This is the end 
My only friend, the end 

Of our elaborate plans, the end 
Of everything that stands, the end 
No safety or surprise, the end 
I'll never look into your eyes...again 

Can you picture what will be 
So limitless and free 
Desperately in need...of some...stranger's hand 
In a... desperate land 

Lost in a Roman...wilderness of pain 
And all the children are insane 
All the children are insane 
Waiting for the summer rain, yeah 

There's danger on the edge of town 
Ride the King's highway, baby 
Weird scenes inside the gold mine 
Ride the highway west, baby 

Ride the snake, ride the snake 
To the lake, the ancient lake, baby 
The snake is long, seven miles 
Ride the snake...he's old, and his skin is cold 

The west is the best 
The west is the best 
Get here, and we'll do the rest 

The blue bus is callin' us 
The blue bus is callin' us 
Driver, where you taken' us 

The killer awoke before dawn, he put his boots on 
He took a face from the ancient gallery 
And he walked on down the hall 
He went into the room where his sister lived, and... then he 
Paid a visit to his brother, and then he 
He walked on down the hall, and 
And he came to a door...and he looked inside 
Father, yes son, I want to kill you 
Mother...I want to...fuck you 

C'mon baby, take a chance with us 
C'mon baby, take a chance with us 
C'mon baby, take a chance with us 
And meet me at the back of the blue bus 
Doin' a blue rock 
On a blue bus 
Doin' a blue rock 
C'mon, yeah 

Kill, kill, kill, kill, kill, kill 

This is the end 
Beautiful friend 
This is the end 
My only friend, the end 

It hurts to set you free 
But you'll never follow me 
The end of laughter and soft lies 
The end of nights we tried to die 

This is the end


14 Δεκεμβρίου 2016

Tέσσερα χάι-κου για αυτόχθονες... [Ντέμης Κωνσταντινίδης]


Προνόμιό του
φέρει το ανάθεμα
πάντοτ' ο ξένος.


Εμβόλιό του,
η κακία του κόσμου
ενδοφλεβίως.


Του ευαυτούλη
η φοβερή κατάντια,
επιδημία.


Την αφεντιά μας
μόνο, χρυσοκέντητη:
Καπιταλισμός!

13 Δεκεμβρίου 2016

Dora Leontaridou - LE MYTHE D'ANDROMAQUE




Διαβάστε ή κατεβάστε (σε μορφή pdf), ακολουθώντας το σύνδεσμο εδώ, το εκατοστό εβδομηκοστό δεύτερο βιβλίο της σειράς "εν καινώ" των 24Γραμμάτων, τη μελέτη της Ντόρας Λεονταρίδου με τίτλο: "LE MYTHE D'ANDROMAQUE".

Ακριβή Σάχνικα - Κάτι να μοιραστώ

























Διαβάστε ή κατεβάστε (σε μορφή pdf), ακολουθώντας το σύνδεσμο εδώ, το εκατοστό εβδομηκοστό πρώτο βιβλίο της σειράς "εν καινώ" των 24Γραμμάτων, την ποιητική συλλογή της Ακριβής Σάχνικα με τίτλο: "Κάτι να μοιραστώ".

12 Δεκεμβρίου 2016

Ερωτηματικά - ΧVI


με κάποιον Χασάν
που διαβάζει τον Μπασό
τι με χωρίζει;
(11.12.2016)

11 Δεκεμβρίου 2016

Non, je ne regrette rien [ Michel Vaucaire, μετ. ΦΚ]


Non, je ne regrette rien

Non, rien de rien
Non, je ne regrette rien
Ni le bien qu’on m’a fait, ni le mal
Tout ça m’est bien égal
Non, rien de rien
Non, je ne regrette rien
C’est payé, balayé, oublié
Je me fous du passé

Avec mes souvenirs
J’ai allumé le feu
Mes chagrins, me plaisirs
Je n’ai plus besoin d’eux
Balayées mes amours
Avec leurs trémolos
Balayées pour toujours
Je répars à zéro
Non, rien de rien
Non, je ne regrette rien
Ni le bien qu’on m’a fait, ni le mal
Tout ça m’est bien égal
Non, rien de rien
Non, je ne regrette rien
Car ma vie
Car mes joies
Aujourd’hui
Ça commence avec toi …



Όχι, για τίποτε δεν θρηνώ

Όχι, για τίποτε δεν θρηνώ
Στ’ αλήθεια για τίποτε
Ούτε για τα καλά που μούκαναν, ούτε για τ’ άσχημα, 
όλα μού είναι το ίδιο
Όχι για τίποτε δεν θρηνώ
Στ’ αλήθεια για τίποτε
Όλα πληρώθηκαν, σαρώθηκαν, ξεχάστηκαν
Δεν νοιάζομαι για τα περασμένα

Με τις αναμνήσεις μου
Άναψα φωτιά κι έκαψα
Τους πόνους και τις χαρές μου
Δεν τάχω πια ανάγκη
Περασμένες αγάπες
Με τις αγωνίες τους
Περασμένες για πάντα
Κι εγώ ξαναγυρνώ στο μηδέν
Όχι, για τίποτε δεν θρηνώ
Στ’ αλήθεια για τίποτε
Ούτε για τα καλά που μούκαναν, ούτε για τ’ άσχημα, 
όλα μού είναι το ίδιο
Όχι, για τίποτε δεν θρηνώ
Στ’ αλήθεια για τίποτε
Καθώς η ζωή μου
Καθώς οι χαρές μου
Σήμερα
Με σένα ξαναρχίζουν …


[Κάτω από τη γέφυρα 10.12.2016]

Επιλογή από τα graffiti που βρίσκονται "κάτω από τη γέφυρα" στο Νέο Φάληρο, δίπλα στο Στάδιο Καραϊσκάκη.









10 Δεκεμβρίου 2016

Les Amants de Teruel [Jacques Plantes, μετ. ΦΚ]


Les Amants de Teruel

L’un près de l’autre
Se tiennent les amants
Qui se sont retrouvés
Pour cheminer côte à côte
Retrouvés dans la mort
Puisque la vie n’a pas su les comprendre
Retrouvés dans l’amour
La haine n’ayant pas pu les atteindre
Les feuilles, les feuilles tombent
Sur leur lit de Noce
Que la terre soit  douce
Soit douce aux amants de Teruel
Enfin réunis dans l’ombre …
L’un près de l’autre
Ils dorment maintenant
Ils dorment, délivrés
De l’ appréhension de l’aube
Se tenant par la main
Dans l’immobilité de la prière
Renouant leur serment
Dans la tranquille éternité des pierres
La Nuit leur ouvre ses portes
Tout rentre dans l’ordre
Leur étreinte demeure
Demeure à jamais suspendue
Ainsi qu’une note d’orgue …



Οι εραστές του Τερουέλ

Ο ένας πλάι στον άλλον
Στέκουν οι εραστές
Που ξαναβρέθηκαν
Για να βαδίσουν πλάι-πλάι
Ξανά στον θάνατό τους
Γιατί η ζωή δεν ήξερε να τους κατανοήσει
Ξανά στον έρωτα
Καθώς το μίσος δεν μπόρεσε να τους αγγίξει
Τα φύλλα, τα φύλλα πέφτουν
Στο νυφικό τους κρεβάτι 
Νάναι το χώμα ελαφρό
Νάν’ ελαφρό στους εραστές του Τερουέλ
Στο τέλος ξανασμίγουν στη σκιά …
Ο ένας πλάι στον άλλο 
Κοιμούνται τώρα
Κοιμούνται λυτρωμένοι
Από τη θέα της αυγής
Μένοντας χέρι-χέρι
Στην ακινησία της προσευχής
Ξαναδίνοντας τον ίδιο όρκο
Στη γαληνή αιωνιότητα των λιθαριών
Η νύχτα τούς ανοίγει τις πόρτες της
Όλα ξανά μπαίνουν σε τάξη
Η σχέση τους μένει
Μένει για πάντα μετέωρη
Σαν το φθόγγο ενός αρμόνιου …